Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-326/15-4/AM
z 1 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2015 r. (data wpływu 06 marca 2015 r.) oraz piśmie uzupełniającym z dnia 21 maja 2015 r. (data nadania 22 maja 2015 r., data wpływu 25 maja 2015 r.) na wezwanie organu z dnia 06 maja 2015 r. Nr IPPB1/415-326/15-2/AM (data nadania 06 maja 2015 r., data doręczenia 15 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 marca2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 8 października 2014 roku podpisana została umowa najmu lokalu mieszkalnego w trybie najmu okazjonalnego (załącznik nr 1), pomiędzy panią Moniką K., współwłaścicielką, działającą w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik pozostałych właścicieli Marianny i Józefa S., na podstawie pełnomocnictwa wystawionego przez pozostałych współwłaścicieli mieszkania (załącznik nr 2) a najemcą, panem Damianem G. Przedmiotem najmu jest mieszkanie. Umowa najmu okazjonalnego została zgłoszona do urzędu skarbowego wymaganym ustawowo w terminie.

W związku z powstałym obowiązkiem rozliczenia podatku z tytułu najmu w okresie październik 2014- styczeń 2015, przyjęto następujące dane do kalkulacji:

Przychód-1400 zł.

Poniesione koszty miesięczne wynikające z umowy - 427,37 zł dodatkowe koszty wynikające z umowy - ubezpieczenie - 216 zł w grudniu 2014 dodatkowe koszty amortyzacja. Przyjęto stawkę indywidualną w wysokości 9% wartości początkowej mieszkania rocznie, co stanowi kwotę miesięczną 1192,47 zł.

Ze względu na fakt, iż miesięczne poniesione koszty przekraczają uzyskany przychód z najmu, brak dochodu nie spowodował konieczności odprowadzania zaliczki za okres październik 2014 rok - styczeń 2015 rok.

Okoliczności wpływające na przyjęcie do rozliczeń na cele podatkowe indywidualnej stawki amortyzacji:

W grudniu 2004 roku Państwo Józef i Marianna S. wraz córką Monika K. (nazwisko panieńskie S.) zawarli z deweloperem - firmą "G." sp. z o. o. umowę na wybudowanie lokalu mieszkalnego położonego w budynku wielorodzinnym (załącznik 3). Pierwotny numer lokalu 61 zmieniono w terminie późniejszym na 12a.

Do czasu odbioru mieszkania do użytkowania i wydania kluczy została wpłacona deweloperowi pełna kwota wynikająca z umowy, tzn. 164 036,9 zł (w tym koszt zakupu udziału w gruncie - 16 899,64 zł, koszt zakupu lokalu w stanie deweloperskim-147 137,23 zł).

Wydatki na ulepszenie trwałe mieszkania, mające na celu adaptację lokalu w stanie deweloperskim do celów zamieszkania, poniesione od dnia oddania mieszkania do użytkowania wyniosły 9650,83 zł. Zamieszkanie w części mieszkania nastąpiło w kwietniu 2006 r. Od tego terminu właściciele ponosili koszty użytkowania, zarządzania, wody, ogrzewania i prądu. Umowa nabycia przez państwo Mariannę i Józefa i Monikę S. własności lokalu mieszkalnego i udziału w gruncie, zawarta została aktem notarialnym 12 września 2006 roku. Koszt zawarcia aktu notarialnego wraz z wypisami wyniósł 2208,24 zł. (załącznik 4). Pełen koszt wartości początkowej (wpłata deweloperowi i koszty wykończenia) zwiększonej o wartość kosztów związanych z aktem notarialnym wyniósł 175 895,90 zł.

Od dnia zamieszkania w kwietniu 2006 roku do października 2014 roku (ok. 8 lat i 6 miesięcy) mieszkanie było zamieszkałe i użytkowane do celów osobistych.

W dniu 8 października 2014 roku, po podpisaniu umowy najmu, lokal mieszkalny dotychczas używany na potrzeby osobiste, został przekazany przez właścicieli na cele uzyskiwania przychodów z najmu.

W piśmie uzupełniającym z dnia 21 maja 2015 r. (data wpływu 22 maja 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 06 maja 2015 r. Nr IPPB1/415-326/15-2/AM Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek o wskazane informacje oraz wskazała, że:

W zapytaniu w przesłanym przez instytucję wezwaniu brak było doprecyzowania, co instytucja rozumie za „prowadzenie w ramach działalności gospodarczej" Podatnik informuje, iż najem lokalu mieszkalnego jest prowadzony na podstawie umowy najmu, w trybie najmu okazjonalnego i w opinii podatnika wpisuje się w definicję działalności gospodarczej w rozumieniu art. 3 ust. 9 ustawy Ordynacja podatkowa, tj. działalność gospodarcza - rozumie się przez to każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w danym przypadku można zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, biorąc pod uwagę zapisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwłaszcza:

• art . 22g ust. 1 pkt 3 wskazujący, iż nabycie środków trwałych może nastąpić w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób,
  
• art . 22j ust. 1 pkt 3 wskazujący, iż można indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych (budynki i budowle) - przez okres nie krótszy niż 10 lat,
  
• art . 22j ust. 3 pkt 1 wskazujący, iż środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (budynki i budowle)?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie możliwe jest stosowanie na potrzeby rozliczeń dochodów z najmu mieszkania stawki indywidualnej, biorąc pod uwagą przesłanki wymienione w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymagane do spełnienia dla zastosowania indywidualnych stawek podatkowych dla budynków i budowli Podatnik swoje stanowisko oparł na przepisach ustawy o podatku od osób fizycznych oraz orzeczeniach NSA.

Zgodnie zapisami przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych (budynki i budowle) - przez okres nie krótszy niż 10 lat. art. 22j ust. 3 pkt 1 wskazuje, że środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (budynki i budowle).

Art. 22g ust. 1 pkt 3 wskazuje, że iż nabycie środków trwałych może nastąpić w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób.

W opinii NSA nabycie przez podatnika środka trwałego w "inny nieodpłatny sposób" może oznaczać również przekazanie przez podatnika środka trwałego, stanowiącego jego własność, dotychczas używanego do celów osobistych - na cele uzyskiwania przychodów- pomimo, iż prawo własności przysługuje tej samej osobie.

Zgodnie z orzeczeniem NSA, zmiana wykorzystywania danego środka trwałego w tym przypadku jest istotną zmianą przeznaczenia i statusu środka trwałego, środek trwały, od momentu zmiany przeznaczenia, zaczyna służyć uzyskiwaniu przychodu przez podatnika oraz podlegać innemu reżimowi prawnemu. Można więc traktować istotną zmianę sposobu wykorzystania środka trwałego jako jego swoiste nabycie.

W przedmiotowej sprawie, lokal mieszkalny był używany przez podatników dla celów prywatnych przez okres ok. 8 lat i 6 miesięcy (od dnia zamieszkania w kwietniu 2006 roku do zmiany przeznaczenia lokalu mieszkalnego w październiku 2014 roku). Okres ten znacząco przekracza przewidziane w art. 22j ust. 3 pkt 1 60 miesięcy jako minimum używania mieszkania przed nabyciem przez podatnika dla uznania lokalu mieszkalnego za używany.

W opinii NSA, podatnik, wprowadzając do ewidencji środków trwałych używany środek trwały (w tym przedmiotowym przypadku - używane od ponad 8 lat mieszkanie), nie może być pozbawiony skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej tylko dlatego, że jest jego pierwszym właścicielem.

Zgodnie z orzeczeniem NSA, istotą odpisów amortyzacyjnych wynikającą z przepisów art. 22j ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, jest umożliwienie stosowania preferencyjnych stawek amortyzacyjnych podatnikom, którzy nabyli dla celów uzyskiwania przychodów używane środki trwałe, ponieważ zużywają się one szybciej.

Podatnik, od początku eksploatacji nabytego używanego środka trwałego,musi się liczyć m.in. ze zwiększonymi kosztami jego utrzymania i remontów, tak więc powinien mieć możliwość zwiększenia odpisów amortyzacyjnych dotyczących danego środka trwałego.

W sytuacji podatników, będącymi pierwszymi właścicielami używanego środka trwałego, cel ww. przepisu nie byłby realizowany, w przypadku nie uznania ich za uprawnionych do stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. W konsekwencji, podatnik, właściciel 8 letniego używanego mieszkania, nabytego od innego właściciela na rynku wtórnym oraz podatnik, właściciel 8 letniego używanego mieszkania, w stosunku do którego jest pierwszym właścicielem, traktowani byliby różnie w przypadku przekazania przedmiotowego lokalu mieszkalnego na cele i uzyskiwania przychodów z najmu, co narusza to konstytucyjną zasadę równości wszystkich wobec prawa oraz równego traktowania przez władzę publiczną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości lokalowej, pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Ponadto, zgodnie z przepisem w art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie wg zasad określonych w art. 22a–22o tej ustawy.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Co do zasady, budynki oraz lokale mieszkalne, stanowiące przedmiot odrębnej własności, jeśli są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji.

Powyższa zasada nie ma jednakże charakteru bezwzględnego. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 22c pkt 2 ww. ustawy, nie podlegają amortyzacji budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Powyższe regulacje sprawiają, że decyzja o amortyzowaniu podatkowym budynków mieszkalnych oraz lokali mieszkalnych, które wykorzystywane są na potrzeby działalności gospodarczej albo oddane w najem (dzierżawę), pozostawiona jest całkowicie do uznania podatnikowi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) należy nawiązać do przepisów art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

3. dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
      
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
      – dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
   
   
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z opisu wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz ze swoimi rodzicami nabyła nowy lokal od dewelopera aktem notarialnym z dnia 12 września 2006 roku.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że w opisanej sprawie nie spełniony został warunek wykorzystywania lokalu mieszkalnego przed jego nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy (lokal został nabyty od developera), a zatem Wnioskodawczyni przy jego amortyzacji nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 9%.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść cytowanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie ma prawa dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nowo zakupionego lokalu mieszkalnego według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 9%.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.