Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-241/16-4/MAO
z 18 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2016 r. (data wpływu 23 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem nadanym dnia 10 maja 2016 r. (data wpływu 17 maja 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 4 maja 2016 r. znak IPPP2/4512‑241/16-2/MAO (skutecznie doręczone dnia 9 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT związanego z nabyciem usług gastronomicznych od zewnętrznych podmiotów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2016 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT związanego z nabyciem usług gastronomicznych od zewnętrznych podmiotów. Wniosek został uzupełniony pismem nadanym dnia 10 maja 2016 r. (data wpływu 17 maja 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 4 maja 2016 r. znak IPPP2/4512‑241/16-2/MAO (skutecznie doręczone dnia 9 maja 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (Spółka) jest agencja eventową prowadzącą działalność w zakresie organizacji spotkań, konferencji, bankietów, szkoleń, wyjazdów integracyjnych oraz wszelkiego rodzaju akcji marketingowych, w których klienci zainteresowani są organizacją wydarzeń jako całości bez konieczności angażowania swojego czasu i środków w przygotowanie i nadzór nad realizacją tego typu działań. Realizując zamówione zlecenia Spółka korzysta z wiedzy i kompetencji swoich pracowników, natomiast w zakresie w którym konieczne są inne usługi nabywa je od zewnętrznych podmiotów. W ramach nabywanych na zewnątrz usług obcych wymienić można m.in.: wynajem pomieszczeń, wynajem sprzętu biurowego, przygotowanie materiałów graficznych, wynajem środków transportu, zakup biletów kolejowych i lotniczych, usługi agencji hostess i ochrony, usługi organizacji pobytu oraz wyżywienia. W tym kontekście zaznaczyć należy, że spółka nie realizuje usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT. Wszystkie ponoszone przez Spółkę koszty usług obcych oraz praca własna stanowią wkład Spółki w realizowaną kompleksową usługę i są traktowane jako koszty bezpośrednio związane ze sprzedażą. Wartość poniesionych usług obcych oraz wkładu pracy własnej stanowi bazę do kalkulacji wynagrodzenia spółki z tytułu realizowanego zlecenia. Spółka będąc zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, dolicza do ustalonej ceny podatek VAT wg stawki podstawowej, jednocześnie w zakresie w jakim nabywane towary i usługi związane są ze sprzedażą opodatkowaną Spółka chciałaby w pełni korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT wykazanego na otrzymanych od kontrahentów fakturach. Przy działalności jaką prowadzi spółka wątpliwości w zakresie odliczenia, budzą niektóre usługi obce, które spółka jest zmuszona ponosić w celu realizacji zleconych usług. W tym kontekście Spółka postanowiła potwierdzić możliwość korzystania z fundamentalnego prawa podatników podatku VAT jakim jest odliczenie podatku naliczonego w zakresie czynności służących sprzedaży opodatkowanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT w zakresie nabywanych od zewnętrznych podmiotów usług gastronomicznych, które następnie są odsprzedawane kontrahentom w ramach świadczonych przez Spółkę kompleksowych usług organizacyjnych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu i element konstrukcyjny podatku VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Odliczenia podatku naliczonego nie jest przywilejem podatnika dostępnym mu w wyjątkowych sytuacjach, lecz jego fundamentalnym prawem wynikającym z konstrukcji podatku. Możność skorzystania z tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma w związku z tym zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni, jeżeli podatnik jest w stanie wykazać związek i zadeklaruje, że zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług. Ustawowym wyrazem tego prawa jest art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym ustawodawca jednoznacznie stwierdza, że prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikom pod warunkiem istnienia związku pomiędzy zakupem a sprzedażą opodatkowaną. Potwierdzenie prawa do odliczenia w zakresie towarów i usług wykorzystywanych do czynności opodatkowanych jest jednocześnie wyrazem zasady neutralności na której opiera się system i konstrukcja podatku VAT. Artykuł 86 polskiej ustawy jest odpowiednikiem unormowań art. 1, art. 167, art. 168, art. 169 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a przed 1 stycznia 2007 r. odpowiednikiem art. 2 ust. 2 I Dyrektywy oraz art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy). Wymienione przepisy statuują fundamentalne prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. W ustawodawstwie europejskim neutralność podatku od wartości dodanej „wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających taki stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie prawa wspólnotowego VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako przywilej” (VI Dyrektywa VAT Komentarz do Dyrektywy Rady Unii Europejskiej dotyczący wspólnego systemu podatku od wartości dodanej pod. Red. K. Sachsa, C.H. Beck Warszawa 2004, str. 417).

Pełna realizacja zasady neutralności powoduje, że podatek od wartości dodanych staje się rzeczywistym podatkiem od konsumpcji i ciężar ekonomiczny podatku spoczywa na ostatecznym odbiorcy dóbr i usług a nie jest zatrzymywany na poszczególnych etapach produkcji lub świadczenia usług. Z kolei naruszenie neutralności powoduje zachwianie konkurencji na poziomie krajowym i europejskim i może stanowić nie rynkową ingerencję w funkcjonowanie przedsiębiorstw. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wielu swoich wyrokach podkreślał fundamentalną rolę zasady neutralności dla systemu podatku VAT oraz funkcję podatku naliczonego jako podstawowego narzędzia realizacji tej zasady, w sprawie 50/87 Komisja Wspólnot Europejskich przeciw Republika Francuska z dnia 21 września 1988 r. (http:eur-lex.europa.eu) ETS orzekł: „System odliczeń podatku naliczonego, którego zasady określone są w artykułach 17-20, ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w toku prowadzonej działalności gospodarczej. (...) Konieczny do realizacji prawa do odliczenia jest jedynie związek zakupów z działalnością gospodarczą (...)”. Podobnie w wyrok z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie C-33/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, (LexPolonica nr 375013). Ograniczenie zasady neutralności na poziomie europejskim występuje w bardzo ograniczonym zakresie i dotyczy charakterystycznych dóbr i usług lub sytuacji związanych z przestępstwami, nadużyciami i unikaniem opodatkowania, zgodnie z postanowieniami art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE: „Stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne”. Jednocześnie w tym samym artykule ustawodawca europejski pozostawił państwom członkowskim możliwość utrzymania ograniczeń funkcjonujących na moment akcesji: „Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.”

Zwracając uwagę na funkcjonujące w dyrektywie wskazanie dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia i pozostawienie poszczególnym państwom pewnej swobody w tym zakresie, zauważyć należy, że sposób zdefiniowania ograniczeń w ustawodawstwie europejskim jest w zasadzie wzmocnieniem zasady neutralności, dzieje się tak ponieważ wyłączenia dotyczą dóbr i usług mających walor osobisty, czyli takich które nie są związane z działalności gospodarczą i dalszą odsprzedażą a ich rzeczywistym konsumentem nie są klienci danego przedsiębiorstwa lecz samo przedsiębiorstwo. W takiej perspektywie powinny być również rozpatrywane ograniczenia ujęte w ustawodawstwach krajowych w tym w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług.

W kontekście ograniczeń w odliczeniu podatku VAT wynikających z zasady standstill, należy zwrócić uwagę na wyrok jaki zapadał w sprawie C-177/99 i C-181/99 z dnia 19 września 2000 roku przeciwko Republice Francuskiej, w którym to Państwie stosowano generalne wyłączenie z zakresu prawa do odliczenia podatku w stosunku do usług związanych z zakwaterowaniem, przyjmowaniem gości, żywieniem oraz rozrywką. W wyroku tym Trybunał wskazał między innymi, iż za sprzeczne z prawem wspólnotowym uznać należy te regulacje krajowe, które zabraniają podatnikowi odliczania VAT od usług noclegowych i gastronomicznych bez dania mu możliwości wykazania, iż nabycie tych usług nie miało na celu uniknięcia opodatkowania lecz wiązało się z prowadzoną przez niego działalnością. Wyrok ten wymaga szczególnego podkreślenia ponieważ ETS stwierdził w nim nieważność ograniczeń w odliczeniu podatku bazujących na zasadzie stałości, na podstawie sprzeczności tych ograniczeń z naczelnymi zasadami podatku: „Decyzja Rady 89/487, przyjęta na podstawie art. 27 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - która przewiduje, że Państwo Członkowskie może być upoważnione [przez Radę] do wprowadzenia specjalnych środków stanowiących odstępstwo od szóstej dyrektywy w celu uproszczenia procedury poboru podatków lub zapobieżenia niektórym rodzajom oszustw podatkowych lub omijaniu opodatkowania - upoważniająca Republikę Francuską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy, jest nieważna na podstawie ogólnej zasady proporcjonalności, w takim zakresie, w jakim upoważnia to Państwo do odmówienia podmiotom gospodarczym uprawnienia do odliczenia podatku VAT [naliczonego] od wydatków, gdy są w stanie wykazać, że wydatki te mają charakter ściśle związany z prowadzoną działalnością gospodarczą”. (http://eur‑lex.europa.eu/)

Biorąc pod przytoczone powyżej przepisy oraz wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i mając na uwadze znaczenie jakie dla systemu podatków od wartości dodanej ma zasada neutralności, Spółka uważa, że znajdujące się w polskiej ustawie o VAT wyłączenie dotyczące możliwości odliczenie podatku VAT przy nabyciu usług gastronomicznych (art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT) nie powinno mieć zastosowania w przypadku podmiotów, które nabywają przedmiotowe usługi nie w celu konsumpcji lecz jako „półprodukty” wykorzystywane do przygotowania usług podlegających sprzedaży i opodatkowaniu. Tym samym Spółka uważa, że przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT w zakresie nabywanych od zewnętrznych podmiotów usług gastronomicznych, które następnie są odsprzedawane kontrahentom w ramach świadczonych przez Spółkę kompleksowych usług organizacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (…).

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca - zarejestrowany czynny podatnik VAT jest agencja eventową prowadzącą działalność w zakresie organizacji spotkań, konferencji, bankietów, szkoleń, wyjazdów integracyjnych oraz wszelkiego rodzaju akcji marketingowych, w których klienci zainteresowani są organizacją wydarzeń jako całości bez konieczności angażowania swojego czasu i środków w przygotowanie i nadzór nad realizacją tego typu działań. Realizując zamówione zlecenia Spółka korzysta z wiedzy i kompetencji swoich pracowników, natomiast w zakresie w którym konieczne są inne usługi nabywa je od zewnętrznych podmiotów (tj. wynajem pomieszczeń i sprzętu biurowego, przygotowanie materiałów graficznych, wynajem środków transportu, zakup biletów kolejowych i lotniczych, usługi agencji hostess i ochrony, usługi organizacji pobytu oraz wyżywienia). Spółka nie realizuje usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT. Wszystkie ponoszone przez Spółkę koszty usług obcych oraz praca własna stanowią wkład Spółki w realizowaną kompleksową usługę i są traktowane jako koszty bezpośrednio związane ze sprzedażą. Wartość poniesionych usług obcych oraz wkładu pracy własnej stanowi bazę do kalkulacji wynagrodzenia spółki z tytułu realizowanego zlecenia. Strona dolicza do ustalonej ceny podatek VAT wg stawki podstawowej, jednocześnie w zakresie w jakim nabywane towary i usługi związane są ze sprzedażą opodatkowaną Spółka chciałaby w pełni korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT wykazanego na otrzymanych od kontrahentów fakturach.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT w zakresie nabywanych od zewnętrznych podmiotów usług gastronomicznych, które następnie są odsprzedawane kontrahentom w ramach świadczonych przez Spółkę kompleksowych usług organizacyjnych.

Stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy.

Z powołanych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Jednocześnie przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 tej ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Przepis ten oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 cyt. ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z tą regulacją, z prawa do odliczenia podatku mogą skorzystać wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Ponadto stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ww. ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła ta wyłącza możliwość odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie wyłącznie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych, poza ww. wyjątkiem.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro usługi gastronomiczne mieszczą się w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy - stanowiąc jeden z wyjątków pozbawiających podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony, to w odniesieniu do nabywanych od zewnętrznych podmiotów usług gastronomicznych (następnie odsprzedawanych kontrahentom w ramach świadczonych przez Spółkę kompleksowych usług organizacyjnych) Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. Nie ma przy tym uzasadnienia podnoszony przez Stronę argument, że znajdujące się w polskiej ustawie o VAT wyłączenie dotyczące możliwości odliczenia podatku VAT przy nabyciu usług gastronomicznych (art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT) nie powinno mieć zastosowania w przypadku podmiotów, które nabywają przedmiotowe usługi nie w celu konsumpcji, lecz jako „półprodukty” wykorzystywane do przygotowania usług podlegających sprzedaży i opodatkowaniu. Jak wynika z przywołanych przepisów, ustawodawca nie rozróżnił sytuacji, w których nabywane usługi gastronomiczne wykorzystywane są do odsprzedaży lub są wykorzystywane w prowadzonej działalności.

Odnosząc się do powołanych przez Stronę wyroków TSUE należy wskazać, że od 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowienia traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa - osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), a konkretnie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych.

Tym samym przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług gastronomicznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r.), obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

Zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o podatku od towarów usług został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Jednocześnie należy wskazać, że art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług nie został dotychczas zakwestionowany ani przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ani Naczelny Sąd Administracyjny.

W konsekwencji, w odpowiedzi na pytanie Spółki należy stwierdzić, że nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT w zakresie nabywanych od zewnętrznych podmiotów usług gastronomicznych, które następnie są odsprzedawane kontrahentom w ramach świadczonych przez Spółkę kompleksowych usług organizacyjnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.