2017.06.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.44.2017.2.ICz
z 8 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z 15 maja 2017 r. (data wpływu 22 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawidłowości opodatkowania czynności podejmowanych przez Syndyka w stosunku do Nieruchomości przejętej w wyniku uwzględnienia przez Sąd skargi pauliańskiej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2017r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie prawidłowości opodatkowania czynności podejmowanych przez Syndyka w stosunku do Nieruchomości przejętej w wyniku uwzględnienia przez Sąd skargi pauliańskiej.

Wniosek został uzupełniony pismem z 15 maja 2017r. (data wpływu 22 maja 2017r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 5 maja 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.44.2017.1.ICz.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W lipcu 2011 roku, Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką P) wybudował nieruchomości składającą się z lokali użytkowych oraz garaży wielostanowiskowych. W lutym 2012 roku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego na użytkowanie w/w inwestycji. Lokale były przeznaczone do sprzedaży oraz pod wynajem. Nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych stanowiąc wyrób gotowy dla Spółki P. Spółka P. w pełni odliczyła podatek naliczony wynikający z faktur związanych z budową nieruchomości.

Od września 2013 roku Wnioskodawca rozpoczął wynajem części lokali użytkowych i garaży wielostanowiskowych stosując stawkę VAT 23%.

W listopadzie 2014 roku Wnioskodawca dokonał sprzedaży na rzecz Spółki A. wszystkich lokali użytkowych oraz garaży wielostanowiskowych. Obie strony wzajemnie oświadczyły o wydaniu przedmiotu sprzedaży. Zapłata za sprzedane nieruchomości ostatecznie nie nastąpiła. Z dniem 19 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w X Wydział VIII Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej Wnioskodawcy.

W dniu 6 marca 2015 roku nabywca nieruchomości Spóła A., sprzedała przedmiotowe lokale użytkowe Spółce D., a następnie Spółka D. w czerwcu 2015 roku sprzedała część nieruchomości kolejnej Spółce S. Spółki D i S wynajmowały powyższe lokale użytkowe i miejsca postojowe.

Ze względu na ścisłe powiązania kapitałowe i osobowe spółek biorących udział w sprzedaży przedmiotowych nieruchomości syndyk masy upadłości podważył wiarygodność transakcji i wniósł pozew przeciwko nabywcom tych nieruchomości (tzw. „skargę pauliańską”). Sąd uznał umowy sprzedaży zawarte pomiędzy Spółką A. a Spółką D. oraz pomiędzy Spółką D. a Spółką S. za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości. Wyrok umożliwia syndykowi przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości znajdujących się w majątku ostatecznego nabywcy tj. Spółki S. i w części Spółki D.

Ostrzeżenie o uznaniu czynności sprzedaży nieruchomości za bezskuteczne wobec masy upadłości oraz o prawie sprzedaży tychże nieruchomości przez Syndyka zgodnie z treścią postanowienia Sądu widnieje w Dziale III Ksiąg Wieczystych. Na płaszczyźnie cywilnoprawnej to Spółka S. i Spółka D. nadal pozostają właścicielami nieruchomości wpisanymi w księdze wieczystej.

Syndyk Masy Upadłości zamierza przejąć przedmiotowe nieruchomości z końcem kwietnia 2017 r. oraz dokonać ich sprzedaży najpóźniej do końca 2017 roku. Od daty przejęcia nieruchomości do dnia jej sprzedaży Syndyk będzie wynajmować lokale użytkowe dotychczasowym najemcom.

Wszystkie Spółki: Wnioskodawca, Spółka A., Spółka D. i Spółka S. nabywające nieruchomości nadal istnieją i są zarejestrowane jako czynni podatnicy podatku VAT.

W piśmie uzupełniającym z 15 maja 2017 r. wskazano co następuje:

Sprzedaż nieruchomości upadłej spółki P. , pomiędzy P. sp. z o.o. a A. (…) była udokumentowana fakturą nr (….) z dnia 3 listopada 2014 roku na rzecz na kwotę netto 2.245.000,00 zł, podatek VAT należny 516.350,00 zł.
Brak w przejętych dokumentach upadłego wykazania przez upadłego sprzedaży lokali i miejsc postojowych na podstawie faktury nr 1/11/2014 z dnia 3 listopada 2014 roku na rzecz A. sp. z o.o. NIP (…) na kwotę netto 2.245.000,00 zł , podatek VAT należny 516.350,00 zł.

Jednocześnie syndyk informuje, iż upadły zaprzestał składania deklaracji VAT 7 od miesiąca grudnia 2014 roku. W dokumentach zabezpieczonych przez syndyka w siedzibie upadłego nie było żadnych wydruków ksiąg handlowych wskazujących na prowadzenie ewidencji księgowej czy podatkowej co najmniej od roku 2012. Jednocześnie syndyk posiada informacje, iż upadły świadczył usługi najmu, pobierał pożytki z tego tytułu bez jakiejkolwiek ewidencji.

W dniu 17 czerwca 2015 roku syndyk złożyła w Prokuraturze Rejonowej dla W. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez reprezentantów spółki P. sp. z o.o.

W dniu 16 czerwca 2015 rok na wniosek syndyka Naczelnik Urzędu Skarbowego (…) wszczął postępowanie kontrolne w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT za okres 01.01.2014 do 31.12.2014.

W dniu 18 stycznia 2016 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego we (…) wydał protokół kontroli podatkowej (…) w którym wykazał w/w fakturę oraz uwzględnił podatek należny VAT do odprowadzenia.

Odnosząc się do powyższej kwestii wskazać należy, że orzeczenie wydane przez Sąd jest prawomocne.
W treści orzeczenia nie wyrażono, że umowa sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A jest bezskuteczna. Stwierdzono jedynie bezskuteczność wobec masy upadłości umowy następczej.

Zgodnie jednak z przepisami prawa (art 530 i 531 KC) stwierdzenie bezskuteczności kolejnej umowy przeniesienia własności wymaga przyjęcia, że również poprzednia umowa objęta jest bezskutecznością.

Przejęcie nieruchomości nastąpi na skutek działania komornika, który wprowadzi syndyka w posiadanie nieruchomości.
Nieruchomość zostanie objęta w posiadanie przez Syndyka niezwłocznie po umożliwieniu powyższego przez komornika a następnie włączona do masy upadłości, poprzez złożenie przez syndyka spisu inwentarza masy upadłości.
Na obecnym etapie postępowania brak było obowiązku informowania najemców o zmianie stanu faktycznego nieruchomości. W ocenie Wnioskodawcy po wprowadzeniu go w posiadanie nieruchomości nie zyska on statusu zarządcy tej nieruchomości. Wejście w posiadanie nastąpi bowiem na podstawie art . 1046 kodeksu postępowania cywilnego (egzekucja świadczeń niepieniężnych) nie zaś na podstawie przepisów normujących kwestię egzekucji nieruchomości. O fakcie zmiany podmiotu posiadającego nieruchomość najemcy zostaną niezwłocznie poinformowani.
Wnioskodawca w pytaniu wskazał fakturę nr 1/11/2014 z dnia 3 listopada 2014 roku na rzecz A. sp. z o.o. czyli sprzedaż pomiędzy P. sp. z o.o. Precyzując jeśli komornik wprowadzi syndyka w posiadanie przedmiotowej nieruchomości w dacie aktualnej, to czy syndyk wystawia fakturę VAT korektę dotyczącą faktury 1/11/2014 z dnia 3 listopada 2014 roku również w dacie aktualnej czy też w dacie pierwotnej sprzedaży.

Niezależnie od powyższego, syndyk podnosi, że zgodnie z dyspozycją art. 134 Prawa upadłościowego przedmioty majątkowe, które ubyły z masy upadłości na skutek czynności bezskutecznych podlegają przekazaniu do tej masy. Syndyk z mocy prawa otrzymuje prawo zarządu majątkiem Upadłego a zatem również możliwość pobierania z tego majątku pożytków. Syndyk przez cały okres trwania postępowania jest przy tym, zgodnie z art. 179 powołanej ustawy zobowiązany do podejmowania wszelkich działań celem optymalnego wykorzystania majątku Upadłego.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że w ocenie syndyka od dnia wejścia w posiadania majątku, w stosunku do którego orzeczona została bezskuteczność, majątek ten winien być traktowany jako element masy upadłości, co uprawnia syndyka do podejmowania wszelkich działań zmierzających do jego optymalnego wykorzystania.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano m.in. następujące pytania:

Czy w okresie od przejęcia przez Syndyka nieruchomości do jej sprzedaży, Syndyk wynajmując lokale użytkowe powinien wystawiać i rozliczyć faktury VAT w imieniu masy upadłości Spółki P, czy wystawiać i rozliczyć faktury VAT w imieniu Spółki S. oraz Spółki D.?

Czy w dacie przejęcia nieruchomości przez Syndyka powinien on wystawić fakturę korektę sprzedaży nieruchomości spółce A., która to sprzedaż miała miejsce w 2015r?

Czy sprzedając nieruchomość Syndyk powinien wystawić i rozliczyć fakturę w imieniu masy upadłości Spółki P, czy w imieniu Spółek D. i S.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust 1 ustawy).

Zasady powoływania syndyków i nadzorców sądowych określa ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze. Syndyk jest wyznaczany przez sąd, który powierza mu pełnienie określonych funkcji w postępowaniu upadłościowym, określonych zakresem ustawy. Przy wykonywaniu czynności syndyk ograniczony jest przepisami ustawy i najważniejsze czynności musi konsultować z sędzią komisarzem i radą wierzycieli, jednak w podstawowym i zasadniczym zakresie wykonywania swoich obowiązków jest w pełni samodzielny. Sąd powierzając danej osobie wypełnienie określonych ustawowo zadań nie określa w ścisły sposób warunków wykonywania pracy odnoszących się przykładowo do miejsca i czasu jej wykonania.

W art. 160 ust. 1 ww. ustawy postanowiono, że w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz we własnym imieniu. Wszelkie zatem czynności realizowane przez syndyka w stosunku do majątku upadłego mające charakter odpłatnej dostawy lub świadczenia usług są realizowane na rachunek upadłego, lecz w imieniu syndyka. W takim przypadku uznać należy, że w dalszym ciągu czynności te są realizowane w ramach działalności gospodarczej upadłego i na jego rachunek.

Odnośnie zatem wszelkich odpłatnych czynności dostaw towarów oraz świadczenia usług wykonywanych na rachunek upadłego w następstwie decyzji zarządczych syndyka, podatnikiem VAT - świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - pozostaje upadły, którego działalność gospodarcza jest prowadzona w szczególnym zakresie i formie. W postępowaniu upadłościowym syndyk w sensie materialnoprawnym działa w interesie wierzycieli, a także upadłego, co oznacza, że podejmuje w tym postępowaniu czynności, z których podmioty te uzyskują jakąś korzyść. Jednakże należy zauważyć, iż syndyk nie wstępuje w prawa i obowiązki podatnika. Podatnikiem pozostaje przedsiębiorca, ale w związku z jego upadłością rozliczenia z organami podatkowymi są nadzorowane przez syndyka.

Zgodnie z art. 127 § 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo Upadłościowe, bezskuteczne w stosunku do masy upadłości są czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej, jeżeli czynność upadłego uznana zostaje za bezskuteczną wszystko co wskutek tej czynności nie weszło do majątku upadłej spółki - winno być wydane masie upadłości.

W tym miejscu należy zauważyć, że bezskuteczność czynności prawnej jest instytucją, która ma chronić wierzyciela przed nieuczciwością dłużnika. Na gruncie prawa cywilnego bezskuteczność wyraża się między innymi w zastosowaniu tzw. skargi paulińskiej (art. 527-534 kodeksu cywilnego). Polega ona na tym, że zawarta przez dłużnika umowa, która niesie za sobą uszczerbek dla wierzyciela i jest zawierana z osobą trzecią w porozumieniu, by uchronić dłużnika przed odpowiedzialnością - straci swoją skuteczność i w związku z tym wierzyciel uchroni się przed grożącym mu uszczerbkiem. Uzasadnieniem istnienia tych przepisów jest fakt, że dłużnicy mogą dokonywać takich przesunięć w majątku, aby zmniejszyć wartość późniejszej masy upadłości. Przesunięcia takie dokonywane przed ogłoszeniem o upadłości mogą być uznane za bezskuteczne. Jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna, wszystko, co ubyło z majątku upadłego lub co wskutek tej czynności nie weszło do jego majątku, winno być wydane masie upadłości, a gdy wydanie w naturze nie jest możliwe, winna jej być wydana równowartość w pieniądzach.

Wyrok uznający sprzedaż za bezskuteczną nie przywraca prawa własności upadłemu. Umowa zawarta przez upadłego pozostaje ważna, a jedynie jest bezskuteczna i to tylko w stosunku do masy upadłości. Upadły nie jest więc właścicielem rzeczy, które zbył bezskutecznie.

Dokonując wykładni art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wskazać należy, iż nie ma znaczenia, czy podmiot dokonujący dostawy jest właścicielem rzeczy w rozumieniu prawa cywilnego. Z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług istotne jest, aby dany podmiot przenosił ekonomiczne władztwo nad rzeczą i mógł nią rozporządzić jak właściciel. Użycie w przepisie sformułowania „jak właściciel” potwierdza, że do dokonania czynności opodatkowanej podatkiem VAT nie jest konieczne bycie właścicielem rzeczy, lecz jedynie możliwość rozporządzenia rzeczą tak jakby się było właścicielem.

Wobec powyższego należy zwrócić uwagę, że nie może mieć decydującego znaczenia, jaki podmiot byłby z punktu widzenia prawa cywilnego właścicielem nieruchomości, tudzież z jakiego podmiotu ta własność miałaby przejść na nabywcę. Istotne jest, kto mógłby zadysponować nieruchomością w ten sposób, aby przenieść na inny podmiot prawo do rozporządzania nią jak właściciel, a więc dokonać dostawy tej nieruchomości. Podkreślić przy tym należy, że jeśli w wyniku działań danego podmiotu będącego zbywcą dochodzi także do przeniesienia własności towaru, to transakcja taka jest dostawą (mieści się w jej zakresie pojęciowym), a podmiot ją realizujący staje się podatnikiem z tego tytułu.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w przedmiotowej sytuacji, na skutek orzeczenia sądowego, Syndyk uzyskał prawo do rozporządzania nieruchomością, w szczególności dokonać może jej zbycia, a co za tym idzie na spółce D. i S. ciąży zakaz zbycia tej nieruchomości, mimo iż w sensie prawa cywilnego są one nadal jej właścicielem. Odniesienie przedstawionego stanu faktycznego do wykładni art. 7 ust. 1 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, iż skoro podmiotem uprawnionym do dysponowania nieruchomością był Syndyk, to tym samym tylko ten podmiot mógł dokonać dostawy nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie, czynności tej nie mogła dokonać spółka S. ani Spółka D. pomimo posiadania uprawnień właścicielskich do tych nieruchomości.

Uwzględniając przywołane regulacje prawne, stwierdzić należy, iż do rozliczenia podatku od towarów i usług zobowiązany jest podmiot dokonujący dostawy towarów bądź świadczenia usług. Przyjmując, że Syndyk masy upadłości spółki P. może przedmiotową nieruchomością rozporządzać, a w szczególności dokonać jej zbycia, to stwierdzić należy, iż to właśnie ten podmiot zobowiązany jest zarówno do prawidłowego udokumentowania dokonanej dostawy nieruchomości, jak również dokonania rozliczenia tej transakcji. A zatem w przedmiotowej sprawie, Syndyk jest podmiotem zobowiązanym, jak również odpowiedzialnym za rozliczenie podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 przez świadczenie usług rozumie się świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Najem nieruchomości bez wątpienia stanowi świadczenie usług na rzecz Najemcy. Z uwagi na fakt, że transakcje nabycia nieruchomości przez Spółki D i S zostały uznane za bezskuteczne, to wyłącznie Syndyk może zarządzać i pobierać korzyści z tytułu wynajmu przedmiotowych nieruchomości na rzecz masy upadłości.

Nie ma również żadnych podstaw prawnych, aby w przedstawionym stanie faktycznym Syndyk działał w charakterze płatnika, ani podstaw do tego, aby wystawił fakturę w imieniu Spółki S. lub Spółki D., ponieważ przepisy pozwalające na wystawienie faktury w imieniu innego podmiotu wymieniają wyraźnie jedynie komorników (względnie administracyjne organy egzekucyjne), w żadnej sytuacji nie mogą na ich podstawie działać syndycy.

Powyższa argumentacja prowadzi do konkluzji, że na gruncie przepisów ustawy o VAT w analizowanym stanie faktycznym prawidłowo wystawianą fakturą będzie faktura wystawiona i rozliczona przez Syndyka w imieniu Spółki P. zarówno w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości jak i do ich wynajmu. Podejście takie jest również logiczne i spójne, uwzględniając systemową wykładnię przepisów prawa podatkowego.

Ponadto nie ma żadnych podstaw prawnych, aby w dacie przejęcia nieruchomości przez Syndyka otrzymał on fakturę VAT od Spółki S i Spółki D. dokumentującą to przekazanie, ani nie zachodzą żadne przesłanki określone w ustawie o podatku od towarów i usług, aby w dacie przejęcia nieruchomości przez Syndyka wystawił on fakturę korektę sprzedaży nieruchomości spółce A., która to sprzedaż miała miejsce w 2015r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zakres ww. czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy.

W art. 7 ust. 1 ustawy, wyjaśniono, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Interpretując zawarty w tym artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do przepisu art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2016 r., poz. 2171 z późn. zm.), uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wyznacza sędziego-komisarza i zastępcę sędziego-komisarza oraz syndyka.

Jak stanowi art. 160 ust. 1 cyt. ustawy, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk, dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego.

Na mocy art. 601 ww. ustawy, po ogłoszeniu upadłości przedsiębiorca występuje w obrocie pod dotychczasową firmą z dodaniem oznaczenia „w upadłości”.

W świetle cytowanych przepisów, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych. We wszelkich postępowaniach, stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły – to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach; jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika ze wszystkimi prawnymi tego stanu rzeczy konsekwencjami. W świetle powyższego, syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację wszystkich obowiązków podatnika i płatnika przez upadłego.

Jak wynika z powyższego, okoliczność, że podmiot, będący czynnym podatnikiem podatku VAT, zostaje postawiony w stan upadłości, nie powoduje, że traci on automatycznie status czynnego podatnika podatku VAT, o ile wykonywane są przez ten podmiot lub w jego imieniu np. przez syndyka, czynności podlegające zakresowi podatku od towarów i usług. Zatem obowiązki podatnika nałożone m.in. przepisami ustawy o podatku od towarów i usług nie ustają w chwili ogłoszenia upadłości, a syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację obowiązków podatnika.

Z opisu sprawy wynika, iż w lipcu 2011 roku, Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką P) wybudował nieruchomości składającą się z lokali użytkowych oraz garaży wielostanowiskowych. W lutym 2012 roku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego na użytkowanie w/w inwestycji. Lokale były przeznaczone do sprzedaży oraz pod wynajem. W listopadzie 2014 roku Wnioskodawca dokonał sprzedaży na rzecz Spółki A. wszystkich lokali użytkowych oraz garaży wielostanowiskowych. Obie strony wzajemnie oświadczyły o wydaniu przedmiotu sprzedaży. Zapłata za sprzedane nieruchomości ostatecznie nie nastąpiła. Z dniem 19 marca 2015 roku Sąd Rejonowy wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej Wnioskodawcy. W dniu 6 marca 2015 roku nabywca nieruchomości Spóła A., sprzedała przedmiotowe lokale użytkowe Spółce D., a następnie Spółka D. w czerwcu 2015 roku sprzedała część nieruchomości kolejnej Spółce S. Spółki D i S wynajmowały powyższe lokale użytkowe i miejsca postojowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy (Syndyka masy upadłości P.) – w analizowanym zakresie - dotyczą m.in. ustalenia:

Czy w okresie od przejęcia przez Syndyka nieruchomości do jej sprzedaży, Syndyk wynajmując lokale użytkowe powinien wystawiać i rozliczyć faktury VAT w imieniu masy upadłości Spółki P, czy wystawiać i rozliczyć faktury VAT w imieniu Spółki S. oraz Spółki D.?
Czy sprzedając nieruchomość Syndyk powinien wystawić i rozliczyć fakturę w imieniu masy upadłości Spółki P, czy w imieniu Spółek D. i S.?

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz kwestię stwierdzenia statusu podatnika (Syndyka masy upadłości) w związku z przejęciem nieruchomości należy wskazać, iż Syndyk działając w zastępstwie zobowiązany jest do wykonywania obowiązków podatkowych, ciążących na podmiocie będącym w upadłości likwidacyjnej. Tym samym sprzedaż jakiegokolwiek towaru jako składnika majątkowego masy upadłości, dokonywana przez syndyka masy upadłości w ramach procesu upadłościowego, bądź wykonanie jakiejkolwiek usługi przez syndyka w ramach tego procesu, stanowi odpowiednio dostawę towaru albo świadczenie usług. Przy czym wskazać należy, że upadły traci jedynie prawo zarządu oraz możliwość korzystania i rozporządzania mieniem wchodzącym w skład masy upadłości, nie przestaje jednak być podmiotem praw i obowiązków składających się na ten majątek. Tak więc decydującym dla oceny skutków podatkowych czynności syndyka w tym zakresie jest analiza okoliczności faktycznych towarzyszących działalności upadłego, a nie syndyka, bowiem syndyk masy upadłości dokonując zbycia towarów upadłego działa w imieniu własnym, jednakże na rachunek upadłego.

Jak wskazano w opisie sprawy, ze względu na ścisłe powiązania kapitałowe i osobowe spółek biorących udział w sprzedaży przedmiotowych nieruchomości syndyk masy upadłości podważył wiarygodność transakcji i wniósł pozew przeciwko nabywcom tych nieruchomości (tzw. „skargę pauliańską”). Sąd uznał umowy sprzedaży zawarte pomiędzy Spółką A. a Spółką D. oraz pomiędzy Spółką D. a Spółką S. za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości. Wyrok umożliwia syndykowi przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości znajdujących się w majątku ostatecznego nabywcy tj. Spółki S. i w części Spółki D.

Wszystkie Spółki: Wnioskodawca, Spółka A., Spółka D. i Spółka S. nabywające nieruchomości nadal istnieją i są zarejestrowane jako czynni podatnicy podatku VAT.

W świetle art. 527 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć.

Jak wynika z art. 529 k.c., jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, że działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny.

W myśl art. 531 § 1 k.c., uznanie za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli następuje w drodze powództwa lub zarzutu przeciwko osobie trzeciej, która wskutek tej czynności uzyskała korzyść majątkową.

Jak wynika z powyższych przepisów istota wyroku sądu cywilnego, na mocy którego stwierdzono bezskuteczność umowy sprzedaży prawa własności nieruchomości, nie prowadzi do nieważności bezwzględnej takiej czynności prawnej i deklaratywnego stwierdzenia utraty skutku w postaci przeniesienia praw majątkowych, od dnia zawarcia umowy. Wręcz odwrotnie umowa taka jest ważna i prawnie skuteczna na gruncie cywilnoprawnym. Skutek uwzględnienia skargi pauliańskiej polega zaś na tym, że wierzyciel uzyskuje uprawnienie do zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotów, które w wyniku zaskarżonej czynności wyszły z majątku dłużnika i znajdują się w majątku osoby trzeciej. Z kolei realizacja tego uprawnienia może zostać dokonana w trybie egzekucji z majątku osoby trzeciej, co wynika wprost z art. 532 Kodeksu cywilnego.

Przenosząc powyższe okoliczności na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że art. 7 ust. 1 ustawy zawiera legalną definicję pojęcia „dostawy towarów”, przez którą, jak już wskazano wyżej, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel. Konstruując definicję dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, ustawodawca w art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług posłużył się celowo zwrotem „rozporządzania towarem jak właściciel”, wskazując, że dostawa towarów nie jest tożsama z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego. Tym samym, przy klasyfikacji zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel, a taka możliwość pojawia się dopiero z chwilą przekazania towaru.

Tak w piśmiennictwie i orzeczeniach krajowych sądów administracyjnych, jak i w orzecznictwie TSUE podkreśla się ten właśnie faktyczny, ekonomiczny element jako istotny z punktu widzenia skutków podatkowych, wskazując, że pojęcia takie, jak „wydanie towaru”, czy „wykonanie usługi” należy rozumieć jako czynności faktyczne, pamiętając o autonomii prawa podatkowego, zwłaszcza w stosunku do prawa cywilnego. Wydania rzeczy nie można zatem utożsamiać z przeniesieniem własności rzeczy.

Wobec powyższego Syndyk działając w zastępstwie Spółki P. zobowiązany jest do wykonywania obowiązków podatkowych, ciążących na podmiocie będącym w upadłości likwidacyjnej.

W przedmiotowej sytuacji, na skutek orzeczenia sądowego, Syndyk uzyska prawo do rozporządzania nieruchomością i jak wskazano we wniosku, przejęcie nieruchomości nastąpi na skutek działania komornika, który wprowadzi syndyka w posiadanie nieruchomości. Nieruchomość zostanie objęta w posiadanie przez Syndyka niezwłocznie po umożliwieniu powyższego przez komornika a następnie włączona do masy upadłości, przez złożenie przez syndyka spisu inwentarza masy upadłości. Syndyk może czerpać pożytki z nieruchomości oraz może dokonać jej zbycia, a na spółce D. i S. ciąży zakaz zbycia tej nieruchomości, mimo iż w sensie prawa cywilnego są one nadal jej właścicielem.

Zatem w analizowanej sprawie przenosząc opis sprawy na grunt omawianego wyżej przepisu art. 7 ustawy o VAT należy wskazać, iż skoro podmiotem uprawnionym do dysponowania nieruchomością jest Syndyk, to tym samym ten podmiot, na gruncie podatku od towarów i usług, będzie podmiotem uprawnionym do opodatkowania czynności dostawy nieruchomości w imieniu Spółki P.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, Wnioskodawca świadczy na rzecz Najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu dokonuje bowiem na jego rzecz świadczeń niebędących dostawą towarów. Majątek (lokale użytkowe) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz). W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi w rozumieniu cyt. art. 8 ustawy należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Nie ulega wątpliwości, że najem jest umową, w ramach których wynajmujący świadczy usługę na rzecz najemcy w zamian za co otrzymuje stosowne wynagrodzenie. Usługi najmu dla wynajmującego generują zatem obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.

Uwzględniając przywołaną regulację art. 8 ust. 1 ustawy, stwierdzić należy, iż do rozliczenia podatku od towarów i usług zobowiązany jest podmiot świadczący usługę.

Z punktu widzenia opisanej sprawy Syndyk od dnia wejścia w posiadanie majątku, w stosunku do którego orzeczona została bezskuteczność, majątek ten winien traktować jako element masy upadłości, a co za tym idzie staje się podmiotem świadczącym usługę najmu i podmiotem zobowiązanym do opodatkowania czynności najmu, działającym w imieniu podmiotu będącego w upadłości tj. Spółki P.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że na gruncie przepisów ustawy o VAT w analizowanym stanie faktycznym prawidłowo wystawianą fakturą będzie faktura wystawiona i rozliczona przez Syndyka w imieniu Spółki P. zarówno w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości jak i do ich wynajmu, jest prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w dacie przejęcia nieruchomości przez Syndyka powinien on wystawić fakturę korektę sprzedaży nieruchomości spółce A.

Kwestie wystawiania faktur i faktur korygujących regulują cytowane niżej przepisy:

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy o VAT faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie podwyższenia ceny, stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, również gdy dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, udzielono rabatu, bądź upustów i obniżek cen.

Zatem, co do zasady, korygowanie pierwotnie wystawionej faktury, z przyczyn wskazanych wyżej, powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Z opisu sprawy wynika – jak wyjaśnił Syndyk - orzeczenie wydane przez Sąd jest prawomocne.

W treści orzeczenia nie wyrażono, że umowa sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A. jest bezskuteczna. Stwierdzono jedynie bezskuteczność wobec masy upadłości umowy następczej.

W wyroku NSA z 27 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 2822/12 Sąd stwierdził, że cyt. „Przepis art. 527 Kodeksu cywilnego stanowi bowiem o bezskuteczności względnej czynności prawnej (w tym także umowy sprzedaży), która to nie powstaje ani ex lege, ani też wskutek złożenia stosownego oświadczenia woli przez osobę uprawnioną. Wymaga ona stwierdzenia takiej bezskuteczności w orzeczeniu sądowym, wydanym w trybie procesowym na skutek wniesienia powództwa. W wypadku roszczenia pauliańskiego orzeczenie o stwierdzeniu bezskuteczności czynności prawnej ze względu na określoną wierzytelność ma charakter kształtujący i dopiero w jego wyniku powstaje stan umożliwiający wierzycielowi wykorzystywanie przysługujących mu uprawnień. W rezultacie takiego orzeczenia, które ma charakter konstytutywny i tylko w stosunku do wierzyciela, dłużnika i osoby trzeciej wywołuje skutki ex tunc, zaskarżona czynność prawna (umowa) traktowana jest tak, jakby w ogóle nie została zawarta. Uznanie zatem umowy za bezskuteczną jedynie wobec określonej osoby trzeciej oznacza, że umowa ta pozostaje ważna i nadal wywołuje zamierzone przez strony skutki prawne w takim zakresie, w jakim można to pogodzić z realizacją roszczeń tej osoby trzeciej”.

W analizowanym przypadku nie zachodzą przesłanki do dokonania korekty podatku należnego, od czynności udokumentowanej fakturą VAT z 3 listopada 2014r. nr 1/11/2014.

W przedmiotowej sprawie w dniu 3 listopada 2014r. miało miejsce wykonanie opodatkowanej czynności dostawy towaru w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast bezskuteczność czynności prawnej (umowy), o której mowa w art. 527 k.c., nie powstaje z mocy samego prawa ani wskutek złożenia stosownego oświadczenia woli przez osobę uprawnioną. Wymaga ona stwierdzenia w orzeczeniu sądowym, wydanym w trybie procesowym na wskutek wniesienia powództwa.

Jak wyjaśnił Syndyk, w treści orzeczenia nie wyrażono, że umowa sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A. jest bezskuteczna, tym samym brak jest podstaw do dokonania korekty podatku należnego.

W konsekwencji Syndyk masy upadłości nie ma możliwości zmniejszenia podatku należnego wynikającego z faktury VAT z 3 listopada 2014r. nr 1/11/2014, bowiem czynność dokonana polegająca na sprzedaży przez Spółkę z o.o. P. na rzecz A. sp. z o.o. nieruchomości, potwierdzona ww. fakturą nie została uznana za bezskuteczną.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż nie zachodzą żadne przesłanki określone w ustawie o podatku od towarów i usług, aby w dacie przejęcia nieruchomości przez Syndyka wystawił on fakturę korektę sprzedaży nieruchomości spółce A., jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w kwestii objętej pytaniem „Czy w dacie przejęcia nieruchomości przez Syndyka powinien on otrzymać fakturę VAT od Spółki S i Spółki D dokumentującą to przekazanie?” oraz w kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych będzie przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin