2015.12.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1290/15-3/AG
z 16 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana Tadeusza Kałek przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania majątku spółki jawnej do działalności indywidualnej:

w części dotyczącej ustalenia statusu małego podatnika dla celów kwartalnego rozliczania podatku –jest nieprawidłowe,
w pozostałej części – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania majątku spółki jawnej do działalności indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG pod firmą „A” oraz wspólnie z małżonką działalność gospodarczą w formie spółki jawnej (udziały: małżonka 40%, Wnioskodawca 60%) pod firmą „B”. Obie firmy prowadzą księgę przychodów i rozchodów. wnioskodawca opodatkowuje swoje dochody przy zastosowaniu 19% stawki podatku - tzw. podatku liniowego, małżonka wg skali podatkowej. Wnioskodawca oświadczył, że z małżonką posiadają wspólność majątkową. Jedna i druga firma prowadzi działalność głównie w zakresie handlu maszynami rolniczymi.

Z dniem 31 grudnia 2015 r. małżonkowie planują zamknąć prowadzoną przez siebie spółkę jawną. Działalność tej spółki Wnioskodawca chce dalej kontynuować w formie indywidualnej działalności gospodarczej. Dzień przed zamknięciem spółki (tj. 30 grudnia 2015 r.) małżonkowie planują na podstawie protokołu przekazania całe przedsiębiorstwo spółki jawnej (środki trwałe, towary handlowe, zobowiązania i należności) przenieść do indywidualnej działalności Wnioskodawcy. Po zamknięciu spółki Zainteresowany przejmie też pracowników spółki oraz prawa wynikające z umowy dzierżawy zawartej przez spółkę.

Spółka nie posiada koncesji, licencji, zezwoleń, patentów i innych praw własności przemysłowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jakie są skutki w podatku dochodowym przekazania majątku spółki jawnej do działalności indywidualnej?
W jaki sposób liczyć limity w działalności indywidualnej dotyczące posiadania statusu małego podatnika – czy doliczać przychody przekazanej spółki jawnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli chodzi o przekazanie środków trwałych nie powstanie przychód ani koszty uzyskania przychodu zarówno po stronie spółki jak i działalności prowadzonej indywidualnie (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o pdof). Amortyzacja niezamortyzowanych w spółce środków trwałych będzie kontynuowana w działalności indywidualnej przy zastosowaniu takiej samej metody amortyzacji i przy uwzględnieniu dotychczasowych odpisów.

Natomiast jeżeli chodzi o przekazanie towarów handlowych to powinny być one wyksięgowane z kol. 10 księgi przychodów i rozchodów spółki (wg cen netto zakupu) i zaksięgowane w kol. 10 księgi przychodów i rozchodów działalności indywidualnej w dniu przekazania. Towary te nie zostaną prawdopodobnie sprzedane do końca roku w związku z czym będą też wykazane w inwenturze sporządzonej na koniec 2015 roku przez firmę „A” i umniejszą koszty tej firmy. Takie rozwiązanie podpowiada też interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 listopada 2013 r., sygn. ILPB1/415-939/13-3/TW.

Wnioskodawca uważa, że do limitu przy ustalaniu obowiązkowego przejścia z księgi przychodów i rozchodów na księgi rachunkowe wliczam tylko przychody osiągnięte przez firmę „A” bez uwzględniania przychodów spółki zgodnie z art. 14 ustawy o pdof. Podobnie w przypadku dot. statusu małego podatnika w świetle art. 5a pkt 20 updof limit przychodów będzie dotyczył tylko sprzedaży osiągniętej z działalności indywidualnej - bez doliczania przychodów spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych przekazania majątku spółki jawnej do działalności indywidualnej:

w części dotyczącej ustalenia statusu małego podatnika dla celów kwartalnego rozliczania podatku – jest nieprawidłowe,
w pozostałej części – jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą oraz wspólnie z małżonką działalność gospodarczą w formie spółki jawnej. Obie firmy prowadzą księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca oświadczył, że z małżonką posiadają wspólność majątkową. Jedna i druga firma prowadzi działalność głównie w zakresie handlu maszynami rolniczymi.

W myśl art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zauważyć należy, że z dniem wniesienia przedsiębiorstwa (w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego) do jednoosobowej działalności gospodarczej, przedsiębiorstwo prowadzone przez spółkę jawną, traci swój byt prawny czyli następuje likwidacja tego przedsiębiorstwa skutkująca określonymi ustawowo obowiązkami w zakresie sporządzenia spisu z natury w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Zasady sporządzania spisu z natury, przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, zostały szczegółowo uregulowane w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037).

Stosownie do § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania (§ 29 ust. 1 ww. rozporządzenia).

W myśl natomiast pkt 21 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w celu ustalenia dochodu osiągniętego w roku podatkowym należy na oddzielnej stronie księgi:

ustalić wartość osiągniętego przychodu w roku podatkowym (kolumna 9);
ustalić wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodów w sposób następujący:
1. do wartości spisu z natury na początek roku podatkowego doliczyć wartość zakupu towarów handlowych (materiałów) z kolumn 10 i 11, a następnie pomniejszyć o wartość spisu z natury sporządzonego na koniec roku podatkowego,
2. kwotę wynikającą z tego obliczenia powiększyć o kwotę wydatków z kolumny 14 oraz pomniejszyć o wartość wynagrodzeń w naturze w tej części, w której wydatki (koszty) związane z wynagrodzeniami w naturze zostały zaksięgowane w innych kolumnach księgi przychodów i rozchodów (np. w gastronomii koszty zakupu materiałów i towarów handlowych zużytych do przygotowania posiłków dla pracowników zostały wpisane w kolumnie 10);
wartość osiągniętego przychodu (kolumna 9) pomniejszyć o wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodu, obliczonych zgodnie z objaśnieniami zawartymi w pkt 2; wynikająca z tego obliczenia różnica stanowi kwotę dochodu osiągniętego w roku podatkowym.

Tym samym składniki majątku objęte remanentem sporządzonym na koniec okresu sprawozdawczego, wyłączone zostają z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu z ich sprzedaży.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że w sytuacji gdy towary handlowe zostaną przekazane do działalności jednoosobowej Wnioskodawcy, należy o ich wartość pomniejszyć koszty uzyskania przychodów i dokonać stosownego zapisu w księdze podatkowej prowadzonej przez spółkę jawną. Okoliczność przekazania przez spółkę jawną towarów handlowych na rzecz przedsiębiorstwa prowadzonego indywidualnie przez Wnioskodawcę skutkuje bowiem tym, że wydatek poniesiony na ich zakup traci związek z przychodem uzyskiwanym z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej, a zatem nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów tej spółki. W związku z powyższym w odniesieniu do przekazanych towarów handlowych należy dokonać stosownej korekty kosztów w prowadzonej przez spółkę podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Korekta kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki powinna nastąpić poprzez wykazanie przedmiotowych towarów w remanencie sporządzonym na dzień likwidacji działalności (na dzień wniesienia aportem przedsiębiorstwa do jednoosobowej działalności gospodarczej), w konsekwencji czego wyłączone zostaną z kosztów uzyskania przychodów różnicami remanentowymi, stosownie do art. 24 ust. 2 cyt. ustawy.

Wartość towarów przeniesionych ze spółki jawnej do jednoosobowej działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodów tej działalności.

Reasumując, w sytuacji nieodpłatnego przekazania przedsiębiorstwa spółki jawnej na rzecz przedsiębiorstwa prowadzonego indywidualnie przez Wnioskodawcę, należy pomniejszyć koszty uzyskania przychodów tej spółki o wartość przekazanych nieodpłatnie towarów. Przy czym wartość ta może stanowić koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Natomiast w odniesieniu do przekazania składników majątku zaliczonych w spółce jawnej do środków trwałych wskazać należy co następuje.

W sytuacji, gdy przekazane do działalności indywidualnej ze spółki jawnej są składniki majątku będące środkami trwałymi, które podlegały amortyzacji, nie zachodzi potrzeba korekty kosztów, gdyż wydatki na zakup tych środków nie były zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, natomiast dokonywane odpisy amortyzacyjne odpowiadają okresowi używania tych składników majątku w działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku darowizny środków trwałych - darowizna jako jedna z form zbycia wyznacza datę zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Nie powoduje jednak konieczności jakichkolwiek ich korekt w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Odpisy naliczone w okresie używania składnika majątku na potrzeby działalności pozostają kosztem uzyskania przychodu u darczyńcy. Ostatniego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego od wartości początkowej amortyzowanego środka trwałego, który następnie zostaje darowany, można dokonać za miesiąc w którym darowizna została dokonana.

W tym miejscu należy odnieść się do zasad dokonywania amortyzacji po przeniesieniu środków trwałych do działalności indywidualnej.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 cyt. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

W świetle ww. przepisu kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób  wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 12 cyt. ustawy, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22h ust. 3-3d wyraźnie określa zasady dotyczące kontynuacji metod amortyzacji środków trwałych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz podmioty, do których odnoszą się te zasady. Przepisy te wskazują przypadki, w których należy kontynuować dotychczas stosowane metody amortyzacji i uwzględniać dokonane odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 3 cytowanej ustawy, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Zatem, odnosząc się do otrzymanych przez Wnioskodawcę środków trwałych, wskazać należy, że Wnioskodawca, przyjmując do swojej działalności gospodarczej m.in. środki trwałe, które wchodziły w skład przedsiębiorstwa otrzymanego przez niego z przeniesienia ze spółki jawnej, w której był wspólnikiem razem z małżonką, a więc wykorzystywane uprzednio w prowadzonej przez małżonków pozarolniczej działalności gospodarczej, Zainteresowany może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych środków trwałych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, wartość początkową tych środków trwałych winna ustalić na podstawie cyt. wyżej art. 22g ust. 12 ww. ustawy, a więc w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez spółkę jawną oraz kontynuować stosowaną przez spółkę metodę amortyzacji przedmiotowych środków trwałych. Przy dokonywaniu amortyzacji tych środków trwałych Wnioskodawca powinien również uwzględnić dokonane już przez spółkę odpisy amortyzacyjne (art. 22h ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast w odniesieniu do kwestii posiadania statusu małego podatnika tut. Organ zauważa, co następuje.

W myśl art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Należy jednak zauważyć, że sposób ustalenia statusu małego podatnika zależy od celu dla jakiego się go ustala.

Jeżeli podatnik zamierza dokonywać jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotnym jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Skoro zarówno przychody jak i koszty podatkowe ewidencjonowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niebędącej osobą prawną, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych należy wiązać ze spółką, a nie ze wspólnikami tej spółki. W konsekwencji, jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych, może dokonać podmiot prowadzący działalność gospodarczą, tj. odrębnie spółka i odrębnie wspólnik prowadzący indywidualnie działalność gospodarczą.

Z tych też względów dla celów jednorazowej amortyzacji podatkowej, przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia małego podatnika w przypadku:

osób fizycznych prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą do limitu 1.200.000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z tej działalności, bez względu na uzyskiwanie przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną,
gdy działalność gospodarcza wykonywana jest w formie spółki niebędącej osobą prawną do limitu 1.200.000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z działalności prowadzonej w tej spółce.

Nieco inaczej niż przy jednorazowej amortyzacji należy ustalać status małego podatnika w odniesieniu do kwartalnego sposobu wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o którym mowa w art. 44 ust. 3g i 3h ww. ustawy. W tym przypadku należy mieć na uwadze, że podatnikiem tego podatku jest osoba fizyczna, która w sytuacji osiągania dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie jak i z udziałów w spółce niebędącej osobą prawną zaliczkę na podatek dochodowy oblicza od sumy uzyskanych dochodów. Tym samym przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia małego podatnika do limitu 1.200.000 euro uwzględnia się wszystkie przychody osiągnięte przez podatnika z działalności gospodarczej niezależnie od formy jej prowadzenia (tj. zarówno przychody z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie jak i z udziałów w spółce niebędącej osobą prawną).

Dlatego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że do limitu przy ustalaniu statusu małego podatnika w świetle art. 5a pkt 20 cytowanej ustawy limit przychodów będzie dotyczył tylko sprzedaży osiągniętej z działalności indywidualnej - bez doliczania przychodów spółki. Właściwym jest bowiem stwierdzenie, że do ustalenia statusu małego podatnika nie należy doliczać przychodów osiągniętych w spółce, ale tylko w przypadku, jeżeli status ten odnosi się do możliwości dokonywania jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, gdyby Wnioskodawca zamierzał dokonać wyboru kwartalnego sposobu wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o którym mowa w art. 44 ust. 3g i 3h ww. ustawy, to dla tego celu status małego podatnika należy ustalić w oparciu o wszystkie przychody osiągnięte przez Wnioskodawcę ze źródła „pozarolnicza działalność gospodarcza”, a więc także doliczając przypadające na podatnika przychody spółki jawnej. Z tej przyczyny zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym przypadku jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych przekazania majątku spółki jawnej do działalności indywidualnej w części dotyczącej ustalenia statusu małego podatnika dla celów kwartalnego rozliczania podatku uznano za nieprawidłowe, natomiast w pozostałej części uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo tut. Organ informuje, że wniosek w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych, podatku od towarów i usług, a także w części dotyczącej sposobu liczenia limitów dotyczących obowiązkowego przejścia na księgi rachunkowe został rozpatrzony odrębnymi pismami.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin