0113-KDIPT1-2.4012.241.2017.3.SM

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0113-KDIPT1-2.4012.241.2017.3.SM z 24 sierpnia 2017 r.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 17 maja 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 23 czerwca 2017 r.) oraz z 14 lipca 2017 r. (data wpływu 21 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej transakcji sprzedaży niezabudowanej nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej transakcji sprzedaży niezabudowanej nieruchomości jak również dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 lipca 2017 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

…. (dalej: Wnioskodawca) jest użytkownikiem wieczystym niezabudowanej nieruchomości położonej … przy ul. …. ozn. hip. …. (dalej: Nieruchomość). Przedmiotowa Nieruchomość została objęta dekretem …. z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m …. (dalej: ….). W stanie faktycznym sprawy Wnioskodawca nabył od dotychczasowych spadkobierców (byłych właścicieli) roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowej Nieruchomości, w wyniku transakcji sprzedaży zawartej w dniu 13 sierpnia 2012 r. w formie aktu notarialnego. W wyniku nabycia ww. roszczenia oraz przeprowadzenia właściwego postępowania, Prezydent m. …. wydał decyzję z 17 kwietnia 2014 r. o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie użytkowania wieczystego) na rzecz Wnioskodawcy. Wynikiem wydania ww. decyzji przez Prezydenta m. …. jest umowa z 24 czerwca 2014 r. o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste zawartej w formie aktu notarialnego pomiędzy Wnioskodawcą, a Prezydentem m. ….. Aktualnie w ww. sprawie jest prowadzone postępowanie mające na celu przekształcenie użytkowania wieczystego Nieruchomości we własność. W związku z powyżej zaistniałymi zdarzeniami faktycznymi, Wnioskodawca przedstawia zdarzenia przyszłe, które mogą wystąpić w sprawie.

Przedstawiając poniższe zdarzenia przyszłe Wnioskodawca zakłada, iż nastąpi skuteczne przekształcenie użytkowania wieczystego we własność. W zw. z tym Wnioskodawca po przekształceniu użytkowania wieczystego we własność, ma w zamiarze w I-II kwartale 2017 r. dokonać transakcji polegającej na zbyciu Nieruchomości na rzecz osoby trzeciej. Ponadto, Wnioskodawca ma w zamiarze uzyskane środki pieniężne pochodzące z tytułu zbycia Nieruchomości w całości przeznaczyć na zakup mieszkań w ciągu dwóch lat od końca roku w którym nastąpi zamierzone odpłatne zbycie Nieruchomości. Nabycie mieszkań ze środków pochodzących z transakcji zbycia Nieruchomości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W stanie faktycznym zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nie jest bowiem przedsiębiorcą zajmującym się profesjonalnym obrotem nieruchomościami i w zw. z tym nie osiąga stałego źródła zarobkowania z ww. tytułu.

Uzyskane środki pieniężne pochodzące z transakcji zbycia nieruchomości w …. przy ul. …. ozn. hip. …. (dalej: Nieruchomość) zostaną przeznaczone na nabycie mieszkań (lokali mieszkalnych). Wnioskodawca nabyte lokale mieszkalne ma w zamiarze wykorzystać do własnych celów mieszkaniowych, tj. zamieszkać w nich osobiście (okresowo).

Wnioskodawca nabył Nieruchomość (przedmiotową działkę niezabudowaną) wskutek przeprowadzenia właściwego postępowania przez Prezydenta m. …., którego skutkiem było wydanie decyzji z 17 kwietnia 2014 r. o przyznanie prawa własności czasowej. Wnioskodawca nabywając Nieruchomość miał na celu przede wszystkim odzyskanie mienia co do którego nabył prawo w wyniku nabycia roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, a także powiększenie stanu własnego majątku.

Wnioskodawca do tej pory poniósł, lub poniesie w przyszłości koszty zw. z Nieruchomością takie jak: koszty wieczystego użytkowania, związane z poszukiwaniem potencjalnych nabywców Nieruchomości. Natomiast, Wnioskodawca nie ma w zamiarze podejmowania nadzwyczajnych czynności zmierzających do podniesienia wartości Nieruchomości (takich jak ogrodzenie, bądź wydzielenie dróg), bądź nadzwyczajnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Aktywność Wnioskodawcy ma w zamiarze utrzymanie Nieruchomości w stanie niepogorszonym, tj. podjęcie standardowych czynności celem utrzymania wartości rzeczy, bez znacznego angażowania środków na podniesienie dotychczasowej wartości Nieruchomości.

W dotychczasowym stanie faktycznym Wnioskodawca w ogóle nie dysponował Nieruchomością. Taki stan rzeczy wynika ze skomplikowanego stanu prawnego Nieruchomości. Aktualnym posiadaczem nie jest Wnioskodawca, lecz podmiot trzeci (Spółdzielnia). Wnioskodawcę i podmiot trzeci (Spółdzielnię) nie łączy żaden stosunek cywilnoprawny taki jak umowa najmu lub dzierżawy. Wnioskodawca do tej pory nie pobierał żadnych pożytków z tytułu nabycia Nieruchomości, ani nie zawierał umowy najmu/dzierżawy. Niemniej jednak, podmiot trzeci (Spółdzielnia) zachowuje się tak jak posiadacz Nieruchomości i wykorzystuje ją do własnych celów gospodarczych. W zdarzeniu przyszłym Nieruchomość zostanie Wnioskodawcy fizycznie przekazana dopiero po zawarciu przez niego właściwej ugody pozwalającej mu na faktyczne dysponowanie Nieruchomością (pomimo wydania właściwych decyzji administracyjnych stwierdzających przyznane mu prawa w ww. zakresie).

Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w związku z nabyciem przedmiotowej Nieruchomości.

Dla terenu, w skład którego wchodzi przedmiotowa działka, jest uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość jest położona na terenie zurbanizowanym przeznaczonym pod zabudowę biurowo-usługowo-mieszkaniową.

W piśmie z dnia 14 lipca 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, podano, że:

1. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości do sprzedaży oprócz nieruchomości objętej wnioskiem, tj. położonej …. przy ul …. ozn. hip. ….. (dalej: Nieruchomość).
   
2. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży innych działek/nieruchomości zabudowanych.
   
3. Na pytanie tut. Organu: „Czy zostało dokonane przekształcenie użytkowania wieczystego niezabudowanej nieruchomości, o której mowa we wniosku ORD-IN, we własność?
   1. Jeśli tak, to proszę podać kiedy?
      
   2. Jeżeli nie, to proszę wskazać na jakim etapie jest postępowanie mające na celu przekształcenie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości we własność?”,

wskazano, że: „Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym we wniosku pierwotnym, postępowanie w przedmiocie przekształcenia użytkowania wieczystego Nieruchomości we własność jest w toku i nie zostało aktualnie zakończone. Aktualnie ww. postępowanie jest na etapie zebrania całości dokumentacji niezbędnej do przekształcenia we własność, tj. wydania stosownej opinii przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów co do tego czy w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowania przepisy o pomocy publicznej (sprawie dotyczącej przekształcenia we własność). Powyższa okoliczność (oczekiwanie na opinię Prezesa UOKiK) jest zasadniczym powodem dla którego ww. postępowanie nie zostało jeszcze zakończone i nie nastąpiło przekształcenie we własność. Wnioskodawca zakłada – tak jak we wniosku pierwotnym – iż nastąpi przekształcenie we własność (w tym brak zastosowania przepisów o pomocy publicznej w przedmiotowej sprawie).

4. Na pytanie tut. Organu: „Proszę podać przepisy prawa, na podstawie których Wnioskodawca pomimo, że jest użytkownikiem wieczystym/właścicielem przedmiotowej nieruchomości, nie może faktycznie dysponować nieruchomością (pomimo wydania właściwych decyzji administracyjnych stwierdzających przyznane mu prawa w ww. zakresie)?”, udzielono odpowiedzi, iż: „We wniosku pierwotnym (zgodnie ze stanem faktycznym na dzień złożenia wniosku) Wnioskodawca nie dysponował nieruchomością. Sytuacja ww. zakresie uległa zmianie. Wnioskodawca w chwili obecnej dysponuje przedmiotową Nieruchomością wskutek zawarcia ugody ze Spółdzielnią. W ocenie Wnioskodawcy w momencie złożenia wniosku pierwotnego o wydanie interpretacji, Spółdzielnia nie posiadała podstawy prawnej do dysponowania nieruchomością, w związku z czym Wnioskodawca wytoczył powództwo przeciw Spółdzielni.
   
5. Ugoda ze Spółdzielnią została już zawarta, co nastąpiło po złożeniu wniosku pierwotnego o wydanie indywidualnej interpretacji. Podstawą prawną do zawarcia ww. ugody były ogólne przepisy kodeksu cywilnego w tym zwłaszcza art. 917 k.c. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu „przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać”.
   
6. Na podstawie zawartej ugody pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółdzielnią, Wnioskodawca przejął fizyczne (faktyczne) dysponowanie Nieruchomością, a w zamian wycofał powództwo o odszkodowanie złożone przeciwko Spółdzielni (dotyczące bezprawnego faktycznego władania Nieruchomością przez Spółdzielnię).
   
7. Na pytanie tut. Organu: „Czy w wyniku zawartej ugody bądź innych czynności Spółdzielnia będzie zobowiązana na rzecz Wnioskodawcy do wypłaty jakichkolwiek środków finansowych? Jeśli tak, to proszę podać z jakiego tytułu?”, podano, że: „Na podstawie zawartej ugody Spółdzielnia zobowiązała się jedynie do zwrotu opłaty od pozwu o odszkodowanie (kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytoczeniem powództwa).
   
8. Na pytanie tut. Organu: „Czy Wnioskodawca będąc użytkownikiem wieczystym podejmował/podejmuje/będzie podejmował aktywne działania w celu uzyskania prawa do faktycznego dostępu do przedmiotowej nieruchomości?”, wskazano: „Działania Wnioskodawcy ograniczyły się do złożenia powództwa (wycofanego), a następnie zawarcia przedmiotowej ugody i tym samym uzyskaniem prawa do faktycznego dostępu do Nieruchomości”.
   
9. Na pytanie tut. Organu: „Czy Wnioskodawca będąc właścicielem będzie podejmował aktywne działania w celu uzyskania prawa do faktycznego dostępu do przedmiotowej nieruchomości?”, wskazano, że: „Wnioskodawca już jako użytkownik wieczysty posiada przedmiotową Nieruchomość. Wnioskodawca uzyskał taki dostęp już po złożeniu wniosku pierwotnego o wydanie indywidualnej interpretacji”.
   
10. Na pytanie tut. Organu: „Czy Wnioskodawca występował/wystąpi/ będzie występował na drogę sądową przeciwko Spółdzielni z roszczeniem o zaniechanie zaprzestania korzystania z przedmiotowej nieruchomości, w związku z wykorzystywaniem przez nią ww. nieruchomości?”, udzielono odpowiedzi, iż: „Wnioskodawca wystąpił z powództwem o odszkodowanie złożonym przeciw Spółdzielni. Powództwo zostało wycofane wskutek zawarcia ugody ze Spółdzielnią.”.
    
11. Powództwo zostało złożone przed złożeniem wniosku pierwotnego o wydanie indywidualnej interpretacji (wycofane po zawarciu ugody ze Spółdzielnią). Wnioskodawca – na podstawie zawartej ugody – otrzymał od Spółdzielni wyłącznie zwrot opłaty od pozwu o odszkodowanie.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja opisana powyżej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym polegająca na zbyciu Nieruchomości będzie obciążona podatkiem od towarów i usług? (oznaczone we wniosku jako pytanie nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy:

(we wniosku jako Ad. 4)

W treści art. 5 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r poz. 710 ze zm., dalej: ustawa o VAT lub ustawa o podatku od towarów i usług), Ustawodawca wskazał czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Transakcja polegająca na zbyciu przedmiotowej Nieruchomości może stanowić odpłatną dostawę towaru na terytorium kraju, jednak tylko w sytuacji, gdy dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w treści art. 15 ww. ustawy. W ocenie Wnioskodawcy tylko wyłącznie w przypadku, gdy będzie on posiadał status podatnika w rozumieniu ustawy o VAT, wówczas transakcja zbycia Nieruchomości będzie podlegała pod reżim ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”.

Przepis ten warunkuje uzyskanie statusu podatnika VAT od samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej. Z kolei, na gruncie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wprowadza definicje działalności gospodarczej obowiązującej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mianowicie „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on statusu podatnika w rozumieniu ww. przepisów. Takie uznanie wynika m.in. ze stanu faktycznego przedstawionego w części G) niniejszego wniosku. Nabycie przedmiotowej Nieruchomości nie stanowiło bowiem zorganizowanego procederu Wnioskodawcy, lecz w istocie miało charakter tzw. zwykłego nabycia rzeczy nieruchomej. W związku z tym dalsze, założone przez Wnioskodawcę transakcje zbycia/nabycia nieruchomości nie mają na celu wykorzystania w sposób ciągły majątku nieruchomego należącego do Wnioskodawcy. W istocie należy bowiem odróżnić sytuację, w której podatnik działa w sposób podobny do profesjonalnego uczestnika obrotu nieruchomościami oraz sytuację, w której okazyjnie nabywa/zbywa posiadane przez siebie nieruchomości. W drugim opisanym przypadku mamy do czynienia ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, a nie profesjonalnym uczestnictwem na rynku obrotu nieruchomościami.

Na uwadze w tym zakresie należy mieć zwłaszcza treść orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1381/14 w którym podniesiono, iż „zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej”. W stanie faktycznym zdarzeń przyszłych Wnioskodawca w ramach swojej aktywności gospodarczej dokonuje nabycia/zbycia nieruchomości w sposób okazyjny, sporadyczny i ma ono charakter zarządzania własnym, indywidualnym majątkiem. Niemniej jednak, zamierzone transakcje pozbawione są przymiotu zorganizowania i ciągłości. Wnioskodawca nie prowadzi bowiem zorganizowanego przedsiębiorstwa zajmującego się obrotem nieruchomościami. Co więcej, wszystkie zawierane przez niego transakcje – zarówno w stanie faktycznym zdarzeń przyszłych, jak i w toku poprzedniej aktywności w obrocie gospodarczym Wnioskodawcy – mają charakter typowy dla zwykłego wykonywania prawa własności. Stopień aktywności Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami nie jest podobny np. do pośredników nieruchomościami, deweloperów itp. W ocenie Wnioskodawcy, brak zorganizowania, ciągłości w zakresie obrotu nieruchomościami, a także charakter zarządu własnym majątkiem przesądza o tym, iż nie posiada on statusu podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższa argumentacja została m.in. potwierdzona w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Rz 329/13, w którym podniesiono, iż „nawet jeśli jakaś czynność jest dokonywana przez podmiot mający status podatnika podatku VAT w ogóle, to będzie ona podlegała opodatkowaniu tym podatkiem jedynie wówczas, gdy zostanie dokonana w okolicznościach pozwalających na przypisanie jej cech działalności gospodarczej, a zatem jeśli będzie miała ona charakter profesjonalny i ciągły. Konieczność spełnienia tego warunku opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest mocno akcentowana w orzecznictwie ETS. Wynika z niego, że w przypadku osób fizycznych oraz prawnych, nawet jeśli są one podatnikami VAT, transakcje przez nich dokonane podlegają opodatkowaniu wyłącznie wówczas, gdy dana czynność ma charakter działalności gospodarczej „(por wyroki ETS: z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Finanzamt Uelzen przeciwko Dieter Ambrecht, z dnia 8 marca 2001 r. w sprawie C-415/98 Laszlo Baksci przeciwko Finanzamt Fuerstenfeldbruck)”.

Z kolei, w treści orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1507/12 wskazano „wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego”.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy nie posiada on statusu podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to brak opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji polegających na zbyciu/nabyciu nieruchomości w przedstawionym stanie faktycznym zdarzenia przyszłego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż jakkolwiek Wnioskodawca wskazał we wniosku ORD-IN w części E Przedmiot wniosku, iż wniosek dotyczy zarówno zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, to jednakże mając na uwadze okoliczności sprawy, z których wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotową Nieruchomość, tut. Organ uznał, iż wniosek dotyczy wyłącznie zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej, należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych dla celów zarobkowych.

W związku z tym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Przy czym w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Udzielając odpowiedzi na postawione pytanie prejudycjalne, w powołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił TSUE – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym – podkreślił Trybunał.

Jednocześnie w tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht). Ww. orzeczenie dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z informacji przedstawionych we wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym niezabudowanej nieruchomości położonej ….. W chwili obecnej Wnioskodawca dysponuje przedmiotową Nieruchomością wskutek zawarcia ugody ze Spółdzielnią. W ocenie Wnioskodawcy w momencie złożenia wniosku pierwotnego o wydanie interpretacji, Spółdzielnia nie posiadała podstawy prawnej do dysponowania nieruchomością, w związku z czym Wnioskodawca wytoczył powództwo przeciw Spółdzielni. Na podstawie zawartej ugody pomiędzy Wnioskodawcą a Spółdzielnią, Wnioskodawca przejął fizyczne (faktyczne) dysponowanie Nieruchomością, a w zamian wycofał powództwo o odszkodowanie złożone przeciwko Spółdzielni (dotyczące bezprawnego faktycznego władania Nieruchomością przez Spółdzielnię). Wnioskodawca – na podstawie zawartej ugody – otrzymał od Spółdzielni wyłącznie zwrot opłaty od pozwu o odszkodowanie (kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytoczeniem powództwa). Wnioskodawca po przekształceniu użytkowania wieczystego we własność, ma zamiar w I-II kwartale 2017 r. dokonać transakcji polegającej na zbyciu Nieruchomości na rzecz osoby trzeciej. Wnioskodawca nabywając Nieruchomość miał na celu przede wszystkim odzyskanie mienia co do którego nabył prawo w wyniku nabycia roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, a także powiększenie stanu własnego majątku. Wnioskodawca do tej pory poniósł, lub poniesie w przyszłości koszty zw. z Nieruchomością takie jak: koszty wieczystego użytkowania, związane z poszukiwaniem potencjalnych nabywców Nieruchomości.

Na tle powyższego Wnioskodawca zadał pytanie czy transakcja zbycia przedmiotowej Nieruchomości będzie obciążona podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w świetle przywołanych wyżej przepisów należy wskazać, że dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano.

W okolicznościach natomiast niniejszej sprawy należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że – wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca – nabycie przedmiotowej Nieruchomości nie miało charakteru cyt. „(…) tzw. zwykłego nabycia rzeczy nieruchomej (…)” lecz stanowiło zorganizowany proceder Wnioskodawcy.

W celu uzyskania tytułu własności przedmiotowej Nieruchomości Wnioskodawca dokonał bądź zainicjował wiele czynności. Zainteresowany bowiem w pierwszej kolejności nabył od dotychczasowych spadkobierców (byłych właścicieli) roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowej Nieruchomości, w wyniku transakcji sprzedaży zawartej w dniu 13 sierpnia 2012 r. w formie aktu notarialnego. W związku z nabyciem ww. roszczeń Prezydent m. …. przeprowadził postępowanie, w wyniku którego wydał decyzję z 17 kwietnia 2014 r. o przyznaniu prawa własności czasowej (obecnie użytkowania wieczystego) na rzecz Wnioskodawcy. Skutkiem powyższej decyzji wydanej przez Prezydenta m. …. stała się umowa z 24 czerwca 2014 r. o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste zawartej w formie aktu notarialnego pomiędzy Wnioskodawcą, a Prezydentem m. ….. Obecnie toczy się postępowanie mające na celu przekształcenie użytkowania wieczystego we własność. W międzyczasie Wnioskodawca złożył powództwo o odszkodowanie przeciwko Spółdzielni dotyczącego bezprawnego faktycznego władania Nieruchomością przez Spółdzielnię, po czym w tym zakresie zawarł ze Spółdzielnią ugodę, a powództwo wycofał.

W tych okolicznościach brak podstaw do twierdzenia przez Wnioskodawcę, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zwykłym nabyciem Nieruchomości. Proces nabycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości jest działaniem wieloetapowym, czasochłonnym i generującym koszty. Nadto z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będąc już w posiadaniu przedmiotowej Nieruchomości nie zamierza wykorzystać przedmiotowej Nieruchomości do zaspokojenia swoich potrzeb własnych (osobistych), lecz dokonać zbycia tej działki w celu uzyskania środków finansowych. Dopiero uzyskane środki finansowe ze sprzedaży przeznaczyć na nabycie lokali mieszkalnych.

Koncepcja podejmowanych działań przez Wnioskodawcę, tj. dokonanie transakcji polegającej na zbyciu Nieruchomości na rzecz osoby trzeciej po przekształceniu użytkowania wieczystego we własność dowodzi, że w krótkim czasie od jej nabycia zostały/zostaną przez niego podjęte czynności, które świadczą o tym, że Zainteresowany przedmiotową Nieruchomość traktuje jak towar handlowy.

W związku z powyższym należy wskazać, że istotnym elementem, przesądzającym o uznaniu planowanej przez Zainteresowanego transakcji sprzedaży za prowadzenie działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jest fakt, że Wnioskodawca nabywając Nieruchomość miał na celu dalsze jej odsprzedanie, które to zachowania są charakterystyczne dla handlowców, podmiotów profesjonalnie zajmujących się sprzedażą nieruchomości.

Zaznaczyć przy tym należy, że na ocenę dokonanych przez Wnioskodawcę działań nie może mieć wpływu to, że sprzedaż nie będzie miała ciągłego charakteru i stanowi czynność o niskiej częstotliwości. Skala podjętych przez Wnioskodawcę w celu władania Nieruchomością jak właściciel wskazuje, że czynności te wyrażają wolę Zainteresowanego i jego zamiar wykorzystania majątku nie na cele osobiste, lecz w celu odniesienia korzyści finansowej. Bez wpływu na ocenę analizowanego przypadku pozostaje także fakt, że – jak wskazał Zainteresowany – środki pieniężne pochodzące z transakcji zbycia przedmiotowej Nieruchomości zostaną przeznaczone na nabycie mieszkań (lokali mieszkalnych), a Wnioskodawca nabyte lokale mieszkalne ma w zamiarze wykorzystać do własnych celów mieszkaniowych, tj. zamieszkać w nich osobiście (okresowo).

Należy bowiem podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej Nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie miało to miejsca.

Analiza przedstawionego opisu sprawy, dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa prowadzi do wniosku, że podjęte przez Wnioskodawcę działania są podjęte nie w celu wykorzystywania Nieruchomości do zaspokojenia potrzeb osobistych Zainteresowanego (np. budowa domu), tylko w celach handlowych. Takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

Zatem nie cele osobiste – w przypadku Wnioskodawcy brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw działania Zainteresowanego, wobec czego planowana czynność zbycia przedmiotowej Nieruchomości nie będzie stanowiła – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – rozporządzania majątkiem osobistym. Planowana sprzedaż Nieruchomości niezabudowanej wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. A skoro sprzedaż będzie wykraczała poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, będzie stanowiła działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca wystąpi dla tej czynności w charakterze podatnika tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast z art. 113 ust. 13 ustawy wynika, iż zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
        
      • wyrobów tytoniowych,
        
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy art. 113 ustawy należy wskazać, że – co do zasady – o ile podatnik nie przekroczył kwoty sprzedaży określonej na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, ma prawo do korzystania z ww. zwolnienia do momentu przekroczenia tej kwoty, pod warunkiem, że nie wykonuje czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy.

W niniejszej sprawie należy zauważyć, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowej Nieruchomości, dla której jest uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym ww. Nieruchomość jest położona na terenie zurbanizowanym przeznaczonym pod zabudowę biurowo-usługowo-mieszkaniową, będzie stanowić dostawę terenów budowlanych. Stosownie bowiem do treści art. 2 pkt 33 ustawy przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Tym samym przedmiotowa sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy w związku z art. 113 ust. 13 ustawy.

Jednocześnie brak podstaw prawnych do zastosowania przez Wnioskodawcę dla ww. sprzedaży Nieruchomości niezabudowanej zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. W myśl tego przepisu zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Natomiast jak wskazano wyżej przedmiotowa Nieruchomość stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

W analizowanej sprawie nie będą również spełnione przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jakkolwiek Wnioskodawca wskazał, że nie przysługiwało jemu prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w związku z nabyciem przedmiotowej Nieruchomości, jednakże z treści wniosku nie wynika, że ww. Nieruchomość była/jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od VAT.

Zatem, mając na uwadze treść przywołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowej Nieruchomości będzie obciążona podatkiem VAT. Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy będzie opodatkowana 23% stawką podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Końcowo należy zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.