Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-674/15-3/AG
z 5 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 stycznia 2016 r. (data wpływu 26 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 stycznia 2016 r., Nr IPTPB1/4511-674/15-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 i 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 stycznia 2016 r. (data doręczenia 14 stycznia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 21 stycznia 2016 r. (data wpływu 26 stycznia 2016 r.), nadanym w dniu 21 stycznia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 13 marca 2015 r. (akt notarialny repetytorium 2106/2015) Spółka, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynków.

Zgodnie z aktem notarialnym nabyte budynki to :

• murowany budynek portierni wybudowany w 1980 r., przebudowany w okresie do 1994 r.,
  

• murowany budynek biurowo-usługowy wybudowany w 1910 r., przebudowany w okresie do 1994 r.,
  

• zespół trzech połączonych ze sobą obiektów wybudowanych w 1947 r., tj.: murowany budynek magazynowy, hala magazynowa, parterowy murowany budynek spedycji towarowej.
  
  

Nieruchomości kilkakrotnie zmieniały właścicieli.

Jeden z poprzednich właścicieli nabył wspominane nieruchomości 30 lipca 1993 r. (akt notarialny repetytorium 3733/1993. Według dokumentacji, tj. ewidencji środków trwałych tego właściciela, przekazanych przez sprzedającego Syndyka, budynki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w lipcu 1993 r. i były amortyzowane.

Spółka, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, posiada kopie operatu szacunkowego z dnia 20 maja 2014 r., w którym wspomina się przybliżone lata budowy poszczególnych budynków.

Spółka, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, nie posiada innej dokumentacji potwierdzającej okres istnienia wyżej wymienionych budynków.

W piśmie z dnia 21 stycznia 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.
2. Wnioskodawca opodatkowuje prowadzoną działalność gospodarczą w formie Spółki komandytowej podatkiem liniowym, PIT 36L. Spółka komandytowa prowadzi pełne księgi zgodnie z ustawą o rachunkowości.
3. Budynki nabyte przez Spółkę w 2015 r. były kompletne i zdatne do użytku w dniu nabycia, wymagały drobnych remontów. W przyszłości Spółka planuje ich modernizację i podniesienie standardu lokali użytkowych znajdujących się w budynkach.
4. Spółka przyjęła do użytkowania budynki w miesiącu zakupu nieruchomości, tj. w marcu 2015 r. Spółka wynajmuje część lokali użytkowych znajdujących się w budynkach. Pierwsze przychody z tytułu najmu Spółka osiągnęła w kwietniu 2015 r.
5. W budynkach znajdują się lokale biurowe, magazyny oraz portiernia. W związku z czym, Spółka zaklasyfikowała budynki do grup 104 KŚT, 105 KŚT oraz 109 KŚT. Dla wszystkich tych grup podstawowa stawka amortyzacji to 2,5%, w tym:
   • murowany budynek portierni wybudowany w 1980 r., zaliczany jest do grupy 109, podstawowa stawka amortyzacji 2,5%,
   • murowany budynek biurowo-usługowy wybudowany w 19l0 r., zaliczany jest do grupy 105, podstawowa stawka amortyzacji 2,5%,
   • zespół trzech połączonych ze sobą obiektów wybudowanych w 1947 r., w tym: murowany budynek magazynowy, hala magazynowa, parterowy murowany budynek spedycji towarowej, zaliczany jest do grupy 104, podstawowa stawka amortyzacji 2,5%.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego udziału w Spółce komandytowej, odpisów amortyzacyjnych od zakupionych nieruchomości, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z zastosowaniem 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, ma On możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego udziału w Spółce komandytowej, odpisów amortyzacyjnych od zakupionych nieruchomości, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym ud osób fizycznych, tj. z zastosowaniem 10% indywidualnej sławki amortyzacyjnej, tj. budynki będą amortyzowane przez okres 10 lat.

Spółka komandytowa zakupiła używane nieruchomości, w skład której wchodzą budynki niemieszkalne, dla których podstawowa stawka amortyzacji wynosi 2,5%, tj.:

• murowany budynek portierni wybudowany w 1980 r., zaliczany do grupy 109, podstawowa sławka amortyzacji 2,5%,
  

• murowany budynek biurowo-usługowy wybudowany w 1910 r., zaliczany do grupy 105, podstawowa stawka amortyzacji 2,5%,
  

• zespół trzech połączonych ze sobą obiektów wybudowanych w 1947 r. - murowany budynek magazynowy, hala magazynowa, parterowy murowany budynek spedycji towarowej- zaliczanych do grupy 104, podstawowa stawka amortyzacji 2,5%.
  
  

Okresy użytkowania budynków przedstawiają sio następująco:

• murowany budynek portierni wybudowany w 1980 r. - okres użytkowania 30 lat,
  

• murowany budynek biurowo-usługowy wybudowany w 1910 r. - okres użytkowania 105 lat,
  

• zespół trzech połączonych ze sobą obiektów wybudowanych w 1947r (murowany budynek magazynowy, hala magazynowa, parterowy murowany budynek spedycji towarowej) - okres użytkowania 66 lat.
  
  

Spółka posiada dokumentację, że jeden z poprzednich właścicieli amortyzował omawiane budynki od lipca 1993 r. Lata wybudowania budynków przyjęto na podstawie operatu szacunkowego z dnia 20 maja 2014 r. Spółka posiada tylko te dokumenty w zakresie udokumentowania użytkowania budynków przez poprzednich właścicieli.

Ustawodawca nie wymienia, w jaki sposób należy udokumentować okres oddania budynku do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych.

Podsumowując Wnioskodawca wskazał, że w Jego ocenie, w przypadku każdego omawianego budynku niemieszkalnego okres użytkowania przez poprzednich właścicieli jest dłuższy niż 30 lat, a podstawowa stawka amortyzacji dla tych budynków zgodnie z KŚT wynosi 2,5%. Zatem, są spełnione warunki z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynki mogą być amortyzowane przesz okres 10 lat, czyli stawka amortyzacji może wynosić 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem Spółki komandytowej, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Spółka ta nabyła w marcu 2015 r., na mocy aktu notarialnego, prawo użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności następujących budynków: murowanego budynku portierni wybudowanego w 1980 r., murowanego budynku biurowo-usługowego wybudowanego w 1910 r., przebudowanych następnie w okresie do 1994 r. oraz zespół trzech połączonych ze sobą obiektów wybudowanych w 1947 r. w tym: murowanego budynku magazynowego, hali magazynowej, parterowego murowanego budynku spedycji towarowej. Były te były kompletne i zdatne do użytku w dniu nabycia, wymagały jedynie drobnych remontów. Spółka zaklasyfikowała powyższe budynki odpowiednio do grup 104, 105 oraz 109 Klasyfikacji Środków Trwałych. Spółka powyższe budynki przyjęła do użytkowania w miesiącu zakupu nieruchomości. Część lokali użytkowych znajdujących się w powyższych budynkach Spółka wynajmuje. Pierwsze przychody z tytułu najmu Spółka osiągnęła w kwietniu 2015 r.

Powyższe budynki kilkakrotnie zmieniały właścicieli. Poprzedni właściciel nabył je w lipcu 1993 r., a następnie wprowadził do ewidencji środków trwałych i amortyzował.

Spółka komandytowa posiada kopie operatu szacunkowego z dnia 20 maja 2014 r., nabytej w 2015 r. nieruchomości, w którym podane są przybliżone lata budowy poszczególnych budynków.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że skoro budynki, wskazane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualne przed ich nabyciem przez Spółkę komandytową, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, były wykorzystywane przez poprzednich właścicieli przez okres równy lub dłuższy niż 30 lat i zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Spółkę komandytową oraz zgodnie z odrębnymi przepisami prawidłowo zakwalifikowane do rodzaju 104, 105, 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, to Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego udziału w Spółce komandytowej, odpisów amortyzacyjnych od zakupionych budynków, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z zastosowaniem 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.