2017.09.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.374.2017.1.MPE
z 19 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2017 r. (data wpływu 3 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie obsługi roszczeń odszkodowawczych dochodzonych od przedsiębiorców. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach powyżej wskazanej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z klientami umowy o dochodzenie roszczeń odszkodowawczych (dalej: „Umowy”) od podmiotów odpowiedzialnych i zobowiązanych do jej naprawienia z różnych tytułów (dalej: „Podmioty Zobowiązane”). W zamian za powyższe czynności świadczone na rzecz klientów Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie prowizyjne określone w Umowach, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej.

W zależności od okoliczności danej sprawy usługi świadczone przez Spółkę mogą obejmować dochodzenie roszczeń odszkodowawczych na drodze sądowej. Zgodnie z Umowami, Spółka zobowiązuje się wówczas do windykacji odszkodowań lub innych roszczeń pieniężnych na etapie sądowym wyłącznie za pośrednictwem radców prawnych lub adwokatów współpracujących ze Spółką, upoważnionych do świadczenia pomocy prawnej zgodnie z przepisami prawa i kodeksami etyki radcy prawnego lub adwokata. W takich sytuacjach Spółka korzysta odpłatnie z usług wyspecjalizowanych kancelarii prawnych, które na mocy udzielonego pełnomocnictwa reprezentują klienta przed sądem, przy czym koszt tych usług ponosi Spółka, a nie klient.

W przypadku pozytywnego dla klienta Spółki rozstrzygnięcia, na podstawie art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 1822 ze zm.) sądy orzekają o obowiązku zapłaty przez Podmioty Zobowiązane na rzecz klientów Wnioskodawcy kwot wskazanych w pozwach i obok tego orzekają o zwrocie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, obciążając nimi Podmioty Zobowiązane. Na mocy Umów zasądzone koszty zastępstwa procesowego przysługują każdorazowo Spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zasądzane przez sąd od Podmiotów Zobowiązanych zwroty kosztów zastępstwa procesowego otrzymane przez Spółkę od tych podmiotów podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzane przez sąd od Podmiotów Zobowiązanych zwroty kosztów zastępstwa procesowego otrzymane przez Spółkę od tych podmiotów nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Jak wynika z doktryny i orzecznictwa dotyczącego podatku VAT, istotą świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem VAT niezbędnym warunkiem jest odpłatny charakter danej czynności. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jest określenie czy wynagrodzenie jest należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

A zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Innymi słowy, w opinii Spółki, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie (musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ocenie Spółki, w przypadku otrzymywanych przez Spółkę kosztów zastępstwa procesowego powyższe warunki nie są spełnione. Należy zauważyć, że w analizowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym:

pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotami Zobowiązanymi, od których Spółka otrzymuje kwoty stanowiące koszty zastępstwa procesowego nie istnieje żaden stosunek prawny - w szczególności nie została zawarta żadna umowa;
Wnioskodawca nie spełnia na rzecz Podmiotów Zobowiązanych żadnego świadczenia;
z uwagi na brak świadczenia, otrzymywane przez Wnioskodawcę koszty zastępstwa procesowego nie stanowią wynagrodzenia za żadne świadczenie na rzecz Podmiotów Zobowiązanych.

Niezależnie od powyższych argumentów Spółka wskazuje, iż z uwagi na fakt, iż koszt usług wyspecjalizowanych kancelarii prawnych ponosi Spółka, zwrot kosztów zastępstwa procesowego stanowi w istocie zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę.

W ocenie Spółki, powołane powyżej argumenty wskazują jednoznacznie, iż brak jest podstaw do uznania, iż dochodzi do odpłatnego świadczenia usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż otrzymane przez nią od Podmiotów Zobowiązanych koszty zastępstwa procesowego, skoro nie stanowią wynagrodzenia za usługi świadczone przez Spółkę na rzecz Podmiotów Zobowiązanych, nie stanowią czynności opodatkowanych podatkiem VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a zatem nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle przywołanych argumentów Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o VAT jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w ww. art. 5a ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wskazać należy, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku C-89/81 z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council TSUE stwierdził, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80 Staatssecretaris van Financien przeciwko Coöperatieve Aardappelenbewaarplaats GA ETS, które zapadło na tle przepisów Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, że dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy o VAT podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – czynny podatnik VAT - prowadzi działalność w zakresie obsługi roszczeń odszkodowawczych dochodzonych od przedsiębiorców. Wnioskodawca zawiera z klientami umowy o dochodzenie roszczeń odszkodowawczych od podmiotów odpowiedzialnych i zobowiązanych do jej naprawienia z różnych tytułów. W zamian za powyższe czynności świadczone na rzecz klientów Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie prowizyjne określone w Umowach, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej.

W przypadku pozytywnego dla klienta Spółki rozstrzygnięcia, na podstawie art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego sądy orzekają o obowiązku zapłaty przez Podmioty Zobowiązane na rzecz klientów Wnioskodawcy kwot wskazanych w pozwach i obok tego orzekają o zwrocie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, obciążając nimi Podmioty Zobowiązane. Na mocy Umów zasądzone koszty zastępstwa procesowego przysługują każdorazowo Spółce.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość czy zasądzane przez sąd od Podmiotów Zobowiązanych zwroty kosztów zastępstwa procesowego otrzymane przez Spółkę od tych podmiotów podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Analizując treść wniosku, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z powołanym przez Wnioskodawcę art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2017 r., poz. 1596) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Wskazane w Kodeksie postępowania cywilnego uregulowania przewidują szczegółowe rozwiązania na potrzeby postępowania sądowego. W przypadku pozytywnego dla klienta Wnioskodawcy rozstrzygnięcia, sądy orzekają o obowiązku zapłaty przez Podmioty Zobowiązane na rzecz klientów Wnioskodawcy kwot wskazanych w pozwach i obok tego orzekają o zwrocie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, obciążając nimi Podmioty Zobowiązane. Jednakże należy zauważyć, że jak wskazał Wnioskodawca, na mocy Umów zasądzone koszty zastępstwa procesowego przysługują każdorazowo Wnioskodawcy i w istocie stanowią one zwrot kosztów usług wyspecjalizowanych kancelarii prawnych poniesionych przez Wnioskodawcę. Tym samym w niniejszej sprawie istotne są postanowienia umowy zawartej między Wnioskodawcą a jego klientem.

Zatem, skoro Wnioskodawca na podstawie zawartej z klientem umowy inkasuje kwotę należną zgodnie z powołanym przepisem art. 98 Kpc „przeciwnikowi” czyli klientowi Wnioskodawcy to nie można uznać, że Wnioskodawca nie otrzymuje kwoty odpowiadającej kwocie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego bez związku z jakąkolwiek sprawą lecz właśnie w związku z konkretną sprawą, z usługą reprezentowania klienta przed sądem w konkretnej sprawie. Zatem związek tej kwoty ze sprawą, w której Wnioskodawca reprezentował klienta jest bezpośredni i bezsporny.

Jak wynika z powołanego art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Z powyższego wynika więc, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z tytułu wykonania usługi i nie ma znaczenia z jakiego źródła usługodawca otrzymuje tę zapłatę, nie ma znaczenia czy otrzymuje ją w całości jednorazowo czy np. w częściach, istotne jest to, że jest to zapłata uzyskana w związku z wykonaniem konkretnej usługi na rzecz danego klienta.

Z uwagi na powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że zwrot kosztów zastępstwa procesowego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług gdyż stanowi część zapłaty za usługę zastępstwa procesowego świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta. Zatem w przedmiotowej sprawie uzyskiwanie kosztów zastępstwa procesowego przez Wnioskodawcę związane jest bezpośrednio z umownym stosunkiem zlecenia z Klientem. Wnioskodawca w imieniu Klienta pobiera od strony przegrywającej proces zasądzony przez sąd zwrot kosztów zastępstwa procesowego. Tym samym Wnioskodawca nie świadczy usługi na rzecz strony przegrywającej proces lecz na rzecz Klienta, z którym zawarł umowę o zastępstwo procesowe. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy zatem usługi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, tylko i wyłącznie względem Klienta. Skutkiem powyższego zasądzone tytułem kosztów zastępstwa procesowego kwoty inkasowane przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako wynagrodzenie za usługi na rzecz klienta mieszczące się w zakresie czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin