Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-1.563.2016.2.WRz
z 16 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 29 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 5 października 2016 r.), uzupełnionym 19 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku składników majątku (budynku oraz wjazdu do niego wraz z parkingiem) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2016 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku składników majątku. Wniosek powyższy nie pełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 7 grudnia 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-1.4511.563.2016.1.WRz wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 19 grudnia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1992 r. Wnioskodawca, nabył zabudowaną nieruchomość z domem mieszkalnym i budynkiem gospodarczym. W akcie notarialnym nie ustalono wartości początkowej budynków a jedynie wartość nieruchomości jako całości. W ciągu ostatnich 10 lat w miarę możliwości finansowych Wnioskodawca prowadził remont budynku gospodarczego. W związku z tym poniósł także koszty na wykonanie wjazdów i przygotowanie 2 miejsc parkingowych. Dotychczas Wnioskodawca prowadził indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską poza miejscem zamieszkania, w miejscu zleceniodawców (podmiotów leczniczych). Współwłaścicielem ww. nieruchomości jest jego żona, z którą pozostaje w aktualnym związku małżeńskim i mieszka razem pod wyżej wymienionym adresem. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć ten budynek (o powierzchni 70 m² na 2 poziomach) do działalności gospodarczej, jako gabinet lekarski i wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca nie jest w stanie aktualnie określić wartości obiektu, poniesionych nakładów, ani określić wartości początkowej przed remontem.

W piśmie z 14 grudnia 2016 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał m.in., że działalność gospodarczą prowadzi od 1995 r. i aktualnie nie posiada własnego gabinetu.

W skład zabudowanej nieruchomości wchodził dom mieszkalny jednorodzinny, w którym po remoncie Wnioskodawca mieszka oraz obok wolnostojący budynek gospodarczy z cegły pokryty dachówką. Zabudowa powstała w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Była użytkowana przez poprzednich właścicieli do około połowy lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. W chwili nabycia budynek gospodarczy był w złym stanie technicznym z niekompletną stolarką, odpadającymi tynkami i instalacjami starego typu nie nadającymi się do użytku, przeciekający dachem. Jedynie ściany były w dość dobrym stanie. Dlatego, do czasu podjęcia decyzji o remoncie pełnił rolę składu materiałów różnych np. sprzętu ogrodniczego. Koszt remontu budynku rozłożony na kilka lat przekroczył 100.000 złotych. Dokładna kwota nie jest znana. Wnioskodawca nie posiada pełnej dokumentacji w postaci faktur czy rachunków na całość poniesionych kosztów. Na parterze remontowanego budynku mieści się tylko gabinet, poczekalnia i toaleta. Z poczekalni schody prowadzą na poddasze, gdzie zaplanowano część socjalną z biblioteką medyczną oraz miejsce do przechowywania dokumentacji medycznej, czy sprzętu medycznego. Budynek w całości będzie przeznaczony na działalność medyczną. Do nieruchomości prowadzą dwa wjazdy. Jeden prowadzący do garażu, gdzie może parkować kilka samochodów, jest z reguły wykorzystywany codziennie przez mieszkańców domu. Drugi, położony naprzeciw wyremontowanego budynku, chociaż bliżej wejścia do domu mieszkalnego jest użytkowany sporadycznie przez mieszkańców, a głównym motywem jego budowy jako zjazdu publicznego z dwoma miejscami parkingowymi były wymogi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego, można wprowadzić opisany budynek do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tak ustalonej wartości początkowej?

Czy na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego, można wprowadzić wjazd i 2 miejsca parkingowe do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tak ustalonej wartości początkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032) wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-1 8, uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Stosownie do art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji nauczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepis art. 22g ust. 9 wymienionej ustawy, stanowi z kolei, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, przy wycenie należy uwzględniać ceny rynkowe środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. W przekonaniu Wnioskodawcy najbardziej uczciwą formą określenia wartości ww. budynku oraz nakładów poniesionych na wykonanie wjazdu i przygotowanie miejsc parkingowych jest wycena biegłego rzeczoznawcy, od którego będzie można dokonać odpisów amortyzacyjnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Stosownie do art. 22c pkt 1 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia, określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia (pkt 1),
• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (pkt 2).
  
  

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na odstąpienie - w określonych warunkach - od opisanego sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego nabytego odpłatnie, tj. na podstawie obecnej ceny rynkowej nieruchomości.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przepis art. 22g ust. 16 ww. ustawy stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonywaną przez podatnika lub przez wycenę biegłego rzeczoznawcy dotyczy jedynie przypadków, w których nie można ustalić ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających poniesionych przez niego wydatków na nabycie, bądź wytworzenie określonego środka trwałego. Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych, a zwłaszcza mieszkaniowych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej lub w okresie jej prowadzenia. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 tej ustawy. W opinii tut. Organu dotyczy to w szczególności sytuacji wytworzenia nowego składnika majątku lub budynku niemieszkalnego, a więc budynku ze swej istoty nie przeznaczonego na cele mieszkalne podatnika, czy też w sytuacji, w której nabyty składnik majątku wymaga dostosowania go do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Niemożność ustalenia wydatków na wytworzenie składników majątku musi jednakże wynikać z obiektywnych przesłanek, a nie być wynikiem świadomego działania, bądź zaniedbań podatnika. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że przyczyna braku dokumentów potwierdzających wysokość wydatków poniesionych na wytworzenie środku trwałego winna być obiektywna, niezależna od podatnika.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 1992 r. przed rozpoczęciem działalności gospodarczej (prowadzonej od 1995 r.), nabył zabudowaną nieruchomość z domem mieszkalnym i budynkiem gospodarczym. W akcie notarialnym nie ustalono wartości początkowej budynków, a jedynie wartość nieruchomości jako całości. W ciągu ostatnich 10 lat w miarę możliwości finansowych Wnioskodawca prowadził remont budynku gospodarczego. W związku z tym poniósł także koszty na wykonanie dwóch wjazdów i przygotowanie 2 miejsc parkingowych. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć ten budynek (o powierzchni 70m ² na 2 poziomach) do działalności gospodarczej, jako gabinet lekarski i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca nie jest wstanie aktualnie określić wartości obiektu, poniesionych nakładów, ani określić wartości początkowej przed remontem. Wnioskodawca nie posiada pełnej dokumentacji w postaci faktur czy rachunków na całość poniesionych kosztów.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że wartość początkową wskazanego we wniosku budynku użytkowego, który w chwili jego nabycia był budynkiem gospodarczym, w złym stanie technicznym, a zatem nie spełniającym definicji środka trwałego, również nie nadającym się do wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i wymagającym dostosowania do potrzeb tej działalności należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, a więc wg kosztu jego wytworzenia, na który składają się: cena nabycia budynku gospodarczego oraz poniesione na tą nieruchomość nakłady, tj. wydatki remontowe i wydatki mające na celu dostosowanie go do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Wartości początkowej przedmiotowego składnika majątku nie można ustalić w oparciu o wycenę biegłego. Ustalenie wartości początkowej przez biegłego dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy nie można ustalić kosztu wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy. Jak wynika z wniosku, budynek gospodarczy został nabyty w drodze kupna, był remontowany, a następnie został zaadaptowany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Cena nabycia budynku jest więc wartością możliwą do ustalenia (zawartą w kwocie wynikającej z aktu notarialnego). Przy czym, z uwagi na określenie łącznej wartości nabytych składników majątku, wartość poszczególnych nieruchomości (gruntowej oraz posadowionych na nim budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego), Wnioskodawca winien określić we własnym zakresie. W razie trudności, może w tym zakresie skorzystać z pomocy biegłego rzeczoznawcy. Jednakże przy określaniu tych wartości należy pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie (łącznej cenie) zawartej w akcie notarialnym (w części przypadającej na poszczególne składniki majątkowe). Również wartość wydatków remontowych poniesionych przed podjęciem decyzji o przeznaczeniu tego budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej może zostać ustalona przez biegłego rzeczoznawcę. Natomiast dokonując adaptacji nabytego budynku gospodarczego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca obowiązany był gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. Podjęcie decyzji o przeznaczeniu tego budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nastąpiło bowiem w okresie prowadzenia przez Wnioskodawcę tej działalności, co oznacza, że Wnioskodawca winien był mieć świadomość, że ponosząc nakłady inwestycyjne dotyczące ww. budynku, obowiązany jest posiadać dotyczące tych nakładów dokumenty, chociażby dla potrzeb późniejszej amortyzacji budynku (a więc zaliczenia tych nakładów do kosztów uzyskania przychodów).

Odnośnie wjazdu do ww. budynku wraz z parkingiem (2 miejsca) stwierdzić należy, że stanowi on w istocie wytworzony przez Wnioskodawcę nowy składnik majątku, a zatem odrębny od tego budynku środek trwały wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika bowiem z uzupełnienia wniosku, głównym powodem jego budowy (jako zjazdu publicznego z dwoma miejscami parkingowymi) były wymogi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działalności gospodarczej, a jednocześnie jest on sporadycznie użytkowany przez mieszkańców (Wnioskodawcę wraz z rodziną), co oznacza, że składnik ten obsługuje w istocie dwa budynki. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi zawartymi w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622), w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Stanowią one odrębne środki trwałe. Skoro zatem (jak wynika ze złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia) wjazd do wskazanego we wniosku budynku wraz z parkingiem obsługuje w istocie dwa budynki, to stanowi nowy (odrębny) środek trwały. W związku z tym wartość początkową tego środka trwałego należy również ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc wg kosztu jego wytworzenia. Wartość początkowa przedmiotowego składnika majątku nie może zostać ustalona w oparciu o wycenę biegłego, gdyż składnik ten został wytworzony na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wobec tego, jeżeli Wnioskodawca zamierzał zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej nakłady poniesione na wytworzenie tego składnika majątku, to winien gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. W tym przypadku brak jest zatem możliwości zastosowania zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, czyli ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zauważyć również należy, że Wnioskodawca nie wskazał we wniosku okoliczności, które stanowiłyby podstawę do ustalenia wartości początkowego ww. środków trwałych, z zastosowaniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Takich okoliczności nie stanowią bowiem twierdzenia Wnioskodawcy, że nie jest w stanie aktualnie określić wartości obiektu, poniesionych nakładów, ani określić wartości początkowej przed remontem, a także, że nie posiada pełnej dokumentacji w postaci faktur czy rachunków na całość poniesionych kosztów.

Wskazać przy tym należy, że zaliczenie do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika. Jeżeli zatem podatnik zamierza skorzystać z tego prawa, to winien dochować należytej staranności przy gromadzeniu dokumentów potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.