Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-192/15/ZK
z 5 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 października 2015 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 19 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych (samochodów osobowych) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2015 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął wniosek Spółki z 13 października 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych (samochodów osobowych). Wniosek powyższy za pismem z 27 października 2015 r. Znak: IPTPB3/4510-262/15-2/AC Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi przekazał do tut. Biura, celem załatwienia zgodnie z właściwością. W dniu 2 listopada 2015 r. przedmiotowy wniosek wpłynął do tut. Biura.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną - polskim rezydentem podatkowym. Prowadzi działalność w zakresie leasingu, ubezpieczeń i napraw samochodów. Wnioskodawca zamierza nabywać samochody osobowe (spełniające kryteria z art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UPDOP), które zostaną zaliczone do środków trwałych Wnioskodawcy podlegających amortyzacji. Wartość początkowa samochodów osobowych przekroczy równowartość w złotych 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu (samochodów) do używania (dalej: „Samochody” lub pojedynczo „Samochód”). Samochody będą wykorzystywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą lub oddane osobom trzecim do odpłatnego używania na podstawie umowy spełniającej warunki z art. 17b UPDOP (tzw. podatkowy leasing operacyjny). Wnioskodawca rozważa zastosowanie wobec wszystkich lub wybranych Samochodów obniżonych stawek amortyzacji. Na moment złożenia wniosku Wnioskodawca nie wie, do jakiej wysokości obniży stawki amortyzacji, nie wyklucza jednak, że będą one bliskie zeru, lecz wyższe od stawki 0%. Obniżenie miałoby nastąpić zgodnie z terminami przewidzianymi w art. 16i ust. 5 UPDOP. Wnioskodawca planuje rozliczenie odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów według proporcji jaką stanowi wartość Samochodu stanowiąca równowartość 20.000 euro przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania Samochodu do używania (wynikająca z limitu przewidzianego w art. 16 ust. 1 pkt 4 UPDOP), do wartości początkowej Samochodu ustalonej zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1) i ust. 3 UPDOP.

Przykładowo, jeśli wartość początkowa Samochodu wyniesie 400.000 zł, a równowartość 20.000 euro przeliczona na złote 80.000 zł, wówczas 20% wartości początkowej Samochodu będzie podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Przy zastosowaniu 1% stawki amortyzacyjnej, roczny odpis amortyzacyjny wyniesie 4.000 zł. Zatem część odpowiadająca 20% wartości rocznego odpisu tj. 800 zł, zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, natomiast pozostała część tj. 3.200 zł nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 16i ust. 5 UPDOP możliwe jest obniżenie stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do nabywanych w przyszłości Samochodów do dowolnej wysokości, w tym także do poziomu bliskiego zeru, lecz wyższej od stawki 0%, zgodnie z terminami przewidzianymi w art. 16i ust. 5 UPDOP?

(pytanie oznaczone we wniosku literą a)

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 16i ust. 5 UPDOP Wnioskodawca ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do nabywanych w przyszłości Samochodów do dowolnej wysokości, w tym także do poziomu bliskiego zeru, lecz wyższej od stawki 0%, zgodnie z terminami przewidzianymi w art. 16i ust. 5 UPDOP, tj. począwszy od miesiąca w którym Samochody zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Artykuł 16i ust. 1 UPDOP przewiduje, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych (w zał. nr 1 do UPDOP, dla samochodów osobowych w poz. 07 przewidziano stawkę amortyzacji 20%) i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 UPDOP. Stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca w którym środki zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 16i ust. 5 UPDOP w żaden sposób nie limituje obniżenia stawki amortyzacyjnej, przepis ten nie wprowadza również dodatkowych warunków nakładających obowiązek uzasadnienia obniżenia stawki amortyzacyjnej. Poziom, do jakiego podatnik może obniżyć stawkę amortyzacyjną jest dowolny i pozostaje w gestii podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazanie w art. 16i ust. 5 UPDOP, że stawka obniżona może dotyczyć poszczególnych środków trwałych, świadczy o tym, że przepis ten może mieć zastosowanie do wybranej grupy lub do wszystkich Samochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Brzmienie powyższego przepisu wskazuje, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przedstawione wyżej przepisy stanowią o tym, jakie składniki majątku podatnika i na jakich warunkach podlegają amortyzacji. Ponadto zapis art. 16h ust. 2 ustawy o podatku od osób prawnych, dotyczący wyboru pomiędzy określonymi w artykułach 16i-16k metodami wskazuje, że ustawodawca przewidział następujące metody amortyzacji środków trwałych:

1. przy zastosowaniu stawek określonych w załączniku do ustawy, w tym stawek podwyższonych i obniżonych (art. 16i) – tzw. metodę liniową,
2. przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie (art. 16j),
3. przy zastosowaniu metody degresywnej (art. 16k ust. 1),
4. metodę tzw. jednorazowej amortyzacji dla małych podatników oraz podatników rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej (art. 16k ust. 7) .
   
   

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest metoda liniowa, której zasady dokonywania zostały określone w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy m.in. sytuacji, w której stawka amortyzacyjna podana w Wykazie stawek amortyzacyjnych ma być obniżona. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych na każdy rok podatkowy.

Należy zaznaczyć, że zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzanych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie, następuje począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji. Natomiast obniżenie stawki amortyzacyjnej, które odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie leasingu, ubezpieczeń i napraw samochodów. Zamierza nabywać samochody osobowe (spełniające kryteria określone w art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), które zostaną zaliczone do środków trwałych Spółki podlegających amortyzacji. Wartość początkowa samochodów osobowych przekroczy równowartość w złotych 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu (samochodów) do używania. Samochody będą wykorzystywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą lub oddane osobom trzecim do odpłatnego używania na podstawie umowy spełniającej warunki określone w art. 17b ww. ustawy (tzw. podatkowy leasing operacyjny). Wnioskodawca rozważa zastosowanie wobec wszystkich lub wybranych samochodów obniżonych stawek amortyzacji. Nie wyklucza przy tym, że będą one bliskie zeru, lecz wyższe od stawki 0%. Obniżenie miałoby nastąpić zgodnie z terminami przewidzianymi w art. 16i ust. 5 ww. ustawy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca będzie mógł obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych (wybranej grupy lub wszystkich samochodów osobowych) wykorzystywanych w prowadzonej działalności, od których będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu tzw. metody liniowej. Stawki amortyzacyjne dotyczące tych środków mogą być obniżone nawet do poziomu 0%, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania oraz dot. tego pytania własnego stanowiska w sprawie (wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku), przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia dotycząca możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych (samochodów osobowych). Tym samym nie odniesiono się do zawartych w opisie zdarzenia przyszłego wyliczeń kwot amortyzacji, które nie mogą być również przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.