Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.258.2016.1.MC
z 8 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych w związku z umową leasingu finansowego – jest prawidłowe,
• ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych w związku z umową leasingu finansowego – jest prawidłowe,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz części odsetkowej opłat w związku z umową leasingu finansowego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych w związku z umową leasingu finansowego,
• ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych w związku z umową leasingu finansowego,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz części odsetkowej opłat w związku z umową leasingu finansowego.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca będzie wspólnikiem w spółce osobowej niebędącej spółką komandytowo-akcyjną (dalej: Spółka).

Spółka oraz inna spółka osobowa niebędąca spółką komandytowo-akcyjną (dalej: Finansujący) będą stronami umowy leasingu (dalej: Umowa).

Na podstawie Umowy Spółka będzie odpłatnie korzystać z posiadanych przez Finansującego środków trwałych (dalej: ŚT) lub wartości niematerialnych i prawnych (WNiP). Umowa zostanie zawarta na czas określony. Może być tak, że Spółka oraz Finansujący będą stronami kilku Umów, aczkolwiek jeden ŚT/WNiP nie będzie przedmiotem więcej niż jednej umowy leasingu.

Zgodnie z Umową odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od wartości początkowej ŚT/WNiP będą dokonywać wspólnicy Spółki, w tym Wnioskodawca. Finansujący (poszczególni wspólnicy Finansującego) nie będzie dokonywał od ŚT/WNiP odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych.

Umowa będzie przewidywać podział opłat z tytułu korzystania z ŚT/WNiP na część kapitałową i odsetkową. Wartość początkowa ŚT/WNiP określona w Umowie, jako suma ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, będzie równa wartości rynkowej ŚT/WNiP. Podobnie część odsetkowa rat leasingowych zostanie ustalona na poziomie rynkowym. Umowa będzie dotyczyć udostępnienia przez Finansującego ŚT/WNiP po raz pierwszy (będzie to pierwsza umowa leasingu dotyczącą tych aktywów).

ŚT/WNiP, które będą przedmiotem leasingu, będą wykorzystywane w działalności leasingodawcy przed oddaniem do korzystania na podstawie Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową ŚT/WNiP, w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 23f ust. 1 ustawy o PDOF, w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług?
2. Czy wartość początkowa ŚT/WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki?
3. Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ŚT/WNiP w trakcie obowiązywania Umowy oraz część odsetkowa opłat z tytułu korzystania z ŚT/WNiP uiszczanych w trakcie obowiązywania Umowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on ustalić wartość początkową ŚT/WNiP, w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 23f ust. 1 ustawy o PDOF, w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że na gruncie przepisów ustaw podatkowych spółki osobowe (niebędące osobami prawnymi) co do zasady nie są traktowane jako podatnicy podatku dochodowego (poza spółką komandytowo-akcyjną). Jednocześnie zgodnie z właściwymi regulacjami ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1578 ze zm., dalej: Kodeks spółek handlowych lub KSH) spółkami osobowymi są spółki jawne, spółki partnerskie, spółki komandytowe oraz spółki komandytowo-akcyjne.

W przypadku spółek osobowych (niebędących osobami prawnymi) podatnikami są, co do zasady, wspólnicy tych spółek. W związku z powyższym wszelkie skutki podatkowe w podatkach dochodowych, związane z funkcjonowaniem spółek osobowych (za wyjątkiem spółek komandytowo-akcyjnych) należy rozpatrywać w odniesieniu do wspólników tych spółek (w przypadku wspólników będących osobami fizycznymi – w oparciu o przepisy ustawy o PDOF).

Mając na względzie powyższe oraz biorąc pod uwagę sytuację przedstawioną w niniejszym wniosku, należy stwierdzić, iż skoro Spółka jest spółką osobową niebędącą podatnikiem podatku dochodowego, to podatnikami dla celów podatku dochodowego są jej wspólnicy, w tym Wnioskodawca będący osobą fizyczną. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, każde zdarzenie gospodarcze występujące w spółce osobowej należy rozpatrywać dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym po stronie tychże wspólników, w tym Wnioskodawcy, z uwzględnieniem art. 8 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, w świetle którego przychody i koszty z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału).

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF ilekroć w rozdziale 4a ustawy o PDOF jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei na podstawie art. 23f ust. 1 ustawy o PDOF do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

• umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
• suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
• umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
  1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
  2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
  
  

Ilekroć w rozdziale 4a ustawy PDOF jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie (art. 23a pkt 2 ustawy o PDOF).

Natomiast ilekroć w rozdziale 4a ustawy o PDOF mowa jest o odpisach amortyzacyjnych – rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22m, z uwzględnieniem art. 23 (art. 23a pkt 3 ustawy o PDOF).

Z powyższych przepisów wynika, że jednym z warunków uznania Umowy za umowę leasingu finansowego, w rozumieniu prawa podatkowego, jest to, aby suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadała co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie przepisy wprost nie wskazują, w jaki sposób, na potrzeby zakwalifikowania danej umowy, należy ustalić wartość początkową ŚT/WNiP.

Zdaniem Wnioskodawcy ustalenie wartości początkowej ŚT/WNiP wymaga analizy przepisów ustawy o PDOF z uwzględnieniem specyfiki umowy leasingu w rozumieniu ustawy o PDOF. W tym kontekście należy zwrócić uwagę na art. 23a pkt 7 ustawy o PDOF, zgodnie z którym ilekroć w rozdziale 4a ustawy o PDOF jest mowa o spłacie wartości początkowej – rozumie się przez to faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określoną zgodnie z art. 22g, w podstawowym okresie umowy leasingu; spłaty tej nie koryguje się o kwotę wypłaconą korzystającemu, o której mowa w art. 23d albo art. 23h.

Z uwagi na brak regulacji szczegółowych dotyczących zasad ustalania wartości początkowej przez podmiot korzystający ze środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych na podstawie umowy leasingu oraz mając na uwadze treść przywołanego powyżej art. 23a pkt 7 ustawy o PDOF, zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową przedmiotu umowy leasingu w rozumieniu art. 23f ust. 1 ustawy o PDOF należy ustalać zgodnie z zasadami dotyczącymi amortyzacji, tj. w szczególności w oparciu o art. 22g ustawy o PDOF.

Mając na względzie charakter umowy leasingu finansowego, najbardziej adekwatną w analizowanej sprawie metodą ustalenia wartości początkowej, spośród uregulowanych w wyżej wymienionym przepisie, jest cena nabycia, tj. określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF. Powyższe jest zasadne w szczególności ze względu na to, że umowę leasingu, ze względu na jej charakterystykę, można porównywać do umowy nabycia danego składnika majątku na raty, gdzie część odsetkowa raty leasingowej odpowiada kosztom finansowania takiego nabycia. W świetle wskazanego art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o PDOF za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Mając powyższe na uwadze wartością początkową przedmiotu umowy leasingu, co do zasady, powinna być kwota należna zbywcy (tj. finansującemu). Jednak z uwagi na szczególny sposób rozliczania przez korzystającego części odsetkowej opłat uiszczanych na podstawie umowy leasingu (stanowiącej dla korzystającego koszt podatkowy w dacie jego poniesienia), część odsetkowa opłat leasingowych nie powinna być uwzględniana w wartości początkowej przedmiotu umowy leasingu (gdyż, jak wskazano powyżej, odpowiada kosztom finansowania). Odmienne stanowisko w niniejszym zakresie prowadziłoby do dwukrotnego uwzględnienia tej części ww. opłat w kosztach podatkowych korzystającego – pierwszy raz jako koszty pośrednie uzyskania przychodów, a drugi raz poprzez odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, za „kwotę należną zbywcy”, stanowiącą jednocześnie wartość początkową ŚT/WNiP należy uznać sumę kapitałowej części opłat uiszczanych na podstawie Umowy. Powyższe zostało potwierdzone przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 listopada 2016 r., znak 2461-IBPB-1-1.4511.541.2016.1.MJ, w której organ uznał że: spłata wartości początkowej to faktycznie otrzymana przez Finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określona zgodnie z art. 22g, w podstawowym okresie umowy leasingu; spłaty tej nie koryguje się o kwotę wypłaconą korzystającemu, o której mowa w art. 23d albo art. 23h;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 listopada 2016 r., znak 2461-IBPB-1-1.4511.540.2016.1.MJ, w której organ uznał, że: w przypadku podatkowej umowy leasingu finansowego, wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (w tym przypadku prawa ochronnego, udzielonego na znak towarowy) do celów amortyzacji będzie cena nabycia, która odpowiada kwocie wskazanych w Umowie opłat (w części stanowiącej spłatę wartości początkowej ww. prawa ochronnego, a więc sumę kapitałowych części rat leasingowych bez części odsetkowej tych rat), powiększona o cenę, po której Spółka komandytowa ma prawo nabyć prawo do znaku towarowego po zakończeniu okresu Umowy oraz pomniejszona o należny podatek od towarów i usług (jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług stanowi podatek naliczony lub Wnioskodawcy przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 maja 2014 r., znak IBPBI/2/415-9/14/BG, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że: dla potrzeb dokonywania odpisów amortyzacyjnych powinien on określić wartość początkową środków trwałych (z zastrzeżeniem art. 8 ust. 1 updof) w wysokości sumy kapitałowej części opłat leasingowych, która będzie odpowiadać wartości początkowej przedmiotów leasingu określonej w księgach podatkowych Finansującego. Kwota ta powinna zostać powiększona o ewentualną kwotę wynikającą z opcji wykupu, jeżeli zostanie ona określona w umowie leasingu finansowego.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość początkowa ŚT/WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle art. 22a ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo uprawnionymi do korzystania z tych wartości – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi.

Jednocześnie zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 ze zm.), wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 23b ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo uprawnionymi do korzystania z tych wartości – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wskazał Wnioskodawca w ramach uzasadnienia swojego stanowiska w zakresie pytania nr 1, w ocenie Wnioskodawcy, za „kwotę należną zbywcy”, stanowiącą jednocześnie wartość początkową ŚT/WNiP należy uznać sumę kapitałowej części opłat uiszczanych na podstawie Umowy. Argumentacja w tym zakresie pozostaje aktualna również w odniesieniu do stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania nr 2. Skoro bowiem art. 23a pkt 7 ustawy o PDOF wprost odwołuje się do art. 22g ustawy o PDOF – dotyczącego ustalania wartości początkowej na cele amortyzacji, to nie ma podstaw do twierdzenia, aby podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę była inna wartość niż wartość początkowa określona na podstawie art. 22f ust. 1 ustawy o PDOF, zgodnie z metodologią przedstawioną przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu do pytania nr 1.

Dodatkowo stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca jest uprawniony do przyjęcia wartości początkowej ŚT/WNiP dla celów amortyzacji podatkowej w wysokości odpowiadającej sumie kapitałowej części rat leasingowych, wynika z wykładni systemowej art. 23a ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOF oraz art. 23f ustawy o PDOF. Należy zauważyć, iż Spółka, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, poniesie ekonomiczny koszt w postaci rat leasingowych. W konsekwencji Wnioskodawca, będąc wspólnikiem Spółki, powinien mieć prawo do zaliczenia wartości tego kosztu (rat leasingowych) do kosztów podatkowych. Taką możliwość przewiduje bowiem ustawa PDOF.

Zgodnie bowiem z art. 23a ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOF Wnioskodawca ma prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wykorzystywanych na podstawie Umowy ŚT/WNiP (proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku Spółki). Dopełnieniem tej regulacji jest art. 23f ustawy o PDOF, na podstawie którego Wnioskodawca oraz pozostali wspólnicy Korzystającego (Spółki) nie mają prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych z tytułu Umowy w części kapitałowej (a contrario Wnioskodawca oraz pozostali wspólnicy Spółki mają prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych części odsetkowej rat leasingowych). Aby wskazane przepisy umożliwiały Wnioskodawcy oraz pozostałym wspólnikom Spółki zaliczenie do kosztów podatkowych pełnej wartości faktycznie poniesionych kosztów suma części rat leasingowych wyłączona z kosztów podatkowych na podstawie art. 23f ustawy o PDOF powinna odpowiadać kosztowi, który Wnioskodawca oraz pozostali wspólnicy Spółki mają prawo odliczyć poprzez amortyzację. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia systemowa analizowanych przepisów prowadzi do wniosku, iż suma części kapitałowej rat leasingowych uiszczanych przez Spółkę za korzystanie ze ŚT/WNiP na podstawie Umowy powinna jednocześnie odpowiadać wartości początkowej tych ŚT/WNiP rozpoznanych przez Wnioskodawcę oraz pozostałych wspólników Spółki dla celów amortyzacji.

Jako wskazówkę w zakresie sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego potwierdzającą powyżej zaprezentowane stanowisko Wnioskodawcy można wskazać:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 listopada 2016 r., znak 2461-IBPB1-1.4511.541.2016.1.MJ, w której organ podatkowy uznał, że: w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie Spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone: odpisy amortyzacyjne dokonywane (zgodnie z przepisami Ustawy PIT), od wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego, będącego przedmiotem umowy leasingu finansowego, część odsetkowa raty leasingowej, uiszczanej na rzecz Spółki z o.o. – proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki Komandytowej. Kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy nie będą natomiast stanowić opłaty w części stanowiącej spłatę wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 maja 2014 r., znak IBPBI/2/415-9/14/BG, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że: dla potrzeb dokonywania odpisów amortyzacyjnych powinien on określić wartość początkową środków trwałych (z zastrzeżeniem art. 8 ust. 1 updof) w wysokości sumy kapitałowej części opłat leasingowych, która będzie odpowiadać wartości początkowej przedmiotów leasingu określonej w księgach podatkowych Finansującego. Kwota ta powinna zostać powiększona o ewentualną kwotę wynikającą z opcji wykupu, jeżeli zostanie ona określona w umowie leasingu finansowego.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Mając na uwadze uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy dotyczące odpowiedzi na pytanie nr 1, które w odpowiedniej części należy uznać za uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odpowiedzi na pytanie nr 2, zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ŚT/WNiP w trakcie obowiązywania Umowy oraz część odsetkowa opłat z tytułu korzystania z ŚT/WNiP uiszczanych w trakcie obowiązywania Umowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o PDOF kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

W świetle art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak zostało to wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w odpowiedzi na pytania nr 1 i 2, przedmiot Umowy będzie obejmował podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne (ŚT/WNiP), o których mowa w art. 22a oraz 22b ustawy o PDOF. Do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie będzie można zaliczyć uiszczanych na podstawie Umowy opłat, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej ŚT/WNiP. A contrario uiszczana na podstawie Umowy opłata w pozostałej części, to jest w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej ŚT/WNiP, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy.

Tym samym Wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, części odsetkowej opłat uiszczanych na podstawie Umowy, jako niestanowiącą spłaty wartości początkowej ŚT/WNiP i nieuwzględnioną w wartości początkowej ŚT/WNiP.

Podobnie odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ŚT/WNiP na podstawie art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22a ust. 2 pkt 3 oraz art. 22b ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOF będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę potwierdzają organy podatkowe w interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych w imieniu Ministra Finansów, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 listopada 2016 r., znak 2461-IBPB-1-1.4511.541.2016.1.MJ, w której organ podatkowy uznał, że: w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie Spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone: odpisy amortyzacyjne dokonywane (zgodnie z przepisami Ustawy PIT), od wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego, będącego przedmiotem umowy leasingu finansowego, część odsetkowa raty leasingowej, uiszczanej na rzecz Spółki z o.o. – proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki Komandytowej. Kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy nie będą natomiast stanowić opłaty w części stanowiącej spłatę wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych w związku z umową leasingu finansowego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych w związku z umową leasingu finansowego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 3.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz części odsetkowej opłat w związku z umową leasingu finansowego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy zaznaczyć, że Wnioskodawca we własnym stanowisku do pytania nr 2 (zawartym na str. 8 akapit 1 wers 3 oraz akapit 2 wers 1 wniosku ORD-IN) błędnie powołał art. 23a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamiast art. 22a ust. 2 pkt 3 tej ustawy. Organ uznał to za oczywistą omyłkę niemającą wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.