Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1015/15-4/WM
z 22 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 8 października 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 grudnia 2015 r. (data wpływu 8 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą. Działalność tą rozpoczął będąc już w związku małżeńskim, w którym panuje ustawowy ustrój wspólności majątkowej. W dniu 13 stycznia 2010 r. została zawarta umowa majątkowa małżeńska rozszerzająca zakres wspólności ustawowej na wszelkie prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności posadowionych na nich budynków. Innych umów majątkowych z małżonką Wnioskodawca nie zawierał. Wnioskodawca ma zamiar przekazać w formie darowizny prawo do zarejestrowanego znaku towarowego na rzecz spółki jawnej, w której jedynymi wspólnikami będzie Wnioskodawca i jego żona. Wartość tego prawa zostanie ustalona według wartości rynkowej. Prawo ochronne na znak towarowy nie zostało ujęte jako wartość niematerialna i prawna dla celów podatkowych, bowiem zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takiemu ujęciu podlegają jedynie wartości niematerialne i prawne nabyte, a nie wytworzone we własnym zakresie. Znak towarowy będzie używany w spółce jawnej na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Umowy o rozdzielności majątkowej z małżonką Wnioskodawca nie zawierał.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy amortyzacja wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa do znaku towarowego, będzie stanowić koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki jawnej?

Czy darowizna prawa do znaku towarowego będzie stanowić przychód podatkowy dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki jawnej?

Przedmiotem interpretacji indywidualnej, jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W pozostałym zakresie wniosek został rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nadają spółkom osobowym (w tym spółce jawnej) przymiotu podatnika. Podatnikiem pozostają wspólnicy, którzy od dochodów uzyskanych w ramach spółki rozliczają się według zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 8 ust. 1 – 2). Zgodnie z tymi regulacjami, przychody i koszty ich uzyskania u każdego wspólnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku.

W związku z tym, że prawo do znaku towarowego zostanie nabyte w drodze darowizny, jego amortyzacja będzie stanowić koszt uzyskania przychodu dla każdego wspólnika proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien więc, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Zatem z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji możemy zaliczyć prawa własności przemysłowej, o ile zostały przez podatnika nabyte, są zdatne do gospodarczego wykorzystania, ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisów dotyczących amortyzacji, należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje dwa sposoby wejścia w posiadanie przez podatnika składników majątkowych podlegających amortyzacji - wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a-22b ustawy).

Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Zatem przeniesienie własności w drodze darowizny jest „nabyciem”, w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po stronie podmiotu obdarowanego.

Amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie nabyte przez podatnika prawa ochronne do znaków towarowych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Skoro – jak wynika z wniosku - przedmiotem darowizny ma być zarejestrowany znak towarowy, to należy przyjąć, że przedmiotem darowizny będzie prawo ochronne do znaku towarowego, które w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

Ze względu na fakt, iż przekazanie praw do znaku towarowego nastąpi w formie darowizny, nie ma zastosowania w stosunku do Wnioskodawcy wyłączenie wynikające z cyt. art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego, stanowiącego wartość niematerialną i prawną, nabytego nieodpłatnie.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W związku z powyższym, dokonane zgodnie z przepisami ustawy odpisy amortyzacyjne, od wartości początkowej prawa ochronnego do zarejestrowanego znaku towarowego otrzymanego przez spółkę jawną na podstawie umowy darowizny, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustaleniu kosztu uzyskania przychodu, należy mieć na uwadze przepis art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, iż kosztem uzyskania dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki jawnej, będą odpisy amortyzacyjne ustalone proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku tej spółki.

Interpretację wydano w oparciu o przedstawione przez podatnika zdarzenie przyszłe, w szczególności oświadczenie, że przekazanie prawa do znaku towarowego nastąpi na podstawie umowy darowizny oraz przy założeniu, że zarejestrowany znak towarowy objęty jest prawem ochronnym. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Przy czym organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności (art. 199a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena prawidłowości ustalenia wartości początkowej prawa do znaku towarowego przekazanego do spółki jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Powyższa kwestia wykracza poza zakres przedmiotowego wniosku. Zakres wniosku wyznacza bowiem w szczególności:

• stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.