Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.143.2017.2.MK
z 21 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zamieszczania danych na fakturach:

• pytanie nr 1 wniosku – jest nieprawidłowe,
  

• pytanie nr 2 wniosku – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zamieszczania danych na fakturach.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 29 września 2015 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także: Trybunał lub TSUE) wydał wyrok w sprawie C-276/14 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów (dalej jako: Wyrok TSUE). W wyroku TSUE stwierdzono, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe, nie mogą być uznane za podatników VAT, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności. 26 października 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał uchwałę o sygn. akt I FPS 4/15 (dalej jako: Uchwała), w której stwierdzono, że także zakłady budżetowe nie mogą być uznane za podatników VAT, gdyż nie spełniają kryterium samodzielności. W efekcie, pojawiła się konieczność dostosowania samorządowych rozliczeń VAT do tez przedstawionych w Wyroku TSUE i Uchwale Wyżej wspomniane dostosowanie polegało na scentralizowaniu rozliczeń VAT w jednostce samorządu terytorialnego.

Po centralizacji, przeprowadzonej z dniem 1 stycznia 2017 r., podatnikiem VAT jest wyłącznie Gmina Miasto (dalej jako: Miasto, Gmina lub Wnioskodawca), która w swoich rozliczeniach zbiorczo ujmuje obroty swojego Urzędu Miasta, a także wszystkich samorządowych jednostek budżetowych i zakładu budżetowego. Miasto wskazuje również, że dokonało korekt rozliczeń za okresy rozliczeniowe upływające przed dniem podjęcia przez nią wspólnych rozliczeń.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej działa w charakterze podatnika. W konsekwencji, w sytuacji gdy dokonuje czynności wymienionych w art. 5 ustawy o VAT, obowiązują ją zasady wystawiania faktur określone w art. 106a-106q ustawy o VAT.

Również podmioty dokonujące na rzecz Miasta dostaw towarów i świadczenia usług, powinny stosować się do zasad wynikających z powyższych przepisów z uwzględnieniem specyfiki scentralizowanych jednostek samorządu terytorialnego.

Po dokonaniu centralizacji, w przypadku dokonywania zakupów przez którąkolwiek jednostkę organizacyjną Miasta, z punktu widzenia VAT, nabywcą towaru lub usługi zawsze jest Gmina. Faktycznym odbiorcą tej faktury z reguły jest jednak konkretna jednostka organizacyjna - jednostka lub zakład budżetowy będący wraz Miastem jednym podatnikiem VAT.

Analogicznie, w przypadku sprzedaży dokonywanej przez jednostki organizacyjne Miasta, za dostawcę towarów lub usług uznawana jest Gmina.

Zgodnie z art. 106e ust. 3, 4 i 5 ustawy o VAT, na fakturach dokumentujących sprzedaż oraz nabycie towarów i usług powinny być wskazane m in. imiona i nazwiska lub nazwy sprzedawcy i nabywcy towarów lub usług i ich adresy oraz identyfikatory podatkowe.

Oznacza to, że na fakturach dokumentujących sprzedaż na rzecz Miasta, należy umieszczać nazwę Gminy i jej NIP oraz adres, jako elementy obligatoryjne.

Miasto informuje dodatkowo, że w związku z przeprowadzonym procesem centralizacji, w grudniu 2016 r., dokonało aktualizacji zgłoszenia identyfikacyjnego osoby prawnej będącej podatnikiem lub płatnikiem. W zgłoszeniu wskazano jako adres prowadzenia działalności adres (Urzędu) Miasta oraz adresy wszystkich jednostek organizacyjnych Miasta - samorządowych jednostek budżetowych oraz samorządowego zakładu budżetowego.

Po dokonaniu procesu centralizacji, preferowanym przez Gminę sposobem oznaczania jej danych na fakturach sprzedażowych oraz zakupowych jest podanie następujących danych:

• nazwy Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych i sprzedażowych),
• nazwy jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu (element, który nie jest wprost wymagany w art. 106e ustawy o VAT),
• adres jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych i sprzedażowych),
• NIP Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 4 w przypadku faktur sprzedażowych lub zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 w przypadku faktur zakupowych).
  
  

Miasto ma możliwość pełnej kontroli danych, które znajdują się na wystawianych przez nie i jego jednostki organizacyjne fakturach sprzedażowych. Natomiast część kontrahentów wykonujących świadczenia na rzecz Gminy stosuje inny format identyfikowania nabywcy. Część z faktur otrzymywanych przez Gminę zawiera następujące dane:

• nazwę Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych),
• nazwę jednostki organizacyjnej dokonującej zakupu (element, który nie jest wprost wymagany w art. 106e ustawy o VAT),
  
• adres (Urzędu) Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych i sprzedażowych),
• NIP Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 4 w przypadku faktur sprzedażowych lub zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 w przypadku faktur zakupowych).
  
  

W związku z niejednolitym podejściem kontrahentów, Miasto powzięło wątpliwości co do poprawnej formy zapisu określania strony na wystawianych i otrzymywanych fakturach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowy jest preferowany przez Wnioskodawcę sposób oznaczania strony transakcji na fakturach (nazwa Gminy, jeden z adresów wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym właściwy dla jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu oraz NIP Gminy)?
   
2. Czy dopuszczalne jest stosowanie drugiego z opisanych sposobów oznaczania strony transakcji na fakturach (nazwa Gminy, adres Urzędu Miasta wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym oraz NIP Gminy)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, oba opisane powyżej sposoby strony transakcji na fakturach spełniają wymogi określone w art. 106e ustawy o VAT. Dopuszczalne jest zatem zarówno wskazywanie adresu właściwego dla jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu (z zastrzeżeniem, że adres ten został podany w zgłoszeniu identyfikacyjnym zaktualizowanym w grudniu 2016 r., jak i adresu (Urzędu) Miasta.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 106a ustawy o VAT, przepisy regulujące zasady wystawiania faktur stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 dokonywane przez mego na rzecz innego podatnika podatku podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Zgodnie z art. 106e ust 1 pkt 1-15 ustawy o VAT. faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia.
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę,
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit a
   
5. numer za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit b
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust 1 pkt 4. o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług.
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto,
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    
    

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2016 r., poz. 476 ze zm. ), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Stosownie do ust. 2 ww przepisu, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. W myśl ust. 3 art. 2 ww ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Na mocy art. 3 ust. 1 cyt. ww. ustawy, identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL - w przypadku podmiotów będących osobami fizycznymi objętymi rejestrami PESEL, nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.
2. NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ww ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno na fakturach zakupu jak i sprzedaży powinien znajdować się adres miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, którego faktury sprzedażowe i zakupowe dotyczą. Przepisy dotyczące zgłoszeń identyfikacyjnych umożliwiają podatnikom zadeklarowanie kilku adresów prowadzenia działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę wyjątkową sytuację, w której znalazły się jednostki samorządu terytorialnego po przeprowadzeniu procesu centralizacji, posługiwanie się danymi adresowymi poszczególnych jednostek organizacyjnych. Zabieg ten pozwala na precyzyjne zidentyfikowanie konkretnego adresata (w przypadku faktur zakupowych) lub wystawcy (w przypadku faktur sprzedażowych) faktury, tj jednostki organizacyjnej, która realizuje sprzedaż bądź dokonuje zakupu towarów lub usług.

Podanie adresu konkretnej jednostki organizacyjnej jest jedynym sposobem na jednoznaczne ustalenie w jakim miejscu dokonała się dana sprzedaż towarów i usług oraz do jakiego miejsca ma trafić dany zakup towarów i usług. O ile zarejestrowany podatnik VAT może posługiwać się wyłącznie jedną nazwą i jednym NIP, o tyle przepisy prawa powszechnie obowiązującego umożliwiają posługiwanie się wieloma adresami prowadzenia działalności gospodarczej. Wyłącznie zatem ten element (spośród elementów obligatoryjnych faktury) pozwala na przyporządkowanie transakcji w ramach struktury organizacyjnej Gminy.

Miasto podkreśla, że analogiczny sposób oznaczania faktur został potwierdzony w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 października 2016 r., nr 2461-IBPP1. 4512. 592. 2016. 1. KJ.

W ocenie Miasta, dopuszczalnym jest również zastąpienie na fakturze adresu konkretnej jednostki organizacyjnej adresem (Urzędu) Miasta. W aktualizacji zgłoszenia identyfikacyjnego Miasto wskazało ten adres jako adres głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Podanie tych danych również pozwoli na identyfikację podatnika VAT będącego stroną transakcji. Oczywiście, że względów organizacyjnych, rozwiązanie to doprowadzi do większej swobody interpretacyjnej w zakresie podmiotów faktycznie uczestniczących w czynności. Niemniej jednak, w ocenie Miasta, przepisy ustawy o VAT nie sprzeciwiają się takiemu rodzajowi oznaczania stron.

Końcowo, Gmina zwraca uwagę, że prawidłowość materialnoprawna faktury ma miejsce, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Natomiast nie będzie można uznać za prawidłową fakturę, gdzie sprzecznie z jej treścią wykazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zaszłości gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ustawy o VAT mają wyłącznie znaczenie dowodowe.

Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmiany w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku. Z tych powodów należy uznać, że chociaż zgodnie z art. 106e ustawy o VAT, faktura powinna zawierać dane dotyczące podatnika i nabywcy, to jednak nie wszystkie wykazane braki faktury wykluczają możliwość ustalenia tych danych przy prawidłowej analizie innych zapisów zawartych w fakturach i np umowach lub innych dokumentach połączonych tematycznie z fakturami.

Jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw wadliwości mniejszej wagi. należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur wyłącznie z powodu wspomnianych braków mających charakter wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które co prawda powodują, że faktura nie odpowiada wymogom formalnym określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że poprawną formą dokumentowania zakupów towarów i usług, czyli otrzymywania faktur przez gminne jednostki organizacyjne może odbywać się poprzez umieszczenie nazwy Gminy, jednego z adresów wskazanych przez Gminę w złożonym zgłoszeniu rejestracyjnym oraz numeru NIP Gminy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe w zakresie pytania nr 1 wniosku,
  

• prawidłowe w zakresie pytania nr 2 wniosku.
  
  
  

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Należy w tym miejscu zauważyć, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok TSUE C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi. W dniu 26 października 2015 r. zapadła uchwała NSA, sygn. akt I FPS 4/15, w której NSA wskazał, że pomimo większego niż jednostki budżetowe stopnia samodzielności zakładu budżetowego, nie może on być uznany za odrębnego od Gminy podatnika VAT, nie spełnia bowiem ww. warunków – nie jest wystarczająco samodzielny. NSA wskazał również, że dotychczasowe orzecznictwo NSA w tej materii, akceptujące odrębność tych podmiotów, należy uznać za nieaktualne. Podatnikiem i stroną w kontaktach na zewnątrz jest wyłącznie Gmina.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a – 106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   
   1. państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    
    

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2016 r., poz. 476 ze zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Stosownie do ust. 2 ww. przepisu, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. W myśl ust. 3 art. 2 ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Na mocy art. 3 ust. 1 cyt. ustawy, identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL – w przypadku podmiotów będących osobami fizycznymi objętymi rejestrami PESEL, nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
   
2. NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że po centralizacji, przeprowadzonej z dniem 1 stycznia 2017 r., podatnikiem VAT jest wyłącznie Gmina Miasto (dalej jako: Miasto, Gmina lub Wnioskodawca), która w swoich rozliczeniach zbiorczo ujmuje obroty swojego Urzędu Miasta, a także wszystkich samorządowych jednostek budżetowych i zakładu budżetowego. Miasto wskazuje również, że dokonało korekt rozliczeń za okresy rozliczeniowe upływające przed dniem podjęcia przez nią wspólnych rozliczeń.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej działa w charakterze podatnika. W konsekwencji, w sytuacji gdy dokonuje czynności wymienionych w art. 5 ustawy o VAT, obowiązują ją zasady wystawiania faktur określone w art. 106a-106q ustawy o VAT.

Również podmioty dokonujące na rzecz Miasta dostaw towarów i świadczenia usług, powinny stosować się do zasad wynikających z powyższych przepisów z uwzględnieniem specyfiki scentralizowanych jednostek samorządu terytorialnego.

Po dokonaniu centralizacji, w przypadku dokonywania zakupów przez którąkolwiek jednostkę organizacyjną Miasta, z punktu widzenia VAT, nabywcą towaru lub usługi zawsze jest Gmina. Faktycznym odbiorcą tej faktury z reguły jest jednak konkretna jednostka organizacyjna - jednostka lub zakład budżetowy będący wraz Miastem jednym podatnikiem VAT.

Analogicznie, w przypadku sprzedaży dokonywanej przez jednostki organizacyjne Miasta, za dostawcę towarów lub usług uznawana jest Gmina. Zgodnie z art. 106e ust. 3, 4 i 5 ustawy o VAT, na fakturach dokumentujących sprzedaż oraz nabycie towarów i usług powinny być wskazane m in. imiona i nazwiska lub nazwy sprzedawcy i nabywcy towarów lub usług i ich adresy oraz identyfikatory podatkowe. Oznacza to, że na fakturach dokumentujących sprzedaż na rzecz Miasta, należy umieszczać nazwę Gminy i jej NIP oraz adres, jako elementy obligatoryjne.

Miasto informuje dodatkowo, że w związku z przeprowadzonym procesem centralizacji, w grudniu 2016 r., dokonało aktualizacji zgłoszenia identyfikacyjnego osoby prawnej będącej podatnikiem lub płatnikiem. W zgłoszeniu wskazano jako adres prowadzenia działalności adres (Urzędu) Miasta oraz adresy wszystkich jednostek organizacyjnych Miasta - samorządowych jednostek budżetowych oraz samorządowego zakładu budżetowego.

Po dokonaniu procesu centralizacji, preferowanym przez Gminę sposobem oznaczania jej danych na fakturach sprzedażowych oraz zakupowych jest podanie następujących danych:

• nazwy Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych i sprzedażowych),
• nazwy jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu (element, który nie jest wprost wymagany w art. 106e ustawy o VAT),
• adres jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych i sprzedażowych),
• NIP Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 4 w przypadku faktur sprzedażowych lub zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 w przypadku faktur zakupowych).
  
  

Miasto ma możliwość pełnej kontroli danych, które znajdują się na wystawianych przez nie i jego jednostki organizacyjne fakturach sprzedażowych. Natomiast część kontrahentów wykonujących świadczenia na rzecz Gminy stosuje inny format identyfikowania nabywcy. Część z faktur otrzymywanych przez Gminę zawiera następujące dane:

• nazwę Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych),
• nazwę jednostki organizacyjnej dokonującej zakupu (element, który nie jest wprost wymagany w art. 106e ustawy o VAT),
• adres (Urzędu) Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 w przypadku faktur zakupowych i sprzedażowych),
• NIP Miasta (element obligatoryjny zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 4 w przypadku faktur sprzedażowych lub zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 w przypadku faktur zakupowych).
  
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy prawidłowy jest preferowany przez Wnioskodawcę sposób oznaczania strony transakcji na fakturach (nazwa Gminy, jeden z adresów wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym właściwy dla jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu oraz NIP Gminy) oraz czy dopuszczalne jest stosowanie drugiego z opisanych sposobów oznaczania strony transakcji na fakturach (nazwa Gminy, adres Urzędu Miasta wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym oraz NIP Gminy)?

Biorąc więc pod uwagę powołane powyżej przepisy, należy wskazać że na fakturach dokumentujących sprzedaż oraz nabycie towarów i usług powinny być wskazane m.in. imiona i nazwiska lub nazwy sprzedawcy i nabywcy towarów lub usług i ich adresy oraz identyfikatory podatkowe.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa, orzeczenie TSUE z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 oraz uchwałę NSA z 26 października 2015 r., sygn. akt I FSP 4/15, do przedstawionego stanu faktycznego i stanowiska Wnioskodawcy w kontekście zadanych pytań należy stwierdzić, że po dokonaniu od 1 stycznia 2017 r. „scentralizowania” rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług Gmina (jednostka samorządu terytorialnego) i jej jednostki organizacyjne są jednym podatnikiem podatku od towarów i usług (jednostki organizacyjne nie mogą być zarejestrowane jako odrębni od Gminy podatnicy VAT). Oznacza to, że faktury dotyczące dostaw towarów/usług na rzecz Gminy winny zostać wystawiane tylko na nią jako jednostkę samorządu terytorialnego z uwidocznionym (jej) numerem NIP, (jej) nazwą oraz (jej) adresem. Przy czym, na fakturze będą mogły być zamieszczane dodatkowe informacje w postaci nazwy konkretnej jednostki organizacyjnej (np. szkoły), której będą dotyczyły rozliczenia, tak aby jednoznacznie można było dokonać jej przyporządkowania księgowego. Analogiczna sytuacja będzie miała miejsce w odniesieniu do faktur wystawianych przez Gminę z tytułu świadczonych przez nią usług lub dostarczanych przez nią towarów.

Faktura musi zawierać dane umożliwiające jednoznaczną identyfikację stron transakcji gospodarczej, zarówno po stronie nabywcy, jak i sprzedawcy. Jednocześnie stwierdzić należy, że przez cyt. w art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy „imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy”, należy rozumieć w przypadku podatnika bądź nabywcy będącego osobą fizyczną - imię i nazwisko, w przypadku osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej – nazwę.

Zatem z uwagi na przedstawiony we wniosku opis sprawy, przywołane powyżej przepisy prawa, a także aktualne orzecznictwo, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, odnośnie pytania nr 1 wniosku wskazujące, następujący sposób oznaczania stron transakcji na fakturach: nazwa Gminy, jeden z adresów wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym właściwy dla jednostki organizacyjnej realizującej sprzedaż lub dokonującej zakupu oraz NIP Gminy.

Jak bowiem wynika z opisu stanu faktycznego, Gmina wraz ze swoimi jednostkami dokonała centralizacji w zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług, a więc podatnikiem VAT jest Gmina a nie jej jednostki organizacyjne. W konsekwencji konieczne jest umieszczanie na fakturach danych Gminy (jej nazwy, adresu, NIP-u). Odrębną kwestią jest udokumentowanie związku danej czynności z działalnością jednostki.

Jednostki budżetowe działają według ustalonego dla nich planu finansowego, prowadzona dokumentacja, w tym wystawiane i otrzymywane faktury, powinny więc pozwalać na odpowiednie przyporządkowanie sprzedaży lub wydatku do konkretnej jednostki. Co do zasady, nie ma przeszkód, aby dane jednostki budżetowej znajdowały się na fakturze obok danych gminy. Ustawa o VAT wprowadza katalog elementów, jakie powinna zawierać faktura, przy czym katalog ten nie jest zamknięty. Oznacza to, że na fakturze można umieszczać informacje dodatkowe, jeśli podatnik uzna, że taka jest potrzeba.

Elementami, które zwykle umieszcza się na fakturach, a które nie wynikają z przepisów ustawy o VAT są przykładowo numer rachunku bankowego czy termin płatności. Nie powinno być zatem przeszkód, aby na fakturach wystawianych i otrzymywanych przez gminy umieszczane były dodatkowo dane jednostki. Należy jedynie pamiętać, że dane jednostki nie mogą być wskazywane „zamiast” danych gminy.

Można zatem na fakturze umieścić - obok danych Gminy - także dane jednostki dokonującej sprzedaży/zakupu (tzn. określenie nazwy i formy jednostki organizacyjnej oraz jej adresu).

Zatem, w świetle powyższych wyjaśnień, należy uznać, że po dokonanej centralizacji przez Gminę, jednostki organizacyjne gminy wystawiając faktury i dokumentując sprzedaż swoich towarów i usług, a także podając dane do faktur wystawianych im jako nabywającym towary i usługi, powinny podawać adres głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, tj. adres Wnioskodawcy-Gminy. Tym samym w zakresie pytania nr 2 wniosku, należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, odnośnie sposobu oznaczania stron transakcji na fakturach: nazwa Gminy, adres Urzędu Miasta wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym (jak wskazał Wnioskodawca jest to adres głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej) oraz NIP Gminy. Natomiast preferowany przez Gminę sposób oznaczania stron (wskazany w pytaniu nr 1) należy uznać za nieprawidłowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.