Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-793/15-3/MH
z 29 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2015 r. (data wpływu 7 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 grudnia 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w związku ze zbyciem środka trwałego, którego zakup został w części sfinansowany dotacją – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w związku ze zbyciem środka trwałego, którego zakup został w części sfinansowany dotacją.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-793/15-2/MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 lutego 2016 r. (data doręczenia 16 lutego 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 3 grudnia 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 16 lutego 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, w oparciu o zgłoszenie do Ewidencji Działalności Gospodarczej, prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą „…..”. Prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Z dniem 1 stycznia 2011 r., Wnioskodawca, wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych linię technologiczną do mikrogranulacji spienialnego polipropylenu. Koszty zakupu linii technologicznej zostały zrefundowane w 70% z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Budżetu Państwa w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa …. (dalej: RPO W), na podstawie umowy o dofinansowanie realizacji projektu: „…”, a 30% stanowiło wkład własny.

Środek trwały podlegał amortyzacji za okres jego użytkowania i odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w tej części, która została sfinansowana ze środków własnych, tj. 30%.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca dodał, że:

1. działalność gospodarcza opodatkowana jest podatkiem liniowym,
2. prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
3. koszty uzyskania przychodów są ewidencjonowane według metody memoriałowej,
4. umowa na dofinansowanie projektu została podpisana dnia 22 grudnia 2008 r., rozpoczęcie realizacji nastąpiło w dniu 1 sierpnia 2008 r., a zakończenie rzeczowe realizacji projektu w dniu 31 grudnia 2010 r. Zakończenie finansowe realizacji nastąpiło w dniu 28 stycznia 2011 r.,
5. podstawa prawna uzyskania dotacji to:
   • art. 60 rozporządzenia Rady nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., s. 25),
     
   • art. 13 rozporządzenia Komisji nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz. Urz. UE L 371 z dnia 27 grudnia 2006 r., s. 1, sprostowane – Dz. Urz. UE L 45 z dnia 15 lutego 2007 r., s. 3),
   • art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r., Nr 227, poz. 1658, z późn. zm.),
     
   • art. 204 ust. 1 i art. 209 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r., Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.),
   • ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, z późn. zm.),
   
   

6. zamierza dokonać sprzedaży przedmiotowego środka trwałego,
7. pod pojęciem „suma odpisów amortyzacyjnych” środka trwałego (linii technologicznej), ma na myśli łączną wartość wszystkich miesięcznych odpisów amortyzacyjnych za okres jego użytkowania od momentu wprowadzenia przedmiotowego środka do ewidencji środków trwałych do momentu planowanej sprzedaży środka trwałego, co będzie stanowiło dotychczasowe umorzenie środka trwałego na dzień planowanej sprzedaży. Równocześnie jest to różnica pomiędzy wartością początkową środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, a aktualną wartością inwentarzową.
   
   

Wnioskodawca dodaje, że podstawą do wyliczenia miesięcznych odpisów amortyzacyjnych jest 100% wartości środka trwałego, a do kosztów uzyskania przychodów jest ujmowane jedynie 30% wartości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego. Wynika to z faktu, że środek trwały był sfinansowany w 30% z własnych środków, a w 70% był refundowany z dotacji unijnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy kosztem uzyskania przychodów z planowanej sprzedaży środka trwałego (linii technologicznej do mikrogranulacji spienialnego polipropylenu – koszty zakupu zrefundowane w 70% z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Budżetu Państwa w ramach RPO W, sfinansowanego częściowo ze środków unijnych, jest wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, tj. 100% aktualnej wartości inwentarzowej na dzień planowanej sprzedaży środka trwałego?

Wnioskodawca dodaje, że do kosztów uzyskania przychodów ujmuje jedynie 30% kosztów miesięcznych odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, kosztem uzyskania przychodów z planowanej sprzedaży środka trwałego (linia technologiczna do mikrogranulacji spienialnego polipropylenu – koszty zakupu zrefundowane w 70% z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Budżetu Państwa w ramach RPO W, sfinansowanego częściowo ze środków unijnych, jest wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, tj. 100% aktualnej wartości inwentarzowej na dzień planowanej sprzedaży środka trwałego.

Wnioskodawca swoje stanowisko oparł o art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

–wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym a przychodem musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jedynie odpisy amortyzacyjne od środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) w części sfinansowanej własnymi środkami.

Natomiast, stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

• nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,
  

• nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
  

• ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.
  
  

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia, dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom, a została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Tak więc, nie są kosztem podatkowym, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środka trwałego w części sfinansowanej dotacją (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy).

Mimo to, zgodnie z art. 22n ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istnieje obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, pomimo że odpisy amortyzacyjne dokonywane od części środka trwałego sfinansowanego dotacją nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Stosownie do treści art. 24 ust. 2 (zdanie drugie) pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych – art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy. Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca z dniem 1 stycznia 2011 r. wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych linię technologiczną do mikrogranulacji spienialnego polipropylenu. Koszty zakupu linii technologicznej zostały zrefundowane w 70% z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Budżetu Państwa w ramach RPO W na podstawie umowy o dofinansowanie realizacji projektu: „…”, a 30% stanowiło wkład własny.

Środek trwały podlegał amortyzacji za okres jego użytkowania i odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w tej części, która została sfinansowana ze środków własnych, tj. 30%. Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży przedmiotowego środka trwałego.

W świetle obowiązujących przepisów prawa stwierdzić należy, że kosztem uzyskania przychodu z planowanej sprzedaży przedmiotowego środka trwałego (linii technologicznej do mikrogranulacji spienialnego polipropylenu) sfinansowanego częściowo ze środków unijnych, będzie wartość, która odpowiada poniesionym wydatkom na jego nabycie (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, cała niezamortyzowana część wartości początkowej tego środka trwałego jest kosztem uzyskania przychodów w momencie jego zbycia.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.