Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.73.2017.1.ISZ
z 21 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 6 kwietnia 2017 r., data wpływu do Krajowej Informacji Skarbowej Delegatura w Płocku 10 kwietnia 2017) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w związku z wystąpieniem o otrzymanie dotacji została zobowiązana do przedstawienia indywidualnej interpretacji podatkowej potwierdzającej fakt niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT.
Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni nie zrezygnowała dobrowolnie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła też (w żadnym z lat: 2014, 2015, 2016, 2017), kwoty obrotu powodującej utratę prawa do zwolnienia z podatku VAT.

Wnioskodawczyni nie prowadzi również działalności gospodarczej, do której nie stosuje się zwolnień z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT to jest wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT. Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni prowadzi w zakresie - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, w związku z brakiem rezygnacji ze zwolnienia, nie przekroczeniem limitów określonych w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług oraz z racji nie wykonywania działalności/aktywności wymienionych art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, korzysta Ona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni nie dokonała dobrowolnego zgłoszenia/rezygnacji ze zwolnienia z VAT. Nie utraciła zwolnienia z racji osiągnięcia przychodu/obrotu powyżej obowiązującego limitu (150.000,00 zł) w latach 2014-2016 ani limitu 200.000,00 zł w 2017 roku. Wnioskodawczyni nie wykonuje również czynności, do których nie stosuje się ww. limitów obrotu (art. 113 ust. 13 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z przepisem art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024), podatnicy, u których łączna wartość sprzedaży w 2016 r. była wyższa niż 150.000 zł i nie przekroczyła 200.000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
      
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Według ust. 5 ww. artykułu, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
        
      • wyrobów tytoniowych,
        
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Wnioskodawczyni we wniosku wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 stycznia 2014 r. Jednocześnie Wnioskodawczyni nie zrezygnowała dobrowolnie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 113 ust 1 ustawy, nie przekroczyła też (w żadnym z lat: 2014, 2015, 2016, 2017), kwoty obrotu powodującej utratę prawa do zwolnienia z podatku VAT. Wnioskodawczyni nie prowadzi również działalności gospodarczej, do której nie stosuje się zwolnień z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT to jest wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT. Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni prowadzi w zakresie - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia od podatku w związku ze świadczeniem usług wykonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie: obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

Zaznaczyć jednakże należy, że Wnioskodawczyni utraci zwolnienie podmiotowe określone w art. 113 ust. 1 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży przekroczy kwotę 200.000 zł (począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę), lub jeżeli w ramach wykonywanej działalności gospodarczej będzie wykonywała czynności wymienione w art. 113 ust. 13 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.