INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2011 r. (data wpływu 3 października 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2011 r. (data wpływu 14 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 grudnia 2011 r. (data wpływu 14 grudnia 2011 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 10 sierpnia 2011 r. Miasto, zgodnie z art. 37 ust. 1 oraz art. 40 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), sprzedało w drodze pierwszego przetargu ustnego nieograniczonego nieruchomość (…), składającą się z dwóch działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami A i B, o łącznej powierzchni 2857 m², dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Działka gruntu oznaczona nr A, o powierzchni 286 m² jest niezabudowana, natomiast działka gruntu oznaczona nr B, o powierzchni 2571 m² częściowo zabudowana jest jednokondygnacyjnym budynkiem o przeznaczeniu innym niż mieszkalne, o powierzchni użytkowej 97,4 m² oraz budowlami w postaci: najazdu samochodowego, ekranu murowanego, utwardzeń z płyt betonowych i przyłączy.

Zgodnie z operatem szacunkowym część gruntu niezabudowanego wynosi: 2557 m², a część gruntu zabudowanego: 300 m². Przedmiotowa nieruchomość, składająca się z ww. działek, znajduje się na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan oraz zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uchwalony uchwałą Rady Miasta z dnia 30 marca 2010 r., opublikowany w Dz. Urz. Woj. z dnia 8 czerwca 2010 r. Zgodnie z powyższym planem, działki nr A i B położone są w jednostce urbanistycznej A.7 na terenie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, oznaczonym symbolem 5.MWu, dla którego dopuszcza się przeznaczenia zamienne: tereny zabudowy usługowej handlu i usług (UU), tereny zabudowy usługowej administracji (UA), tereny zabudowy usługowej kultury (UK) oraz tereny zamieszkania zbiorowego (MB).

Miasto przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zastosowało częściowe opodatkowanie i zwolnienie od podatku od towarów i usług, tj. do ceny gruntu niezabudowanego o powierzchni 2557 m², przeznaczonego pod zabudowę, naliczyło podatek od towarów i usług w wysokości 23%, tj. kwotę: 378.695,00 zł, zaś sprzedaż części stanowiącej grunt zabudowany o powierzchni 300 m² zwolniło od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Właściciel nieruchomości – firma (…) w dniu 10 sierpnia 2011 r. nabyła od Miasta nieruchomość opisaną powyżej, a następnie złożyła pismo do tut. urzędu w związku z nieprawidłowym naliczeniem podatku VAT, przywołując normę prawną zawartą w art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem ww. firmy do całej działki B o powierzchni 2571 m² należało zastosować zwolnienie od podatku VAT, ponieważ jest ona zabudowana budynkiem i budowlami, które podlegają zwolnieniu od podatku.

Z pisma z dnia 12 grudnia 2011 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż:

1. dostawa opisanych we wniosku obiektów, tj. budynku, najazdu samochodowego, ekranu murowanego, utwardzeń z płyt betonowych i przyłączy nie została dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054);
2. między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. obiektów upłynął okres dłuższy niż 2 lata;
3. przy nabyciu przedmiotowych obiektów Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zainteresowany przedmiotową nieruchomość nabył Decyzją komunalizacyjną z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie przekazania na własność Gminy o statusie miejskim nieruchomości zabudowanej Skarbu Państwa oznaczonej działką C, położonej w obrębie miasta, a przekazanie mienia nastąpiło nieodpłatnie;
4. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie opisanych we wniosku obiektów;
5. do dnia 31 grudnia 2007 r. obiekty opisane we wniosku były udostępniane odpłatnie osobie trzeciej na podstawie umowy najmu. Następnie do dnia 31 lipca 2010 r. ww. obiekty były wykorzystywane odpłatnie przez dotychczasowego najemcę, bezumownie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Miasto przy sprzedaży opisanej powyżej nieruchomości właściwie zastosowało częściowe opodatkowanie i zwolnienie od podatku VAT, czy też należy dokonać korekty i zwolnić od podatku całą działkę nr B, o powierzchni 2571 m², a opodatkować jedynie działkę nr A, o powierzchni 286 m²...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży nieruchomości opisanej powyżej Miasto prawidłowo zastosowało częściowe opodatkowanie podatkiem VAT i zwolnienie od podatku, bowiem dostawą nieruchomości była jednocześnie:

1. dostawa gruntu niezabudowanego o powierzchni 2557 m², przeznaczonego pod zabudowę, podlegająca opodatkowaniu stawką 23% zgodnie z ustawą o VAT,
2. dostawa gruntu zabudowanego o powierzchni 300 m², która korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie 43 ust 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m. in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zatem, zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Oznacza to, że ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym lub leśnym.

W związku z tym, że ustawa nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 4 ust. 1 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 cyt. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (…).

Na podstawie art. 3 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych.

W świetle art. 9 ust. 1 ww. ustawy, polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Natomiast, ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust.1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyduje przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku ww. dokumentacji – przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Należy jednak wskazać, iż kwalifikowanie przeznaczenia gruntów w oparciu o dokumentację dotyczącą kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej nie leży w kompetencji organów podatkowych – art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, iż w przypadku sprzedaży wyodrębnionych geodezyjnie działek, nawet w przypadku gdy są one objęte jedną księgą wieczystą, zbycie to na gruncie przepisów podatkowych należy rozpatrywać oddzielnie w odniesieniu do każdej z tych działek. Zatem określenie stawki, bądź zwolnienia nie może być rozszerzane na całą nieruchomość, lecz winno być przyporządkowane do działki lub części działki, która spełnia warunki wynikające z przepisów uprawniające do stosowania preferencji.

Ponadto w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z treści ww. przepisu wynika, iż dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku lub budowli kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką można rozumieć m. in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez właściciela (dokonującego dostawy) czynności podlegających opodatkowaniu.

Z powyższej definicji wynika, iż oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką należy rozumieć nie tylko umowę sprzedaży, ale także umowy najmu i dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b – zgodnie z zapisem art. 43 ust. 7a ustawy – nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Podkreślenia wymaga, że dla rozstrzygnięcia, czy możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy ważne jest, czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy również zauważyć, iż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Ponadto, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, o czym stanowi art. 29 ust. 5 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż w dniu 10 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca, zgodnie z art. 37 ust. 1 oraz art. 40 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami sprzedał w drodze pierwszego przetargu ustnego nieograniczonego nieruchomość, składającą się z dwóch działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami A i B, o łącznej powierzchni 2857 m², dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Działka gruntu oznaczona nr A, o powierzchni 286 m² jest niezabudowana, natomiast działka gruntu oznaczona nr B, o powierzchni 2571 m² częściowo zabudowana jest jednokondygnacyjnym budynkiem o przeznaczeniu innym niż mieszkalne, o powierzchni użytkowej 97,4 m² oraz budowlami w postaci: najazdu samochodowego, ekranu murowanego, utwardzeń z płyt betonowych i przyłączy.

Zgodnie z operatem szacunkowym część gruntu niezabudowanego wynosi: 2557 m², a część gruntu zabudowanego: 300 m². Przedmiotowa nieruchomość, składająca się z ww. działek, znajduje się na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan oraz zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z powyższym planem, działki nr A i B położone są w jednostce urbanistycznej A.7 na terenie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, oznaczonym symbolem 5.MWu, dla którego dopuszcza się przeznaczenia zamienne: tereny zabudowy usługowej handlu i usług (UU), tereny zabudowy usługowej administracji (UA), tereny zabudowy usługowej kultury (UK) oraz tereny zamieszkania zbiorowego (MB).

Miasto przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zastosowało częściowe opodatkowanie i zwolnienie od podatku od towarów i usług, tj. do ceny gruntu niezabudowanego o powierzchni 2557 m², przeznaczonego pod zabudowę, naliczyło podatek od towarów i usług w wysokości 23%, zaś sprzedaż części stanowiącej grunt zabudowany o powierzchni 300 m² zwolniło od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Firma (…) w dniu 10 sierpnia 2011 r. nabyła od Miasta nieruchomość opisaną powyżej, a następnie złożyła pismo w związku z nieprawidłowym naliczeniem podatku VAT, przywołując normę prawną zawartą w art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem ww. firmy do całej działki B o powierzchni 2571 m² należało zastosować zwolnienie od podatku VAT, ponieważ jest ona zabudowana budynkiem i budowlami, które podlegają zwolnieniu od podatku.

Ponadto Zainteresowany wskazał, iż dostawa opisanych we wniosku obiektów, tj. budynku, najazdu samochodowego, ekranu murowanego, utwardzeń z płyt betonowych i przyłączy nie została dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. obiektów upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Przy nabyciu przedmiotowych obiektów Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zainteresowany nie ponosił wydatków na ulepszenie opisanych we wniosku obiektów. Do dnia 31 grudnia 2007 r. obiekty opisane we wniosku były udostępniane odpłatnie osobie trzeciej na podstawie umowy najmu. Następnie do dnia 31 lipca 2010 r. ww. obiekty były wykorzystywane odpłatnie przez dotychczasowego najemcę, bezumownie.

Nadmienić należy, iż w oparciu o przepis art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że dostawa budynku oraz budowli, tj. najazdu samochodowego, ekranu murowanego, utwardzeń z płyt betonowych i przyłączy, posadowionych na działce nr B, korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, bowiem dostawa ta nie odbyła się w ramach pierwszego zasiedlenia, ani przed upływem 2 lat od momentu pierwszego zasiedlenia.

Ponadto należy wskazać, iż kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga powołany wyżej przepis art. 29 ust. 5 ustawy, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Reasumując, dostawa budynku oraz budowli, znajdujących się na działce nr B, korzystała ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Tym samym, uwzględniając treść art. 29 ust. 5 ustawy, dostawa gruntu, na którym są posadowione przedmiotowe obiekty, tj. działki nr B również korzystała ze zwolnienia od tego podatku. Natomiast sprzedaż działki niezabudowanej nr A podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku, w myśl art. 41 ust. 1 w zw. z 146a pkt 1 ustawy, gdyż przedmiotowa działka zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami.

Z treści wniosku wynika, iż Zainteresowany przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zastosował częściowe opodatkowanie i zwolnienie od podatku od towarów i usług, tj. do ceny gruntu niezabudowanego o powierzchni 2557 m², przeznaczonego pod zabudowę, naliczył podatek od towarów i usług w wysokości 23%, zaś sprzedaż części stanowiącej grunt zabudowany o powierzchni 300 m² zwolnił od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Obecnie w związku z pismem nabywców dotyczącym nieprawidłowego naliczenia podatku, Wnioskodawca ma wątpliwości czy przy sprzedaży właściwie naliczył podatek, czy też należy dokonać korekty tego podatku.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15 ust. 1 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W praktyce w obrocie gospodarczym zdarzają się sytuacje, w których należy skorygować uprzednio wystawiony i wprowadzony do obrotu prawnego dokument.

Zasady wystawiania faktur korygujących określone zostały w przepisach obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

W świetle § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zgodnie z brzmieniem § 14 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca dotycząca podwyższenia ceny powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych podwyżką ceny;
3. kwotę podwyższenia ceny bez podatku;
4. kwotę podwyższenia podatku należnego.
   
   

W oparciu o § 14 ust. 3 rozporządzenia, faktura korygująca wystawiana w przypadku pomyłek, o których mowa w ust. 1, zawiera dane określone w ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a, kwoty podane w omyłkowej wysokości oraz kwoty w wysokości prawidłowej.

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Z przywołanych uregulowań wynika, iż celem ich wystawienia, jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż prawo do wystawienia faktury korygującej przysługuje wyłącznie sprzedawcy i dotyczy sytuacji, gdy sprzedaż udokumentowana została fakturą.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, iż w związku z tym, że dostawa zarówno budynku oraz budowli, znajdujących się na działce nr B, jak również działki nr B, na której posadowione są te obiekty korzystała ze zwolnienia od podatku, Wnioskodawca winien dokonać korekty podatku, wystawiając fakturę korygującą zmniejszającą kwotę podatku należnego wynikającą z faktury pierwotnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.