Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1258/15-4/AM
z 21 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 28 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) oraz piśmie uzupełniającym z dnia 11 stycznia 2016 r. (data nadania 11 stycznia 2016 r., data wpływu 13 stycznia 2016 r.) na wezwanie organu z dnia 30 grudnia 2015 r. Nr IPPB1/415-1258/15-2/AM (data nadania 31 grudnia 2015 r., data doręczenia 5 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego - jest nieprawidłowe,
• zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2000 babcia przekazała Wnioskodawczyni w drodze darowizny lokal mieszkalny. Lokal był użytkowany od lat 50-tych XX wieku. Lokal jest odrębną własnością, ma założona księgę wieczystą. Na umowie darowizny była wpisana wartość lokalu 120 tys. pln. Lokal był w bardzo złym stanie technicznym, więc po nabyciu Wnioskodawczyni wykonała w nim generalny remont, na potrzeby którego zaciągnęła kredyt w banku w wysokości 60 tys pln. oraz zaangażowała własne środki. Nie posiada niestety wszystkich faktur i paragonów dotyczących tego remontu. W kwietniu 2015r. Wnioskodawczyni podjęła decyzje o wynajęciu lokalu. Wnioskodawczyni zamówiła operat szacunkowy uprawionego rzeczoznawcy, wg operatu wartość jej mieszkania z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia 2014 r., to 429 tys. pln, w tym wartość gruntu to 64 tys. pln.

Na podstawie operatu 30.04.2015 r. Wnioskodawczyni ustaliła wartość początkową lokalu jako środka trwałego na 365 tys. pln. Kwota ta odpowiada wartości samego lokalu mieszkalnego, z wyłączeniem wartości gruntu. Przewidywany okres użytkowania lokalu Wnioskodawczyni wyznaczyła na 20 lat, zatem stawka amortyzacji wynosi 5 %. Od maja 2015 r. lokal jest wynajmowany. Wynajem rozlicza na zasadach ogólnych. Począwszy od maja 2015 r. co miesiąc wlicza do kosztów uzyskania przychodu odpis amortyzacyjny obliczony jako 365 000 x 5% x 1/2 = 1 520, 83 pln. Wnioskodawczyni prowadzi też ewidencję środków trwałych. W piśmie uzupełniającym z dnia 11 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 30 grudnia 2015 r. Nr IPPB1/4511-1258/15-2/AM Wnioskodawczyni przeformułowała pytanie oraz przedstawiła własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy mogę dokonywać odpisów amortyzacyjnych wynajmowanego lokalu mieszkalnego opisanego w poz. 67 wg. indywidualnej stawki amortyzacyjnej przyjmując za wartość początkową środka trwałego na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę.

Zdaniem Wnioskodawczyni, może dokonywać odpisów amortyzacyjnych wynajmowanego lokalu mieszkalnego opisanego w poz. 67 wg. indywidualnej stawki amortyzacji przyjmując wartość początkową środka trwałego na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę, gdyż:

• Lokal spełnia warunki, aby można było zastosować odpisy amortyzacyjne, tzn. jest odrębną jej własnością (zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji, podlegają lokale stanowiące własność podatnika i będące odrębną własnością.
  
• Możliwe jest indywidualne wyznaczenie stawki amortyzacji dla wskazanego lokalu (zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik może ustalić indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego lokalu).
  
• Wartość początkowa została wyznaczona wg obowiązujących przepisów, tzn na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego przyjęcie do ewidencji (art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
• Wartość początkowa środka trwałego została wyznaczona z pominięciem wartości gruntu, który nie może podlegać amortyzacji (art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
• Sposób włączenia odpisu amortyzacyjnego do kosztów uzyskania przychodu jest poprawny (zgodnie z art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu jest nieprawidłowe, natomiast prawidłowe w zakresie możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (według skali podatkowej), podatnik ma prawo do obniżenia osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego lub
  
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy - amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy - amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zatem jeżeli Wnioskodawca zdecyduje się na opodatkowywanie dochodów z najmu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podejmie decyzję o amortyzacji lokalu mieszkalnego, to do kosztów uzyskania przychodu będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne, dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych. Wartość początkowa środków trwałych stanowi bowiem podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy – podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zatem prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy – za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają jednak na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej środka trwałego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy – jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy – wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy – jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej przywołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości. Zatem jedynie w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych, może mieć jednak zastosowanie wyłącznie w sytuacji gdy faktyczne ustalenie ceny nabycia jest niemożliwe. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze darowizny zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada stosownych dokumentów stwierdzających wartość rynkową z dnia nabycia lub określających ją w innej niższej wysokości.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 2000 roku w drodze darowizny otrzymała od babci lokal mieszkalny. Lokal był użytkowany od lat 50-tych XX wieku. Lokal jest odrębną własnością, ma założoną księgę wieczystą. W umowie darowizny była wpisana wartość lokalu 120 tys. pln. Lokal był w bardzo złym stanie technicznym, więc po nabyciu Wnioskodawczyni wykonała w nim generalny remont, na potrzeby którego zaciągnęła kredyt w banku w wysokości 60 tys pln. oraz zaangażowała własne środki. Wnioskodawczyni nie posiada wszystkich faktur i paragonów dotyczących tego remontu. Na podstawie operatu z dnia 30.04.2015 r. Wnioskodawczyni ustaliła wartość początkową lokalu jako środka trwałego na 365 tys. pln. Kwota ta odpowiada wartości samego lokalu mieszkalnego, z wyłączeniem wartości gruntu.

Wnioskodawczyni uważa, że te okoliczności uprawniają ją do ustalenia wartości początkowej środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego.

W rozpatrywanej sprawie nie mamy jednak do czynienia ze szczególnym sposobem ustalenia wartości rynkowej, nie istnieją przesłanki, aby wartość początkową Wnioskodawczyni mogła ustalić w oparciu o art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wartość początkowa winna być ustalona według wartości rynkowej z dnia nabycia darowizny, gdyż jest ona znana.

To, że rynkowa wycena lokalu jest dla Wnioskodawczyni korzystniejsza niż ustalenie wartości na podstawie posiadanych dokumentów nie uprawnia Wnioskodawczyni do stosowania zasad szczególnych.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące możliwości ustalenia wartości początkowej wynajmowanego lokalu mieszkalnego na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego przyjęcie do ewidencji należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii zastosowania przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacji zauważyć należy, że:

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych – stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – lokale mieszkalne (grupa 1, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni uważa, że prawo takie jej przysługuje na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać zatem należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż – 10 lat, z wyjątkiem:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  
• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są m.in. używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, zakup) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W omawianej sprawie lokal był użytkowany przez poprzedniego właściciela od lat 50 XX wieku, a zatem do jego amortyzacji może być zastosowana indywidualna stawka.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.