Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.516.2016.2.DA
z 4 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2016 r. (data wpływu 29 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 września 2016 r. (data wpływu 7 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2016 r. złożony został ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.516.2016.1.DA, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 26 sierpnia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 30 sierpnia 2016 r.). W dniu 7 września 2016 r. (nadano w dniu 2 września 2016 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wypowiedzeniem z dnia 26 października 2015 r., odebranym przez Wnioskodawczynię w dniu 29 października 2015 r., pracodawca .... Sp. z o.o. wypowiedział Wnioskodawczyni, w trybie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, umowę o pracę zawartą w dniu 1 maja 1994 r. na czas nieokreślony, z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracowników (redukcja zatrudnienia w grupie personelu pielęgniarskiego). Od złożonego wypowiedzenia Wnioskodawczyni złożyła pozew do Sądu Rejonowego ... Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, domagając się przywrócenia do pracy wobec niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę.

W dniu 11 lutego 2016 r. przed Sądem Rejonowym ... Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt ...., zawarta została ugoda sądowa, w związku z niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 10, art. 223 k.p.c. w zw. z art. 56 § 1 k. p.). Na podstawie tejże ugody .... Sp. z o.o. zobowiązana została do wypłaty Wnioskodawczyni kwoty 14 136 zł, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę oraz kwotę 1 800 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Treść ugody nie odnosi się do przepisów ustawy, na podstawie której określono wysokość odszkodowania. Określa ona, że odszkodowanie ustalone zostało w związku z niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę. Ustalając wysokość odszkodowania wzięto pod uwagę w szczególności wieloletni okres pracy Wnioskodawczyni, podleganie Wnioskodawczyni w dniu wypowiedzenia ochronie przedemerytalnej określonej w art. 39 k. p., nienaganną opinię pracowniczą, utratę jedynego źródła dochodu, stres związany z utratą pracy.

Wobec niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę Wnioskodawczyni utraciła jedyne źródło dochodu.

Ustalona kwota odszkodowania stanowiła równowartość 6 miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawczyni. ... Sp. z o.o. w dniu 18 lutego 2016 r. wypłaciła Wnioskodawczyni kwotę 8 868 zł - stanowiącą równowartość 3 miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawczyni bez pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, tj. 7 068 zł wraz z przyznanymi kosztami postępowania, tj. 1 800 zł.

Następnie w dniu 18 lutego 2016 r. ... Sp. z o.o. wypłaciła Wnioskodawczyni dalszą kwotę 5 796 zł, stanowiącą równowartość 3 miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawczyni pomniejszonego o zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (18 %).

Wypłacone odszkodowanie w całości wyczerpuje roszczenia Wnioskodawczyni i kończy spór w sprawie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ustalone na podstawie ugody sądowej odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę w kwocie 14 136 zł w całości zwolnione jest od podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, całość przedmiotowego odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę pozostaje zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych. Powyższe odszkodowanie jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości 7 068 zł., tj. do wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do części wstępnej tego przepisu, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Stosownie do art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Art. 47¹ k. p. stanowi, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Ponieważ Wnioskodawczyni przysługiwał trzymiesięczny okres wypowiedzenia, odszkodowanie do wysokości wynagrodzenia jest wolne od podatku jako odszkodowanie, którego wysokość wynika wprost z Kodeksu pracy.

W pozostałym zakresie, ponad kwotę 7 068 zł, przedmiotowe odszkodowanie jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie. W tym zakresie kwota odszkodowania wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron.

Zwolnienie odszkodowania o takim charakterze z podatku potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji Nr ITPB2/415-926/08/MK z dnia 18 grudnia 2008 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowe odszkodowanie wynikające z ugody sądowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wypowiedzeniem z dnia 26 października 2015 r., pracodawca wypowiedział Wnioskodawczyni, w trybie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, umowę o pracę zawartą w dniu 1 maja 1994 r. na czas nieokreślony, z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracowników (redukcja zatrudnienia w grupie personelu pielęgniarskiego). Od złożonego wypowiedzenia Wnioskodawczyni złożyła pozew do Sądu Rejonowego, domagając się przywrócenia do pracy wobec niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę.

W dniu 11 lutego 2016 r. przed Sądem Rejonowym Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt ...., zawarta została ugoda sądowa, w związku z niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 10 i art. 223 k.p.c. w zw. z art. 56 § 1 k. p.). Na podstawie tejże ugody pracodawca zobowiązany został do wypłaty Wnioskodawczyni kwoty 14 136 zł, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę oraz kwoty 1 800 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z treści ugody wynika, że odszkodowanie ustalone zostało w związku z niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę i nie odnosi się do przepisów ustawy, na podstawie której określono wysokość odszkodowania. Ustalając wysokość odszkodowania wzięto pod uwagę w szczególności wieloletni okres pracy Wnioskodawczyni, podleganie Wnioskodawczyni w dniu wypowiedzenia ochronie przedemerytalnej określonej w art. 39 k. p., nienaganną opinię pracowniczą, utratę jedynego źródła dochodu, stres związany z utratą pracy.

Ustalona kwota odszkodowania stanowiła równowartość 6 miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawczyni. Pracodawca w dniu 18 lutego 2016 r. wypłacił Wnioskodawczyni kwotę 8 868 zł, stanowiącą równowartość 3 miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawczyni bez pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, tj. 7 068 zł wraz z przyznanymi kosztami postępowania, tj. 1 800 zł.

W tym samym dniu, tj. 18 lutego 2016 r. pracodawca wypłacił Wnioskodawczyni pozostałą kwotę 5 796 zł, stanowiącą równowartość 3 miesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawczyni pomniejszonego o zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (18 %).

Wnioskodawczyni wskazała, że wypłacone odszkodowanie w całości wyczerpuje Jej roszczenia i kończy spór w sprawie.

Kwestie dotyczące zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 powyższej ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyżej przywołane przepisy wskazują, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

W odniesieniu do ww. przepisu, nadmienić należy, że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie „inne” rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, a także, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że w związku z niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę, na mocy ugody sądowej uzyskała odszkodowanie na podstawie art. 10 i art. 223 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.) w zw. z art. 56 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, jak i powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że odszkodowanie przyznane Wnioskodawczyni na podstawie art. 10 i art. 223 k.p.c. w związku z art. 56 § 1 ustawy Kodeks pracy, stanowiące równowartość 3 miesięcznego wynagrodzenia, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw oraz jednocześnie nie zostało wymienione w wyjątkach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy.

W pozostałym zakresie, do odszkodowania ma zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące wypłaty odszkodowania ponad kwotę stanowiącą równowartość 3 miesięcznego wynagrodzenia. Stosownie bowiem do tego przepisu, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tutejszy Organ nie odniósł się do przyznanej Wnioskodawczyni w ugodzie sądowej kwoty 1 800 zł, stanowiącej koszty postępowania, gdyż kwestia ta nie stanowi przedmiotu pytania Wnioskodawczyni.

Ponadto, w odniesieniu do kwot podanych we wniosku, wskazać należy że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującego w polskim systemie podatkowym na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym, tut. Organ nie odniósł się do kwot odszkodowania wskazanych przez Wnioskodawcę.

Tutejszy Organ podkreśla również, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego.

Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.