Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.619.2016.1.AG
z 28 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania art. 15d w stosunku do potrąceń umownych, zapłaty wynagrodzenia pracownikowi oraz zapłaty wynagrodzenia z tytułu powołania w trybie wynikającym z Kodeksu spółek handlowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania art. 15d w stosunku do potrąceń umownych, zapłaty wynagrodzenia pracownikowi oraz zapłaty wynagrodzenia z tytułu powołania w trybie wynikającym z Kodeksu spółek handlowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”,) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest nadawanie programu telewizyjnego oraz świadczenie usług w zakresie reklamy telewizyjnej. Dodatkowo Spółka jest komandytariuszem spółki komandytowej i przy ustalaniu dochodu rozpoznaje koszty i przychody spółki komandytowej przypadające jej w ustalonej części.

W toku swojej działalności Spółka niekiedy reguluje swoje zobowiązania wobec swoich kontrahentów w drodze potrącenia umownego uregulowanego w art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (dalej: KC; Dz.U. z 2016 r., poz.380 t.j.), a także poprzez kompensatę wzajemnych należności i zobowiązań. Spółka planuje również w przyszłości korzystać z wymienionych powyżej sposobów regulowania swoich zobowiązań.

Spółka niekiedy dokonuje wypłat części wynagrodzeń należnych pracownikom oraz z tytułu stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych, w formie gotówkowej. W razie realizacji gotówkowej wypłaty wynagrodzeń o których mowa powyżej, część należnych kwot przekroczy próg 15.000 zł.

Płatności opisane powyżej będą spełniały warunki do uznania za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z ogłoszeniem w Dzienniku Ustaw ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: ustawa zmieniająca) wprowadzającej nowy art. 15d do ustawy o CIT, Spółka powzięła wątpliwości co do skutków podatkowych działań opisanych powyżej, realizowanych po dniu 31 grudnia 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy potrącenia umowne oraz kompensata wzajemnych należności i zobowiązań dotyczące transakcji określonych w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: ustawa o swobodzie; Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) będą objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., a co za tym idzie uregulowanie (w całości lub w części) wierzytelności o wartości przekraczającej 15.000 zł, wynikającej z transakcji określonej powyżej, w drodze potrącenia umownego lub poprzez kompensatę, będzie skutkowało niemożliwością rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości potrąconej kwoty, względnie obowiązkiem skorygowania kosztów uzyskania przychodów w sposób przewidziany dyspozycją art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.?
2. Czy dokonanie zapłaty wynagrodzenia pracownikowi w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, będzie objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., a co za tym idzie dokonanie zapłaty wynagrodzenia pracownikowi w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, będzie skutkowało niemożliwością rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości kwot zapłaconych gotówkowo, względnie obowiązkiem skorygowania kosztów uzyskania przychodów w sposób przewidziany dyspozycją art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.?
3. Czy dokonanie zapłaty wynagrodzenia należnego z tytułu stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych, w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, będzie objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., a co za tym idzie dokonanie zapłaty wynagrodzenia należnego z tytułu stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych, w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, będzie skutkowało niemożliwością rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości kwot zapłaconych gotówkowo, względnie obowiązkiem skorygowania kosztów uzyskania przychodów w sposób przewidziany dyspozycją art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad 1.

Zdaniem Spółki, potrącenia umowne oraz kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań dotyczące transakcji określonych w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie będą objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., tym samym prawidłowym będzie rozpoznanie kosztu podatkowego w wysokości potrąconej kwoty.

Zgodnie z art. 15d dodawanym przez ustawę zmieniającą do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej; „ustawa o CIT”): „Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego”. W związku z powyższym należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że ani cytowany przepis, ani przepisy ustawy o swobodzie nie definiują pojęcia „płatności”.

Wykładnię pojęcia „płatności” przedstawiło natomiast Ministerstwo Finansów, które w trakcie konsultacji społecznych dotyczących ustawy zmieniającej potwierdziło brak wpływu zmian dotyczących ograniczenia limitów rozliczeń gotówkowych na rozliczenia poprzez kompensaty. Na uwagi zgłoszone przez Związek Banków Polskich oraz kancelarię adwokacką, Ministerstwo Finansów dwukrotnie odpowiedziało w taki sam sposób:

• „Uwaga: Doprecyzowanie treści proponowanych przepisów z uwagi na to, iż rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane w innych formach, np. drodze potrącenia/kompensaty”.
• Odpowiedź MF: „(Uwaga niezasadna): Przepisy art. 22 ustawy SDG (czyli ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – autor) odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się”.
  
  

Należy podkreślić, że analogiczne stanowisko było również prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (w odniesieniu do art. 22 ustawy o swobodzie w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2016 r.):

• Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 lutego 2013 r., III SA/Wa 1806/12
  
  

„Przepis art. 22 u.s.d.g., mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych. W tym też zakresie wprowadza on obowiązek regulowania należności powyżej określonej w nim kwoty za pośrednictwem rachunku bankowego. Błędne jest stanowisko, że uniemożliwia on podmiotom gospodarczym regulowanie zobowiązań w innej formie niż zapłata za pośrednictwem rachunku bankowego”.

W wyroku tym czytamy ponadto: „Zatem zobowiązanie pieniężne wygasa nie tylko poprzez jego zapłatę, ale także poprzez potrącenie. Wobec tego przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych. W tym też zakresie wprowadza on obowiązek regulowania należności powyżej określonej w nim kwoty za pośrednictwem rachunku bankowego. Błędne jest stanowisko organu I instancji, że uniemożliwia on podmiotom gospodarczym regulowanie zobowiązań w innej formie niż zapłata za pośrednictwem rachunku bankowego. (...) Stanowisko, że należności mogą być zapłacone w każdy przewidziany prawem sposób np. poprzez faktora, czy w formie kompensaty należności, a tylko w przypadku uregulowania należności w formie pieniężnej należy respektować wymóg z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jest powszechnie podzielane w orzecznictwie i piśmiennictwie (p. wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 1075/10, wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 marca 2009 r. sygn. akt III SA/WA 3172/08, "Leksykon VAT 2009" Janusza Zubrzyckiego, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, Wrocław 2009, tom I, str. 1010.)”.

• Wyrok NSA w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2012 r., I FSK 1731/11
  
  

„Należy mieć na uwadze również taką okoliczność, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności, a więc instytucją prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego. W przypadku wzajemnej kompensacji zobowiązań, strony nie otrzymują co prawda należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie. Jednakże tożsamość skutku jaki wywiera potrącenie oraz zapłata nie może przesądzać o konieczności uwzględnienia dyspozycji art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Skoro bowiem przepis ten dotyczy rozliczeń pieniężnych, to tym samym nie odnosi się do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności – uregulowanego w art. 498 Kodeksu cywilnego, które jedynie wywiera skutek taki jakby dłużnicy spełnili świadczenie poprzez zapłatę wierzytelności”.

W świetle powyższego więc pojęcie „płatności” użyte w art. 22 ustawy o swobodzie i w art. 15d ustawy o CIT nie będzie obejmować swoim zakresem potrąceń/kompensat, a co za tym idzie, potrącenia umowne dotyczące transakcji określonych w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej nie będą objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

Ad 2.

Zdaniem Spółki dokonanie zapłaty wynagrodzenia pracownikowi w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, nie będzie objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

Ad 3.

Zdaniem Spółki dokonanie zapłaty wynagrodzenia należnego z tytułu stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych, w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, nie będzie objęte hipotezą art. 15d ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1

Wzajemne zobowiązania pomiędzy kontrahentami są trwałym elementem obrotu gospodarczego. Ze względu na czas i koszty tradycyjnych operacji rozliczeniowych (np. przelew bankowy) na całym świecie, w tym i w Polsce coraz częstsze zastosowanie znajdują bezgotówkowe formy rozliczeń, w tym mechanizmy kompensaty (potrącenia).

Wygaśnięcie zobowiązania poprzez kompensatę wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Na skutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu. Pomimo, że potrącenie dotyczy zobowiązania do świadczeń tego samego rodzaju, nie prowadzi do ich realizacji, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co w rezultacie skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i osiągnięciem przez to celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie (kompensata) wierzytelności jest więc jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.) – wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 780), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu natomiast, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

– w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W tym miejscu należy również wskazać art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) w nowym brzmieniu, który stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z powyższych przepisów podatkowych wynika, że:

• wyłączono możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego,
• ustanowiono obowiązek dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów) w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego – w przypadku transakcji odnoszącej się do kosztu zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. W tym przypadku zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) będzie dokonywane w miesiącu dokonania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.
  
  

Powołane przepisy odwołują się do pojęcia „płatności”, wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie), nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują „płatności”, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji.

Wskazane przepisy odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. W przypadku kompensaty nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Dochodzi co prawda do uregulowania w całości lub w części zobowiązania (wygaśnięcia zobowiązania), jednak czynności te nie mogą być utożsamiane z płatnością. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się. Przyjęcie bowiem, że przepisy te odnoszą się do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań mogłoby oznaczać zastosowanie wykładni rozszerzającej, która nie tylko nie znajduje należytego umocowania w brzmieniu przepisu, ale także jest niemożliwa do zastosowania w praktyce.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zatem stwierdzić, że potrącenia umowne oraz kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań dotyczące transakcji określonych w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie będą objęte hipotezą art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

Ad. 2 i 3

Należy zwrócić uwagę, że hipoteza art. 15d ustawy o o podatku dochodowym od osób prawnych będzie obejmować jedynie płatności dotyczące „transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej”. W konsekwencji, kluczowe dla oceny czy dane zdarzenie będzie objęte hipotezą analizowanego przepisu jest ustalenie, czy dane zdarzenie dotyczy transakcji określonej w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W związku z tym należy zauważyć, że art. 22 ustawy o swobodzie w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. brzmi następująco:

„Dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji”.
  
  

Z powyższego brzmienia przepisu wynika więc, że art. 22 ustawy o swobodzie dotyczy wyłącznie transakcji między przedsiębiorcami, a więc nie dotyczy transakcji z pracownikami oraz transakcji wynikających ze stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych. W konsekwencji, transakcje z pracownikami oraz wynikające ze stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych (i płatności realizowane na rzecz pracowników oraz z tytułu stosunku powołania) nie będą objęte hipotezą art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako że nie będą stanowiły transakcji określonej w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Ponadto, w uzasadnieniu do ustawy wprowadzającej art. 15d do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ze skutkiem od 1 stycznia 2017 r. czytamy, że „w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej obniżony zostałby limit dokonywania płatności w ramach transakcji pomiędzy przedsiębiorcami (...)”.

Biorąc powyższe pod uwagę należy więc stwierdzić, że dokonanie zapłaty wynagrodzenia pracownikowi oraz zapłaty wynagrodzenia należnego z tytułu stosunku powołania w trybie Kodeksu spółek handlowych, w formie gotówkowej, gdy wartość należnej kwoty przekroczy 15.000 zł, nie będzie objęte hipotezą art. 15d ustawy o o podatku dochodowym od osób prawnych w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

Należy przy tym wskazać, że w niniejszej sprawie istotnym kryterium, warunkującym rozpoznanie kosztu jako kosztu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest spełnienie warunku określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, przy jednoczesnym uwzględnieniu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 przedmiotowej ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Spełnienie powyższego kryterium uprawnia Spółkę do zaliczenia w koszty poniesionych wydatków, o których mowa w przedmiotowym wniosku.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku zastosowania art. 15d w stosunku do potrąceń umownych, zapłaty wynagrodzenia pracownikowi oraz zapłaty wynagrodzenia z tytułu powołania w trybie wynikającym z Kodeksu spółek handlowych, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.