Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-336/16-4/AA
z 17 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 10 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 oraz art. 14b § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 28 kwietnia 2016 r. znak ILPB1/4511-1-336/16-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 maja 2016 r., natomiast w dniu 10 maja 2016 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 maja 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 12 grudnia 2015 r. Wnioskodawca jako bezrobotny zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy otrzymał jednorazowe środki na podjęcie własnej działalności gospodarczej.

Środki przyznane zostały przez Starostę z Funduszu Pracy. Kwota dofinansowania wyniosła 20.000 zł brutto.

W styczniu 2016 r. Wnioskodawca dokonał zakupu laptopa o wartości 5.000 zł brutto. Zakup został w pełni sfinansowany w ramach przyznanych środków. Laptop sklasyfikowano jako środek trwały i zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 i pkt 45 ustawy o podatku dochodowym nie ujęto odpisów amortyzacyjnych w kosztach.

Dodatkowo zakupiono materiały biurowe i reklamowe o łącznej wartości 4.000 zł oraz wyposażenie o łącznej wartości 4.000 zł, przy czym na wyposażenie składało się kilka urządzeń nieprzekraczających jednostkowo kwoty 3.500 zł. Powyższy zakup również został w pełni sfinansowany środkami z przyznanej dotacji.

Wnioskodawca nie odnalazł w Ustawie o Podatku Dochodowym zapisu zabraniającego ujęcia w kosztach zakupionego wyposażenia i materiałów biurowo-reklamowych sfinansowanych środkami przyznanymi w ramach dofinansowania z Funduszu Pracy. W związku z tym, koszty ujęto w Podatkowej Księdze Przychodów i Rozchodów i pomniejszono o stosowną kwotę należny podatek dochodowy.

Podobna interpretacja została wydana 27 marca 2014 r., nr ITPB1/415-14/14/AK przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W celu upewnienia się poprawności rozumowania ustawy, Wnioskodawca zasięgnął opinii na ww. temat w Urzędzie Skarbowym. W opinii ustnej poinformowano Wnioskodawcę, że bez względu na podmiot przyznający dotację i źródło środków nie może on ująć w kosztach prowadzenia działalności, ani środków trwałych, ani materiałów biurowych i reklamowych, ani wyposażenia. Opinię uargumentowano tym, że środki bez względu na ich pochodzenie nie należały do Wnioskodawcy w związku z czym bezdyskusyjnym jest fakt, iż nie można ująć ich w kosztach prowadzenia działalności.

Według Wnioskodawcy opinia Urzędu Skarbowego jest sprzeczna z Ustawą o Podatku Dochodowym, gdyż nie ma w niej zapisu zabraniającego ujmowaniu w kosztach zakupów sfinansowanych z dotacji przyznanej bezrobotnemu w ramach środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca słusznie nie ujął w kosztach ani w odpisach amortyzacyjnych Środków Trwałych sfinansowanych dotacją?
2. Czy Wnioskodawca słusznie ujął w kosztach materiały biurowe, materiały reklamowe i wyposażenie sfinansowane dofinansowaniem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym zakup środków trwałych sfinansowanych w całości otrzymanym dofinansowaniem z Urzędu Pracy na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej nie może stanowić kosztów uzyskania przychodu (por. art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o UPDOF). Wnioskodawca nie może zatem ujmować w księdze przychodów i rozchodów odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych. Niemniej jednak, bez względu na źródło finansowania, środki te należy wprowadzić do ewidencji ŚT w wartości początkowej równej cenie nabycia.

Natomiast wydatki dotyczące zakupu wyposażenia w pełni sfinansowanego otrzymaną dotacją, czyli składników niekwalifikujących się zgodnie z ustawą o PDOF do środków trwałych, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Należy je wpisać (w wartości netto) w kolumnie 13 „pozostałe wydatki” podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Składniki wyposażenia o wartości przekraczającej 1.500 zł podlegają objęciu ewidencją wyposażenia, o której mowa w § 4 ust. 2-3 rozporządzenia w sprawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Tak samo pozostałe wydatki sfinansowane z otrzymanych z Urzędu Pracy środków jak np. materiały reklamowe i materiały biurowe mogą stanowić koszty uzyskania przychodu i tym samym Wnioskodawca może na podstawie tych kosztów obniżyć podstawę do opodatkowania podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, o czym stanowi art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Powołany przepis ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi, że Starosta może ze środków Funduszu Pracy przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na materiały biurowe, materiały reklamowe i wyposażenie sfinansowane ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Sfinansowanie wydatków na zakup materiałów biurowych, materiałów reklamowych oraz wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Fakt, że wydatki zostały sfinansowane z dotacji, ma natomiast znaczenie w przypadku zakupionych z dotacji środków trwałych podlegających amortyzacji. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Co do zasady, zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23, co wynika z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie jednak do art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pokryta została z otrzymanej dotacji, nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, sfinansowane z dotacji wydatki na zakup materiałów biurowych, materiałów reklamowych oraz wyposażenia (tj. cel inny niż zakup środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych), można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast wydatki na nabycie środków trwałych zakupionych z dofinansowania, jak i odpisy amortyzacyjne – nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 i pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Do wniosku dołączono kopię interpretacji. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.