Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-531/16/BG
z 22 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 4 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłacanych podmiotowi szwedzkiemu należności z tytułu wynajmu samochodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłacanych podmiotowi szwedzkiemu należności z tytułu wynajmu samochodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba prawna z siedzibą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i jest dostawcą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej wysokiej jakości narzędzi ręcznych i pomiarowych, elektronarzędzi, maszyn do obróbki drewna i metalu oraz urządzeń pneumatycznych, produkowanych w oparciu o szwedzką technologię. Wnioskodawca zatrudnia także pracownika na terenie Republiki Czeskiej, który sprzedaje produkty Wnioskodawcy na terenie Czech i Rumunii. Wnioskodawca planuje w przyszłości wynająć 3 samochody, w tym 2 samochody osobowe typu VAN, w których będą znajdować się produkty Wnioskodawcy w celu ich ekspozycji klientom oraz 1 samochód osobowy do przemieszczania się pracownika Wnioskodawcy. Jeden z tych samochodów de facto będzie pozostawał w dyspozycji klienta Wnioskodawcy na terenie Rumunii, a 2 pozostałe samochody będą znajdować się na terenie Republiki Czeskiej. Wszystkie 3 samochody będą służyć działalności gospodarczej wykonywanej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca ma dwie możliwości albo wynajmie te 3 samochody bezpośrednio od podmiotu, który na terenie Republiki Czeskiej, zajmuje się wynajmem tego rodzajów samochodów albo Wnioskodawca wynajmie te 3 samochody od Spółki mającej swoją siedzibę na terenie Republiki Szwedzkiej (zwaną: „Spółką ze Szwecji”), z którą Wnioskodawca jest pośrednio powiązany kapitałowo. Zaś Spółka ze Szwecji wynajmie te samochody bezpośrednio od podmiotu, który na terenie Republiki Czeskiej, zajmuje się wynajmem tego rodzajów samochodów. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku, Wnioskodawca będzie posiadał certyfikat rezydencji od podmiotu mającemu jemu wynajmować te samochody. Zarówno podmiot wynajmujący z Czech, jak i Spółka ze Szwecji nie posiadają na terenie Rzeczypospolitej Polskiej zakładu, ani innego stałego miejsca prowadzenia działalności. Umowy najmu będą przewidywać uiszczanie przez najemcę comiesięcznych opłat za najem na rzecz wynajmującego (tj. podmiotu z Czech lub Spółki ze Szwecji).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy od opłat za najem samochodów płaconych przez Wnioskodawcę szwedzkiemu wynajmującemu (Spółce ze Szwecji) powinien być potrącany podatek dochodowy od dochodów osób zagranicznych według stawki 5% kwoty należności licencyjnych brutto, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 2 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz.U. z 2006 r., Nr 26, poz. 193, dalej umowa „polsko-szwedzka”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 umowy polsko-szwedzkiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W przypadku umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Szwedami, należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W umowie polsko-szwedzkiej określenie „należności licencyjne” użyte w art. 12 oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła, literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. (...)

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. (...) Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z cytowanego wyżej przepisu updop wynika, że przedmiotem opodatkowania są należności wypłacane podmiotom zagranicznym m.in. za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu. Przepisy updop oraz przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Szwedami nie definiują użytego w nich terminu „urządzenie przemysłowe” (za oczywiste należy uznać, że ani samochód osobowy ani samochód osobowy typu VAN nie mieści się w pojęciu urządzenia handlowego lub naukowego). Zwrócić jednak należy uwagę, że w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop wyraźnie wskazano, że termin ten obejmuje również środki transportu. Takiego jednoznacznego wskazania brakuje jednak w definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko-szwedzkiej. Stąd, z samego tylko brzmienia postanowień ww. umowy nie wynika wprost, że pojęcie „urządzenia przemysłowego” wskazane w tej umowie obejmuje również środki transportu, w tym samochody osobowe i samochody osobowe typu VAN.

Ponieważ przepis art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, rozstrzygające znaczenie dla zakresu opodatkowania podatkiem od należności licencyjnych ma rozumienie rozpatrywanego terminu na gruncie umowy polsko-szwedzkiej, a nie na gruncie updop. Znaczenie tego terminu należy więc zweryfikować, zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-szwedzkiej, przy stosowaniu bowiem ww. umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się tę umowę. Wobec braku definicji terminu „urządzenie przemysłowe” w prawie polskim należy posłużyć się jego definicją słownikową. Termin „przemysłowy” zdefiniowany w Słowniku Języka Polskiego (PWN Warszawa 1984, tom II, str. 988), oznacza „dotyczący przemysłu; związany z przemysłem; mający zastosowanie w przemyśle”. Termin „przemysł” natomiast jest zdefiniowany jako „dział produkcji materialnej, w którym wydobywanie zasobów przyrody oraz ich przetwarzanie w celu dostosowania do potrzeb ludzkich prowadzone jest w dużym wymiarze, na zasadzie podziału pracy i przy powszechnym stosowaniu maszyn, gwarantującym ciągłość procesów wytwórczych i zapewniającym powtarzalność wyrobów”. W świetle przytoczonych definicji słownikowych nie może ulegać wątpliwości, że termin „urządzenie przemysłowe” oznacza urządzenie wykorzystywane w procesie produkcyjnym, a nie środek transportu. We właściwym zdefiniowaniu terminu „urządzenie przemysłowe” jest również pomocne rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), które w podgrupie 65 „Urządzenia przemysłowe” zawiera katalog urządzeń stosowanych w przemyśle. Samochody osobowe klasyfikowane są natomiast w podgrupie 74 „Pojazdy mechaniczne”. Zwrócić należy uwagę, że samochody osobowe klasyfikowane są nie tylko w innej podgrupie, ale również w innej grupie niż urządzenia przemysłowe. Jest to istotna okoliczność wskazująca na brak zasadności obejmowania terminem „urządzenia przemysłowe” samochodów osobowych i samochodów osobowych typu VAN.

Na zasadność posługiwania się klasyfikacjami statystycznymi, w tym Klasyfikacją Środków Trwałych, przy definiowaniu pojęcia „urządzeń przemysłowych” zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 4 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1622/08. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjnym w jednym z ostatnich wyroków (wyrok z 5 marca 2014 r., II FSK 820/12), który przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2973/11 „Przywołanie Polskiej Klasyfikacji Działalności, jak również Klasyfikacji Środków Trwałych, w celu zdefiniowania pojęcia „urządzenie przemysłowe” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jest nie tylko wskazane, ale pozwala na uporządkowanie (klasyfikacji) pojęć dotyczących rodzajów urządzeń oraz rodzajów działalności, w których są one wykorzystywane, w tym w szczególności „urządzeń przemysłowych” i „przemysłu”, w szczególności z uwagi na brak odrębnej, legalnej definicji „urządzenia przemysłowego” w u.p.d.o.p. Brak odmiennej definicji na gruncie u.p.d.o.p. lub zawartego wprost odesłania do zewnętrznej definicji pozwala, zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, na dokonanie wykładni zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. pojęcia „urządzenie przemysłowe” również w oparciu o klasyfikacje statystyczne. Podkreślić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. posługuje się kategorią „urządzenia przemysłowego” a nie szerszą kategorię „urządzenia technicznego”. Dlatego też, wykładnia przyjęta, że w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „urządzenia przemysłowe” należy traktować „wszelkie możliwe urządzenia”, stanowi niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.”. W kwestii interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 1 updop wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1476/10 wywodząc, że „(...) przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika „przemysłowy”, a więc „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle”. Przemysł oznacza natomiast „produkcję materialną polegającą na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”.

Zdaniem Wnioskodawcy, również potoczne rozumienie pojęcia „urządzenia przemysłowego” odnosi się raczej do urządzeń używanych w zakładach produkcyjnych, niż do samochodów osobowych, jak również samochodów typu VAN. Pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów - tak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z 10 lipca 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 1336/12). Takim zaś urządzeniem nie będą samochody wykorzystywane przez Wnioskodawcę. Uwzględniając wszystkie przytoczone wyżej argumenty należy uznać, że opłaty za najem samochodów osobowych i samochodów osobowych typu VAN wypłacane szwedzkiemu wynajmującemu nie mieszczą się w pojęciu należności licencyjnych i nie będą podlegać w Polsce podatkowi od dochodów osób prawnych, gdyż nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych u źródła w Polsce. Opłaty takie należy kwalifikować do kategorii zysków przedsiębiorstw wskazanych w art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Szwedami, podlegających opodatkowaniu wyłącznie w kraju siedziby zagranicznego wynajmującego (tj. w Królestwie Szwecji).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W rozpatrywanej sprawie znajdą zastosowanie przepisy Konwencji zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz.U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193, dalej „umowa polsko-szwedzka”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-szwedzkiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Natomiast art. 7 ust. 6 umowy polsko-szwedzkiej stanowi, że jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-szwedzkiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych posiada miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 umowy polsko-szwedzkiej).

Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 12 ust. 3 umowy polsko-szwedzkiej).

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-szwedzkiej, przy stosowaniu niniejszej Konwencji w dowolnym momencie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w danym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-szwedzkiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (z dnia 22 lipca 2010 r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011 r.) w pkt 41.1. zastrzeżeń do art. 12 ust. 2 Konwencji OECD Polska zastrzegła sobie prawo włączenia do definicji należności licencyjnych dochodu uzyskiwanego z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych oraz kontenerów.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

W świetle powyższych definicji oraz zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie stanowiskiem przyjąć należy, że pojęcie „urządzenie przemysłowe” (podobnie jak handlowe lub naukowe), powinno być rozumiane maksymalnie szeroko (orzecznictwo NSA przyznało status urządzenia przemysłowego np. samochodom, naczepom, samolotom, koparkom, kontenerom, zbiornikom - por. m.in. wyroki NSA z 6 grudnia 1996 r., sygn. akt III SA 1091/94, z 12 stycznia 1996 r., sygn. akt SA/Ka 2296/94, z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95); ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia, stanowiące pewien zespół mechanizmów, elementów technicznych, które mogą mieć zastosowanie w działalności podmiotów o określonej specyfice - przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiać pracę. Samochód niewątpliwie stanowi mechanizm lub zespół elementów służący do wykonywania przez wynajmującego czynności. Jest zatem urządzeniem przemysłowym w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-szwedzkiej. Za taką interpretacją przemawia również treść art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, z którego wynika że Ustawodawca włączył wprost do zakresu przedmiotowego pojęcia „urządzenia przemysłowego” również środki transportu. Wynika z tego bez wątpienia, że zamiarem Ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych przez podmioty zagraniczne z tytułu najmu i użytkowania środków transportu od polskich rezydentów podatkowych.

W związku z tym, kwoty uzyskane przez podmiot, będący rezydentem podatkowym Szwecji z tytułu opłaty za najem samochodów stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-szwedzkiej.

Odnosząc się do powołanej we wniosku Klasyfikacji Środków Trwałych, w podgrupie 74 „Pojazdy Mechaniczne” wskazać należy, że mimo że w świetle tej klasyfikacji nie zostały wymienione w podgrupie 65 jako „Urządzenia przemysłowe” nie oznacza to, że nie można ich uznać za urządzenie przemysłowe, o którym mowa w art. 12 ust. 3 umowy polsko-szwedzkiej. Stosując wykładnię językową, tut. Organ podkreśla że omawiane powyżej przepisy nie posługują się bowiem w omawianym zakresie klasyfikacją KŚT.

W rezultacie, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca wynajmujący samochody od szwedzkiego podmiotu, jest zobowiązany, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 21 ust. 1 updop, pobrać jako płatnik podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotu szwedzkiego należności przy zastosowaniu 5% stawki podatku wynikającej z polsko-szwedzkiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu szwedzkiego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że zapadły one w innych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych. Tut. Organ potraktował je jako element stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania dotyczącego obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłacanych podmiotowi czeskiemu należności z tytułu wynajmu samochodów wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.