Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1611/15-3/KF
z 10 marca 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2015 r. (data wpływu 3 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:
- jednorazowego zaliczenia opłaty wstępnej do kosztów uzyskania przychodów oraz
- możliwości amortyzacji nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 lutego 2016 r. nr ILPB1/4511-1-1611/15-2/KF na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem rozpatrzenia wniosku tylko w zakresie możliwości amortyzacji nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Wezwanie wysłano w dniu 11 lutego 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 22 lutego 2016 r., a zatem wyznaczony termin do uzupełnienia wniosku upłynął z dniem 29 lutego 2016 r.
Wnioskodawca w tym czasie nie dokonał stosownego uzupełnienia.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest polskim rezydentem, wspólnikiem (komandytariuszem) spółki „A” Sp. z o.o. spółka komandytowa (dalej Spółka).
W dniu 29.11.2014 r. Spółka nabyła używaną nieruchomość zabudowaną budynkiem handlowo-usługowym. Nieruchomość ta była używana przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Spółka wprowadziła zakupioną nieruchomość do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła jej amortyzację. W dniu 16.09.2015 r. Spółka zbyła nieruchomość na rzecz firmy leasingowej, którą w dniu 17.09.2015 r. firma leasingowa oddała Spółce w leasing finansowy (leasing zwrotny). Umowa leasingu nieruchomości została zawarta na okres 10 lat. W umowie znajduje się zapis mówiący, że odpisy amortyzacyjne będą dokonywane przez korzystającego. Wartość przedmiotu leasingu została określona na kwotę 1 685 000 zł, w tym opłata wstępna wynosi 488 650 zł. Wnioskodawca ustalił wartość początkową przedmiotu leasingu na kwotę 1 196 350 zł (wartość przedmiotu leasingu pomniejszona o opłatę wstępną). Wnioskodawca zamierza zaliczyć opłatę wstępną bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu, a następnie amortyzować nieruchomość od wyżej wskazanej wartości początkowej przy wykorzystaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy Wnioskodawca może zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu wartość zapłaconej opłaty wstępnej?
- Czy Wnioskodawca może amortyzować nieruchomość przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych?
Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie wskazane we wniosku jako drugie, tj. w zakresie możliwości amortyzacji nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Natomiast wniosek w zakresie jednorazowego zaliczenia opłaty wstępnej do kosztów uzyskania przychodów (pytanie wskazane we wniosku jako pierwsze), został w dniu 10 marca 2016 r. rozstrzygnięty postanowieniem o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr ILPB1/4511-1-1611/15-4/KF.
Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania wskazanego we wniosku jako drugie, przesłanki zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych reguluje art. 22j ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r., poz. 361). Zgodnie z jego treścią podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.
Zgodnie natomiast z treścią art. 22j ust. 3, środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Z uwagi na fakt, że nieruchomość nabyta przez Spółkę była używana przez okres przekraczający 60 miesięcy, istnieje możliwość zastosowania dla amortyzacji nieruchomości indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Na wstępie należy wskazać, że spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest na gruncie przepisów prawa podatkowego podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego, podmiotami takimi są natomiast wspólnicy takiej spółki. W zależności od tego, czy wspólnicy są osobami fizycznymi czy osobami prawnymi, podlegają opodatkowaniu albo podatkiem dochodowym od osób fizycznych albo podatkiem dochodowym od osób prawnych.
Ponieważ Wnioskodawca jest osobą fizyczną, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012, poz. 361, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.
Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).
W związku z powyższym, przychody i koszty związane z działalnością spółki niebędącej osobą prawną, w tym spółki komandytowej wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
W myśl art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z kolei, jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Natomiast w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata,
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W kontekście powołanych wyżej przepisów należy wskazać, że możliwe jest ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ww. środków trwałych po spełnieniu łącznie dwóch warunków:
- środek trwały jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika,
- środek trwały spełnia kryteria do uznania go za używany lub ulepszony.
Przy czym, zgodnie z treścią art. 22j ust. 3 powoływanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest Wspólnikiem (komandytariuszem) nabyła używaną nieruchomość zabudowaną budynkiem handlowo-usługowym. Nieruchomość ta była używana przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Spółka wprowadziła zakupioną nieruchomość do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła jej amortyzację. W dalszej kolejności spółka komandytowa dokonała zbycia tej nieruchomości na rzecz firmy leasingowej, a następnie zawarła umowę leasingu finansowego. Przedmiotem leasingu jest nieruchomość, która uprzednio została sprzedana finansującemu przez spółkę komandytową (tzw. leasing zwrotny).
W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy Wnioskodawca, będący wspólnikiem spółki komandytowej, może amortyzować przedmiotową nieruchomość przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca – jako wspólnik spółki komandytowej – nie może amortyzować nieruchomości będącej przedmiotem umowy leasingu przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, gdyż była ona wcześniej (przed zbyciem i zawarciem umowy leasingu) wprowadzona do ewidencji środków trwałych spółki komandytowej. Zatem nie zostały spełnione łącznie dwie przesłanki wynikające z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkujące możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości amortyzacji nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.