2017.02.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.997.2016.1.BK
z 27 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 9 czerwca 2016 r. doszło do Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę między Wnioskodawczynią a Pracodawcą Bankiem.

Umowa o pracę zawarta w dniu 1 września 1999 r. została rozwiązana bez zachowania okresu wypowiedzenia, w trybie porozumienia stron, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. 2003, Nr 90, poz. 844) w związku ze zmianami organizacyjnymi w Banku polegającymi na redukcji zatrudnienia.

Do rozwiązania umowy o pracę miały zastosowanie postanowienia Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.

Wnioskodawczyni była zatrudniona u jednego Pracodawcy (różne nazwy podmiotu) nieprzerwanie od 17 lat, prawie od początku swojej kariery zawodowej, poświęcając swoje życie zawodowe od 1999 r. jednemu pracodawcy osiągając kolejne szczeble kariery zawodowej od specjalisty, kierownika filii p.o., kierownika filii na dyrektorze oddziału kończąc. Większość życia zawodowego Wnioskodawczyni związane było z Pracodawcą i całkowicie jemu podporządkowane, szczególnie w zakresie zdobywanych umiejętności, kompetencji i wiedzy.

Zawarta umowa o pracę została rozwiązana z wyłącznej winy Pracodawcy na mocy Porozumienia w związku z przeprowadzaną głęboką restrukturyzacją Banku polegającą na przebudowie sieci dystrybucyjnej m.in. ograniczeniem liczby oddziałów własnych i pracowników zatrudnionych na etat - a więc wiążących się z dużymi kosztami pracy i kosztami socjalnymi pracowników.

Jedynym celem Pracodawcy było długoterminowe zmniejszenie kosztów własnych i zwiększenie przychodów.

Porozumienie z dnia 9 lutego 2016 r., na mocy którego doszło do rozwiązania umowy o pracę z Wnioskodawczynią jest porozumieniem zawartym między Pracodawcą a Organizacją ... z siedzibą w X. (zwana dalej Organizacją Związkową).

Organizacja Związkowa wyraźnie zaznacza, iż proces zwolnień grupowych i transformacji Banku wynika z wyłącznej inicjatywy Pracodawcy, do której Organizacja Związkowa złożyła w trakcie rokowań szereg zastrzeżeń.

Zawarcie przez Organizację Związkową Porozumienia nie jest zawarciem programu dobrowolnych odejść, jest aktem odpowiedzialności za sytuację socjalną i bytową pracowników oraz chęcią zabezpieczenia w jak najszerszym zakresie praw i interesów pracowników Pracodawcy.

Porozumienie dotyczy również sytuacji pracowników w przypadku, gdyby zwolnienia nie wyczerpywały ustawy z dnia 13 marca 2003 r. (§ 1 pkt 4 Porozumienia).

Zwolnieniami objętych jest 28,5% pracowników Pracodawcy.

Dobór pracowników do zwolnienia jest narzucony przez Pracodawcę i wynika z subiektywnych kryteriów (przyporządkowanie organizacyjne, przydatność pracownika do wykonywanej pracy).

Pracodawca każdorazowo dokonuje wyboru pracownika do zwolnienia stosując własne kryteria. Dobrowolne zgłoszenie się pracownika do zwolnienia jest dozwolone tylko i wyłącznie za zgodą Pracodawcy, jest również ściśle uzależnione od kryteriów ustalonych przez Pracodawcę.

Zgodnie z § 4 pkt 4 przy dokonywaniu zwolnień pracowników Pracodawca w pierwszej kolejności proponuje zwalnianemu pracownikowi rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron. W razie odmowy pracownika Pracodawca dokonuje rozwiązania umowy za wypowiedzeniem, przy czym rozwiązanie za wypowiedzeniem powoduje iż pracownikowi nie należą się od Pracodawcy świadczenia odszkodowawcze, stanowiące rekompensatę za rozwiązanie umowy oraz zadośćuczynienie utraty gwarancji stałych dochodów wynikające z § 6 Porozumienia.

Wysokość świadczeń odszkodowawczych wypłacana na mocy Porozumienia zależy od stażu pracy pracownika i uwzględnia stopień związania z dotychczasowym charakterem wykonywanej pracy oraz konieczności specyficznego doskonalenia zawodowego.

Porozumienie reguluje również wypłatę odpraw pieniężnych zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003r.

Porozumienie przewiduje wypłatę innych odszkodowań związanych bezpośrednio z sytuacją rodzinną i społeczną zwalnianych pracowników, np. dla pracowników wychowujących niepełnosprawne dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie wypłacone na podstawie § 6 pkt 1 i 2 Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego do 31 grudnia 2016 r. zawartego w dniu 9 lutego 2016 r. korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3?

Zdaniem Wnioskodawczyni świadczenie odszkodowawcze wypłacone zgodnie z § 6 pkt 1 i 2 Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. zawartego 9 lutego 2016 r. korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3.

Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz.1328) rozszerzono zakres zwolnienia przedmiotowego, zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przyczyną wprowadzenia nowelizacji było postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt S 2/13, w którym Trybunał stwierdził istnienie luki prawnej w art. 21 ust. 1 pkt 3, której usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia spójności systemu prawnego Rzeczpospolitej Polskiej. Trybunał postanowił zasygnalizować Ustawodawcy potrzebę uzupełnienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o inne obok wymienionych w tym przepisie ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie innych ustaw - normatywne źródła prawa pracy, na podstawie których możliwe jest uzyskanie odszkodowania.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym, od dnia 4 października 2014 r., zwolnione z podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania i zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn.zm.) z wyjątkami.

Art. 9 § 1 Kodeksu pracy wskazuje, że ilekroć jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazuje, iż z treści Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. wynika wyraźnie, że:

Rozwiązanie umowy z Wnioskodawczynią było spowodowane wyłączną winą Pracodawcy,
do rozwiązania umowy doszło na mocy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn, niedotyczących pracowników, bez zachowania okresu wypowiedzenia, oraz zgodnie z postanowieniami Porozumienia zawartego z organizacją związków zawodowych - a więc zgodnie z przesłanką wyrażoną w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
Porozumienie z dnia 9 lutego 2016 r. stanowi źródło prawa zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu Pracy - a więc stanowi przesłankę pozytywną wyrażoną w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
świadczenie odszkodowawcze wypłacane na podstawie § 6 pkt 1 i 2 Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. ma na celu stanowić rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynić utracie gwarancji stałych dochodów. Zostało wynegocjowane podczas konsultacji społecznych ze związkami zawodowymi i stanowi nieodłączny element przeprowadzanej restrukturyzacji, w związku z faktem, iż do restrukturyzacji polegającej na redukcji zatrudnienia pracowników zatrudnionych na etat dochodzi z wyłącznej winy Pracodawcy, nie jest związane z koniecznością ochrony Pracodawcy przed likwidacją a jedynie z powodu chęci zwiększenia zyskowności przez Pracodawcę. W miejsce zwalnianych pracowników zatrudniani będą zewnętrzni podwykonawcy, nie obciążający Pracodawcy kosztami, np. socjalnymi, czy innymi związanymi z prawem pracy. Wypłacone odszkodowanie pełni funkcję stricte odszkodowawczą z tytułu utraty gwarancji stałego zatrudnienia, stałego wynagrodzenia oraz świadczeń i ochrony wynikających z przepisów prawa. Świadczenie to stanowi przesłankę pozytywną wyrażoną w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od osób fizycznych
Porozumienie z dnia 9 lutego 2016 r. nie stanowiło programu dobrowolnych odejść, miało na celu ochronę zwalnianych pracowników oraz negocjację optymalnych warunków rozwiązywania umów
rozwiązywanie umowy następowało zgodnie z harmonogramem i jednostronną decyzją Pracodawcy
Pracodawca proponował jednostronnie Wnioskodawczyni rozwiązanie umowy zgodnie z ustawą, brak zgody na taki sposób rozwiązania powodował rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem Pracodawcy bez prawa do wypłaty odszkodowania, co stawiało Wnioskodawczynię w sytuacji bez możliwości podjęcia swobodnej decyzji dotyczącej istnienia stosunku pracy, w sytuacji zdecydowanie słabszej strony stosunku prawnego. Sposób wyboru rozwiązania umowy o pracę przez Wnioskodawczynię był wyborem mniejszego zła, czego świadomy był Pracodawca proponując wypłatę odszkodowania poza wypłaconą odprawą
odszkodowania wypłacane na podstawie Porozumienia mają charakter odszkodowania, rekompensaty, zadośćuczynienia za utracone źródło dochodu zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ich ustalenie wynikało z negocjacji ze związkami zawodowymi oraz miało na celu naprawienie szkody jaką była utrata stałego źródła dochodu. Wnioskodawczyni była związana z Pracodawcą przez większość swojej kariery zawodowej osiągnęła wysoki poziom w hierarchii Pracodawcy, co wiązało się z koniecznością zdobycia wiedzy, umiejętności i kompetencji związanych ze specyfiką Pracodawcy, z brakiem możliwości wykorzystania ich u innego pracodawcy i uzyskania podobnego świadczenia za wykonywaną pracę.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostało zdefiniowane pojęcie "odszkodowanie" i "zadośćuczynienie". Pojęcia te funkcjonują w dorobku prawnym systemu prawa, w szczególności w prawie cywilnym i prawie pracy. Co do zasady, na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody, czyli uszczerbku majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego, natomiast zadośćuczynienie jest świadczeniem z tytułu wyrządzonej szkody niematerialnej, krzywdy. Przepisy art. 361 i art. 363 k.c. określają istotę szkody, zasady i sposób jej naprawienia. Szkoda obejmuje rzeczywiście poniesioną stratę (damnum emergens) oraz utracone korzyści (lucram cessans).

W niniejszej sprawie sposób rozwiązania stosunku pracy przez Pracodawcę powoduje brak możliwości naprawienia szkody Wnioskodawczyni na mocy przepisów Kodeksu pracy, a tym samym przenosi sposób rozstrzygnięcia na grunt prawa cywilnego zgodnie z przepisami wyrażonymi w prawie pracy. Dodatkowo zastrzeżenie Pracodawcy o sposobie rozwiązania umowy i związane z tym wyłączenia w przypadku braku zgody na rozwiązanie umowy zgodnie z propozycją Pracodawcy powoduje, że Wnioskodawczyni traci możliwość dochodzenia naprawienia szkody zarówno na gruncie prawa pracy jak i prawa cywilnego - a tym samym nie może wypełnić wyjątku od zasady wyrażonej w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g.

Tym samym podjęcie jakiejkolwiek decyzji przez Wnioskodawczynię powoduje brak ochrony jej interesów.

Związki zawodowe, chcąc zapobiec takiej sytuacji, wynegocjowały warunki, na mocy których Pracodawca został niejako "zwolniony" z pewnych obowiązków związanych z naruszeniem ciągłości pracy Wnioskodawczyni pod warunkiem wypłaty odszkodowania za jej utratę.

Postępowanie Pracodawcy mające na celu restrukturyzację oraz ograniczenia kosztów wynika tylko i wyłącznie z chęci zwiększenia przychodów i ma na celu wyeliminowanie z pozycji kosztów tych związanych z wynagrodzeniem pracowników jako stanowiących w przypadku świadczenia usług jedną z największych pozycji kosztowych. Restrukturyzacja nie polega na zmniejszeniu zakresu działalności Pracodawcy. W miejsce zwalnianych pracowników Pracodawca posiłkować się będzie podwykonawcami nie podlegającymi przepisom prawa pracy, a więc tańszymi i obarczonymi zdecydowanie mniejszymi obowiązkami. Zaplanowany program zwolnień jest wyłączną winą Pracodawcy, ma na celu jedynie poprawę zyskowności Pracodawcy.

Wnioskodawczyni poniosła realne straty zarówno materialne jak i społeczno-moralne związane z rozwiązaniem stosunku pracy zgodnie z modelem narzuconym przez Pracodawcę.

Przez większość okresu swojej aktywności zawodowej, tj. 17 lat związana była z jednym Pracodawcą, gdzie uzyskała wiedzę, kompetencje i umiejętności nigdzie indziej nieprzydatne. Ponadto, jako Dyrektor Oddziału posiada wiedzę stanowiącą tajemnicę zawodową, której ochrona na niej spoczywa. Jako Dyrektor Oddziału stworzyła strukturę i organizację placówki należącej do Pracodawcy, wymagającej zaangażowania na poziomie zdecydowanie wyższym niż wynikającym z zakresu obowiązków zawartej umowy. Jako osoba na stanowisku Dyrektora Oddziału z dobrymi ocenami zarówno pracy własnej jak i podległych pracowników nie obawiała się utraty pracy. W momencie podjęcia przez Pracodawcę jednostronnej decyzji o restrukturyzacji Wnioskodawczyni straciła cały dorobek swojego zawodowego życia bez możliwości wykorzystania go dalej z powodów wyżej wspomnianych.

Odszkodowanie, określone zgodnie z § 6 pkt 1 i 2 Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. ma na celu stanowić rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i - zadośćuczynić utracie gwarancji stałych dochodów.

Jednocześnie rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie może być dokonane na podstawie interpretacji ogólnej Nr DD3.8201.1.2016.MCA Ministra Finansów z dnia 23 czerwca 2016 r. (Dz. U. z 2016, poz. 50), gdyż ww. interpretacja dotyczy stosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz.. 361, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) w odniesieniu do świadczeń otrzymanych w związku z dobrowolnym przystąpieniem pracownika do realizowanego przez pracodawcę programu będącego układem zbiorowym pracy, regulaminem lub statutem o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, przewidującego rozwiązanie stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników.

Z zapisów Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. zawartego między Pracodawcą a związkami zawodowymi, stanowiącego załącznik do niniejszego wniosku, wynika jednoznacznie, iż zwolnienia dotyczą pracowników ściśle wskazanych przez Pracodawcę, zgodnie z kryteriami dotyczącymi pracowników a określonymi przez Pracodawcę, zgodnie z limitami na szczeblach poziomach i pionowych wskazanych przez Pracodawcę. Pracodawca w pierwszej kolejności proponuje pracownikowi rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. W razie odmowy wyrażonej przez pracownika, Pracodawca dokonuje rozwiązania umowy za wypowiedzeniem, przy czym w ostatniej sytuacji pracownikowi nie należą się świadczenia odszkodowawcze (§ 3 pkt 4 i 5 Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r.), co postawiło Wnioskodawczynię w sytuacji bez wyjścia, z brakiem możliwości podjęcia autonomicznej, najlepszej dla Niej decyzji dotyczącej ochrony jej Interesów.

Tym samym w żaden sposób nie ma możliwości zakwalifikowania zapisów Porozumienia do programów dobrowolnych odejść oraz interpretacji ogólnej w niniejszym rozstrzygnięciu.

Jednocześnie wskazuje, iż niniejsza sprawa nie podlega rozstrzygnięciom wskazanym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. sygn. akt SK 18/05, gdyż świadczenie odszkodowawcze wypłacone Wnioskodawczyni zostało ustalone na podstawie innych przepisów niż omawiany w ww. wyroku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy ( Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 Kodeksu pracy - ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika, że w dniu 9 czerwca 2016 r. doszło do Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę między Wnioskodawczynią a Pracodawcą Bankiem.

Do rozwiązania umowy o pracę miały zastosowanie postanowienia Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.

Jedynym celem Pracodawcy było długoterminowe zmniejszenie kosztów własnych i zwiększenie przychodów.

Porozumienie dotyczy również sytuacji pracowników w przypadku, gdyby zwolnienia nie wyczerpywały ustawy z dnia 13 marca 2003 r. (§ 1 pkt 4 Porozumienia).

Zwolnieniami objętych jest 28,5% pracowników Pracodawcy.

Dobór pracowników do zwolnienia jest narzucony przez Pracodawcę i wynika z subiektywnych kryteriów (przyporządkowanie organizacyjne, przydatność pracownika do wykonywanej pracy).

Porozumienie reguluje również wypłatę odpraw pieniężnych zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
1. ustawy,
2. przepisów wykonawczych do ustawy,
3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy,
wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten - w praktyce swego stosowania - nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem "krzywda". Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin "zadośćuczynienie", natomiast "odszkodowanie" wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami "odszkodowanie" oraz "zadośćuczynienie" w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18³d, art. 36¹ § 2, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik - na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy - poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego opisu stanu faktycznego uznać zatem należy, że w sytuacji gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że skoro świadczenie wypłacone przez Bank w związku ze skorzystaniem przez Wnioskodawczynię z rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z przyczyn niedotyczących pracowników nie mieści się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia, to tym samym stwierdzić należy, że nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328 z późn. zm.) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień

Stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym wypłacone odszkodowanie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin