Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1017/14/MS
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 27 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT przy nabyciu usług gastronomicznych i noclegowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT przy nabyciu usług gastronomicznych i noclegowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, jest zarejestrowanym klubem sportowym działającym w formie spółki akcyjnej, utworzonym w oparciu o ustawę z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie. Działalność Spółki jako klubu sportowego obejmuje prowadzenie drużyn piłkarskich - seniorów, młodzieżowych oraz dzieci. Spółka została założona w celu uczestniczenia w rywalizacji sportowej - rozgrywkach (zawodach) piłki nożnej. Swoje działania Spółka koncentruje na popularyzacji sportu, organizacji masowych imprez sportowych, uczestnicząc w wychowaniu fizycznym społeczeństwa. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest działalność sportowa (PKD 93.11 .Z; 93.12.Z; 93.13.Z; 93.19.Z).

Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem VAT w zakresie:

1. świadczenia usług promocyjno-marketingowych,
   
2. sprzedaży biletów wstępu na imprezy sportowe,
   
3. wynajmu sal i obiektów sportowych a także sprzętu sportowego,
   
4. sprzedaży towarów ze sklepu sportowego,
   
5. „sprzedaży” zawodników (odstępne).

Z drużyną seniorów Klub podpisał umowy na profesjonalne uprawianie piłki nożnej. To właśnie na mecze drużyny seniorów, Wnioskodawca sprzedaje bilety wstępu, a także możliwe jest świadczenie usług promocyjno-reklamowych.

W związku z zawartymi umowami Klub jako zleceniodawca stara się zapewnić zawodnikom jak najlepsze warunki do uprawiania sportu. W tym celu została podjęta uchwała Zarządu Spółki, zgodnie z którą zawodnik przychodząc do Klubu otrzymuje stosowną suplementację, nawodnienie, fizykoterapię i inne przygotowanie niezbędne do odbywania treningów. Dodatkowo, w przypadku dwóch treningów dziennie zawodnik otrzymuje obiad. W praktyce, zawodnicy udają się do pobliskiego baru mlecznego, gdzie Zleceniodawca płaci zawodnikom za podane obiady. W przypadku zaś wyjazdów na mecze sparingowe i ligowe zawodnik otrzymuje obiad oraz suchy prowiant (ciasto drożdżowe, banan). Na każdy mecz ligowy Klub przygotowuje dodatkowe wyżywienie dla zawodnika (owoce, bakalie, ciasto drożdżowe, czekolada). W przypadku wyjazdów dalszych niż 150 km Klub zapewnia zawodnikowi zakwaterowanie i wyżywienie na odpowiednim poziomie, zgodnie ze standardami ligi. Zakwaterowanie i wyżywienie zwykle odbywa się w hotelach. Za usługę tę Klub otrzymuje fakturę VAT od hotelu, w którym zakwaterowani byli zawodnicy. Faktura obejmuje świadczenie usługi gastronomiczno-noclegowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od faktur zakupu: usług noclegowych, usług gastronomicznych (z hotelu, baru mlecznego), artykułów spożywczych (bakalie, owoce, słodycze - czekolada, ciasto drożdżowe)?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako, że świadczy on działalność opodatkowaną w zakresie usług promocyjno-marketingowych, sprzedaży biletów wstępu na imprezy sportowe, wynajmu sal i obiektów sportowych oraz sprzętu sportowego, sprzedaży towarów ze sklepu sportowego i sprzedaży zawodników, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług gastronomicznych, noclegowych i artykułów spożywczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług noclegowych i gastronomicznych, jako, że usługi te są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych tj. np. sprzedaży biletów wstępu na mecze piłki nożnej drużyny seniorów, usługi marketingowe. Co do zakupu bakalii, ciasta drożdżowego, owoców - są to artykuły spożywcze, do których z pewnością nie ma zastosowania art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT. Nabywane usługi noclegowe i gastronomiczne mają związek z wykonywaniem usług opodatkowanych VAT, nie ma zatem podstaw do ograniczenia, a tym bardziej pozbawienia Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT, wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług noclegowych i gastronomicznych na potrzeby świadczonych usług. Pozbawienie go prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych oraz noclegowych przeczyłoby zasadzie neutralności podatku dla podatników, którą należy zaliczyć do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej. Postulat ten realizowany jest poprzez umożliwienie podatnikowi pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą.

Zasady tego odliczania opisane są w przepisach tytułu X Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. „dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu”. Ideą jest, że podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną, a wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku traktowane są w doktrynie wspólnego podatku VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej. Na podstawie art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, jest on uprawniony w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług stanowiący, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych lub gastronomicznych (z pewnymi wyjątkami nie mającymi zastosowania w tej sprawie) ustanawia wyjątek od fundamentalnej dla całego systemu podatku VAT zasady potrącalności podatku naliczonego, a zarazem prawa podatnika do odliczenia tego podatku. Należy podkreślić, że wszelkie ograniczenia owej zasady potrącalności sformułowanej w art. 86 ust. 1 należy interpretować ściśle, dając w jak największym zakresie pierwszeństwo właśnie zasadzie ogólnej. W literaturze wskazuje się na sprzeczność art. 88 ust. 1 pkt 4 polskiej ustawy z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE. Ten ostatni wskazuje państwom członkowskim na obligatoryjne wyłączenie z odliczenia podatku naliczonego od wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Tymczasem przepis polskiej ustawy wyłącza generalnie odliczenie VAT od usług noclegowych i gastronomicznych w każdym przypadku (z jednym nieistotnym w stanie faktycznym wyjątkiem). Zatem ustawodawca założył z góry, że usługi noclegowe i gastronomiczne nie wiążą się nigdy z działalnością gospodarczą albo mają zawsze charakter luksusowy, rozrywkowy albo reprezentacyjny. Założenie takie trudno uznać za racjonalne i uzasadnione w świetle zasad doświadczenia życiowego, zwłaszcza w odniesieniu do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę. W tym wypadku bowiem wszystkie wydatki Wnioskodawcy na zakup usług noclegowych i gastronomicznych wiążą się z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych.

Również TSUE w wielu swoich wyrokach wskazywał rolę zasady neutralności dla systemu podatku VAT oraz funkcję podatku naliczonego jako podstawowego narzędzia realizacji tej zasady. W wyroku C-37/95 (Ghent Coal Terminal) ETS podkreślał, iż: (...) „prawo do odliczenia zostało zastosowane, aby w pełni uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub należnego przy prowadzeniu przezeń działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT zapewnia, że każda działalność gospodarcza, bez względu na jej cel i efekt, jeżeli sama podlega opodatkowaniu VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny”.

Odliczenie podatku naliczonego (zapłaconego w poprzednich fazach) przysługuje podatnikowi jedynie wtedy, kiedy występuje bezpośredni i bezsporny (ang. direct and immediate link) związek pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów lub usług a podatkiem należnym z tytułu prowadzonej przez niego działalności (wyrok ETS z dnia 6 kwietnia 1995 r. w sprawie C-4/94 pomiędzy BLP Group pic a Commissioners of customs and excise), co ma miejsce w przypadku działalności Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, iż jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, które pozwalałyby na ograniczenie prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego, to prawo do tego odliczenia powinno być respektowane przez ustawodawcę krajowego, a wszelkie przepisy krajowe zawierające ograniczenia w tym zakresie powinny być interpretowane w sposób pozwalający zapewnić praktyczną realizację wspomnianej wyżej zasady neutralności podatku VAT oraz umożliwiający osiągnięcie celu zakładanego przez obowiązujące w tym zakresie Dyrektywy w postaci zachowania zasad równej konkurencji na wspólnym rynku, w tym też kontekście powinny być postrzegane relacje jakie zachodzą na gruncie ustawy o VAT pomiędzy art. 86 tej ustawy, ustanawiającym prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony a jej art. 88, który wprowadza ograniczenia w tym zakresie.

Podobne do polskiego, generalne wyłączenie przez Francję prawa do odliczenia VAT od usług gastronomicznych i noclegowych uznane zostało przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w połączonych sprawach C-l77/99 i C-181/99 z dnia 19 września 2000 r. za zbyt daleko idące i naruszające zasadę proporcjonalności oraz neutralności VAT. Trybunał stwierdził w nim m.in. iż za sprzeczne z prawem wspólnotowym uznać należy te regulacje krajowe, które zabraniają podatnikowi odliczania VAT od usług noclegowych i gastronomicznych bez dania mu możliwości wykazania, iż nabycie tych usług nie miało na celu uniknięcie opodatkowania, lecz wiązało się z prowadzoną przez niego działalnością. Państwa członkowskie nie mają prawa stosować takich środków, z uwagi na ich nadmierną represyjność dla podatników w zestawieniu z celami ich wprowadzenia w związku z tym należy uznać, iż unormowanie zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim dotyczy opisanego wyżej stanu faktycznego, nie znajduje zastosowania do Wnioskodawcy z uwagi na jego sprzeczność z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE, a w szczególności z jej art. 168 i 176. Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w związku z zakupem usług noclegowych i gastronomicznych, a także artykułów spożywczych przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako że zakupy te związane są z działalnością opodatkowaną Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
   
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 cyt. ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Jedno z takich ograniczeń wskazane zostało w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy. Zgodnie z tym przepisem, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych.

Wątpliwości po stronie Klubu powstały w zakresie ustalenia prawa do odliczenia podatku VAT, wynikającego z faktur dokumentujących zakupy usług noclegowych i gastronomicznych oraz produktów spożywczych (bakalie, owoce, słodycze-czekolada, ciasto drożdżowe).

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia czyli sprzedażą generującą podatek należny. Przy analizie tej należy również obligatoryjnie uwzględnić określoną przez ustawodawcę w art. 88 ustawy, listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do odliczenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy - odnosząc się w pierwszej kolejności do prawa do odliczenia od zakupów produktów żywnościowych przeznaczonych dla zawodników stwierdzić należy, że zakresie w jakim wydatki te mają związek ze sprzedażą opodatkowaną - w świetle art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Odnosząc się z kolei do prawa Wnioskodawcy do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy usług gastronomicznych i noclegowych dokonanych w związku z prowadzoną działalnością stwierdzić należy, że w odniesieniu do tych wydatków zastosowanie znajdzie cytowany art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, określających jeden z wyjątków pozbawiających podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Dodatkowo należy wskazać, że od 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa – osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1), do czasu kiedy powyższe zasady zostaną wprowadzone w życie, Państwa Członkowskie mogą utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w ich regulacjach krajowych w chwili wejścia w życie niniejszej Dyrektywy.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu do podatku naliczonego, pod warunkiem, że ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. W przypadku Polski Szósta Dyrektywa Rady weszła w życie w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. w dniu 1 maja 2004 r. Przepisy wdrażające Szóstą Dyrektywę Rady w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej zostały wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535), która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od 1 maja 2004 r.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), a konkretnie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych.

Zatem przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r.), obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

A zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o podatku od towarów i usług został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy wszystkie wyjątki określone w przepisach krajowych obowiązujące w momencie wejścia w życie Dyrektywy, nawet jeśli Rada nie zadecydowała w wyznaczonym terminie, które wydatki nie uprawniają do odliczenia (wyrok z 5 października 1999 r. sygn. C-305/97). Za „niedozwolone odstępstwo” w rozumieniu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Trybunał uznał natomiast tylko każdą zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, które obowiązywały bezpośrednio przed tą zmianą (por. wyrok z dnia 14 czerwca 2001 r. sygn. C-40/00).

Mając na uwadze treść art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jeśli w momencie akcesji państwa – w tym wypadku – Polski, obowiązywało ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie prawa krajowego, nie stanowi ono naruszenia prawa wspólnotowego (wyrok z dnia 11 września 2008 r. sygn. C-155/01).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.