INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2012 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 27 stycznia 2012 r., data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 30 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu wynagrodzeń - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2012 r. do Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim - 30 stycznia 2012 r.) wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Firma Wnioskodawcy zajmuje się głównie wykonywaniem robót budowlanych: instalacje sieci wodno-kanalizacyjnych. Firma świadczy jednocześnie usługi na podstawie kilku umów.

Wnioskodawca w 2010 r. prowadził pełną rachunkowość. Ewidencja księgowa prowadzona jest w sposób umożliwiający przyporządkowanie kosztów bezpośrednich do poszczególnych umów. W planie kont zostały wyodrębnione konta analityczne dla poszczególnych umów zarówno na kontach kosztowych – produkcja w toku (zespół 5), jaki i na kontach przychodów (zespół 7). Usługi wykonywane są w ramach krótkoterminowych i długoterminowych umów o świadczenie usług budowlanych. W czasie wykonywania usług, w miarę ich postępu wystawiane są faktury częściowe, których przedmiotem jest pewien zamknięty etap usługi (roboty). Wnioskodawca na koniec roku obrachunkowego (będącego jednocześnie rokiem podatkowym) dokonuje, w myśl art. 34a-d ustawy o rachunkowości, wyceny stanu zaawansowania niezakończonych na dzień bilansowy usług (robót) długoterminowych.

Do kosztów uzyskania przychodów Firma zalicza wydatki, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

• poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie znajdują się w katalogu kosztów zawartych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ponoszone wydatki, w ramach prowadzonej działalności, Firma dzieli na :

Grupa I

1. Koszty bezpośrednio produkcyjne - wydatki związane bezpośrednio z konkretnym zleceniem, w szczególności koszty takie jak:
• materiały bezpośrednio produkcyjne wraz z kosztami zakupu, koszty sprzętu ciężkiego i transportu technologicznego (typu: szalunki, dźwigi, koparki, itp.),
• koszty narzędzi zużytych na konkretnej budowie oraz amortyzacji sprzętu pracującego na danej budowie,
• robocizna z narzutami robotników zatrudnionych na stanowiskach bezpośrednio produkcyjnych, koszty ich podróży służbowych (diety pracowników),
• inne koszty pracownicze, takie jak posiłki profilaktyczne, niskocenna odzież robocza podlegająca zniszczeniu podczas wykonywania konkretnej roboty budowlanej,
• koszty opłat za zajęcie pasa drogowego,
• koszty organizacji i utrzymania zaplecza danej budowy.
  
  

Wśród kosztów bezpośrednich uznanych za koszt uzyskania przychodów w dniu uzyskania przychodów na danym zleceniu Wnioskodawca ujmuje także koszty wynagrodzeń wraz z narzutami pracowników wykonujących pracę przy danej umowie. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca nie uważa za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4 - 9 oraz art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłaconych przez zakład pracy.

W myśl art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez zakład pracy stanowią koszt uzyskania przychodu w miesiącu za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Podsumowując, wynagrodzenia ze stosunku pracy wraz z narzutami zaliczone do kosztów bezpośrednich uznawane są za koszt podatkowy w miesiącu, w którym Wnioskodawca uzyskał przychody na danym zleceniu oraz gdy spełnione zostały warunki, o których mowa w art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli wynagrodzenia zostały wypłacone lub postawione w terminie, a Wnioskodawca nie osiągnął na danym zleceniu przychodów, to Wnioskodawca nie rozpoznaje kosztów wynagrodzeń jako kosztów uzyskania przychodów i aktywuje je na danym zleceniu jako roboty w toku.

2. Koszty pośrednie - ogólne budowy, do kosztów tych Wnioskodawca zalicza m.in.:
• koszty wynagrodzeń, narzuty na wynagrodzenia osób nadzorujących kilka budów jednocześnie,
• koszty konserwacji, remontów i napraw środków trwałych i wyposażenia sprzętu pracującego na budowach,
• koszty szkoleń pracowników, pracujących na budowach,
• koszty ubezpieczeń maszyn, pojazdów i urządzeń pracujących na budowach,
• koszty zakupu narzędzi i wyposażenia o okresie używania dłuższym niż rok, które jednak ze względu na niską jednostkową wartość zakupu odpisywane są w koszty w momencie oddania do użytku.
  
  

Są to koszty, których nie można bezpośrednio przyporządkować do poszczególnych umów w sposób bezpośredni. Jedynym sposobem ich przyporządkowania do poszczególnych umów jest podział według kluczy rozliczeniowych.

Zgodnie z polityką rachunkowości, Firma Wnioskodawcy rozlicza koszty pośrednie budowy na poszczególne koszty bezpośrednie realizowanych zleceń przy wykorzystaniu klucza rozliczeniowego - proporcjonalnie do kosztów robocizny bezpośredniej.

Koszty pośrednie ogólne budowy ostatecznie stają się więc kosztami bezpośrednimi danego zlecenia po rozliczeniu właściwym kluczem. Koszty bezpośrednie (wraz z rozliczonymi wg klucza kosztami pośrednimi - ogólnymi budowy) zgromadzone na koncie 50… „koszty produkcji budowlanej” Firma Wnioskodawcy aktywuje w momencie uzyskania przychodu ze zlecenia i przeksięgowuje na konta zespołu 7…, w celu ustalenia kosztu własnego sprzedaży usług. Wnioskodawca jak dotąd traktował wszystkie wymienione powyżej koszty związane ze zleceniem (zarówno koszty bezpośrednie produkcyjne, jak i koszty pośrednie ogólne budowy), jako koszty bezpośrednio związane ze sprzedażą usług (zamierzeniem było potrącenie tych kosztów w momencie sprzedaży usługi lub jej części).

Przyjęte przez Wnioskodawcę zasady są zgodne z przepisami ustawy o rachunkowości. Analogiczne podejście jest stosowane przez Firmę dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. W sytuacji częściowego wykonania usługi na podstawie protokołu zdawczo - odbiorczego koszty aktywowane są w części opowiadającej przychodom osiągniętym z tytułu częściowej realizacji kontraktów.

Grupa II

Koszty ogólnozakładowe - są to koszty związane z całokształtem działalności Wnioskodawcy, np. koszty wynagrodzeń zarządu, administracji, podatku od nieruchomości, koszty opłat bankowych (prowizje i opłaty od kredytów na bieżącą działalność firmy), koszty rozmów telefonicznych, koszty specyfikacji przetargowych, koszty wydawanych gwarancji, koszty ubezpieczeń budynków, koszty ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Firmy, opłaty pocztowe, koszty biurowe.

Są to ogólne koszty działalności Firmy, które bez wątpienia są związane z przychodami, jednak koszty te nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami z umów o świadczenie usług budowlanych. Koszty te Firma traktuje jako koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami i odnosi je na wynik finansowy w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wnioskodawca podkreśla, że zamieszczony powyżej wykaz nie wyczerpuje wszystkich kategorii kosztów bezpośrednio i pośrednio związanych z przychodami, które Firma uznaje za związane z osiągniętym przychodem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wynagrodzenia pracowników pracujących bezpośrednio przy danej umowie i wszelkie inne należności związane z nimi (wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) za okres od 1 stycznia 2011 r. traktowane jako koszty bezpośrednie, Wnioskodawca prawidłowo odnosi w ciężar kosztów podatkowych po spełnieniu łącznie dwóch warunków: wypłaceniu lub postawieniu do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony w myśl art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz uzyskania przychodów ze sprzedaży z tytułu realizacji danej umowy, zgodnie z zasadą potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami...
2. Czy Wnioskodawca prawidłowo kwalifikuje koszty pośrednie - ogólne budowy (rozliczane na koszty bezpośrednie za pomocą klucza podziałowego opisanego we wniosku) jako koszty bezpośrednie i uznaje je za koszt podatkowy w momencie uzyskania przychodu na danym zleceniu...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku numerem 1, natomiast w zakresie pytania oznaczonego numerem 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego numerem 1, w świetle przepisów podatkowych, od dnia l stycznia 2009 r. wynagrodzenia stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisu prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Jeśli terminy te nie zostaną dochowane wynagrodzenia można uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów dopiero z chwilą ich wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika. Tak wynika z art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Firma Wnioskodawcy działa zgodnie z tym przepisem prawnym. Jednakże w stosunku do wynagrodzeń wraz z ich narzutami będącymi kosztami bezpośrednimi konkretnych umów Firma odnosi się także do regulacji związanych z kosztami bezpośrednio związanymi z danymi przychodami.

Zasady ujmowania wydatków bezpośrednich dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych normuje art. 22 ust. 5 powołanej ustawy. Wymienione przepisy różnicują sposób ustalania daty potrącalności kosztów, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskiwanie konkretnych przychodów. Stosownie do art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i b.

Aby zakwalifikować koszty wynagrodzeń do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne niezbędne jest spełnienie łącznie dwóch warunków: wypłacenie lub postawienie do dyspozycji wynagrodzeń w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy oraz uzyskanie przychodów na danym zleceniu.

Podsumowując, wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę wypłacane w terminie wynikającym z umowy, aktywowane są na robotach w toku do momentu uzyskania przez Firmę przychodów z tytułu wykonania danej usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy,

• został właściwie udokumentowany.
  
  

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik prowadząc księgi rachunkowe lub podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą właściwą dla ksiąg rachunkowych powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Jak wynika z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast w świetle art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Warto również wskazać, iż zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu wynagrodzeń pracowników, wskazać należy, iż z dniem 1 stycznia 2009 r. ustawodawca wprowadził zmiany do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwestii momentu uznawania za koszty uzyskania przychodów należności wypłacanych na rzecz pracowników oraz składek od nich odprowadzanych.

Na mocy art. 1 pkt 12 lit. d) ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.), w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano między innymi ust. 6ba.

W myśl art. 22 ust. 6ba ww. ustawy, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 (a więc m.in. z tytułu stosunku pracy), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie robót budowlanych: instalacje sieci wodno - kanalizacyjnych. Firma świadczy jednocześnie usługi na podstawie kilku umów. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi m. in. koszty wynagrodzeń wraz z narzutami pracowników wykonujących prace przy konkretnej umowie. Wynagrodzenia ze stosunku pracy wraz z narzutami Wnioskodawca zalicza do kosztów bezpośrednich i uznaje je za koszt podatkowy w miesiącu, w którym uzyskuje przychody na danym zleceniu oraz gdy spełnione zostały warunki, o których mowa w art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli wynagrodzenia zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie, a Wnioskodawca nie osiągnął na danym zleceniu przychodów, to Wnioskodawca nie rozpoznaje kosztów wynagrodzeń jako kosztów uzyskania przychodów i aktywuje je na danym zleceniu jako roboty w toku do momentu uzyskania przez Firmę przychodów z tytułu wykonania danej usługi.

Biorąc pod uwagę treść art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż jeżeli wynagrodzenia pracowników zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, to stanowią one koszty uzyskania przychodów w miesiącach, za które są należne. W razie niespełnienia warunków określonych w art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozlicza się je kasowo, tj. w okresie, w którym zostały faktycznie zapłacone, stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż chociaż wynagrodzenia oraz inne należności wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, pracowników pracujących przy danej umowie, stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu tej umowy, to nie mogą być one potrącane w dacie uzyskania przychodów, gdyż w odniesieniu do tej kategorii kosztów (wynagrodzeń) ustawodawca określił szczególny moment ich zaliczenia do kosztów podatkowych. Zatem w świetle wyżej cytowanych przepisów, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia momentu zaliczenia powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.