Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-436/15-2/WM
z 2 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej w przypadku zakupu usług poza granicami Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej w przypadku zakupu usług poza granicami Polski.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawczyni, której podstawowym zakresem są usługi transportowe oddelegowuje swoich pracowników w zagraniczne podróże służbowe. Miejscami docelowymi podróży służbowych są kraje należące do Unii Europejskiej, jak również kraje spoza Unii Europejskiej. Przedsiębiorstwo Wnioskodawczyni nie posiada w żadnym z krajów docelowych stałego miejsca prowadzenia działalności. Pracownicy, po odbyciu podróży służbowych przedstawiają pracodawcy rozliczenie poniesionych wydatków.

Wśród wydatków znajdują się m.in.:

1. opłaty drogowe zakupione poza granicami Polski udokumentowane paragonami,
2. usługi telefoniczne zakupione poza granicami Polski, które są udokumentowane paragonami lub fakturami zagranicznymi,
3. usługi parkingowe poza granicami Polski udokumentowane fakturami lub paragonami,
4. zakup paliwa poza granicami Polski, udokumentowany paragonami,
5. usługi parkingowe w Polsce udokumentowane paragonami fiskalnymi,
6. opłaty za przejazd autostradą w Polsce udokumentowane paragonami fiskalnymi,
7. awizacja granicy (zajęcie kolejki na granicy) wydruk komputerowy potwierdzający dokonanie zapłaty.

Na podstawie przedkładanych przez pracowników rozliczeń wyjazdów służbowych, Wnioskodawczyni dokonuje zwrotu wydatkowanych przez nich kwot. Kwota wydatków udokumentowanych paragonami zawiera podatek VAT (poza pewnymi wyjątkami, np. paragon dokumentujący zakup opłaty drogowej nie zawiera podatku VAT). Wydatki udokumentowane paragonami nie zawierają danych nabywcy. Na paragonie fiskalnym zostaje opisany charakter wydatków, zostaje uzupełniony o dane nabywcy, potwierdzone jest także sprawdzenie pod kątem formalnym i rachunkowym oraz przeliczenie na zagranicznych dokumentach waluty obcej na krajową.

Wśród wydatków dotyczących usług nabywanych poza granicami Polski, których wartość ustalono wraz z podatkiem od wartości dodanej znajdują się m.in.:

1. opłaty drogowe zakupione poza granicami Polski udokumentowane paragonami,
2. usługi telefoniczne zakupione poza granicami Polski, które są udokumentowane paragonami lub fakturami zagranicznymi,
3. usługi parkingowe poza granicami Polski udokumentowane fakturami lub paragonami,
4. zakup paliwa poza granicami Polski, udokumentowany paragonami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, oznaczone we wniosku numerem 3.

Czy w przypadku zakupu usług poza granicami Polski, podczas zagranicznych podróży służbowych, (wydatki udokumentowane paragonami/fakturami zawierającymi podatek VAT) firma ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej uwzględniony na fakturach/paragonach?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej od wydatków takich jak:

1. opłaty drogowe zakupione poza granicami Polski udokumentowane paragonami,
2. usługi telefoniczne zakupione poza granicami Polski, które są udokumentowane paragonami lub fakturami zagranicznymi,
3. usługi parkingowe poza granicami Polski udokumentowane fakturami lub paragonami,
4. zakup paliwa poza granicami Polski, udokumentowany paragonami, jest kosztem uzyskania przychodu, ponieważ Wnioskodawczyni nie ma możliwości odliczenia podatku od wartości dodanej od podatku VAT należnego. Wydatek ten ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą i ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   
   
   
   1. jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   2. w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
   
   
2. podatek należny:
   
   
   
   1. w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   2. w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   3. od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
      
   
   
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług;

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie podatku od towarów i usług – oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że cytowany art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Wobec powyższego, zapłacony podatek od wartości dodanej, może stanowić dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu. W konsekwencji do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki wskazane we wniosku na terenie Unii Europejskiej w kwocie brutto wraz z podatkiem od wartości dodanej, o ile zostaną one prawidłowo udokumentowane.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych oddelegowuje swoich pracowników w zagraniczne podróże służbowe. Miejscami docelowymi podróży służbowych są kraje należące do Unii Europejskiej, jak również kraje spoza Unii Europejskiej. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy nie posiada w żadnym z krajów docelowych stałego miejsca prowadzenia działalności. Pracownicy Wnioskodawcy w trakcie zagranicznych podróży służbowych nabywają następujące usługi, których wartość ustalono wraz z podatkiem od wartości dodanej:

1. opłaty drogowe zakupione poza granicami Polski udokumentowane paragonami,
2. usługi telefoniczne zakupione poza granicami Polski, które są udokumentowane paragonami lub fakturami zagranicznymi,
3. usługi parkingowe poza granicami Polski udokumentowane fakturami lub paragonami,
4. zakup paliwa poza granicami Polski, udokumentowany paragonami.

W ocenie tut. organu, przedmiotowe wydatki w kwocie brutto wraz z podatkiem od wartości dodanej, co do zasady mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.).

Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 wskazanej ustawy).

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy – zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy o rachunkowości – powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Zgodnie z art. 21 ust. 1a tej ustawy, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1. w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;
2. w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk (art. 21 ust. 3 tej ustawy).

W tym miejscu wskazać należy, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnej jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego, czy też kontrolnego, w których organ podatkowy zobowiązany jest do przeprowadzenia postępowania dowodowego oraz oceny zebranego materiału dowodowego. W przypadku wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest związany treścią przedstawionego stanu faktycznego, który stanowi podstawę do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w ramach tego postępowania właściwy organ nie może jednak dokonywać weryfikacji podanych informacji, czy też oceny dokumentów na podstawie, których Wnioskodawca będzie zaliczać ponoszone wydatki do kosztów uzyskania przychodów, gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowego postępowania.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, przy czym podkreślić należy, że dowód księgowy jest dokumentem potwierdzającym przeprowadzenie danej operacji, nie można jednakże na jego podstawie przesądzać o spełnianiu wszystkich przesłanek umożliwiających zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy podkreślić, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

Stanowisko Wnioskodawczyni należy zatem uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.