Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.144.2017.2.RK
z 4 września 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2017 r. (data wpływu 7 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2017 r. (data wpływu 22 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej otrzymanego w darowiźnie budynku usługowo-administracyjnego oraz możliwości zastosowania do niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 8 sierpnia 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.144.2017.1.RK, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 8 sierpnia 2017 r. (data doręczenia 11 sierpnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 17 sierpnia 2017 r. (data wpływu 22 sierpnia 2017 r.), nadanym w dniu 17 sierpnia 2017 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca (niepełnoletni w czasie składania wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, przez to reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego, tj. swoją matkę …), otrzyma najprawdopodobniej jako darowiznę od swojego dziadka budynek usługowo - administracyjny, który dziadek Wnioskodawcy wykorzystuje w swojej działalności gospodarczej pod firmą: ... Budynek ten w znacznej części jest wykorzystywany na najem znajdujących się w nim lokali, głównie dla przedsiębiorców, a także w niewielkiej mierze jako siedziba firmy dziadka Wnioskodawcy. Zamiar tej darowizny jest spowodowany stopniowym pogarszaniem się stanu zdrowia dziadka Wnioskodawcy, co utrudnia prowadzenie mu działalności, w tym kontakty z kontrahentami, instytucjami, organami państwowymi, itp. Ponadto, dziadek Wnioskodawcy ma już przyznaną emeryturę. Dodatkowo w zamiarze darowizny występuje element zapobieżenia ewentualnym trudnościom spadkowym odnośnie wskazanego budynku na wypadek ewentualnej śmierci dziadka Wnioskodawcy.
Ważnym dla przedmiotu niniejszego wniosku elementem jest również okoliczność amortyzowania ww. budynku przez dziadka Wnioskodawcy w ramach dotychczasowej działalności gospodarczej stawką indywidualną, wyższą niż podstawowa stawka dla budynków, tj. 2,5% rocznie. Niemniej jednak przedmiotowy budynek nie został jeszcze całkowicie zamortyzowany, pozostaje kilka lat amortyzacji. Dziadek Wnioskodawcy rozlicza podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie tej działalności na zasadach ogólnych oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.
Dziadek Wnioskodawcy otrzymał interpretację indywidualną, według której planowana na rzecz Wnioskodawcy darowizna powyższego obiektu, nie będzie, jako czynność podlegająca przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, w ogóle objęta regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. zatem powyższa czynność nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w tym podatku po żadnej ze stron planowanej darowizny.
W piśmie z dnia 17 sierpnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca wskazał, że ma już prawo do pełnej zdolności do czynności prawnych, które nabył w dniu 14 sierpnia 2017 r.
Następnie wskazał, że dokładnej daty ewentualnej darowizny budynku usługowo-administracyjnego, nie jest w stanie wskazać, ale powinno to nastąpić niezwłocznie, to jest w ciągu 1-2 miesięcy od dnia otrzymania wnioskowanej interpretacji, o ile oczywiście będzie ona dla Wnioskodawcy na tyle zadowalająca, że planowaną darowiznę przyjmie. Jeżeli chodzi o cel wykorzystania przedmiotu darowizny, to ze względu na wybór formy opodatkowania (zasady ogólne), nie ma większego znaczenia, czy będzie to najem, czy własna działalność gospodarcza. Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą, której przynajmniej na początku głównym przedmiotem będzie najem, a ewentualnie w miarę dalszych możliwości, przede wszystkim finansowych i organizacyjnych, jakaś inna działalność gospodarcza. Część budynku będą zajmować biura (biuro) Jego podmiotu gospodarczego. Nie jest jednak w stanie precyzyjnie wskazać daty od kiedy będzie prowadzona działalność gospodarcza, może jedynie oświadczyć, że w sytuacji, gdy otrzymana interpretacja będzie na tyle zadowalająca, by działalność otworzyć, stanie się to bez zbędnej zwłoki po otrzymaniu interpretacji.
Przychody z działalności, której jak zaznaczył wcześniej, głównym przedmiotem ma być najem, będą opodatkowane na zasadach ogólnych (jako różnica między przychodami, a kosztami ich uzyskania). Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić przedmiot darowizny do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według jego wartości początkowej na poziomie ceny rynkowej. Nie wyklucza przyjęcia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotu darowizny, gdyż darczyńca wykorzystywał go ponad 60 miesięcy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Wnioskodawca może w przypadku planowanej darowizny, którą otrzyma:
- po pierwsze, uznać za jej wartość początkową - wartość rynkową przedmiotu darowizny (względnie wartość z umowy, jeżeli będzie niższa od rynkowej),
- po drugie, stosować w stosunku do tego przedmiotu darowizny - indywidualną stawkę amortyzacyjną?
Zdaniem Wnioskodawcy, jako obdarowany ma prawo zarówno wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jako wartość początkową tego budynku, jego wartość rynkową (a nie np. wartość księgową figurującą u darczyńcy – dziadka Wnioskodawcy), jak i stosować w odniesieniu do tego budynku indywidualną stawkę amortyzacyjną. Takie stanowisko, dotyczące oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wywodzi z wykładni językowej (literalnej) przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), dalej jako „u.p.d.o.f.”, co szczegółowo uzasadnia poniżej.
Według Wnioskodawcy, pozostawanie planowanej darowizny poza opodatkowaniem podatkiem dochodowym u darczyńcy (Jego dziadka), co potwierdzone zostało otrzymaną przez tego darczyńcę interpretacją indywidualną, w żadnej mierze nie ogranicza praw obdarowanego, zarówno co do przyjęcia jako wartości początkowej wartości rynkowej przedmiotu darowizny, jak i stosowania indywidualnej stawki amortyzacji.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 (winno być: art. 22g ust. 1 pkt 3 - dopisek Organu) u.p.d.o.f., wartość początkową w przypadku darowizny stanowi wartość rynkowa z dnia nabycia środka trwałego w drodze darowizny, chyba że umowa określa tę wartość jako niższą niż rynkowa (wtedy decyduje wartość z umowy). Zatem w konsekwencji dla Wnioskodawcy (jako obdarowanego) nie ma zupełnie znaczenia jaką wartość przedstawiał przedmiot darowizny u darczyńcy. Analiza dalszych przepisów art. 22g ust. 1a) -22 u.p.d.o.f. nie wskazuje również, by w jakikolwiek sposób określenie wartości początkowej środka trwałego u obdarowanego było uzależnione od zdarzeń dotyczących tego środka zaistniałych u darczyńcy, a więc zarówno od wartości rozliczanej u darczyńcy, jak i metody, czy nawet stawki amortyzacyjnej. W przedstawionym opisie planowanego zdarzenia przyszłego powyższa konkluzja ma istotne znaczenie, prowadzi bowiem do wniosku, że nawet fakt wcześniejszego przyjęcia u darczyńcy indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, który chce on darować Wnioskodawcy, powodującej w praktyce szybszą amortyzację, zarazem również wyższe koszty podatkowe, nie ma żadnego znaczenia w zakresie przyjęcia przez obdarowanego - Wnioskodawcę - jako wartości początkowej otrzymanego w ten sposób środka wartości rynkowej (względnie niższej, jeśli taką określi umowa).
Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczności dotyczące amortyzowania środka trwałego u darczyńcy nie mają również wpływu na stosowanie metody i stawki amortyzacji u Wnioskodawcy (obdarowanego), w tym możliwość stosowania przez Niego stawki indywidualnej.
Stawki indywidualne amortyzacji w przypadku budynków regulują przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 -4 u.p.d.o.f., które Wnioskodawca będzie mógł stosować bez przeszkód, oczywiście właściwie klasyfikując ten budynek według jednego z dwóch podanych przepisów, gdyż nie będą go wiązać zasady kontynuacji amortyzacji określone w art. 22h ust. 3 i ust. 3a) u.p.d.o.f.; te ostatnie przepisy dotyczą bowiem takich stanów prawnych, w których chodzi albo o następstwo prawne kolejnego z podatników (w wyniku połączenia, podziału, itp.) albo o wniesienie środka trwałego jako aportu w formie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Tymczasem planowana darowizna nie będzie wiązać się ani z następstwem prawnym, ani z aportem. Dziadek Wnioskodawcy daruje Mu budynek, więc Wnioskodawca nie jest podatnikiem, który stanowi podmiot „przekształcony” (powstały w wyniku podziału etc.), ani też dziadek Wnioskodawcy nie będzie wnosił aportu, bo przeczyłoby to istocie darowizny.
Dodatkowo Wnioskodawca zwraca uwagę na regulację art. 23 ust. 1 pkt 45a) u.p.d.o.f., według której nie są co prawda kosztami uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nabytych nieodpłatnie, ale sam ustawodawca wskazał wyjątek od powyższej reguły w postaci nabycia właśnie w drodze spadku lub darowizny, zatem a contrario, odpisy takie będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
Zatem podsumowując powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że nie ma przeszkód, by jako obdarowany stosował indywidualną stawkę amortyzacyjną (od wartości rynkowej lub umownej, jeśli będzie niższa od rynkowej), pomimo stosowania również stawki indywidualnej przez darczyńcę. Takie korzystne rozwiązanie ma umocowanie w powołanych przepisach u.p.d.o.f.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.
W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:
- stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
- został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
- składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:
- nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub
- dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
- nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.
W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).
Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.
Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).
W myśl art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.
W myśl art. 22h ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego, jeżeli składniki majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu wnoszącego taki wkład.
Na podstawie art. 22h ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio w przypadku określonym w art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a).
W świetle powyższego tylko w razie zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów lub gdy dany składnik majątku zostaje wniesiony jako wkład niepieniężny do spółki osobowej, obowiązuje tzw. zasada kontynuacji amortyzacji.
Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzyma w darowiźnie od swojego dziadka budynek usługowo-administracyjny, który dotychczas dziadek Wnioskodawcy wykorzystywał w swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawca w związku z otrzymaną darowizną zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej, której głównym przedmiotem będzie najem, przynajmniej na początku, a ewentualnie w miarę dalszych możliwości przede wszystkim finansowych i organizacyjnych, jakaś inna działalność gospodarcza. Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić przedmiot darowizny do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i jego wartość początkową ustalić na poziomie ceny rynkowej.
W aspekcie powyższego stwierdzić należy, że wartość początkową wskazanego we wniosku budynku usługowo-administracyjnego, otrzymanego w drodze darowizny, Wnioskodawca winien ustalić zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określi tę wartość w niższej wysokości. Zasada kontynuacji amortyzacji, o której mowa w art. 22h ust. 3 i ust. 3a ww. ustawy, nie znajdzie zatem zastosowania w niniejszej sprawie.
W tym miejscu wskazać należy, że przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca błędnie wskazał, że w celu określenia wartości początkowej środka trwałego należy odnieść się do przepisu art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku przyjęto, że Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wartości początkowej przedmiotu darowizny uznano za prawidłowe.
Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej ww. budynku usługowo-administracyjnego, możliwość jej ustalenia reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- (pkt 3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
- -dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
- (pkt 4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.
Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.
W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.
Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotowy budynek usługowo-administracyjny przed otrzymaniem go przez Wnioskodawcę w formie darowizny był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy przez dziadka Wnioskodawcy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym Wnioskodawca zamierza, po wprowadzeniu przedmiotu darowizny do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także ustaleniu jego wartości początkowej na poziomie ceny rynkowej, przyjąć dla niego indywidualną stawkę amortyzacyjną.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego, tj. budynku usługowo-administracyjnego, zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynek usługowo-administracyjny, jako środek trwały zostanie bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem, Wnioskodawca będzie mógł ustalić dla niego indywidualną stawkę amortyzacyjną.
W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Końcowo nadmienia się, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.
Należy podkreślić, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.