2015.12.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1370/15-2/AN
z 4 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2015 r. (data wpływu 1 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik jest współwłaścicielem kamienicy. Nieruchomość została w całości wynajęta, a otrzymane przychody z tytułu najmu każdy z współwłaścicieli, który czerpie korzyści z jej najmu, do rozliczenia z podatku dochodowego stosuje zasadę proporcjonalnego rozliczenia przychodów i kosztów określoną w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nią, przychody ze wspólnej własności u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku.

W celu ustalenia uzyskanych dochodów z tytułu najmu nieruchomości prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Podatnik uzyskane korzyści z tytułu najmu opodatkowuje na zasadach ogólnych.

Współwłaściciele nieruchomości wystąpili z wnioskiem o przyznanie premii kompensacyjnej ze środków własnych na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459, z późn. zm.). Z podobnymi wnioskami w odniesieniu do pozostałych kamienic Współwłaściciele mają zamiar wystąpić również w przyszłości.

W stosunku do przedsięwzięcia remontowego przyznano Właścicielom nieruchomości łącznie (Podatnikowi oraz pozostałym współwłaścicielom) ww. premię z Banku. Wypłata przyznanej premii kompensacyjnej nastąpi po zakończeniu, rozliczeniu i kontroli przez Przedstawiciela Banku wykonanego przedsięwzięcia remontowego. Przedsięwzięcie remontowe obejmuje remont dachu, okien, klatek schodowych oraz elewacji.

Budynek amortyzowany jest ryczałtowo tzw. metodą uproszczoną (tekst jedn.: od wartości stanowiącej iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na remont budynku, w części w jakiej zostały refinansowane lub zostaną refinansowane w kolejnych latach premią kompensacyjną, stanowią w całości bezpośrednio koszt uzyskania przychodów, czy wydatki takie powinny podnieść wartość początkową budynku i zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na to, iż budynek amortyzowany jest ryczałtowo (metodą uproszczoną), wydatki na remont budynku, które są refinansowane premią kompensacyjną, mogą być zaliczone przez Podatnika bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Należy wskazać, iż aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Ponadto, NSA w wyroku z 6 stycznia 2010 r. wskazał, iż: „Przedstawione uregulowania wskazują na to, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem. Zasadniczo zatem każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f. powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu”.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów. Z treści art. 22g ust. 10 ustawy wynika, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Należy wskazać, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c wskazanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwale zostały ulepszone w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Generalną zasadą jest, że wydatki na remont zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, a wydatki mające charakter ulepszeń wliczane są do wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Wyjątkiem od powyższej zasady jest przypadek, gdy wartość początkowa budynku jest ustalona metodą uproszczoną.

Przepis art. 22g ust. 17 cyt. ustawy nie ma bowiem zastosowania w sytuacji, gdy wartość początkowa została ustalona zgodnie z art. 22g ust. 10 wskazanej ustawy, czyli w sposób uproszczony, dlatego wydatki poniesione zarówno na remont, jak i na ulepszenie zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny opis zdarzenia przyszłego oraz stan prawny, stwierdzić należy, iż do kosztów uzyskania przychodów należy bezpośrednio zaliczyć poniesione koszty związane z remontem budynku, ponieważ budynek (kamienica) jest amortyzowany metodą uproszczoną. Jednocześnie wskazać należy, iż w analizowanym przypadku, nie znajdzie zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł w ogóle nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego”.

Należy zaznaczyć, iż wydatki na remont budynku będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów opodatkowanych. Pomiędzy wydatkami Współwłaścicieli (w tym Podatnika) na remont budynku a przychodami uzyskiwanymi z najmu/dzierżawy lokali niewątpliwie istnieje związek przyczynowy. Wydatki te mają bowiem bezpośrednio wpływ na źródła przychodu - najem/dzierżawa lokali (wydatki zostały/zostaną poniesione z zamiarem osiągnięcia przychodu z najmu/dzierżawy lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z najmu/dzierżawy).

Premia kompensacyjna, która zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 133 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wolna od podatku dochodowego, nie jest źródłem przychodów, z którymi związane są przedmiotowe wydatki. Premia kompensacyjna, zgodnie z zamiarem ustawodawcy, ma bowiem na celu rekompensatę strat poniesionych przez właścicieli budynków mieszkalnych, w związku z obowiązującymi w okresie między 12 listopada 1994 r. a 25 kwietnia 2005 r. zasadami ustalania czynszów za najem lokali kwaterunkowych znajdujących się w tych budynkach.

Ponadto, należy wskazać, iż art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122. 129, 136 i 137.

Zdaniem Podatnika, określenie „bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów) nie oznacza, że chodzi wyłącznie o wydatki i koszty wcześniej, uprzednio sfinansowane z określonych dochodów (przychodów) podatnika, tj. sfinansowane przed ich poniesieniem, lecz również o wydatki i koszty, które zostały poniesione, a następnie zwrócone.

Potwierdza to wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 lutego 2009 r. Zatem dochody (przychody), do których odwołuje się przepis art. 23 ust. 1 pkt 56 cyt. ustawy są rodzajowo bardzo podobne do premii kompensacyjnej, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 133 wskazanej ustawy. Przykładowo ustawodawca wskazał w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych np.:

kwotami otrzymanymi od agencji rządowych lub agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa,
dotacjami, w rozumieniu art. 126 ustawy o finansach publicznych, otrzymanymi z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
płatnościami na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, otrzymane z Banku (...), z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wykonawców.

Jeżeli zatem ustawodawca chciałby, aby wydatki i koszty sfinansowane poprzez premię kompensacyjną nie stanowiły dla podatnika kosztów uzyskania przychodów, to wyraziłby to wprost poprzez odwołanie się w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych również do art. 21 ust. 1 pkt 133 wskazanej ustawy.

Mając powyższe na uwadze, ze wskazanego przepisu wynika, iż ustawodawca nie wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatków i kosztów refinansowanych poprzez przedmiotową premię kompensacyjną (w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy nie został wskazany przepis art. 21 ust. 1 pkt 133).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Jednakże, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 31 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł w ogóle nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego.

Z treści powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, kosztów ze źródeł przychodów jeżeli dochody z tych źródeł są zwolnione z podatku dochodowego. Oznacza to, że jeżeli podatnik osiąga dochody, które korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego, to tym samym nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących tych dochodów zwolnionych od podatku dochodowego.

Z kolei z przepisu z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Użyte przez ustawodawcę w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określenie „bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów)” nie oznacza, że chodzi wyłącznie o wydatki i koszty wcześniej, uprzednio sfinansowane z określonych dochodów (przychodów) podatnika, tj. sfinansowane przed ich poniesieniem, lecz również o wydatki i koszty, które zostały poniesione, a następnie zwrócone.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem kamienicy. Nieruchomość została w całości wynajęta, a otrzymane przychody z tytułu najmu każdy z współwłaścicieli, który czerpie korzyści z jej najmu, do rozliczenia z podatku dochodowego stosuje zasadę proporcjonalnego rozliczenia przychodów i kosztów. W celu ustalenia uzyskanych dochodów z tytułu najmu nieruchomości prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Podatnik uzyskane korzyści z tytułu najmu opodatkowuje na zasadach ogólnych.

Współwłaściciele nieruchomości wystąpili z wnioskiem o przyznanie premii kompensacyjnej ze środków własnych na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459 z późn. zm.). W stosunku do przedsięwzięcia remontowego przyznano Właścicielom nieruchomości łącznie (Podatnikowi oraz pozostałym współwłaścicielom) ww. premię z Banku. Wypłata przyznanej premii kompensacyjnej nastąpi po zakończeniu, rozliczeniu i kontroli przez Przedstawiciela Banku wykonanego przedsięwzięcia remontowego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 133 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są premia termomodernizacyjna, premia remontowa i premia kompensacyjna uzyskane na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459, z 2009 r. Nr 157, poz. 1241, z 2010 r. Nr 76, poz. 493 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622).

W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów, z zastrzeżeniem ust. 3, Bank, zwany dalej „BGK”, przekazuje premię bankowi kredytującemu, jeżeli przedsięwzięcie zostało:

zrealizowane zgodnie z projektem budowlanym;
zakończone w terminie określonym w umowie kredytu.

Zgodnie z art. 12 ust. 4, w przypadku zamiaru realizacji przedsięwzięcia lub remontu, określonego w art. 10 ust. 4, w całości z innych środków niż kredyt, w związku z którym przyznana została premia termomodernizacyjna lub premia remontowa, inwestor składa wniosek o przyznanie premii kompensacyjnej bezpośrednio do BGK. W przypadku, o którym mowa w art. 12 ust. 4, do wniosku o przyznanie premii kompensacyjnej dołącza się dokumenty określające zakres rzeczowy i szacowane koszty przedsięwzięcia albo remontu (art. 15 ust. 4).

Natomiast, zgodnie z art. 19 ust. 4, w przypadku, o którym mowa w art. 12 ust. 4, BGK przekazuje premię kompensacyjną inwestorowi po poniesieniu przez niego wydatków na realizację przedsięwzięcia lub remontu zgodnie z zakresem rzeczowym, o którym mowa w art. 15 ust. 4, w wysokości nie niższej niż wysokość przyznanej premii kompensacyjnej. Wysokość wydatków na cele określone w ust. 4 ustala się na podstawie faktur w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (art. 19 ust. 5).

W związku z powyższym, przyznana Wnioskodawcy na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów, premia kompensacyjna korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 133 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej sytuacji wydatki sfinansowane tymi środkami nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z najmu, gdyż zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty – kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł w ogóle nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego.

Okoliczność, że z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych wynika, że nie są kosztem uzyskania wydatki sfinansowane przychodami zwolnionymi na podstawie wprost w tym przepisie wskazanych punktów z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wśród nich nie wymieniono pkt 133 zwalniającego premię remontową i kompensacyjną nie ma wpływu na możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów z najmu. Wynika to z faktu, że wydatki poniesione na remont jako że dotyczą przychodów zwolnionych od podatku nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z najmu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wprost wyłącza taką możliwość.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej ponoszonych wydatków w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku (kamienicy), zauważyć należy, że z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Wnioskodawca ustalił wartość początkową budynku mieszkalnego (kamienicy), wg tzw. uproszczonej metody amortyzacji, uregulowanej w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 10, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Dla wyliczenia wartości początkowej według metody uproszczonej nie ma znaczenia ani cena nabycia budynku (lokalu) ani koszt jego wytworzenia czy też ulepszenia, które to elementy mają podstawowe znaczenie przy ustalaniu wartości początkowej środków trwałych uregulowanej w art. 22g ust. 1 ustawy.

Jak już wyżej wykazano, w przypadku metody uproszczonej istotna jest jedynie powierzchnia budynku (lokalu). Skoro dla obliczenia wartości początkowej środka trwałego przy użyciu tej metody nie ma znaczenia jego wartość to w przypadku remontu tak amortyzowanego środka trwałego nie ma wpływu suma wydatków poniesionych na ten cel.

Powyższe potwierdza treść art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W cytowanym przepisie nie została wymieniona uproszczona metoda amortyzacji uregulowana w art. 22g ust. 10 ustawy, co oznacza, że np. ulepszenie (bądź remont) środka trwałego amortyzowanego metodą uproszczoną nie powoduje podwyższenia jego wartości o sumę poniesionych wydatków, a w konsekwencji nie wpływa na wysokość odpisu amortyzacyjnego.

Tym samym, skoro, jak we wniosku wskazano, wartość początkowa budynku (kamienicy) została ustalona w sposób uproszczony zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy to w takim przypadku nie ma zastosowania przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego wydatki na remont budynku refinansowane premią kompensacyjną nie zwiększają wartości początkowej budynku mieszkalnego (kamienicy) i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że w myśl art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do innych współwłaścicieli nieruchomości (kamienicy).

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin