2015.12.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-464/15/BD
z 23 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 października 2015 r. (data wpływu do Biura – 5 października 2015 r.), uzupełnionym 2 grudnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od podatku ulgi abolicyjnej dotyczącej dochodów uzyskanych w Arabii Saudyjskiej w 2013 i 2014 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od podatku ulgi abolicyjnej dotyczącej dochodów uzyskanych w Arabii Saudyjskiej w 2013 i 2014 r.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 17 listopada 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-464/15/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 2 grudnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w zeznaniach rocznych PIT-36 składanych za 2013 r. oraz 2014 r. wykazał uzyskane dochody z pracy najemnej wykonywanej na terenie Arabii Saudyjskiej. W zeznaniach rocznych Wnioskodawca skorzystał z przewidzianej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym ulgi tzw. „abolicyjnej” polegającej na wyrównaniu skutków finansowych obu metod unikania podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca od dochodu uzyskanego w Arabii Saudyjskiej z pracy najemnej w 2013 i 2014 r. nie zapłacił podatku w Arabii Saudyjskiej.

Według przepisów Arabii Saudyjskiej, uzyskiwane dochody z pracy nie podlegają opodatkowaniu, więc podatku dochodowego w tym kraju się nie płaci.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma prawo do skorzystania w zeznaniu rocznym złożonym za 2013 i 2014 r. z ulgi przewidzianej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma prawo skorzystać z ulgi abolicyjnej, przewidzianej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartą między Polską a Arabią Saudyjską dochody z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Arabii Saudyjskiej podlegają opodatkowaniu w tym państwie. Jednocześnie państwo, w którym podatnik ma miejsce zamieszkania, czyli w tym przypadku Polska, ma prawo opodatkować ten dochód, stosując przewidzianą w konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W konwencji zawartej z Arabią Saudyjską metodą tą jest tzw. „metoda proporcjonalnego odliczenia”.

Zgodnie z art. 27g ust. 1 ustawy podatkowej, podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody:

ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 13, art. 14, lub
z praw majątkowych w zakresie praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, z wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, oświatowej i publicystycznej, z wyjątkiem dochodów (przychodów) uzyskanych z tytułu korzystania z tych praw lub rozporządzania nimi

-ma prawo odliczyć od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2.

Odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8 – ust. 2 art. 27g ustawy podatkowej.

Odliczenia nie stosuje się, gdy dochody ze źródeł, o których mowa w ust. 1, uzyskane zostały w krajach i na terytoriach wymienionych w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 25a ust. 6 – ust. 3 art. 27g ustawy podatkowej.

Odliczenie powyższe odwołuje się do podatku wyliczonego zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy (metoda proporcjonalnego odliczenia).

W myśl tego przepisu dochody, do których stosuje się metodę proporcjonalnego odliczenia podlegają opodatkowaniu w Polsce, a od podatku można odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie podatku zapłaconego za granicą jest prawem podatnika a nie jego obowiązkiem.

Zgodnie z art. 27g ust. 2 ustawy (który określa sposób wyliczenia „ulgi abolicyjnej”) odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego przy zastosowaniu zasad określonych w art. 27 ust. 8 co oznacza, że podatek wyliczony przy zastosowaniu metody proporcjonalnego odliczenia wyrównuje się z podatkiem wyliczonym wg metody wyłączenia z progresją.

Ponieważ w metodzie wyłączenia z progresją podatek zagraniczny nie ma żadnego wpływu na podatek w Polsce więc również w metodzie proporcjonalnego odliczenia podatek zagraniczny nie wpływa na podatek w Polsce.

Kwota ulgi abolicyjnej wykazana przez Wnioskodawcę w zeznaniu rocznym zastosowana została więc zgodnie ze wskazanymi przepisami, w związku z tym skorzystanie z ulgi abolicyjnej nie jest uzależnione od faktu zapłaty bądź nie podatku zagranicą.

Ze wskazanego przepisu art. 27 ust. 9 i 9a w żaden sposób nie można wyciągać wniosku, że odliczenie kwoty podatku dochodowego zapłaconego w obcym państwie jest obowiązkiem podatnika. Co więcej, przed wprowadzeniem „ulgi abolicyjnej” organy podatkowe i Sądy stały na stanowisku, że to w interesie podatnika jest wykazanie tego podatku, w związku z czym: „aby można było dokonać tego obniżenia, podatnik obowiązany był przedstawić dowód stwierdzający fakt oraz wysokość kwoty pobranego podatku za granicą. (...) Ciężar dowodu w tym zakresie obciąża podatnika.” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie z 20 czerwca 2001 r. sygn. akt SA/Sz 736/2000).

Powyższe stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyraźnie wskazuje, że odliczenie podatku zapłaconego za granicą jest prawem a nie obowiązkiem podatnika – gdyby był to obowiązek to ciężar dowodu w zakresie ustalenia czy i w jakiej wysokości podatek został zapłacony spoczywałby na organie podatkowym a nie na podatniku.

Przesłankami do zastosowania ww. art. 27 ust. 9 są – (wyrok NSA z 12 sierpnia 2008 r., sygn. akt II FSK 782/07):

podleganie przez podatnika nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu,
równoczesne uzyskiwanie (w tym samym roku podatkowym) dochodów ze źródeł położonych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i poza tym terytorium,
postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z krajem źródła nie stanowią o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.

Nie może być żadnych wątpliwości, że Wnioskodawca spełnia wszystkie trzy warunki. Zastosowanie art. 27 ust. 9 cyt. ustawy nie jest przy tym uzależnione od tego czy podatnik był (czy też nie był) zobowiązany do zapłaty podatku za granicą. Żaden z przepisów nie zawiera bowiem takiego wymogu. Wprawdzie z treści art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że obliczając wysokość podatku, który podatnik jest obowiązany zapłacić na terytorium Polski metodą proporcjonalnego odliczenia, należy od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą odliczyć kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie, to jednak nie oznacza to, iż zastosowanie tej metody wyklucza okoliczność niezapłacenia podatku za granicą. Przez sam fakt nieuiszczenia tego podatku, dochody uzyskane za granicą w warunkach opisanych w przedmiotowym przepisie nie zostają pozbawione przymiotu dochodów w nim określonych. Nie można zatem twierdzić, że niezapłacenie podatku za granicą powoduje wyłączenie dochodów tam osiągniętych w warunkach przewidzianych w art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spod dyspozycji tego przepisu. Tymczasem art. 27g ustawy odsyła właśnie do przychodów z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9. Skoro zatem był to przychód osiągnięty w warunkach przewidzianych w tym przepisie, to nie można w stosunku do niego wykluczyć zastosowania ulgi abolicyjnej. Przepisy powyższe przewidują jedynie mechanizm obliczenia podatku. Nie wymagają, aby podatek za granicą został faktycznie uiszczony. Chodzi jedynie o kwestie ustalenia metody opodatkowania dochodów zagranicznych w Polsce.

Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 14 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1589/10 Sąd stwierdził: „Zdaniem Sądu to, że skarżący faktycznie nie zapłacił podatku dochodowego za granicą ma tylko ten skutek, że zgodnie z art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochód uzyskany za granicą będzie opodatkowany w Polsce bez odliczenia tego podatku. Zatem kwestia braku zapłaty podatku za granicą spowoduje jedynie skutki w zakresie sposobu obliczenia podatku metodą zaliczenia. Czym innym są bowiem zasady obliczania podatku, zawarte w cytowanych przepisach ustawy abolicyjnej i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a czym innym obowiązek jego uiszczenia i jego egzekwowanie.”

Wykładnia językowa nie pozostawia bowiem wątpliwości, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do ulgi abolicyjnej bez względu na niezapłacenie podatku za granicą – wskazany przepis art. 27g oraz przepis art. 27 ust. 9, do którego ten się odwołuje nie zawiera wymogu zapłaty podatku za granicą. Celem ulgi abolicyjnej jest wyrównanie obciążeń podatkowych wynikających z zastosowania różnych metod unikania podwójnego opodatkowania – ponieważ do wyliczenia należnego podatku przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją nie ma znaczenia czy i ile podatku zapłacono za granicą to tym samym, zgodnie z celem ulgi abolicyjnej fakt ten nie powinien również mieć znaczenia przy stosowaniu metody proporcjonalnego odliczenia i ulgi abolicyjnej. W metodzie wyłączenia z progresją podwójnego opodatkowania unika się bowiem na poziomie dochodu a nie podatku. Tak więc celem ulgi abolicyjnej jest uniknięcie podwójnego opodatkowania na poziomie dochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 4a cyt. ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w zeznaniach rocznych PIT-36 składanych za 2013 r. oraz 2014 r. wykazał uzyskane dochody z pracy najemnej wykonywanej na terenie Arabii Saudyjskiej. W zeznaniach rocznych Wnioskodawca skorzystał z przewidzianej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym ulgi tzw. „abolicyjnej” polegającej na wyrównaniu skutków finansowych obu metod unikania podwójnego opodatkowania. Wnioskodawca od dochodu uzyskanego w Arabii Saudyjskiej z pracy najemnej w 2013 i 2014 r. nie zapłacił podatku w Arabii Saudyjskiej. Według przepisów Arabii Saudyjskiej, uzyskiwane dochody z pracy najemnej nie podlegają tam opodatkowaniu, więc podatku dochodowego w tym kraju się nie płaci.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca uzyskał dochody z pracy najemnej w Arabii Saudyjskiej, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie będzie miała Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Arabii Saudyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz protokół do tej Konwencji, podpisane w Rijadzie dnia 22 lutego 2011 r. (Dz.U. z 2012 r., poz. 502).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 niniejszej Konwencji, pensje, płace oraz inne podobne wynagrodzenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby w drugim Państwie; i
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Arabii Saudyjskiej.

Natomiast art. 15 ust. 2 Konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Arabii Saudyjskiej) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Przy czym w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować określoną w art. 23 ust. 1 ww. Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę odliczenia proporcjonalnego). Zgodnie z tym przepisem, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, pierwsze wymienione Umawiające się Państwo zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w drugim Umawiającym się Państwie. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada w zależności od konkretnej sytuacji na dochód, który może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych metoda ta uregulowana jest w art. 27 ust. 9. Zgodnie z tym przepisem – jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ustawy podatkowej, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją. Zasada ta dotyczy również sytuacji, gdy z danym państwem Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody z pracy najemnej za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie. W przypadku natomiast gdy dochód został uzyskany w państwie, z którym Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w państwie tym nie pobrano od niego podatku, dochód ten będzie opodatkowany w Polsce bez odliczania podatku.

Zgodnie z art. 27g ust. 1 ww. ustawy podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody:

ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 13, art. 14, lub
z praw majątkowych w zakresie praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, z wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, oświatowej i publicystycznej, z wyjątkiem dochodów (przychodów) uzyskanych z tytułu korzystania z tych praw lub rozporządzania nimi

-ma prawo odliczyć od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2.

Stosownie do art. 27g ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8.

W konsekwencji, odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę uznać należy, że skoro Wnioskodawca uzyskał w latach 2013 i 2014 dochody z pracy najemnej na terenie Arabii Saudyjskiej, do których opodatkowania zastosowanie ma metoda unikania podwójnego opodatkowania, określona w art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (i odpowiednio w art. 23 ust. 1 powołanej Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Arabii Saudyjskiej), to Wnioskodawca miał prawo do odliczenia, o którym mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

To, że od wskazanych dochodów Wnioskodawca nie zapłacił w Arabii Saudyjskiej podatku (bo jak wskazał w Arabii Saudyjskiej od tego rodzaju dochodu podatek nie jest pobierany) jest bez znaczenia dla zastosowania omawianej ulgi (ulgi abolicyjnej).

Istotnym natomiast jest, że między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Arabii Saudyjskiej została zawarta Konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania i że w świetle zapisów tej Konwencji państwu źródła (Arabii Saudyjskiej) została przyznana możliwość opodatkowania tego dochodu. To, że państwo źródła (Arabia Saudyjska) w ramach swego prawa wewnętrznego nie objęła tego dochodu podatkiem dochodowym, nie zmienia faktu, że w świetle wskazanej Konwencji Polska ma obowiązek zastosować wskazaną metodę unikania podwójnego opodatkowania. A skoro tak, to automatycznie w opisanej sytuacji zastosowanie będzie miał zapis art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bo odwołuje się do wskazanej metody.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych należy wskazać, że źródłem prawa są przepisy a nie orzecznictwo. Podkreślić należy, że wyroki stanowią cenny dorobek w wykładni prawa ale jako takie nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w zakresie analizowanego przepisu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin