Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-108/16-3/MK
z 11 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z poźn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z cesją wierzytelności na rzecz Kontrahenta (nierezydenta), wynikających z udzielonych uprzednio pożyczek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z cesją wierzytelności na rzecz Kontrahenta (nierezydenta), wynikających z udzielonych uprzednio pożyczek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

P. Sp. z o.o. S.K.A., spółka z siedzibą w Polsce [dalej: Spółka lub Wnioskodawca], w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się odpłatnym udzielaniem krótkoterminowych pożyczek pieniężnych osobom fizycznym [dalej: Pożyczkobiorcy]. Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym proces związany z udzielaniem/obsługą pożyczek realizowany jest za pośrednictwem Internetu.

Spółka w zamian za przygotowanie i udzielenie pożyczki pobiera od Pożyczkobiorców prowizję [dalej: Prowizja]. Prowizja ta ma charakter opłaty jednorazowej, której wysokość znana jest Pożyczkobiorcy z góry, tj. w momencie udzielenia mu pożyczki. Opłata ta określona jest kwotowo, a jej wysokość Spółka uzależnia co do zasady od czasu, na jaki pożyczka jest udzielana i wysokości pożyczki. Mianowicie Spółka przedstawia Pożyczkobiorcy tabele opłat, w której określone zostały wysokości kwotowe Prowizji, które Spółka pobiera w przypadku udzielenia pożyczki na określony czas oraz w przypadku udzielenia pożyczki w określonej przedziałami wysokości. Spółka nie stosuje żadnej stopy procentowej w celu obliczenia wysokości należnej Prowizji.

Spółka zawarła umowę cesji, na podstawie której wierzytelności wynikające z udzielonych przez Wnioskodawcę pożyczek pieniężnych są cedowane do spółki z siedzibą na Łotwie, utworzonej zgodnie z prawem łotewskim i należącej do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca [dalej: Kontrahent lub Cesjonariusz]. Na podstawie ww. umowy [dalej: Umowa] przedmiotem cesji są wierzytelności niewymagalne. W zamian za wierzytelności przenoszone na podstawie Umowy Kontrahent zobowiązany jest uiścić na rzecz Wnioskodawcy cenę, która każdorazowo przewyższa wartość nominalną wierzytelności. Za zapłatą przez Cesjonariusza określonej kwoty pieniężnej (ceny) przechodzą na niego wszelkie prawa związane z wierzytelnością, tj. prawo do kwoty głównej pożyczki oraz należności akcesoryjnych (np. Prowizji za udzielenie pożyczki oraz ewentualnie, innych płatności, o ile będą należne od Pożyczkobiorcy w związku z udzieloną na jego rzecz pożyczką).

Kontrahent nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej poprzez zakład w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, o potwierdzenie czego wniósł w oddzielnym wniosku o interpretację indywidualną. Możliwość scedowania (przekazania) praw do wierzytelności na osoby trzecie została przewidziana w regulaminie usług świadczonych przez Spółkę.

W celu optymalizacji procesu obsługi spłaty udzielonych przez Spółkę pożyczek, Pożyczkobiorcy nie są informowani o fakcie zbycia przez Spółkę na rzecz Kontrahenta wierzytelności, z tytułu których są oni dłużnikami Wnioskodawcy. W związku z tym, Pożyczkobiorcy dokonują spłat wynikających z udzielonych na ich rzecz pożyczek na rachunek bankowy Spółki. Następnie kwoty te są przekazywane przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta. Czynności związane z bieżącą obsługą ww. wierzytelności wykonuje Spółka.

Zgodnie z postanowieniami Umowy ryzyka związane z niewypłacalnością Pożyczkobiorców obciążają Cesjonariusza. W szczególności, Umowa nie przewiduje prawa regresu wierzytelności na wypadek opóźnienia/braku spłaty ze strony Pożyczkobiorcy.

Niemniej, nie jest wykluczone, że w ramach odrębnej umowy strony ustalą, że wierzytelności przeniesione na Kontrahenta, w odniesieniu do których wystąpi określone przeterminowanie w ich spłacie przez Pożyczkobiorców, zostaną odkupione przez Wnioskodawcę w ramach odrębnej transakcji. W takim przypadku, cena płacona przez Spółkę w zamian za takie wierzytelności będzie ustalona w oparciu o aktualną wartość rynkową wierzytelności, która – jak zakłada Spółka - będzie znacznie niższa od ich wartości nominalnej.

Spółka posiada certyfikat rezydencji podatkowej Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z cesją na rzecz Kontrahenta wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Spółkę pożyczek, Spółka jest zobowiązana jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przekazywanych Kontrahentowi kwot spłacanych przez Pożyczkobiorców, w tym także od Prowizji uiszczanej przez Pożyczkobiorców?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z cesją na rzecz Kontrahenta wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez nią pożyczek, nie jest zobowiązana jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przekazywanych Kontrahentowi kwot spłacanych przez Pożyczkobiorców, w tym także od kwot Prowizji uiszczanej przez Pożyczkobiorców.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska.

Stosownie do postanowień art. 3 ust 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) [dalej: ustawa CIT] podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należy przy tym jednak zaznaczyć, iż w zakresie ich opodatkowania zastosowanie znajdą nie tylko przepisy prawa krajowego (polskiego), lecz również postanowienia odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Mając na uwadze fakt, iż Kontrahent jest rezydentem podatkowym Łotwy, analiza, czy jakiekolwiek jego przychody będą podlegały opodatkowaniu w Polsce powinna zostać przeprowadzona w oparciu o postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie w dniu 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285 ze zm.) [dalej: UPO], która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Należy również wskazać, iż pomocnym w interpretacji UPO jest też tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD [dalej: Modelowa Konwencja] wraz z Komentarzem [dalej: Komentarz]. Pomimo bowiem, że ani Modelowa Konwencja, ani Komentarz nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, to stanowią wskazówkę, jak należy prawidłowo interpretować postanowienia umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Umowy te bowiem są co do zasady wzorowane na Modelowej Konwencji. Powyższe potwierdza praktyka sądów administracyjnych (zob. np. wyrok NSA z 16 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 677/11).

W art. 21 ust. 1 ustawy CIT wskazano, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   
2. a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   - ustala się w wysokości 20% przychodów;
   
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
   
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej
   - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Należy podkreślić, że przepisy powyższe stosuje się z uwzględnieniem postanowień konkretnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę, co wynika z art. 21 ust. 2 ustawy CIT. Umowy te określają bowiem, czy dany przychód/dochód w ogóle może być przedmiotem opodatkowania w państwie źródła.

Biorąc powyższe pod uwagę, w celu określenia, czy w związku z cesją na rzecz Kontrahenta wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Spółkę pożyczek i przekazywaniem Kontrahentowi niebędącemu polskim rezydentem podatkowym kwot wierzytelności spłacanych przez Pożyczkobiorców, powstanie obowiązek pobrania podatku u źródła, należy w pierwszej kolejności odwołać się do postanowień UPO. Pobranie podatku u źródła na podstawie przepisów ustawy CIT będzie dopuszczalne wyłącznie w sytuacji, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje opodatkowanie w Polsce tego rodzaju przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez nierezydenta podatkowego.

W świetle postanowień UPO oraz art. 21 ust 1 i 2 oraz art. 22 w zw. z art. 22a ustawy CIT, zyski przedsiębiorstwa łotewskiego nieposiadającego zakładu na terytorium Polski mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (w tym opodatkowaniu podatkiem pobieranym u źródła) jedynie wówczas, gdy łącznie spełnione są dwa poniższe warunki:

• stanowią one jeden ze specyficznie wskazanych w UPO typów dochodów, które mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce jako państwie źródła (np. dywidendy, o których mowa w art. 10 UPO; odsetki, o których mowa w art. 11 UPO czy tez należności licencyjne, o których mowa w art. 12 UPO) oraz
  
• gdy ustawa CIT stanowi, że dany typ dochodu (przychodu) podlega opodatkowaniu w Polsce (np. odsetki na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy CIT, należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy CIT, czy też dywidendy na podstawie art. 22 ust 1 ustawy CIT).
  
  

Należy bowiem zauważyć, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych i doktrynie prawa podatkowego podkreśla się, iż prawo do opodatkowania w państwie źródła danego przychodu nierezydenta podatkowego musi wynikać zarówno z polskiej ustawy podatkowej, jak i z właściwej umowy międzynarodowej.

Tytułem przykładu wskazać należy na tezę wyroku NSA z 7 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1342/12: „Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie mogą być samoistną podstawą opodatkowania określonego przedmiotu. Podstawą taką może być jedynie ustawa CIT. Dlatego należy odwoływać się do rozumienia pojęć znajdujących się w tym akcie prawnym”.

W ocenie Spółki, przychody, jakie Kontrahent uzyskuje w wyniku zawarcia Umowy cesji wierzytelności, nie mieszczą się w żadnej z kategorii przychodów wymienionych powyżej, a tym samym nie mogą być opodatkowywane w państwie źródła, tj. w tym przypadku w Polsce.

Przeniesienie wierzytelności na Spółkę będzie następować na podstawie art. 509 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny ( Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) [dalej: KC], zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 510 § 1 KC, przeniesienie wierzytelności może nastąpić w wyniku wykonania umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Do przeniesienia wierzytelności konieczne jest zatem zawarcie umowy pomiędzy wierzycielem (cedentem) a nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem).

W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Na gruncie powyższego należy zauważyć, iż w związku z cesją wierzytelności wynikających z udzielonych uprzednio przez Spółkę pożyczek pomiędzy Spółką a Kontrahentem nawiązuje się stosunek cywilnoprawny. Mianowicie Kontrahent nabywa od Spółki wierzytelności. Warto podkreślić, iż to w odniesieniu do tego stosunku cywilnoprawnego (cesji wierzytelności), należy rozpatrywać obowiązki Spółki w zakresie poboru podatku od przychodów uzyskiwanych przez Kontrahenta. Stosunek cywilnoprawny pomiędzy Spółką a Kontrahentem nie można z pewnością uznać za stosunek pożyczki.

W orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych nie istnieją wątpliwości co do tego, iż samo nabycie wierzytelności na podstawie cesji wierzytelności nie jest zdarzeniem, które implikuje moment powstania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Konsekwentnie wskazywane jest natomiast, że przychód ten powstaje dopiero w dacie otrzymania spłaty wierzytelności.

Bowiem aż do momentu otrzymania spłaty wierzytelności nie można mówić o powstaniu trwałego przysporzenia majątkowego po stronie nabywcy wierzytelności, które to przysporzenie stanowi przychód podatkowy na gruncie ustawy CIT (por. wyrok NSA z 27 listopada 2003 r., sygn. akt III SA 3382/02: „Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust 3 ustawy CIT do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika” Zob. też wyrok NSA z 8 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2007/10 czy interpretację indywidualną DIS w Łodzi z 31 sierpnia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-102/11-3/KJ).

W konsekwencji należy uznać, iż w związku z omawianą cesją wierzytelności przychodem Kontrahenta są kwoty spłat wierzytelności dokonywane przez Pożyczkobiorców, a przekazywane mu przez Spółkę.

Zdaniem Spółki tak określony przychód nie może być zakwalifikowany do żadnej z kategorii przychodów wymienionych w UPO, w odniesieniu do których uprawnione byłoby pobranie podatku u źródła w Polsce.

Nie ulega wątpliwości, iż przychody te nie mogą być zakwalifikowane do kategorii dywidend, o których mowa w art. 10 UPO ani do kategorii należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 UPO.

Przychody te nie mogą być również uznane za odsetki w rozumieniu art. 11 UPO.

W art. 11 ust. 4 UPO wskazano, iż użyte w art. 11 określenie „odsetki" oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty nie będą uważane za odsetki w rozumieniu tego artykułu.

W Komentarzu wskazuje się, iż pod pojęciem odsetek rozumie się ogólnie dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, z tytułu udostępnienia dłużnikowi na czas oznaczony lub nieoznaczony kapitału w formie pieniężnej (K. Vogel on Double Taxation Conventions, A Commentary to the OECD-, UN- and US Model Conventions for the Avoidance of Double Taxation on Income and Capital, London 1997, s. 731. W Komentarzu wskazane jest: „interests means the remuneration received for making Capital available”. Tak też Z. Kukulski, W. Nykiel (w:) Model Konwencji OECD. Komentarz, (red.) B. Brzeziński, Warszawa 2010, s. 787).

Podobnie rozumiany jest termin „odsetki" na gruncie prawa polskiego. Co prawda ustawodawstwo polskie nie zna legalnej definicji odsetek, to w oparciu o przepisy KC i ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (T. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.) [dalej: PB] w zakresie umowy pożyczki i umowy kredytu bankowego odsetki można zdefiniować jako wynagrodzenie za korzystanie z pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku (A. Paczuski, Opodatkowanie dochodów kapitałowych osób prawnych, Warszawa 2001, s. 143). Innymi słowy jest to uboczne i okresowe świadczenie, spełniane w takich samych przedmiotach co świadczenie główne (z reguły w formie pieniężnej), w wysokości obliczonej wedle stopy procentowej i czasu korzystania z przedmiotu głównego (tj. pożyczki, kredytu, obligacji) (Z. Kukulski, W. Nykiel, Opodatkowanie odsetek w Umowie Modelowej OECD, Vademecum Doradcy Podatkowego, nr 71521. Podobnie P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, Warszawa 2015). Takie rozumienie terminu odsetki znaleźć można także w oficjalnych interpretacjach Ministerstwa Finansów (tak np. DIS w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 7 listopada 2013 r., sygn. IPPB5/423-651/13-2/PS).

Biorąc pod uwagę powyższe definicje, przychody, które Kontrahent uzyskuje w związku z cesją wierzytelności, nie mogą być uznane za odsetki ani w rozumieniu art. 11 UPO, ani na gruncie polskiego ustawodawstwa.

Przychody te nie stanowią dla Kontrahenta wynagrodzenia za udostępnienie Pożyczkobiorcy kapitału. Kontrahent nie udostępnia bowiem Pożyczkobiorcy bezpośrednio żadnych środków pieniężnych, nie udziela mu żadnego finansowania, czyni to w okolicznościach niniejszej sprawy ewentualnie jedynie Spółka.

Poza tym, spłacane kwoty nie mają z pewnością charakteru świadczenia ubocznego i okresowego.

Wszystkie ww. uwagi są aktualne również do przedstawionej przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego Prowizji. O Prowizji uiszczanej przez Pożyczkobiorców jako przychodzie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, można mówić jedynie w stosunku prawnym Spółka - Pożyczkobiorca, a nie Spółka - Kontrahent czy Pożyczkobiorca - Kontrahent. Dla Kontrahenta wszystkie kwoty przekazywane mu przez Spółkę należy rozpatrywać łącznie w kategoriach przychodu z tytułu cesji wierzytelności, bowiem pomiędzy Spółką a Kontrahentem nawiązuje się stosunek cywilnoprawny cesji wierzytelności, a nie pożyczki.

Niezależnie od powyższego, pobierana od Pożyczkobiorców Prowizja nie spełnia definicji odsetek ani na gruncie UPO, ani na gruncie polskiego ustawodawstwa. Prowizja ta stanowi wynagrodzenie Spółki za czynności o charakterze administracyjnym, tj. przygotowanie i udzielenie pożyczki, a nie za udostępnienie kapitału (udzielenie finansowania). Poza tym Prowizja nie stanowi świadczenia okresowego, ale jednorazowe, którego wysokość kwotowa znana jest Pożyczkobiorcy z góry, tj. w momencie udzielenia mu pożyczki.

Wysokość należnych odsetek oblicza się co do zasady, biorąc pod uwagę stopę procentową, wielkość kapitału oraz czas, na jaki został on udostępniony. Tymczasem w przypadku Prowizji Spółka nie stosuje takiego sposobu jej obliczania, charakterystycznego dla odsetek. Mianowicie Spółka przygotowała tabelę opłat, w którym określone zostały wysokości kwotowe Prowizji, które Spółka pobiera w przypadku udzielenia pożyczki na określony czas oraz w przypadku udzielenia pożyczki w określonej przedziałami wysokości. Spółka nie stosuje wskaźnika w postaci stopy procentowej w celu obliczenia wysokości należnej Prowizji. Oznacza to, iż wysokość Prowizji nie stanowi przełożenia stopy procentowej do wysokości udzielanej pożyczki i czasu, na jaki jest udzielona.

Powyższe argumenty jednoznacznie dowodzą, iż Prowizja nie ma cech odsetek, w związku z czym nie mogą do niej znaleźć zastosowania art. 21 ust. 1 ustawy CIT w zw. z art. 11 UPO.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego stanowisko odnośnie niemożności kwalifikacji prowizji do kategorii odsetek jest podzielane przez organy podatkowe. Tytułem przykładu należy wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 lipca 2015 r., sygn. IPPB5/4510-405/15-5/PS, w której stwierdzono: „Definicja «odsetek» na mocy Konwencji obejmuje dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, tj. obejmuje wynagrodzenie za korzystanie z udostępnionego kapitału (pożyczonych pieniędzy). Jednocześnie, definicja ta nie obejmuje wynagrodzenia za usługi inne niż udostępnienie kapitału, na przykład prowizji, które stanowią wynagrodzenie za czynności administracyjne wykonywane w związku i w celu udzielenia pożyczki”.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że przychody, które Kontrahent uzyskuje z tytułu cesji wierzytelności powinny zostać uznane w całości za zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 UPO i jako takie powinny podlegać opodatkowaniu tylko na Łotwie (chyba, że Kontrahent prowadziłby działalność w Polsce poprzez zakład, co jednak w niniejszej sprawie nie będzie miało miejsca, a o potwierdzenie czego Kontrahent wniósł w odrębnym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej). Przychody te nie mogą być w żadnej mierze rozpatrywane w kategorii przychodów z tytułu udzielenia pożyczki.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego stanowisko odnośnie kwalifikacji przychodów uzyskiwanych w związku z cesją wierzytelności na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i ustawy CIT jest jednoznacznie podzielane przez polskie organy podatkowe. Tytułem przykładu wskazać należy następujące interpretacje indywidualne:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 maja 2012 r., sygn. IBPBI/2/423-144/12/SD, w której odnośnie do wynagrodzenia uzyskiwanego przez francuską instytucję finansową w z związku z nabywaniem od polskiej spółki wierzytelności handlowych (warto również zauważyć, iż w stanie faktycznym cytowanej interpretacji wskazano, iż analogicznie jak w okolicznościach niniejszej sprawy, dłużnicy spłacali wierzytelności na rachunek zbywcy wierzytelności) stwierdzono: „W związku z zapisami umowy polsko-francuskiej, stwierdzić należy, iż płacone Wynagrodzenie Transakcyjne nie mieści się w cytowanej powyżej definicji odsetek. Nie stanowi również dochodów, które zostały odrębnie uregulowane w innych niż art. 7 regulacjach tej umowy. W świetle powyższych przepisów oraz w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy uznać, iż wypłacane przez Spółkę Wynagrodzenie Transakcyjne w ramach zawartej umowy Transakcji Sekurytyzacyjnej nie będzie podlegać podatkowi u źródła, co wynika zarówno z polskich przepisów, jak i z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Spółka nie będzie wiec zobowiązana do potracenia jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty przedmiotowych należności francuskiemu rezydentowi”,
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 lutego 2014 r., sygn. IPPB5/423-1011/13-3/AJ, w której w odniesieniu do wynagrodzenia faktora będącego francuskim rezydentem podatkowym, na rzecz którego cedowane były wierzytelności stwierdzono: „Wynagrodzenie należne Faktorowi powinno być traktowane więc jako zysk przedsiębiorstwa na podstawie art. 7 UPO PL-FR. W świetle art. 7 UPO PL-FR, zyski przedsiębiorstw są co do zasady opodatkowane w państwie siedziby przedsiębiorstwa, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w innym państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. W związku z tym, że Faktor nie posiada na terytorium Polski stałego zakładu jego zyski będą podlegały opodatkowaniu jedynie we Francji. (...) Wskazane konkluzje wynikają również z orzecznictwa, w którym podkreśla się, że faktoring należy traktować jako świadczenie w pewnym sensie zbliżone do cesji wierzytelności, które dodatkowo składa się z szeregu innych czynności. Nie należy go natomiast (nawet faktoringu niewłaściwego) traktować na równi np. z umową pożyczki”.
  
  

Podsumowując, mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty, Spółka uważa, iż w okolicznościach niniejszej sprawy przychody uzyskiwane przez Kontrahenta w związku z cesją wierzytelności nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku na podstawie art. 21 ust 1 w zw. Z art. 26 ust. 1 ustawy CIT.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.