Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB3.4510.1107.2016.1.PS
z 28 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 z póżn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych likwidacji Spółki:

1. w części dotyczącej pierwszego pytania wniosku – jest prawidłowe.
2. w części dotyczącej drugiego pytania wniosku – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych likwidacji Spółki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski, podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Wnioskodawca posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, podlegającej w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej: Spółka likwidowana). Wnioskodawca posiada udziały w kapitale zakładowym Spółki likwidowanej na podstawie tytułu własności, nieprzerwanie przez okres ponad 2 lat.

W związku z zakończeniem działalności Spółki likwidowanej (spółki celowej), Wnioskodawca jako jej jedyny wspólnik podjął uchwałę o rozwiązaniu Spółki likwidowanej. W związku z tym, została otwarta likwidacja Spółki likwidowanej.

Spółka likwidowana posiada i na dzień likwidacji będzie posiadała zobowiązania wobec Wnioskodawcy składające się z (dalej „Zobowiązania"):

1. zobowiązań z tytułu umowy pożyczki wraz z odsetkami,
2. zobowiązań handlowych, udokumentowanych fakturami VAT.
   
   

Wskazane powyżej zobowiązania są jedynymi istotnymi zobowiązaniami, jakie Spółka likwidowana posiadała na dzień otwarcia likwidacji. Spółka likwidowana nie posiada żadnego istotnego majątku.

Zobowiązania stanowią dla Wnioskodawcy należność od Spółki likwidowanej.

Należności handlowe udokumentowane fakturami VAT wynikają z dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki likwidowanej sprzedaży usług, w tym sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości. Sprzedaż ta miała miejsce w roku 2007 i wtedy została wykazana jako przychód należny. Wskazane wyżej należności nie przedawniły się, jako że Spółka likwidowana uznawała kilkukrotnie swój dług względem Wnioskodawcy, a tym samym, w myśl art. 123 § 1 pkt 2) kodeksu cywilnego, dochodziło za każdym razem do przerwania okresu przedawnienia.

W marcu 2016 Wnioskodawca dokonał odpisu aktualizującego wartość należności w wysokości 100 % należności. Odpis ten Wnioskodawca zaliczył do kosztów niestanowiących koszt uzyskania przychodu.

Likwidacja zostanie przeprowadzona w trybie przewidzianym w przepisach ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (dalej: KSH).

W toku postępowania likwidacyjnego Spółka likwidowana nie spłaci na rzecz Wnioskodawcy Zobowiązań z uwagi na brak środków na ich spłatę.

W wyniku likwidacji, dojdzie do przekazania całego majątku Spółki likwidowanej na rzecz Wnioskodawcy, będącego jedynym wspólnikiem Spółki likwidowanej, do którego wchodzić będą jedynie zobowiązania wobec Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca był uprawniony do dokonania, w ciężar podatkowych kosztów uzyskania przychodu, odpisu aktualizującego wartość należności od Spółki likwidowanej, które uprzednio były zaliczone do przychodów podatkowych ?
2. Czy likwidacja Spółki likwidowanej i przekazanie na rzecz Wnioskodawcy całości jej majątku w sposób wskazany w opisie zdarzenia przyszłego spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 16 ust. l pkt 26a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa o CIT) nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Zgodnie z art. 16 ust.2a pkt 1) lit. a) ustawy o CIT nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, jeśli dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość.

Należność opisana w stanie faktycznym niniejszego wniosku przysługiwała Wnioskodawcy od Spółki likwidowanej, a więc od podmiotu wymienionego w art. 16 ust. 2a pkt 1) lit. a) ustawy o CIT (podmiot postawiony w stan likwidacji). Należność ta została zaliczona wcześniej do przychodów podatkowych na dzień dokonania odpisu aktualizującego nie była przedawniona.

W takim stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy, powinien był zaliczyć wartość odpisu aktualizującego, w miesiącu jego dokonania, do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, a nie do kosztów uzyskania przychodu nie stanowiących kosztów podatkowych.

Ad. 2

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału, w tym także także wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki. Jednakże opodatkowanie zajdzie tylko wtedy, kiedy nie będzie miało zastosowania zwolnienie z opodatkowania, przewidziane w art. 22 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „dochodu", wskazując jedynie w art. 7 ust. 2 ogólny sposób jego obliczenia, jako nadwyżki sumy przychodów nad kosztami jej uzyskania, osiągniętej w roku podatkowym. Konieczna jest zatem analiza pojęcia „przychodu" podatkowego. W orzecznictwie sądowym i nauce prawa wskazuje się, że „przychodem" na potrzeby podatku dochodowego może być jedynie trwałe przysporzenie majątkowe, zwiększające wartość aktywów podatnika (tak np. NSA w wyroku z 15 lipca 2015 r., sygn. II FSK 1434/13). Dopiero w sytuacji, w której stwierdzone zostanie powstanie po stronie Wnioskodawcy tak rozumianego przychodu, możliwe będzie stwierdzenie, czy spełnia on przesłanki kwalifikacji do jednego z rodzajów przychodów, wymienionych w art. 10 ustawy o CIT.

Równocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 22 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się wartości majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki - w części stanowiącej koszt nabycia lub objęcia udziałów (akcji) w tej spółce lub udziałów w zyskach tej osoby prawnej. Oznacza to, że gdy osoba prawna ulega likwidacji, u udziałowca podmiotu likwidowanego opodatkowaniu podlega jedynie wartość stanowiąca nadwyżkę wartości otrzymanego majątku ponad koszt nabycia lub objęcia udziałów. Zatem, jeżeli wartość majątku otrzymanego w ramach likwidacji spółki nie przekracza wysokości kosztów nabycia udziałów w likwidowanej spółce, to przychód podatkowy u jej wspólnika nie powstaje. Tym bardziej przychód taki nie powstaje, jeśli w wyniku podziału majątku likwidowanej spółki do majątku wspólnika wejdą jej zobowiązania względem tego wspólnika. W takim wypadku dochodzi do sytuacji, w której wspólnik staje się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem.

W omawianym zdarzeniu przyszłym, w wyniku likwidacji Spółki likwidowanej jej zobowiązania względem Wnioskodawcy z tytułu umowy pożyczki (wraz z odsetkami) oraz zobowiązania handlowe zostaną przeniesione na Wnioskodawcę, wskutek czego Wnioskodawca stanie się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem z tych tytułów.

W przypadku zaś, kiedy dochodzi do połączenia w ramach tego samego podmiotu prawa i kolektywnie sprzężonego z nim obowiązku, następuje wygaśnięcie wierzytelności i zobowiązań poprzez konfuzję. Do wygaśnięcia wierzytelności Wnioskodawcy z tytułu udzielonej pożyczki (wraz z odsetkami) oraz z tytułu należności handlowych dojdzie z mocy prawa poprzez konfuzję prawa podmiotowego, następującą w wyniku likwidacji Spółki likwidowanej. Do wygaśnięcia tych wierzytelności i sprzężonych z nimi zobowiązań nie dojdzie wskutek złożenia jakichkolwiek oświadczeń woli wierzyciela (Wnioskodawcy) i dłużnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego wartość otrzymanego wskutek likwidacji majątku będzie ujemna (pasywa), a tym samym nie może być mowy o jakimkolwiek dochodzie, ani też przychodzie z tego tytułu, jako że nie doszło do jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, zwiększającego wartość aktywów Wnioskodawcy. Wręcz przeciwnie wskutek opisanego zdarzenia aktywa Wnioskodawcy ulegną zmniejszeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

1. prawidłowe w części dotyczącej pierwszego pytania wniosku.
2. prawidłowe w części dotyczącej drugiego pytania wniosku.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.);
• dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• wierzytelność, której odpis dotyczy, nie uległa przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy).
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei przepis art. 16 ust. 2a pkt 1 powołanej ustawy stanowi, że nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego;
   
   

Ustawodawca określając w przepisach zawartych w art. 16 ust. 2a ww. ustawy sposób uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26a, wskazuje jednocześnie, że nieściągalność wierzytelności zachodzi w sytuacji, gdy uzasadnione jest twierdzenie, że podatnik nie uzyska zapłaty przysługujących mu wierzytelności. Wniosek taki wypływa z porównania hipotetycznych sytuacji opisanych w poszczególnych przepisach zawartych w art. 16 ust. 2a ustawy. Sytuacje te cechują się wspólnym elementem obiektywnie uzasadnionego stwierdzenia, że wierzyciel nie uzyska nawet częściowej zapłaty przysługującej mu wierzytelności.

Jednocześnie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów.

Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Chodzi więc nie o przeprowadzenie dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym, lecz o wskazanie okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu. To podatnik musi wykazać, że prawdopodobnie nie ściągnie długu. Okoliczności, których zaistnienie skutkuje dokonaniem odpisu aktualizującego, zostały określone w art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330). Z przepisów tam zawartych wynika, że odpisy aktualizujące tworzy się na należności, w stosunku do których istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie zostaną uregulowane. Są to m.in. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub upadłości, należności kwestionowane przez dłużników, należności przeterminowane lub nieprzeterminowane o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności – w przypadku uzasadnionym rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców.

Podsumowując, odpis aktualizujący zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu aktualizującego wartość należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

W konsekwencji podzielić należy pogląd, że Wnioskodawca, dokonując w 2016 r. w księgach rachunkowych odpisu aktualizującego wartość należności w sposób przedstawiony w opisie stanu faktycznego, był uprawniony uznać je za nieściągalne na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 1 lit. a (postawienie dłużnika w stan likwidacji) i w związku z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Należy jednakże pamiętać, że uznanie odpisu aktualizującego wartość należności jako kosztu uzyskania przychodu ma „charakter przejściowy”. Gdy bowiem ustaną przyczyny, dla których odpis ten został dokonany, jego równowartość (w całości lub w odpowiedniej części) zalicza się do przychodów podatkowych, oczywiście w przypadku, gdy uprzednio odpis ten stanowił koszt podatkowy (art. 12 ust. 1 pkt 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja zachodzi m.in. w przypadku spłaty wierzytelności przez dłużnika.

Z treści wniosku wynika, że w toku postępowania likwidacyjnego Spółka likwidowana nie spłaci na rzecz Wnioskodawcy Zobowiązań z uwagi na brak środków na ich spłatę. W wyniku likwidacji dojdzie do przekazania całego majątku Spółki likwidowanej na rzecz Wnioskodawcy, będącego jedynym wspólnikiem Spółki likwidowanej, do którego wchodzić będą jedynie zobowiązania wobec Wnioskodawcy. Na skutek likwidacji Spółki likwidowanej jej zobowiązania względem Wnioskodawcy z tytułu umowy pożyczki (wraz z odsetkami) oraz zobowiązania handlowe zostaną przeniesione na Wnioskodawcę, wskutek czego Wnioskodawca stanie się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem z tych tytułów.

Przez instytucję konfuzji (łac. confusio) rozumie się instytucję prawa cywilnego, powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności Wnioskodawcy wobec spółki likwidowanej) na skutek połączenia w rękach tej samej osoby prawa (wierzytelności Wnioskodawcy wobec spółki likwidowanej) i związanego z nim obowiązku (zobowiązania spółki likwidowanej wobec Wnioskodawcy). Zobowiązanie przestaje istnieć w razie zjednoczenia wobec zaniku istotnych elementów stosunku zobowiązaniowego. Nie ma już bowiem stron, z których każda reprezentowałaby przeciwstawne czy choćby inne interesy (W. Czachórski, Zobowiązania. Zarys wykładu, s. 355, Warszawa 2003).

Konfuzja praw wynikających z zobowiązań i należności nie została explicite wskazana w prawie cywilnym jako instytucja określająca sposób wygasania zobowiązań, ale wynika z doktryny i orzecznictwa sądowego, na gruncie prawa cywilnego.

Wobec braku w prawie podatkowym szczególnych regulacji dotyczących wygasania wierzytelności w wyniku konfuzji, kierując się autonomią prawa podatkowego przyjęło się uważać w doktrynie prawa i orzecznictwie sądów administracyjnych, że wygaśnięcie wierzytelności w wyniku konfuzji należy potraktować jako szczególny rodzaj jej spłaty. Wygasa bowiem ona w zamian za ekwiwalentne wygaśnięcie zobowiązań, pomimo że oba te zdarzenia występują u jednej osoby. W związku z tym w przedmiotowej sprawie przestaje istnieć składnik majątku Wnioskodawcy w postaci Wierzytelności. Skoro zatem została „spłacona” wierzytelność powstała na rzecz Wnioskodawcy nie możemy w ogóle mówić o nieściągalności wierzytelności, która uprzednio zaliczona była do przychodów należnych. Ustają przyczyny, dla których odpis aktualizujący został dokonany.

W związku z powyższym na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie, w którym ustaną przyczyny, dla których dokonano odpisu aktualizującego wartość należności w sposób przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości wartości należności odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące były uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w 2016 r.

Przechodząc do drugiego pytania wniosku należy zauważyć, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału, w tym także wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki. W przedmiotowej sprawie zaistnienie tego zdarzenia prawnego nie wiąże się z uzyskaniem przysporzenia majątkowego przez podatnika, z otrzymaniem przez niego realnych, określonych wartości w sensie ekonomicznym. Tak więc na moment likwidacji Spółki likwidowanej i przekazania na rzecz Wnioskodawcy jej majątku w sposób wskazany w opisie zdarzenia przyszłego po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.