Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-805/15/WRz
z 18 marca 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 24 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie momentu zaliczenia „kaucji”, o której mowa we wniosku, do kosztów podatkowych – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 24 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia „kaucji”, o której mowa we wniosku, do kosztów podatkowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 lutego 2016 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 9 marca 2016 r.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca zamierza podpisać pięcioletnią umowę na wynajem lokalu (jako najemca), w której będzie zapis o bezzwrotnej kaucji, która docelowo będzie przeznaczona na ostatni czynsz. Kaucja ta będzie płatna do 30 dni od podpisania umowy i składa się z kwoty miesięcznego czynszu powiększonego o podatek VAT. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe.
W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 2 marca 2016 r. wskazano m.in., że:
- Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są usługi gastronomiczne, sklasyfikowane pod symbolem PKD 56.10.A - Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne,
- W najmowanym lokalu będzie działała jedna z jego restauracji,
- Z zawartej umowy będzie wynikać, że kaucja zostanie przeznaczona na ostatni czynsz: wpłacona kaucja ma charakter bezzwrotny i zaspokoi w pełni ostatni czynsz wynikający z niniejszej umowy podnajmu bez względu na wysokość ostatniego czynszu,
- Wpłacona bezzwrotna kaucja ma przeznaczenie jedynie na pokrycie ostatniego czynszu (…). Nie ma innych roszczeń wynajmującego co do tej kaucji,
- Wpłaty na poczet czynszu będą dokonywane miesięcznie w terminie do 15 (piętnastego) każdego następującego po sobie miesiąca przez cały czas trwania umowy, tj. przez okres 5 lat,
- Faktury będą zawierały informację jakiego okresu rozliczeniowego dotyczą.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy kaucja bezzwrotna, przeznaczona na ostatni czynsz umowy, będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt podatkowy w momencie jej zapłaty?
(pierwsze pytanie zadane we wniosku)
Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zapłacona kaucja, jest bezzwrotna i docelowo, ma być przeznaczona na zaspokojenie ostatniego czynszu, powinna stanowić koszt podatkowy w momencie jej zapłaty.
Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu konieczne jest zatem zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub chociażby zamiar jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszt uzyskania przychodu musi być racjonalnie i gospodarczo uzasadnionym wydatkiem, związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i poniesionym w ww. celu. Z definicji tej wynika także, że kosztami uzyskania przychodu mogą być wyłącznie wydatki o charakterze definitywnym, trwałym, tj. nie podlegające zwrotowi.
Ponadto należy mieć na uwadze treść art. 23 ustawy, w którym to przepisie enumeratywnie wyliczone zostały wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.
Słowo „kaucja” nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003) jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.
Wpłacone kaucje, czy inne tego rodzaju świadczenia nie zostały wymienione w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże z uwagi na fakt, że kaucja jest należnością, co do zasady podlegającą zwrotowi, nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu. Bez wątpienia natomiast wydatki z tytułu czynszu najmu mogą stanowić koszty podatkowe.
Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza podpisać pięcioletnią umowę najmu lokalu użytkowego przeznaczonego na restaurację. Z zawartej umowy będzie wynikać, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczenia kaucji, płatnej do 30 dni od podpisania umowy najmu ww. lokalu, która zostanie przeznaczona na ostatni czynsz bez względu na jego wysokość. Wpłacona bezzwrotna kaucja ma zostać przeznaczona jedynie na pokrycie ostatniego czynszu. Kaucja ta nie będzie przy tym zabezpieczać jakichkolwiek roszczeń wynajmującego.
Wpłaty na poczet czynszu będą dokonywane miesięcznie w terminie do 15 (piętnastego) dnia każdego miesiąca przez cały czas trwania umowy, tj. przez okres 5 lat. Faktury będą zawierały informację jakiego okresu rozliczeniowego dotyczą.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie jak wskazano we wniosku, „kaucja” nie zabezpiecza żadnych roszczeń wynajmującego, związanych z zawartą umową najmu i nie ma charakteru zwrotnego, lecz stanowi wpłatę na poczet ostatniego czynszu najmu, to wydatek z tego tytułu, stanowiący w istocie czynsz najmu, jaki zostanie rozliczony jako należność za ostatni miesiąc trwania umowy, bez wątpienia może stanowić koszt podatkowy.
Związek ww. wydatku z osiąganiem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej będzie związkiem pośrednim, bowiem jego poniesienie nie warunkuje uzyskania konkretnych przychodów. Odnosząc się zatem do momentu zaliczenia ww. wydatku do kosztów podatkowych zauważyć należy, że w myśl art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Przy czym, stosownie do art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
W świetle cytowanych powyżej przepisów, wskazany we wniosku wydatek, podlegać będzie zaliczeniu do kosztów podatkowym, nie w momencie jego zapłaty, lecz w dacie jego ujęcia w prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych, na podstawie stosownego dokumentu, tj. w niniejszej sprawie faktury dotyczącej czynszu najmu za ostatni miesiąc umowy. Z wniosku wynika bowiem jednoznacznie, że strony umowy przewidziały zapłatę czynszu w miesięcznych okresach rozliczeniowych, a uiszczona kaucja zostanie rozliczona wraz z ostatnim czynszem.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.