Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.126.2017.1.KK
z 25 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 21 lipca 2017 r. (data wpływu 28 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania wypłaconego właścicielowi lokalu mieszkalnego przez gminę w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania wypłaconego właścicielowi lokalu mieszkalnego przez gminę w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski, ma w Polsce miejsce zamieszkania, ewentualny obowiązek podatkowy nie powstał w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wnioskodawczym jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej położonej w P. oraz właścicielką budynku mieszkalnego posadowionego na tym gruncie. Obecnie budynek zajmują lokatorzy wobec których Sąd Rejonowy w P., V Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 9 października 2013 r. nakazał, aby opróżnili, opuścili i wydali powódce budynek mieszkalny położony w P. Sąd jednocześnie orzekł o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego oraz nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia wyżej opisanego lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Miasto P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Miasto P. nie przedstawiło lokatorom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wnioskodawczyni wniosła przeciwko Gminie Miastu P. pozew o zapłatę odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2014 poz.150 t.j. z pózn. zm.) w zw. z art. 417 w zw. z art. 361 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2014 poz. 121 t.j. z pózn. zm.). Wyrokiem Sądu Okręgowego w P., XVIII Wydziału Cywilnego z dnia 10 marca 2017 r. zasądzono od pozwanego Gminy Miasta P. na rzecz Wnioskodawczyni kwotę główną 85.982zł (słownie: osiemdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt dwa 0/100 zł) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty. Sąd ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.228 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego o oraz kwotę 2.444 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu. Powódka nie wywiodła apelacji od powyższego rozstrzygnięcia. Wyrok zaskarżył wyłącznie pozwany w zakresie ustalenia wysokości odsetek. Pozwany nie kwestionował rozstrzygnięcia w części w jakiej odnosi się do świadczenia głównego. Wyrok Sądu Okręgowego w P. XVIII Wydziału Cywilnego z dnia 10 marca 2017r. jest prawomocny co do kwoty 85.982 zł. Pozwany działający przez X sp. z o.o. wpłacił na rzecz powódki kwotę 85.982zł zasądzoną na jej rzecz na podstawie prawomocnego wyroku Sądu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie od właściwej gminy przyznane Wnioskodawczyni prawomocnym wyrokiem sądu, na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2014 poz. 121 t.j. z pózn. zm.) w zw. z art. 417 w zw. z art. 361 w zw. z art. 363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2014 poz. 150 t.j. z pózn. zm.) podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowanie przyznane właścicielowi budynku mieszkalnego na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 200l r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2014 poz. 121 t.j. z pózn. zm., dalej: ustawa o ochronie praw lokatorów) w zw. z art. 417 w zw. z art. 361 w zw. z art. 363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2014 poz. 150 t.j. z pózn. zm., dalej: Kodeks cywilny) podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2016 poz.2032. t.j., dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych). W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawczynię odszkodowanie zostało jej przyznane prawomocnym wyrokiem Sądu na podstawie przepisów powszechnie obowiązującego prawa, a sposób jego określania został wprost wskazany przez te przepisy.

Wnioskodawczym, w ślad za stanowiskiem wyrażonym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje na ratio legis przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku są odszkodowania przyznane wprost ustawą, zredagowaną w ten sposób, że nie pozostawia ona wątpliwości, że danej osobie należy się odszkodowanie z mocy prawa i to w wysokości lub zgodnie z zasadami jego ustalenia wynikającej wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych (wyrok NAS, winno być NSA z 25 czerwca 2014r., sygn. akt: II FSK 1783/12).

Art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów w zakresie obliczana odszkodowania i podstaw jego przyznania odsyła do przepisów Kodeksu cywilnego art. 417 – odszkodowanie z tytułu czynów niedozwolonych, za szkodę wyrządzoną niezgodnym z prawem wykonywaniem władzy publicznej. Sposób obliczania wysokości odszkodowania został określony przepisami art. 361 do art. 363 Kodeksu cywilnego, które mają zastosowanie zarówno do odpowiedzialności kontraktowej jak i deliktowej. Odszkodowanie, zgodnie z art. 361 Kodeksu cywilnego obejmuje zarówno straty jakie poszkodowany odniósł oraz korzyści jakie mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Sposób naprawienia szkody wynika z art. 363 Kodeksu cywilnego, przy czym ustawodawca pozostawił do wyboru poszkodowanego sposób naprawienia szkody: przywrócenie stanu poprzedniego bądź zapłata odpowiedniej sumy pieniężnej. Ustawa określa również sposób ustalania wysokości odszkodowania w pieniądzu, tj. według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba, że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zwrócić należy uwagę na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie regulacji dotyczącej odszkodowania od gminy obowiązującej do dnia 1 stycznia 2005r. W wyroku z dnia 23 maja 2006 r. Trybunał Konstytucyjny uznał art. 18 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2005 r. za niezgodny z art. 2, art. 62 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 77 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 Konstytucji (SK 51/05). Wobec powyższego ograniczenie wysokości odszkodowania należnego właścicielowi lokalu od gminy jest niezgodne z Konstytucją. Zatem roszczenie właściciela lokalu mieszkalnego przeciwko gminie obejmuje odszkodowanie w pełnej wysokości na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów w zw. z art. 417 w zw. z art. 361 w zw. z art. 363 Kodeku cywilnego i korzysta ze zwolnienia z obowiązku opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 10 ust. 1 ww. ustawy wymienia źródła przychodów, m.in. w pkt 9 – inne źródła. Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, zgodnie z art. 20 ust. 1, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
   
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
   
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali,
   o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań w tym przepisie wymienionych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego, na podstawie cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3, korzystają bowiem jedynie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie. Z kolei zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści.

Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie lub zadośćuczynienia z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie lub zadośćuczynienia z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej oraz właścicielką budynku mieszkalnego posadowionego na tym gruncie. Obecnie budynek zajmują lokatorzy wobec których Sąd Rejonowy nakazał, aby opróżnili, opuścili i wydali Wnioskodawczyni budynek mieszkalny. Sąd jednocześnie orzekł o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego oraz nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Miasto oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Miasto nie przedstawiło lokatorom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wnioskodawczyni wniosła przeciwko Gminie Miastu pozew o zapłatę odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (…). Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 10 marca 2017 r. zasądzono od Gminy Miasta na rzecz Wnioskodawczyni kwotę główną 85.982zł wraz z odsetkami ustawowymi. Sąd ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę tytułem zwrotu kosztów postępowania, kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę tytułem zwrotu opłaty od pozwu. Wnioskodawczyni nie wywiodła apelacji od powyższego rozstrzygnięcia. Wyrok zaskarżył wyłącznie pozwany w zakresie ustalenia wysokości odsetek. Pozwany nie kwestionował rozstrzygnięcia w części w jakiej odnosi się do świadczenia głównego. Wyrok Sądu Okręgowego jest prawomocny co do kwoty 85.982 zł. Pozwany działający przez X sp. z o.o. wpłacił na rzecz powódki kwotę 85.982 zł zasądzoną na jej rzecz na podstawie prawomocnego wyroku Sądu.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1610 ze zm.) jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r. poz. 380 i 585).

Z przepisu art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.) wynika, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zwrócić należy uwagę, że powołany powyżej art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz art. 417 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego regulują jedynie możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określają jednak wprost jego wysokości, a także nie wskazują zasad ustalania odszkodowania. Przepisy te dają więc właścicielowi rzeczy wynajmującemu lokal mieszkalny prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz (lokal mieszkalny) wynajął (wydzierżawił). Utrata korzyści w szczególności polega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu, dzierżawy), które rzecz przynosi. Zatem odszkodowanie wypłacone przez urząd gminy właścicielowi lokalu z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przytoczonych przepisów wynika ponadto, że odszkodowanie, o którym mowa nie jest odszkodowaniem za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę , ale dotyczy utraconych korzyści. Dotyczy ono bowiem korzyści, które właściciel lokalu mógłby osiągnąć gdyby bez przeszkód mógł dysponować swoją własnością. W konsekwencji, otrzymane od gminy odszkodowanie nie podlega również zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie wypłacone przez Gminę z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3, jak również art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. przepisy, jak również pozostałe przepisy ww. ustawy, takiego zwolnienia nie przewidują.

W konsekwencji odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wraz z innymi uzyskanymi dochodami.

Tym samym, Wnioskodawczyni ma obowiązek w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy, w którym został uzyskany wykazać kwotę przychodu z tytułu odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów administracyjnych należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.