Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-995/15/MG
z 25 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 listopada 2015 r. (data wpływu 24 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z 6 lutego 2016 r. (data wpływu 9 luty 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu wywozu nieczystości,
• prawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu dostarczania wody w lokalach niewyposażonych w liczniki,
• nieprawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu dostarczania wody w lokalach wyposażonych w liczniki.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania na najemców kosztów opłat za dostarczanie wody oraz wywóz nieczystości.

Wniosek został uzupełniony pismem z 6 lutego 2016 r. (data wpływu 9 lutego 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 29 stycznia 2016 r. znak: IBPP2/4512-995/15/MG.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Stowarzyszenie jest organizacją „non profit” co oznacza, że nie prowadzi działalności w celach zarobkowych. Organizacja jest czynnym podatnikiem podatku vat. Stowarzyszenie jest najemcą placu targowego, na którym postawione są kioski o zróżnicowanej powierzchni z przeznaczeniem na prowadzenie działalności dla osób trzecich (niektóre kioski są wyposażone w podliczniki wody). Stowarzyszenie otrzymuje faktury zakup za najem placu targowego, które są refakturowane na poszczególnych najemców kiosków (którzy w większości są członkami stowarzyszenia) proporcjonalnie do powierzchni kiosków. Na transakcjach nie zarabia nic. Ponadto jednostka podpisała umowy na dostarczenie mediów (woda, wywóz nieczystości) na plac co związane jest z umożliwieniem prowadzenia działalności przez poszczególnych kupców na placu targowym. Umowy za media są podpisane z P. Sp. z o.o. i firmą R., które to są uprawnione do stosowania obniżonych stawek podatku vat (8%). Stowarzyszenie refakturuje te media na poszczególne kioski na placu targowym (wywóz nieczystości - w równych częściach na wszystkich najemców placu, wodę - w kioskach z licznikami wg zużycia a pozostałe kioski w równych częściach) ze stawką 23%. Na tych transakcjach jednostka nie dodaje marży (kwota zakupu netto jest zgodna z sumą kwot netto wystawionych faktur na dzierżawców).

Dodatkowe wyjaśnienia:

1. Stowarzyszenie udostępnia kioski poszczególnym użytkownikom (członkom) na podstawie umowy poddzierżawy. Dzierżawca wg par 2 pkt 5 zobowiązany jest do korzystania z przedmiotu dzierżawy tylko do celów dla jakich został on wydzierżawiony tj. do prowadzenia działalności handlowo-usługowej, z wykluczeniem usług i handlu towarami uciążliwymi dla otoczenia i środowiska (w tym alkoholowe) oraz mogącymi stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi i obiektów, zwłaszcza pożarowe. Zgodnie z par. 6 pkt 1 i 2 dzierżawca zapłaci wydzierżawiającemu czynsz dzierżawy w kwocie za każdy miesiąc dzierżawy powiększony o podatek VAT. Czynsz będzie płatny do 15 dnia każdego miesiąca nie później jednak niż w ciągu 7 dni od daty otrzymania faktury vat. Brak wpłaty czynszu w terminie spowoduje naliczenie wydzierżawiającemu ustawowych odsetek za zwłokę.
   
2. Przez „wywóz nieczystości” rozumiemy wywóz odpadów stałych np. w postaci zbędnych opakowań towarów (folie, kartony). Wnioskodawca ma wpływ na wysokość tych opłat tylko w kwestii ilości pojemników opróżnianych (miesięcznie są opróżniane 2 pojemniki z odpadami o pojemności 1,1 m3). Kwota za wywóz kontenera z nieczystościami wynosi ok 78,- netto za 1 pojemnik wg umowy podpisanej z firmą R. (jedyny dostawca tej usługi na terenie miasta G.). W umowie poddzierżawy w par 5 pkt 10 dzierżawca ponosi wszelkie koszty eksploatacji przedmiotu dzierżawy (tj. m. in. dostaw energii, dostawa wody, wywóz nieczystości, drobne naprawy przedmiotu dzierżawy i jego konserwację).
   
3. Organizacja wg par 1 statutu stowarzyszenia ma na celu reprezentowanie interesów członków wobec organów administracji państwowej, innych organizacji społecznych, politycznych, zawodowych oraz reprezentowanie interesów członków wobec wydzierżawiającego, zawarła umowy na dostawę wody i wywóz nieczystości w imieniu członków (poddzierżawców). Nie byłoby możliwe ustawienie ok 26 pojemników na odpady dla każdego najemcy kiosku z racji ograniczenia metrażowego placu.
   
4. Jedynym dostawcą usługi wywozu nieczystości na terenie G. jest firma R., natomiast P. Sp z o.o. jest też jedynym dostawcą wody na tym terenie.
   
5. Opłaty za wywóz nieczystości są dzielone w równej wysokości na wszystkich poddzierżawców natomiast woda w kioskach z licznikami wg życia a pozostałe kioski w równych częściach.
   
6. Kwota z tytułu refakturowania najmu jest stała (chyba że zostanie podpisany aneks zmniejszający z powodu braku znalezienia następcy poddzierżawcy i refakturowana usługa najmu jest proporcjonalnie zmniejszana w stosunku do zajmowanych powierzchni kiosków), natomiast kwota mediów jest zróżnicowana (zdarza się że wywożone są 3 pojemniki nieczystości w miesiącu a ilość zużycia wody jest zróżnicowana ponieważ odczyty są miesięczne z zainstalowanego licznika wody).
   
7. Wpłaty za media są zbierane osobno (osobne dwa kp w raporcie kasowym na zużycie wody i wywóz nieczystości z listą osób które wpłaciły pod każdym drukiem).
   
8. PKWiU na fakturach jakie otrzymuje Stowarzyszenie Kupców na zużycie wody to 36.00.20.0, gospodarka ściekami 37.00.11.0, na wywóz nieczystości 90.00.21 oraz 90.00.23, natomiast Stowarzyszenie nie podaje PKWiU przy refakturach ponieważ stosuje stawkę 23%. W przypadku obniżonej stawki na dostawę w/w mediów stosowałby pkwiu jakie podają dostawcy mediów.
   
   

Wniosek został uzupełniony ww. pismem z 6 lutego 2016 r. (data wpływu 9 lutego 2016 r.) o następujące informacje:

1. Jak informowaliśmy w pkt 3 dodatkowych wyjaśnień we wniosku Stowarzyszenie w imieniu kiosków zawiera wszelkie umowy w tym również za media. Podmioty korzystające z kiosków mogą wpłynąć na wysokość mediów jedynie przez oszczędzanie zużycia wody (np. przez nie mycie rąk, nie wymienianie wody w kwiatach przeznaczonych do sprzedaży) oraz oszczędzanie pojemności pojemnika na odpady (np. przez składanie kartonów, zgniatanie butelek plastikowych itp.).
   
2. Poddzierżawcy mogą jedynie sami zawrzeć umowy na media a nie za pośrednictwem Stowarzyszenia, lecz jak pialiśmy nie byłoby możliwe ustawienie 26 pojemników na odpady (bez gruzu, kamieni, gałęzi i odpadów wielkogabarytowych) na placu targowym ze względu na brak miejsca. Byliby to ci sami dostawcy mediów, z którymi umowy zawarło Stowarzyszenie.
   
3. Przez „zużycie w równych częściach” rozumiemy kwotę netto z faktury zakupu po pomniejszeniu o wyliczone kwoty zużycia mediów z odczytów licznikowych podzieloną na ilość kiosków, w których nie ma liczników. Wpływ na wielkość zużycia mediów jest takie samo jak opisane w punkcie powyżej.
   
4. Stowarzyszenie zawarło umowę z firmą R. i P. które to są jedynymi dostawcami mediów na terenie G. Niestety nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić kto i w jaki sposób ustala wysokość opłat. Jednostki powyższe zostały wyłonione w ramach przetargu na dostawę wody i utrzymanie czystości w mieście, zgodnie z przetargiem ogłoszonym przez miasto i na podstawie tych informacji przypuszczamy ze stawki są konsultowane z władzami miasta. Dla nas stawki te są określone w umowach (zgodnie z cennikami).
   
   

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Do obciążania najemców placu targowego za media (woda i wywóz nieczystości) Stowarzyszenie ma stasować stawkę podatku vat 8% czy 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy (doprecyzowane w piśmie z 6 lutego 2016 r.):

Na podstawie licznych interpretacji indywidualnych Stowarzyszenie stosuje stawkę podstawową (23%) do wystawianych faktur vat za wywóz nieczystości i wodę.

Wnioskodawca uważa, iż nie jest dostawcą mediów i nie ma możliwości skorzystania z preferencyjnych (obniżonych) stawek podatku VAT. Wnioskodawca nie ma w swojej działalności możliwości sprzedaży mediów, co dyskwalifikuje Wnioskodawcę w stosowaniu obniżonej stawki podatku w przypadku vat w przypadku dalszego obciążania podnajemców. Podobna sytuacja miałaby miejsce w przypadku odsprzedaży znaczków pocztowych, gdzie tylko podmioty usług pocztowych (zwolnione podmiotowo) mogą stosować preferencyjną stawkę vat.

Sam fakt, że następuje refaktura kosztów za media (Wnioskodawca nie dodaje żadnej marży) nie zwalnia Wnioskodawcy ze stosowania podstawowej stawki podatku od towarów i usług (23%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu dostarczania wody w lokalach niewyposażonych w liczniki,
• prawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu wywozu nieczystości,
• nieprawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu dostarczania wody w lokalach wyposażonych w liczniki.
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146 f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc, najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wnioskodawca jest najemcą placu targowego, na którym postawione są kioski o zróżnicowanej powierzchni z przeznaczeniem na prowadzenie działalności dla osób trzecich. Niektóre kioski są wyposażone w podliczniki wody. Stowarzyszenie otrzymuje faktury za najem placu targowego, które są refakturowane na poszczególnych najemców kiosków proporcjonalnie do powierzchni kiosków. Ponadto Wnioskodawca podpisał umowy na dostarczenie mediów (woda, wywóz nieczystości) na plac co związane jest z umożliwieniem prowadzenia działalności przez poszczególnych kupców na placu targowym. Wnioskodawca refakturuje te media na poszczególne kioski na placu targowym.

Opłaty za media są rozliczane przez Wnioskodawcę w następujący sposób:

• opłaty za wywóz nieczystości - w równych częściach na wszystkich najemców placu ze stawką 23%,
• opłaty za wodę - w kioskach z licznikami wg zużycia a pozostałe kioski w równych częściach ze stawką 23%.
  
  

Przez „zużycie w równych częściach” Wnioskodawca rozumie kwotę netto z faktury zakupu po pomniejszeniu o wyliczone kwoty zużycia mediów z odczytów licznikowych podzieloną na ilość kiosków, w których nie ma liczników.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania właściwą stawką VAT czynności obciążania najemców kosztami związanymi ze zużyciem mediów (woda i wywóz nieczystości).

Odnosząc się do opłat za media tj. sprzedaż wody, odprowadzanie ścieków komunalnych, wywóz śmieci, energii elektrycznej, należy zauważyć, że zgodnie z aktualną linią orzecznictwa (wyrok TSUE w sprawie C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa) w sytuacji, gdy mamy do czynienia z mediami takimi jak: dostawa wody, energii elektrycznej, gazu, to co do zasady uznajemy je za usługi odrębne od stricte usługi najmu w sytuacji, gdy najemca ma możliwość wyboru ilości zużycia mediów.

W punkcie 45 ww. orzeczenia Trybunał wskazał, że w wypadku takim jak w postępowaniu głównym, który według wyjaśnień złożonych na rozprawie dotyczy najmu znacznej liczby nieruchomości przeznaczonych do różnego wykorzystywania przez najemcę – od hangaru do celów mieszkalnych, w ramach każdego stosunku najmu należy zbadać, czy w odniesieniu do mediów najemca ma swobodny wybór zużycia w ilości, jakiej sobie życzy. W tym względzie istnienie indywidualnych liczników i fakturowanie w zależności od ilości wykorzystanych rzeczy jest istotnym czynnikiem wskazującym, że dostawę mediów należy uważać za stanowiącą świadczenia odrębne od najmu. W odniesieniu do wywozu nieczystości, jeżeli najemca może wybrać świadczeniodawcę lub zawrzeć bezpośrednio z nim umowę, nawet jeśli ze względu na dogodność nie dokonuje tego wyboru lub nie korzysta z tego uprawnienia, lecz otrzymuje świadczenie od podmiotu wyznaczonego przez wynajmującego, na podstawie umowy zawartej między tymi dwoma ostatnimi podmiotami, okoliczność ta stanowi wskazówkę przemawiającą za istnieniem świadczenia odrębnego od najmu. Jeśli ponadto należność z tytułu wywozu nieczystości i należność z tytułu najmu pojawiają się na odrębnych pozycjach na fakturze, należy uznać, że wynajmujący nie wykonuje jednego świadczenia obejmującego najem i rzeczone świadczenie.

Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Zatem co do zasady towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy ww. towarów i usług należy traktować jako świadczenie odrębne od usługi najmu nieruchomości. Traktowanie wskazanych powyżej dostaw towarów oraz świadczenie usług, jako jednej usługi z najmem uzasadnione będzie jedynie w przypadku, gdy świadczenie te są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

Biorąc powyższe rozstrzygnięcie pod uwagę, należy podzielić pogląd, że świadczenie złożone będzie mieć miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy będzie miała charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego (lub świadczeń pomocniczych), a zatem takich, które umożliwiają skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można, bez popadania w sztuczność, rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy - wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie opodatkowane świadczenia.

Okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wyroku Trybunału w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy przeniesienia dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Zatem kryterium zużycia będzie jednym z czynników decydujących o odrębności świadczeń.

W przedmiotowej sprawie dla najemców kiosków wyposażonych w liczniki, koszt zużycia wody naliczany jest w oparciu o wskazania tych liczników.

Natomiast dla najemców kiosków, w których nie zostały zamontowane liczniki, koszt ten jest obliczany poprzez równy podział (między najemców kiosków bez liczników) pozostałej do zapłaty kwoty, tj. kwoty stanowiącej różnicę całości zobowiązania i sumy kwot wynikających z odczytów w kioskach z licznikami.

Zatem, na wielkość zużycia wody określaną w ten sposób, najemca nie ma wpływu. W takim przypadku, zgodnie z przytoczonym orzecznictwem, media należy traktować, jako świadczenie jednolite z najmem, co oznacza, że należy stosować do nich jedną stawkę podatku VAT właściwą dla najmu pomieszczeń użytkowych, czyli 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest prawidłowe.

Inaczej natomiast należy potraktować usługę dostarczania wody dla użytkowników kiosków wyposażonych w liczniki, bowiem w sytuacji takiej najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z wody poprzez decydowanie o wysokości zużycia. Tak więc w takim przypadku dostarczanie wody, dla użytkowników kiosków wyposażonych w liczniki, należy traktować jako odrębne od usługi najmu świadczenie z zastosowaniem właściwej stawki podatku dla danej usługi. W przypadku obciążenia najemców za dostarczanie wody zastosowanie znajdzie stawka VAT w wysokości 8% zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy w powiązaniu z poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe.

W świetle wyroku TSUE (C-42/14), co do zasady, wywóz nieczystości należy traktować, jako świadczenie odrębne od najmu, jeżeli najemca miał wybór świadczeniodawcy. Wybór ten jest podstawowym kryterium oceny.

Zauważyć jednakże należy, że w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1399 ze zm.) w rozdziale 3a – „Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę” wskazano, iż gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2).

W myśl art. 6h tej ustawy właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W myśl natomiast art. 2 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy ilekroć jest mowa o właścicielach nieruchomości rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Wobec powyższego obowiązek deklarowania i wnoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi ciąży na ww. podmiotach.

Z powyższego wynika zatem, że podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty na rzecz Gminy za wywóz odpadów komunalnych jest Wnioskodawca. Następnie Wnioskodawca obciąża kosztami ww. opłat najemców.

Biorąc po uwagę powyższe stwierdzić należy, że skoro organizowanie odbioru śmieci leży w gestii gmin, a wybór firmy dokonującej odbioru nieczystości następuje zwykle w drodze przetargu, to najemca nie ma wyboru świadczeniodawcy. W tej sytuacji, ze względu na brak wyboru, wywóz śmieci należy traktować jako świadczenie jednolite z najmem. Zatem w analizowanej sprawie, w części dotyczącej refakturowania opłat za wywóz nieczystości Wnioskodawca powinien potraktować te opłaty jako element kalkulacyjny czynszu za najem placu i opodatkować stawką właściwą dla usługi najmu, czyli stawką 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym winien on stosować stawkę podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowanych mediów (woda, wywóz nieczystości) jest:

• prawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu dostarczania wody w lokalach niewyposażonych w liczniki,
• prawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu wywozu nieczystości,
• nieprawidłowe w części dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w wysokości 23% dla refakturowania opłat z tytułu dostarczania wody w lokalach wyposażonych w liczniki.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek z elementów opisu stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego, powodują, że interpretacja traci ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.