Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-297/16/WLK
z 18 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zaprezentowana w opisie zdarzenia przyszłego Umowa będzie stanowić umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17a pkt 1 w związku z art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji ustalone w Umowie opłaty z tytułu użytkowania Praw Ochronnych do Znaków Towarowych będą stanowiły dla Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zaprezentowana w opisie zdarzenia przyszłego Umowa będzie stanowić umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17a pkt 1 w związku z art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji ustalone w Umowie opłaty z tytułu użytkowania Praw Ochronnych do Znaków Towarowych będą stanowiły dla Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka” lub „Korzystający”) posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegając na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest produkcja grzejników i kotłów centralnego ogrzewania (25.21 .Z).

Nie można wykluczyć, że pomiędzy Korzystającym a podmiotem trzecim (osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, dalej jako: „Finansująca”) dojdzie do zawarcia umowy (nienazwanej lub określanej mianem „umowy leasingu operacyjnego”), której przedmiotem będzie oddanie przez Finansującą opisanych niżej Praw Ochronnych do Znaków Towarowych do odpłatnego używania albo odpłatnego używania i pobierania pożytków przez Korzystającego (dalej jako; „Umowa”).

Należy podkreślić, że Finansująca ww. Prawa Ochronne do Znaków Towarowych otrzymała w drodze darowizny od swojego męża do swojego majątku osobistego, tj. otrzymała prawo do marki, stanowiące zbiór określonej liczby wariantów:

1. praw ochronnych do znaków towarowych, tj. chronionych znaków towarowych słowno-graficznych i słownych, dla których Urząd Patentowy RP wydał prawomocne decyzje przyznające prawa ochronne zgodnie z ustawą z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, oraz
2. praw z rejestracji wspólnotowych znaków towarowych (aktualna nazwa to „znak towarowy Unii Europejskiej”), zarejestrowanych w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante (dalej jako: OHIM, aktualna nazwa tego organu to: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, EUIPO) na podstawie art. 6 w związku z art. 45 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 207/2009 z 26 luty 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U.UE.L Nr 78, str. 1), dalej również jako: „rozporządzenie w.z.t.” .

-dalej łącznie w treści niniejszego wniosku zwany jako: „Prawa Ochronne do Znaków Towarowych”.

Ponadto, przedmiotem ww. darowizny były również prawa do znaków towarowych zgłoszonych do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP, które aktualnie oczekują na rozpatrzenie wniosków o udzielenie praw ochronnych do ww. znaków towarowych (dalej jako: „Prawa ze Zgłoszenia”, przy czym Prawa Ochronne do Znaków Towarowych oraz Prawa ze Zgłoszenia zwane będą dalej łącznie jako: „Prawa”). Mąż Finansującej, podobnie jak ona sama, jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm., dalej: „ustawa o PIT”)). Ponadto, w chwili ww. darowizny, mąż Finansującej prowadził działalność gospodarczą.

Należy podkreślić, że Finansująca i Jej mąż pozostają w rozdzielności majątkowej. Dokonując darowizny, strony określiły w umowie darowizny wartość Praw, w tym Praw Ochronnych do Znaków Towarowych, w wysokości odpowiadającej ich wartości rynkowej, potwierdzonej przez wycenę dokonaną przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego.

Prawa, w tym przede wszystkim Prawa Ochronne do Znaków Towarowych, które zostały przekazane w drodze wzmiankowanej darowizny, nie były przedmiotem amortyzacji w działalności męża Finansującej. Finansująca zamierza wprowadzić Prawa Ochronne do Znaków Towarowych do swojej działalności gospodarczej. Prawa Ochronne do Znaków Towarowych w dniu przyjęcia ich do używania przez Finansującą (tj. wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ich przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, a ich wartość przekroczy 3 500 zł. Należy zaznaczyć, że nie można wykluczyć, że przed zawarciem Umowy Finansująca będzie wykorzystywać Prawa Ochronne do Znaków Towarowych w swojej działalności gospodarczej, np. poprzez udzielanie odpłatnej licencji na korzystanie z przedmiotowych znaków towarowych (Praw Ochronnych do Znaków Towarowych). W związku z wprowadzeniem Praw Ochronnych do Znaków Towarowych do swojej działalności gospodarczej, Finansująca zamierza rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Praw Ochronnych do Znaków Towarowych, stanowiącej równowartość wartości rynkowej otrzymanych w drodze darowizny Praw Ochronnych do Znaków Towarowych, które będą wykorzystywane w prowadzonej przez Finansującą działalności gospodarczej.

Zgodnie z przyjętymi założeniami, Umowa pomiędzy Spółką a Finansującą zostanie zawarta na czas określony. Planowany okres trwania Umowy to minimum 5 lat. Umowa może zawierać także opcję wykupu Praw Ochronnych do Znaków Towarowych przez Korzystającego po zakończeniu Umowy. Jednocześnie suma netto opłat należnych za użytkowanie Praw Ochronnych do Znaków Towarowych przez okres obowiązywania Umowy, tj. pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, oraz ewentualnej ceny, po której Korzystający będzie mógł ewentualnie nabyć przedmiot Umowy po jej zakończeniu, będzie większa bądź równa wartości początkowej Praw Ochronnych do Znaków Towarowych, określonej dla celów amortyzacji podatkowej przez Finansującą.

W razie wprowadzenia opcji wykupu, wysokość ceny wykupu Praw Ochronnych do Znaków Towarowych przez Korzystającego ustalona w Umowie nie będzie niższa niż hipotetyczna wartość netto Praw Ochronnych do Znaków Towarowych, która zostanie ustalona w wysokości odpowiadającej wartości początkowej znaków towarowych określonej przez Finansującą w sposób zgodny z obowiązującym Finansującą art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszonej o wysokość odpisów amortyzacyjnych przez okres obowiązywania Umowy, z uwzględnieniem trzykrotnie skróconego okresu amortyzacji ustalonego zgodnie z art. 22m ustawy o PIT (i odpowiadającemu mu art. 16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)).

Zatem (o ile przyjęta zostanie opcja wykupu), w przypadku Praw Ochronnych do Znaków Towarowych do celów kalkulacji ich hipotetycznej wartości netto zastosowana zostanie stawka 60% rocznie jako stawka trzykrotnie przyspieszona do stawki 20% w skali roku dla normatywnego okresu amortyzacji, który wynosi 60 miesięcy. Jednocześnie, pomniejszenie wartości początkowej Praw Ochronnych do Znaków Towarowych o wysokość odpisów amortyzacyjnych ustalonych w sposób wskazany powyżej, odbywać się będzie zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi amortyzacji liniowej. Tak skalkulowana suma opłat nie będzie uwzględniać ewentualnych płatności za dodatkowe świadczenia na rzecz Finansującej czy ewentualnych kaucji, które ewentualnie naliczane będą odrębnie (przy czym w chwili obecnej nie jest planowane ich naliczanie).

Umowa będzie także przewidywać, że odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od wartości początkowej Praw Ochronnych do Znaków Towarowych dokonuje Finansująca.

Finansująca nie korzysta ze zwolnień podatkowych, o których jest mowa w art. 23b ust. 2 ustawy o PIT oraz w tożsamym art. 17b ust. 2 ustawy o CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zaprezentowana w opisie zdarzenia przyszłego Umowa będzie stanowić umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17a pkt 1 w związku z art. 17b ustawy o CIT i w konsekwencji ustalone w Umowie opłaty z tytułu użytkowania Praw Ochronnych do Znaków Towarowych będą stanowiły dla Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodów?

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowana w opisie zdarzenia przyszłego Umowa będzie stanowić umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17a pkt 1 w związku z art. 17b ustawy o CIT i w konsekwencji ustalone w Umowie opłaty z tytułu użytkowania Praw Ochronnych do Znaków Towarowych będą stanowiły dla Spółki podatkowe koszty uzyskania przychodów. Należy bowiem stwierdzić, że Umowa będzie stanowić umowę leasingu operacyjnego zgodnie z art. 17a pkt 1 w związku z art. 17b ustawy o CIT, ponieważ będzie ona spełniać wszystkie warunki wskazane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wymagane do uznania jej za tego typu umowę. W konsekwencji, ustalone w Umowie opłaty za użytkowanie Praw Ochronnych do Znaków Towarowych jako opłaty z tytułu leasingu operacyjnego stanowić będą podatkowe koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie dyspozycji art. 17b ustawy o CIT.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy o CIT. Tożsame regulacje na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych zawiera rozdział 4a ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z zaprezentowanej definicji wynika, że za umowę leasingu może zostać również uznana umowa, która nie stanowi nawet umowy nazwanej leasingu w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, o ile spełnia ona warunki dla uznania jej za podatkową umowę leasingu. Umowa leasingu, uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U z 2014 r., poz. 121 ze zm.), jest jedną z wielu umów, które mieszczą się w katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT - niezależnie od nazwy. Skutkiem tego będą określone w przepisach uprawnienia i zobowiązania stron umowy w zakresie wykazywania przychodów i kosztów dla potrzeb podatku dochodowego. Ponadto, przedmiotem leasingu podatkowego mogą być nie tylko środki trwałe, lecz także wartości niematerialne i prawne, jeżeli podlegają one amortyzacji podatkowej.

W rezultacie należy stwierdzić, że o tym, czy dana umowa może być zakwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu decydują jej cechy, które muszą być spełnione łącznie:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy lub prawa stanowiące środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, a także grunty,
2. świadczenie polega na tym, że jedna ze stron oddaje drugiej za wynagrodzeniem przedmiot umowy do używania albo używania i pobierania pożytków.
   
   

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, celem Umowy, którą Spółka zamierza zawrzeć z Finansującą, będzie oddanie Praw Ochronnych do Znaków Towarowych przez Finansującą Korzystającemu do odpłatnego używania albo odpłatnego używania i pobierania pożytków. Ponadto, przedmiotem Umowy będą prawa ochronne na znaki towarowe oraz prawa z rejestracji wspólnotowych znaków towarowych (znaków towarowych Unii Europejskiej), podlegające amortyzacji podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT (znajdującym zastosowanie względem Finansującej) oraz w myśl tożsamego art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji stanowią prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (dalej jako: „ustawa PWP”).

Jak stanowi art. 120 ust. 1 i 2 ustawy PWP:

1. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.
2. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.
   
   

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne, przez uzyskanie którego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ustawy PWP). Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ustawy PWP).

Z powyższego wynika więc, że zarejestrowany (tj. objęty prawem ochronnym) znak towarowy stanowi podlegającą amortyzacji podatkowej wartość niematerialną i prawną. W związku z tym, może on stanowić przedmiot umowy leasingu dla celów podatkowych, co wynika wprost z literalnej wykładni zarówno art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, jak i art. 23a pkt 1 ustawy o PIT.

Uwagi powyższe zachowują aktualność w odniesieniu do Praw Ochronnych do Znaków Towarowych w postaci praw z rejestracji wspólnotowych znaków towarowych (znaków towarowych Unii Europejskiej) w OHIM (EUIPO). Należy bowiem zauważyć, że PWP normuje między innymi stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych, jak stanowi art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy PWP.

Artykuł 4 ust. 1 PWP stanowi natomiast, że jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Oznacza to, że do znaków towarowych, na które uzyskano ochronę według prawa europejskiego stosuje się przepisy polskiej ustawy PWP. Dotyczy to w szczególności rozporządzenia Rady (WE) Nr 207/2009 z 26 luty 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Powołany akt prawa wspólnotowego [zmieniony mocą aktu prawnego UE o nazwie: rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2424 z 16 grudnia 2015 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 2869/95 w sprawie opłat na rzecz Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)], przewiduje tryb udzielania ochrony na przedmioty praw z zakresu własności przemysłowej skutkujące powstaniem prawa wyłącznego o charakterze jednolitym i autonomicznym, tzn. obowiązującego na całym terytorium Wspólnoty (Unii), mającego w każdym z państw członkowskich identyczną treść, a także powstającego niezależnie od istnienia lub braku ochrony prawnej danego przedmiotu własności przemysłowej w prawie danego państwa członkowskiego. Zasada jednolitości wyraża się w jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP) oraz ochronie wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w krajach członkowskich. W szczególności art. 16 ust. 1 rozporządzenia w.z.t. stanowi, że jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim (...). Inaczej mówiąc, zarejestrowany w OHIM (EUIPO) wspólnotowy znak towarowy (znak towarowy Unii Europejskiej), stanowi - w zgodzie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT i art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT - wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji na takich samych zasadach, jak prawa ochronne na znaki towarowe zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym RP.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że zakres Umowy jest zgodny z zakresem określonym w definicji leasingu w ustawach podatkowych, a ponadto zarówno ustawa o CIT, jaki i ustawa o PIT, dopuszczają leasing praw do znaków towarowych (zarówno krajowych, jak i wspólnotowych), przedmiotowa Umowa stanowić będzie umowę leasingu dla celów podatkowych. Zatem, konsekwencje podatkowe tej Umowy, w szczególności w zakresie zaliczenia opłat za użytkowanie do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, należy rozpatrywać na podstawie przepisów ustawy o CIT, dotyczących leasingu.

Oprócz tych ogólnych cech podatkowej umowy leasingu, ustawodawca wskazuje w przepisach warunki szczególne, które pozwalają na zaliczenie umowy leasingu do umowy leasingu operacyjnego (art. 17b ustawy o CIT) lub umowy leasingu finansowego (art. 17f ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

W rezultacie, aby zawarta Umowa mogła być uznana dla celów podatkowych za umowę leasingu operacyjnego, w szczególności aby mogła wywołać skutki podatkowe po stronie Korzystającego (Wnioskodawcy), w postaci zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat ponoszonych przez Korzystającego za użytkowanie przedmiotu leasingu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art. 17b ust 1 ustawy o CIT, i tak:

1. umowa musi zostać zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 17j ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 i art. 17f ust. 1 pkt 2. W rezultacie, w sumie opłat określonych zgodnie z art. 17b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, należy uwzględnić cenę, po której Korzystający ma prawo nabyć przedmiot Umowy po jej zakończeniu.

Natomiast, na podstawie art. 17j ust. 2 ustawy o CIT, w sumie opłat nie uwzględnia się:

1. płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, o ile są one wyodrębnione z opłat leasingowych;
2. podatków, w których obowiązek podatkowy ciąży na finansującym z tytułu własności lub posiadania środków trwałych, będących przedmiotem umowy leasingu, oraz składek na ubezpieczenie tych środków trwałych, jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że korzystający będzie ponosił ciężar tych podatków i składek niezależnie od opłat za używanie;
3. kaucji określonej w umowie leasingu wpłaconej finansującemu przez korzystającego.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Umowa zostanie zawarta na czas oznaczony na okres minimum 5 lat, a zatem minimalny okres trwania Umowy będzie równy 100% normatywnego okresu amortyzacji prawa do znaku towarowego. Zgodnie bowiem z art. 17a pkt 4 lit. b ustawy o CIT, ilekroć w rozdziale jest mowa o normatywnym okresie amortyzacji - rozumie się przez to w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych - okres ustalony w art. 16m. W odniesieniu do znaku towarowego zastosowanie znajduje art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT (i odpowiadający mu art. 22m ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT), statuujący 60 miesięczny (pięcioletni) okres amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych. W konsekwencji, Umowa będzie zawarta na czas oznaczony, który stanowić będzie więcej niż 40% normatywnego okresu amortyzacji przedmiotu leasingu, a tym samym spełniać będzie przesłanki określone przez ustawodawcę w art. 17b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Jak wskazano w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, suma netto opłat należnych za użytkowanie przez okres obowiązywania Umowy, tj. pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, oraz ceny, po której Korzystający będzie ewentualnie mógł nabyć przedmiot Umowy po jej zakończeniu, będzie większa bądź równa wartości początkowej Praw Ochronnych do Znaków Towarowych. Tak skalkulowana suma opłat nie będzie uwzględniać ewentualnych płatności za dodatkowe świadczenia na rzecz Finansującej czy kaucji, które ewentualnie naliczane będą odrębnie (przy czym w chwili obecnej ich naliczanie nie jest planowane). Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony przez niego sposób kalkulacji opłat będzie spełniać przesłankę określoną w art. 17b ust. 1 pkt 2 w związku z art. 17j ustawy o CIT, dla uznania Umowy za umowę podatkowego leasingu operacyjnego.

Ponadto należy wskazać, że Finansująca nie korzysta ze zwolnień podatkowych, o których jest mowa w art. 17b ust. 2 ustawy o CIT i w odpowiadającym mu art. 23b ust 2 ustawy o PIT, zgodnie z którym to przepisem ustawy o CIT, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h. W konsekwencji, w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym nie znajdzie też zastosowania przepis art. 17b ust. 2 ustawy o CIT, stosownie do którego w przypadku korzystania przez finansującego z ww. zwolnień podatkowych do umowy leasingu zastosowanie znalazłyby zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h ustawy o CIT.

Reasumując, z uwagi na fakt, że Umowa zostanie zawarta na czas oznaczony przekraczający 40% normatywnego okresu amortyzacji Praw Ochronnych do Znaków Towarowych, a suma określonych w Umowie opłat netto za ich korzystanie, włączając cenę za ich wykup po zakończeniu Umowy, będzie większa bądź równa ich wartości początkowej ustalonej przez Finansującą dla celów amortyzacji podatkowej, to Umowa ta stanowić będzie umowę leasingu operacyjnego dla celów podatkowych.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych. Jako przykład można wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora IS w Katowicach z 3 października 2011 r. (IBPBI/2/423-791/11/PC), w której stwierdzono, że: Reasumując, z uwagi na fakt, że umowa użytkowania zostanie zawarta na czas oznaczony przekraczający 40% normatywnego okresu amortyzacji znaków towarowych, a suma określonych w umowie opłat netto za korzystanie z tych znaków, włączając cenę za ich wykup po zakończeniu umowy, będzie większa bądź równa ich wartości początkowej ustalonej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej, to umowa ta stanowić będzie umowę leasingu operacyjnego dla celów podatkowych.

W konsekwencji, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska, zgodnie z którym ustalone w Umowie opłaty za użytkowanie Praw Ochronnych do Znaków Towarowych jako opłaty z tytułu leasingu operacyjnego stanowić będą dla Korzystającego podatkowe koszty uzyskania przychodów na podstawie dyspozycji art. 17b ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.