Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-534/15-2/JC
z 27 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 11 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poręczenia o charakterze wzajemnym, udzielone Wnioskodawcy zgodnie z Umową przez pozostałych Uczestników stanowią dla Wnioskodawcy przychód z nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poręczenia o charakterze wzajemnym, udzielone Wnioskodawcy zgodnie z Umową przez pozostałych Uczestników stanowią dla Wnioskodawcy przychód z nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka lub Wnioskodawca lub Koordynujący) jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych w Polsce. Wnioskodawca jest jednostką dominującą w grupie kapitałowej E (dalej: Grupa).

Spółka 12 grudnia 2011 roku zawarła wraz z innymi podmiotami należącymi do Grupy (podmioty są dla Spółki podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 updop) oraz bankiem S.A. (dalej: Bank) - umowę cash poolingu (dalej: Umowa). Umowa ta dotyczy rozliczeń w PLN, jednocześnie jednak Wnioskodawca zawarł analogiczną umowę z Bankiem, na mocy której rozliczenia dokonywane są w EUR. Ponieważ jedyną istotną różnicą pomiędzy obydwoma wspomnianymi umowami jest waluta, w której prowadzone są rachunki i dokonywane są rozliczenia, przedstawiony stan faktyczny oraz zadane pytania odnoszą się zarówno do jednej, jak i drugiej umowy.

Podmioty z Grupy, będące stronami Umowy w większości mają siedzibę w Polsce i są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych posiadającymi nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce oraz podatnikami podatku od towarów i usług. Wśród Uczestników znajdują się jednak również należące do Grupy podmioty będące rezydentami podatkowymi Cypru, Szwajcarii, Luksemburga i Czech (dalej: Uczestnicy Zagraniczni). Inne podmioty z Grupy będące stronami Umowy w dalszej części wniosku określane są jako pozostali Uczestnicy, a łącznie z Wnioskodawcą - jako Uczestnicy.

Cash pooling jest formą efektywnego zarządzania środkami finansowymi, stosowaną przez podmioty należące do jednej grupy kapitałowej. Sprowadza się ona do koncentrowania środków pieniężnych z jednostkowych rachunków poszczególnych uczestników na wspólnym rachunku i zarządzaniu zgromadzoną w ten sposób kwotą, przy wykorzystaniu korzyści skali. Pozwala to na kompensowanie przejściowych nadwyżek, wykazywanych przez jednego z uczestników z przejściowymi niedoborami zaistniałymi u innych uczestników. Dzięki temu dochodzi do minimalizowania kosztów kredytowania działalności podmiotów z Grupy poprzez kredytowanie się przy wykorzystaniu środków własnych Grupy.

Celem przystąpienia Uczestników do Umowy jest zatem zwiększenie efektywności działalności gospodarczej Uczestników poprzez zoptymalizowanie kosztów zaciągniętego kredytu i odpowiednie wykorzystanie sumy dziennych sald na rachunkach bankowych Uczestników. Każdy z Uczestników przystępując do Umowy zakłada, że uczestnictwo w Umowie przyczyni się do zmniejszenia obciążeń z tytułu odsetek płatnych przez Uczestników oraz pozwoli na uzyskiwanie większych przychodów z tytułu odsetek od środków zgromadzonych w Banku.

Na potrzeby realizacji Umowy, Koordynujący posiada w Banku rachunek, tak jak każdy inny Uczestnik (dalej: Rachunek) oraz rachunek pomocniczy do tego Rachunku przeznaczony do dokonywania rozliczeń i przeprowadzania operacji związanych z Umową (dalej: Rachunek Koordynującego).

Rachunek Koordynującego wykorzystywany jest przez Bank do dokonywania operacji (przeksięgowań sald/wartości kredytu/wartości depozytu, naliczanie odsetek) niezbędnych do funkcjonowania Umowy.

Na koniec każdego dnia roboczego salda (dodatnie i ujemne) z Rachunków poszczególnych Uczestników przenoszone są (konsolidowane) przez Bank na Rachunek Koordynującego. Mechanizm przenoszenia sald wygląda następująco:

• salda ujemne Bank przeksięgowuje z Rachunku Uczestnika na Rachunek Koordynującego;
  

• salda dodatnie Bank przenosi na Rachunek Koordynującego.
  
  
  

Saldo na Rachunku Wnioskodawcy jako Uczestnika Bank przenosi również na Rachunek Koordynującego.

Na początku następnego dnia wartość sald ujemnych trafia na odpowiednie Rachunki Uczestników. Analogicznie, Bank przenosi salda dodatnie tj. z Rachunku Koordynującego na odpowiedni Rachunek Uczestnika. Z prawnego punktu widzenia powyższe czynności realizowane są poprzez dokonanie transakcji nabycia wierzytelności i przejęcia długu.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Umowy w sytuacji powstania na Rachunku Koordynującego salda dodatniego na koniec dnia roboczego, Bank nalicza odsetki od tego salda w skali roku za każdy dzień utrzymywania się tego salda na Rachunku Koordynującego. W ostatnim dniu roboczym każdego miesiąca z datą waluty następnego dnia roboczego, Bank uznaje tymi odsetkami Rachunek Koordynującego. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 Umowy w sytuacji powstania na Rachunku Koordynującego salda ujemnego, Bank pobiera odsetki od tego salda w skali roku za każdy dzień utrzymywania się tego salda na Rachunku Koordynującego. W ostatnim dniu roboczym każdego miesiąca z datą waluty następnego dnia roboczego, Bank obciąża tymi odsetkami Rachunek Koordynującego.

Odsetki naliczane są jedynie na podstawie salda Rachunku Koordynującego na koniec dnia (art. 6 ust. 3 Umowy).

Ostatniego dnia roboczego każdego miesiąca odsetki, którymi Rachunek Koordynującego został uznany lub obciążony podlegają podziałowi pomiędzy Uczestników poprzez odpowiednio uznanie bądź obciążenie ich rachunków.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 Umowy, podział odsetek pomiędzy Uczestników dokonany zostaje stosownie do udziału każdego z Uczestników w powstałych na koniec każdego dnia roboczego dodatnich albo ujemnych saldach na Rachunku Koordynującego według zmiennej stopy procentowej kalkulowanej w następujący sposób:

• dla długu O/N WIBID - rezerwa obowiązkowa, pomniejszone o marżę Banku, wyrażoną w punktach bazowych;
  

• dla wierzytelności oprocentowanie wyrażone jest jako T/N WIBOR, powiększona o wyrażoną w punktach bazowych marżę Banku.
  
  
  

Poziom marży Banku może ulegać zmianie na podstawie aneksów do Umowy.

Dodatkowo wobec Wnioskodawcy odsetki naliczane są wg zmiennej stopy procentowej, odpowiadającej kwocie salda odsetek na Rachunku Koordynującego po dokonaniu podziału, o którym mowa wyżej.

Koordynujący wykonuje w związku z realizacją Umowy pewne dodatkowe czynności, tj. pośredniczy w kontaktach z Bankiem, dokonuje weryfikacji prawidłowości raportów przygotowanych przez Bank dotyczących podziału odsetek. Koordynujący nie uzyskuje za te czynności odrębnego wynagrodzenia, poza odsetkami, które otrzymuje zgodnie z zasadami, opisanymi powyżej.

Za wykonywanie czynności niezbędnych do realizacji Umowy Bank pobiera miesięczne wynagrodzenie w wysokości 300,00 PLN od każdego Uczestnika (art. 11 Umowy).

Jako jeden z warunków uczestnictwa w Umowie, Bank wymaga od Uczestników wzajemnego poręczenia swoich zobowiązań. Zgodnie z art. 12 Umowy, wszyscy Uczestnicy poręczają wobec Banku, że każdy Uczestnik spłaci wszystkie zobowiązania niezależnie od zajęcia Rachunku, upadłości któregokolwiek z Uczestników lub innych przyczyn. Wnioskodawca poręcza za pozostałe podmioty z Grupy oraz pozostałe podmioty poręczają za Wnioskodawcę. Poręczenia mają charakter solidarny i wzajemny. Na zabezpieczenie udzielonego poręczenia każdy z Uczestników ustanawia zastaw finansowy na posiadanych przez siebie w ramach Umowy środkach pieniężnych.

Poręczenie udzielone przez Uczestnika jest ograniczone do nominalnej wysokości dodatniego salda na jego Rachunku według stanu na koniec danego dnia roboczego.

Umowa nie ustanawia odrębnego wynagrodzenia za ustalone poręczenia. Wprawdzie w Umowie znajduje się zapis, że wynagrodzenia za poręczenia potrącają się wzajemnie, niemniej jednak sformułowaniu temu nie towarzyszy żadna inna regulacja dotycząca wynagrodzeń za poręczenie - w szczególności brak jest określenia wysokości wynagrodzenia czy sposobu jego ustalania, nie mówiąc już o innych elementach koniecznych dla skutecznego ustanowienia w umowie odpłatności, takich jak określenie okresu za który wynagrodzenie jest należne, terminu wymagalności itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy poręczenia o charakterze wzajemnym, udzielone Wnioskodawcy zgodnie z Umową przez pozostałych Uczestników stanowią dla Wnioskodawcy przychód z nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop?
2. Czy do odsetek wypłacanych w ramach Umowy mają zastosowanie przepisy dotyczące niedostatecznej kapitalizacji, tj. art. 16 ust. 1 pkt 60 i art. 16 ust. 1 pkt 61 updop?
3. Czy w związku z uczestnictwem w Umowie na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych, o której mowa w art. 9a ustawy o updop?
4. Czy Koordynujący jest obowiązany pobierać podatek „u źródła” od wypłaty odsetek należnych Zagranicznemu Uczestnikowi?
5. Czy czynności związane z transferami środków pieniężnych w ramach Umowy podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?
6. Czy czynności realizowane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy, stanowią czynności opodatkowane VAT?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1 dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytań nr 2-4 dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, Umowa nie ustanawia wynagrodzeń za udzielane na jej podstawie poręczenia. Wprawdzie zawarty jest w niej zapis o wzajemnym potrącaniu takich wynagrodzeń, jednak zdanie to samo w sobie nie przesądza jeszcze o ustaleniu wynagrodzenia. Przeciwnie, aby istniała możliwość wzajemnego potrącenia wynagrodzenia najpierw umowa musi w ogóle takie wynagrodzenie wprowadzać, ustalając jednocześnie jego wysokość lub sposób określenia tej wysokości. Tymczasem Umowa nie zawiera żadnych tego typu postanowień zaś pojedyncze zdanie o kompensatach nie jest w stanie spełnić tej roli. W istocie to zdanie wspominające o kompensatach jest, jakkolwiek niezbyt fortunnie ujętym w słowa, wyrazem specyficznego charakteru poręczeń występujących w Umowie, o czym będzie jeszcze mowa poniżej.

Jednocześnie, pomimo braku wynagrodzenia za poręczenia, zdaniem Wnioskodawcy, udzielone Spółce przez pozostałych Uczestników poręczenia nie stanowią dla Spółki przychodu z nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Zgodnie z art. 12 ust 1 pkt 2 updop przychodem jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez Ministra Finansów w licznych interpretacjach prawa podatkowego za nieodpłatne świadczenia dla celów podatkowych należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Można zatem powiedzieć, że do realizacji nieodpłatnego świadczenia dochodzi w sytuacji gdy:

• jeden z podmiotów dokonuje określonego świadczenia;
  

• inny podmiot otrzymuje nieodpłatnie przysporzenie w majątku o konkretnym wymiarze finansowym.
  
  
  

W tym kontekście Spółka zwraca uwagę, że poręczenie stanowi w istocie formę zabezpieczenia interesów Banku, a nie Uczestników, dlatego też w sytuacji realizacji poręczenia korzyści płynące z poręczenia uzyska w rzeczywistości Bank, a nie Spółka.

Przede wszystkim jednak należy zwrócić uwagę na specyfikę relacji poręczenia do którego dochodzi w ramach umów typu cash pooling, w tym w ramach Umowy. Nieodłączonym elementem tego typu umów jest zgoda uczestniczących w nich podmiotów na grupowanie sald wynikających z posiadanych przez nie rachunków, co oznacza, że salda dodatnie łączone są z ujemnymi i tym samym efektywnie pokrywają salda ujemne. Zatem w niejako naturalny sposób uczestnik umowy cash pooling, godząc się z góry na przeniesienie swojego dodatniego salda na rachunku, „poręcza” za uczestnika posiadającego saldo ujemne - z drugiej bowiem strony już następnego dnia może być podmiotem, który, wobec własnego ujemnego salda, skorzysta z „poręczenia” innego podmiotu.

Konstrukcja poręczenia na potrzeby cash poolingu różni się zatem zasadniczo co do swojej istoty od konstrukcji typowego poręczenia ustalonego w ramach odrębnego porozumienia np. kiedy spółka zaciąga kredyt, zaś inna spółka z tej samej grupy kapitałowej zgadza się taki kredyt poręczyć. W takich przypadkach, poręczając kredyt spółka poręczyciel świadczy usługę, za którą powinna otrzymać wynagrodzenie, jeśli zaś nie zostało ono przewidziane dochodzi do nieodpłatnego świadczenia podlegającego wykazaniu jako przychód podatkowy. W przypadku cash poolingu, można powiedzieć, że udzielenie poręczenia jest do pewnego stopnia naturalnie wplecione w naturę tej relacji prawnej. Jednocześnie jednak nie jest elementem samoistnym w ramach tej relacji. Będąc w istocie niezbędnym elementem Umowy, jest jednak z drugiej strony jedynie częścią bardziej złożonej relacji - umowy nienazwanej cash poolingu. Celem Spółki i pozostałych Uczestników jest koordynacja i optymalne wykorzystywanie posiadanych środków finansowych, a także poprawa płynności finansowej zaangażowanych podmiotów, nie zaś uzyskanie czy udzielenie poręczenia potencjalnych zobowiązań wobec Banku. Próba wyodrębnienia z takiej złożonej usługi pojedynczego elementu składowego, jakim jest poręczenie, nie jest zasadna, ponieważ poręczenie w opisywanym przypadku stanowi niezbędny fragment szerszej relacji. Udzielenie poręczenia nie stanowi osobnego świadczenia w ramach Umowy, a jedynie element kompleksowej usługi, jaką jest zarządzanie płynnością.

Taki charakter poręczenia potwierdzony jest dodatkowo przez brak uregulowania w Umowie kwestii wynagrodzenia za poręczenia, przy jednoczesnym jednak wskazaniu, że wynagrodzenia te się kompensują. Jak było już o tym mowa powyżej, samo pojedyncze zdanie mówiące o kompensacie wynagrodzenia nie jest w stanie zastąpić niezbędnych w każdej umowie postanowień odnośnie wysokości lub sposobu obliczenia wynagrodzenia - brak takich postanowień przesądza o tym, że należy uznać, iż efektywnie Umowa żadnego wynagrodzenia za poręczania nie przewiduje. Można by zatem dojść do wniosku, że wprowadzenie do Umowy postanowienia o kompensacie wynagrodzeń pozbawione jest sensu. W rzeczywistości jednak wzmianka o kompensacie wynagrodzeń jest przejawem przekonania Uczestników oraz Banku, że w istocie poręczenia nie powinny być wyodrębniane jako usługa podlegająca osobnemu wynagrodzeniu, zaś z ekonomicznego punktu widzenia ewentualna wartość takich poręczeń wzajemnie się znosi.

Należy podkreślić, że specyficzny charakter umów cash pooling w kontekście przepisów o nieodpłatnych świadczeniach został zauważony przez organy podatkowe. O ile w przypadku poręczeń udzielanych w typowych sytuacjach (tj. gdy jedna spółka poręcza zobowiązania innej spółki) organy podatkowe, a także orzecznictwo, zgodnie wskazują, że jest to usługa za którą powinno zostać ustanowione wynagrodzenie, o tyle w wypadku umów cash pooling stanowisko to jest inne. Spośród interpretacji wydanych w ostatnim czasie można np. wskazać interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 maja 2014 r., sygn. ILPB3/423-50/14-2/PR, potwierdzającą prawidłowość stanowiska podatnika, zgodnie z którym: ,,(...) w konsekwencji przystąpienia Spółki do Systemu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał zastosowania. Oznacza to, że Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznawania przychodów z nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń w związku z uczestnictwem w Systemie ani od Banku, ani od pozostałych Uczestników Systemu. Co prawda, w efekcie uczestnictwa w Systemie, Spółka - tak jak wszyscy Uczestnicy Systemu - potencjalnie będzie uzyskiwała wyższe przychody odsetkowe lub będzie ponosiła niższe koszty działalności finansowej niż ponosiłaby, gdyby samodzielnie korzystała z usług Banku, ale wynika to z istoty Systemu. Istotą Systemu jest bowiem obniżanie kosztów działalności finansowej podatników bądź uzyskiwanie korzyści poprzez wzajemne traktowanie przez Bank uczestników Systemu jako kredytodawców i kredytobiorców”.

Podobne stanowisko zajął także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji podatkowej z dnia 23 lipca 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-487/14/BG, który także uznał stanowisko podatnika za prawidłowe odstępując od uzasadnienia „Uczestnictwo Spółki holenderskiej w systemie zarządzania środkami pieniężnymi należy więc traktować jako element stosunku zobowiązaniowego o charakterze wzajemnym i wielostronnym polegającego na wspólnym zarządzaniu środkami finansowymi w Grupie Kapitałowej. Oznacza to, że czynności Spółki Holenderskiej są jedynie elementem systemu i nie powodują jakiegokolwiek przysporzenia po stronie Spółki. Z uwagi na powyższe wskazać należy, że po stronie Spółki nie dochodzi do powstania przychodu z tytułu opisanych (...) czynności Spółki holenderskiej”.

Analogicznie powyższe wywody powinny mieć zastosowanie do przewidzianej w Umowie i powiązanej z poręczeniami czynności ustanowienia zastawów, które również nie powinny być traktowane jako nieodpłatne świadczenia podlegające opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: „updop”), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Jednakże, pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” oparte na gruncie przepisów prawa podatkowego ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Może bowiem obejmować wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Świadczenia występujące pomiędzy podmiotami powiązanymi ze sobą umową cash poolingu (poręczenia) nie mają charakteru świadczeń nieodpłatnych (częściowo odpłatnych) w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 updop. W szczególności, wskazać należy, że celem spółek uczestniczących w umowie cash poolingu jest osiągnięcie oszczędności związanych z kosztami finansowymi, czy też administracyjnymi, nie zaś uzyskanie nieodpłatnego przysporzenia lub dokonanie takiego przysporzenia na rzecz innego uczestnika umowy cash poolingu. Świadczenia spółek uczestniczących w cash poolingu uznać należy, co do zasady za świadczenia wzajemne, za współdziałanie przy wykonaniu zobowiązania, gdyż wynikają one z istoty umów tego typu.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wartość wzajemnych poręczeń Uczestników cash poolingu, które są ściśle związane z zawartą umową cash poolingu i bezpośrednio z niej wynikają nie będzie stanowić u Wnioskodawcy przychodu podatkowego w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że pytanie Wnioskodawcy zadane we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyznacza przedmiotowy zakres postępowania interpretacyjnego (por. J. Brolik, Urzędowe interpretacje prawa podatkowego, Warszawa 2010, s. 61). Pogląd ten został zaaprobowany przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 lipca 2010 r., sygn. akt II FSK 944/10 czy też w wyroku NSA z dnia 16 września 2011 r., sygn. akt II FSK 497/10.

W związku z powyższym charakter pytania determinuje zakres wniosku, tj. w przedmiotowej sprawie odnosi się wyłącznie do kwestii poręczeń o charakterze wzajemnym udzielonych Wnioskodawcy zgodnie z Umową przez pozostałych Uczestników.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.