Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-590/15/WRz
z 12 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

NTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 29 września 2015 r., uzupełnionym 22 grudnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu, o którym mowa we wniosku – jest prawidłowe,
• możliwości amortyzacji ww. lokalu indywidualną stawką amortyzacyjną – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu, o którym mowa we wniosku oraz możliwości amortyzacji ww. lokalu indywidualną stawką amortyzacyjną. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 7 grudnia 2015 r. Znak: IBPB-1-1/4511-590/15/WRz wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 22 grudnia 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 30 grudnia 1996 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W dniu 22 maja 2002 r. razem ze wspólnikami spółki cywilnej kupił lokal mieszkalny. Jego udział wynosił 1/3 (akt notarialny) i była w nim prowadzona przez każdego z trzech współwłaścicieli indywidualna działalność gospodarcza - gabinet lekarski (lokalu nie amortyzował żaden ze współwłaścicieli).

W dniu 19 marca 2004 r. Wnioskodawca dokupił 1/6 części tego lokalu, a następnie aktem notarialnym z 14 marca 2014 r. 1/2 część tego lokalu, w wyniku czego stał się jedynym właścicielem całego lokalu. Od tego czasu prowadzi działalność gospodarczą na własne nazwisko, a dochody z tej działalności opodatkowane są na tzw. zasadach ogólnych (zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). W marcu 2015 r. Wnioskodawca wprowadził lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych kwalifikując go do grupy 12 KŚT, ustalając jego wartość początkową, jako sumę wydatków związanych z jego nabyciem (art. 22g ww. ustawy), tj.:

• 1/3 (wartość nabycia z aktu notarialnego z 22 maja 2002 + 1/3 kosztów aktu notarialnego kwota – 36.403,20 zł),
• 1/6 (wartość nabycia z aktu notarialnego z 19 marca 2004 r. + koszty wpisu do ksiąg wieczystych i koszty notarialne - kwota 17.765,00 zł.),
• 1/2 (wartość nabycia z aktu notarialnego z 14 marca 2014 r. + opłaty sądowe i PCC opłaty notarialne i prowizja od kredytu na zakup lokalu - kwota 201.641,14 zł).

Łączna wartość środka trwałego 36.403,20 + 17.765,00 + 201.641,14 = 255.809,34 zł.

Wnioskodawca nadmienia, że w lokalu tym prowadzi działalność gospodarczą (gabinet lekarski) i opłaca podatek od nieruchomości wg stawek właściwych dla lokali mieszkalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo ustaliłem wartość początkową wprowadzonego do ewidencji środków trwałych lokalu mieszkalnego oraz czy zastosowałem prawidłową stawkę amortyzacyjną?

Zdaniem Wnioskodawcy, za wartość początkową środka trwałego (lokalu mieszkalnego) uznaje się sumę wszystkich wymienionych we wniosku nakładów finansowych poniesionych w okresie od 22 maja 2002 r. do 14 marca 2014 r. Wprowadzony do ewidencji środków trwałych lokal używany był dłużej niż 60 miesięcy, dlatego też Wnioskodawca zastosował 10% stawkę amortyzacyjną zgodnie z art. 22j ust. l pkt 3 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Elementy stanowiska Wnioskodawcy przedstawiono również w części G poz. 68 wniosku ORD-IN, gdzie wskazano, że ponieważ lokal mieszkalny przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych był używany ponad 60 miesięcy (mimo, że nie był amortyzowany) Wnioskodawca zastosował 10% stawkę amortyzacyjną (art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztem uzyskania przychodu są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu - zwane odpowiednio środkami trwałymi (…).

Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób nabycia. Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca 22 maja 2002 r. razem ze wspólnikami spółki cywilnej kupił lokal mieszkalny, w którym była prowadzona przez każdego z trzech współwłaścicieli indywidualna działalność w zakresie świadczenia usług medycznych. Lokal ten nie był amortyzowany przez żadnego ze współwłaścicieli. W dniu 19 marca 2004 r. Wnioskodawca dokupił 1/6 tego lokalu, by aktem notarialnym z 14 marca 2014 r. dokupić 1/2 tegoż lokalu i stać się jego jedynym właścicielem. Od tego czasu Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ww. lokalu na własne nazwisko.

W świetle przytoczonych przepisów lokal, o którym mowa we wniosku, wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej może zostać uznany za środek trwały. Zważywszy, że jego nabycie nastąpiło na podstawie umów sprzedaży, zawartych odpowiednio 22 maja 2002 r., 19 marca 2004 r. oraz 14 marca 2014 r., jego wartość początkową należy ustalić na podstawie cyt. przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako sumę kosztów nabycia poszczególnych części (udziałów) lokalu, uwzględniając stosowne części ceny nabycia, kosztów notarialnych, uiszczonego podatku od czynności cywilnoprawnych, kosztów wpisu do księgi wieczystej. Wobec powyższego przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko w tym zakresie jest prawidłowe.

Odnosząc się do sposobu amortyzacji ww. lokalu, zauważyć należy, że zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Wyjątek od powyższej zasady został przewidziany m.in. w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulującym możliwość zastosowania tzw. indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że jeżeli lokal o którym mowa we wniosku, wykorzystywany w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (jako gabinet lekarski), a uprzednio nie amortyzowany, jest w świetle odrębnych przepisów niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej - lokalem mieszkalnym, w dacie pierwszego nabycia przez Wnioskodawcę udziałów w tymże lokalu, a więc 22 maja 2002 r. lokal ten był lokalem używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (był wcześniej wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy) to Wnioskodawcy, co do zasady przysługuje prawo do amortyzacji tego lokalu 10% indywidualną stawką amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Zważywszy jednak, że we własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca wskazał, że przysługuje mu prawo zastosowania indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej, gdyż przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (a nie przed nabyciem, jak wskazuje art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) był używany ponad 60 miesięcy, stanowisko Wnioskodawcy uznano w tym zakresie za nieprawidłowe.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu, o którym mowa we wniosku – jest prawidłowe,
• możliwości amortyzacji ww. lokalu indywidualną stawką amortyzacyjną – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.