Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-2.4510.46.2017.1.BD
z 20 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych na usługi Pośrednika wydatków:

• w kwocie netto, bez naliczonego podatku od towarów i usług podlegającego odliczeniu,
• w kwocie brutto, wraz z naliczonym podatkiem od towarów i usług w przypadku, gdy naliczony podatek od tych usług nie będzie podlegał odliczeniu

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych na usługi Pośrednika wydatków:

• w kwocie netto, bez naliczonego podatku od towarów i usług podlegającego odliczeniu,
• w kwocie brutto, wraz z naliczonym podatkiem od towarów i usług w przypadku, gdy naliczony podatek od tych usług nie będzie podlegał odliczeniu.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Głównym aktywem Spółki jest nieruchomość, tj. grunt zabudowany budynkiem (halą) produkcyjno-magazynową wraz z infrastrukturą dodatkową (dalej: „Nieruchomość”). Budynek stanowi dla Spółki środek trwały, podlegający amortyzacji. Grunt, ze względu na przepisy ustawy o CIT nie podlega amortyzacji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka, w związku z planowaną sprzedażą lub wynajmem Nieruchomości zawarła w sierpniu 2015 r. umowę (dalej: „Umowa”) o świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami ze Spółką X (dalej: „Pośrednik”).

Zgodnie z postanowieniami Umowy, Pośrednik był zobowiązany do:

• podjęcia działań zmierzających do znalezienia nabywcy Nieruchomości i przedstawienia potencjalnych nabywców/najemców Spółce,
• doradztwa w sprawie szacunkowej wartości rynkowej Nieruchomości (z tym, że zakresem Umowy nie było objęte wykonanie formalnej wyceny Nieruchomości),
• doradztwa w zakresie strategii marketingowej dotyczącej Nieruchomości,
• współpracy z innymi zawodowymi doradcami Spółki (tj. konsultantami ds. technicznych, księgowymi, prawnikami, itd.),
• uczestnictwa w negocjowaniu warunków transakcji,
• udziału w spotkaniach z potencjalnymi nabywcami i prowadzenia dla nich prezentacji Nieruchomości,
• doradztwa i pomocy przy wyborze ostatecznego nabywcy/najemcy.
  
  

W związku z wykonywaniem powyższych czynności Pośrednik przedstawił Spółce potencjalnego nabywcę Nieruchomości (dalej: „Nabywca”).

W trakcie negocjacji dotyczących warunków sprzedaży Nieruchomości jedyny udziałowiec Spółki (dalej: „Udziałowiec”) zdecydował, że Spółka nie dokona zbycia Nieruchomości na rzecz Nabywcy, lecz może dojść wyłącznie do zbycia 100% udziałów w Spółce na rzecz tego Nabywcy.

W związku z powyższym, w grudniu 2015 r. doszło do zawarcia pomiędzy Nabywcą, a Udziałowcem przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży udziałów w Spółce Nieruchomości. Niemniej, ze względu na konieczność zabezpieczenia interesów Nabywcy, w styczniu 2016 r. została zawarta pomiędzy Spółką, a Nabywcą umowa przedwstępna sprzedaży nieruchomości, która stanowiła, że Nabywca będzie miał prawo do zakupu Nieruchomości, jeżeli warunki zawieszające wykonanie przedwstępnej umowy sprzedaży udziałów w Spółce nie zostaną spełnione. W związku z zawarciem przedwstępnej umowy sprzedaży Nieruchomości, do księgi wieczystej Nieruchomości zostało wpisane roszczenie Nabywcy do nabycia Nieruchomości.

W związku ze spełnieniem warunków zawieszających określonych w przedwstępnej warunkowej umowie sprzedaży udziałów w Spółce, Nabywca oraz Udziałowiec zawarli w marcu 2016 r. umowę sprzedaży 100% udziałów w Spółce. Cena za udziały w Spółce została określona z uwzględnieniem wartości rynkowej Nieruchomości, co oznacza w praktyce, że cena za udziały odpowiadała cenie sprzedaży Nieruchomości, która byłaby przyjęta jeżeli nie doszłoby do skutecznego przejęcia udziałów w Spółce przez Nabywcę.

Następnie Nabywca zawarł ze Spółką umowę dzierżawy Nieruchomości, która nadal obowiązuje.

W związku z wykonaniem usług określonych w Umowie, tj. doprowadzeniem do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży Nieruchomości, Pośrednik wystawił (w styczniu 2016 r.) na rzecz Spółki fakturę VAT, w której uwzględnione zostało wynagrodzenie Pośrednika za świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami (doprowadzenie do sprzedaży lub najmu Nieruchomości). Usługa wykonana przez Pośrednika została opodatkowana podatkiem VAT według stawki podstawowej.

Zobowiązanie Spółki wobec Pośrednika do zapłaty jego wynagrodzenia zostało przez Spółkę spełnione, tj. Spółka uiściła wynagrodzenie Pośrednika wykazane w wystawionej przez niego fakturze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do zaliczenia wydatku poniesionego na usługi Pośrednika wykonane w ramach Umowy do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto (tj. bez naliczonego podatku od towarów i usług podlegającego odliczeniu), a w przypadku, gdy naliczony podatek VAT od tych usług nie będzie podlegał odliczeniu, do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów także naliczonego podatku VAT wykazanego w fakturze wystawionej przez Pośrednika?

Zdaniem Spółki, ma ona prawo do zaliczenia wydatku poniesionego na usługi Pośrednika wykonane w ramach Umowy do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto (tj. bez naliczonego podatku od towarów i usług podlegającego odliczeniu), a w przypadku, gdy naliczony podatek VAT od tych usług nie będzie podlegał odliczeniu, do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów także naliczonego podatku VAT wykazanego w fakturze wystawionej przez Pośrednika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT wynika, że co do zasady podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.


Jednocześnie, zgodnie z powyższym art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT, kosztem może być podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zauważyć, że w przypadku, jeśli podatnik nie ma prawa do odliczenia całości lub części podatku naliczonego, wówczas podatek ten (w całości lub części) może zostać, co do zasady, ujęty w kosztach w podatku dochodowym od osób prawnych. Zaliczenie zatem do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego VAT determinowane jest przez to, czy przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dają prawo do skorzystania z prawa do odliczenia oraz czy podatek ten nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy jednoznacznie stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na usługi Pośrednika, wykonane na podstawie Umowy, spełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a zatem, Spółka ma prawo do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów z wyjątkiem naliczonego podatku VAT, który podlega odliczeniu. W przypadku, zaś, gdy naliczony podatek VAT wykazany w fakturze otrzymanej od Pośrednika nie będzie podlegał odliczeniu (brak prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w tej fakturze), wówczas Spółka będzie miała prawo do zaliczenia wydatku poniesionego na usługi Pośrednika w kwocie brutto, tj. wraz z naliczonym podatkiem VAT (niepodlegającym odliczeniu).

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka zawarła Umowę z Pośrednikiem wyłącznie w celu pozyskania nabywcy dla Nieruchomości lub oddania Nieruchomości w najem/dzierżawę. Zarówno sprzedaż Nieruchomości, jak i jej wynajem/dzierżawa przynosić miały, w założeniu, przychód Spółki, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (po odliczeniu odpowiednich kosztów uzyskania przychodów). Sam ten fakt jest, w ocenie Spółki wystarczający, aby wydatki poniesione na usługi Pośrednika mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, gdyż zostały poniesione w celu uzyskania, osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Co istotne, dla możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów wystarczające jest wykazanie celu, nie zaś jego realizacja, co znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych oraz orzeczeniach sądów administracyjnych.

Niemniej, w przedmiotowym stanie faktycznym Spółka była nie tylko w stanie wykazać związek wydatku z osiągnięciem przychodu już w momencie zawierania Umowy z Pośrednikiem, ale przede wszystkim wydatki poniesione przez Spółkę na usługi Pośrednika przyczyniły się do osiągnięcia przez Spółkę przychodów z dzierżawy Nieruchomości na rzecz Nabywcy.

Ponadto, sam fakt, że Spółka zawarła z nabywcą przedwstępną umowę sprzedaży Nieruchomości oznacza, że nawet w przypadku, gdyby nie doszło do sprzedaży przez Udziałowca udziałów w Spółce na rzecz Nabywcy (a co za tym idzie - nie doszłoby do zawarcia pomiędzy Spółką, a Nabywcą umowy dzierżawy Nieruchomości), Spółka miała gwarancję, że Nieruchomość zostanie sprzedana na rzecz Nabywcy za cenę ustaloną w umowie przedwstępnej sprzedaży Nieruchomości. Oznacza to, że Spółka, w wyniku czynności podjętych przez Pośrednika uzyskała gwarancję osiągnięcia przychodu ze sprzedaży Nieruchomości albo z jej dzierżawy.

Mając powyższe na uwadze, nie budzi wątpliwości, że wszelkie przesłanki, których spełnienie jest wymagane, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, zostały w odniesieniu do wynagrodzenia Pośrednika przez Spółkę wypełnione.

W szczególności należy stwierdzić, że:

• wydatek został przez Spółkę poniesiony (Spółka zapłaciła wynagrodzenie Pośrednika),
• wydatek poniesiony przez Spółkę jest definitywny,
• pozostaje w związku z działalnością gospodarczą Spółki (sprzedaż, bądź wynajem Nieruchomości);
• został właściwie udokumentowany (faktura VAT, Umowa),
• został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów przez Spółkę (cena sprzedaży albo czynsz dzierżawny). 
  
  

Zdaniem Spółki, wydatek poniesiony na wynagrodzenie Pośrednika nie został także wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione na wynagrodzenie Pośrednika za usługi wykonane przez niego na podstawie Umowy mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, przy czym naliczony podatek VAT od tych usług może stanowić koszt uzyskania przychodów wyłącznie w sytuacji, gdy na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług Spółce nie będzie przysługiwało prawo do jego odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.