Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.57.2017.2.BB
z 21 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 09 maja 2017 r. (data wpływu – 16 maja 2017 r.), uzupełnionym 29 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia masy spadkowej z Australii:

• w części dotyczącej obowiązku zapłaty podatku od spadków i darowizn w Polsce – jest prawidłowe,
• w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia masy spadkowej z Australii.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 14 czerwca 2017 r., znak: 0111-KDIB4.4015.57.2017.1.BB wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 29 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni na mocy postanowienia Sądu Rejonowego nabyła 16 września 2016 roku spadek po spadkodawczyni na podstawie testamentu.

Spadkodawczyni zmarła w Polsce w dniu 21 kwietnia 2011 roku. Wnioskodawczyni w toku postępowania spadkowego po zmarłej spadkodawczyni uzyskała informację, iż 20 kwietnia 2011 roku w Australii zmarł brat spadkodawczyni – obywatel Australii. Wśród osób dziedziczących po zmarłym bracie spadkodawczyni jest Wnioskodawczyni wobec uzyskania ww. postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po spadkodawczyni (siostrze zmarłego spadkodawcy z Australii).

Z uzyskanych informacji od Powiernika Publicznego zajmującego się zarządem spadku w Australii po zmarłym bracie spadkodawczyni wynika, iż w chwili obecnej majątek spadkowy (w skład spadku wchodzą również nieruchomości położone w Australii) jest spieniężany, a uzyskane środki z tego tytułu mają być przekazane Wnioskodawczyni jako spadkobierczyni.

Ponadto wskazać należy, iż w świetle prawa spadkowego obowiązującego w Australii właścicielem masy spadkowej po śmierci spadkodawcy staje się wykonawca lub administrator spadku (jest nim najczęściej Powiernik Publiczny), który rozporządza nim do momentu przekazania go spadkobiercom. Spadkobierca nie nabywa praw do spadku do momentu otrzymania całego swojego udziału w masie spadkowej od Powiernika Publicznego. Spadkobiercy otrzymują tylko płatności od Powiernika Publicznego a tytuł prawny zarządcy spadku trwa do czas pełnego rozdysponowania masy spadkowej.

Jednocześnie w Australii, według wiedzy zgromadzonej przez Wnioskodawczynię, nie ma konstrukcji odpowiadających formule przyjęcia spadku lub postanowienia o nabyciu spadku, gdyż spadkobiercy nabywają prawo do spadku z chwilą przekazania im z masy spadkowej konkretnego majątku przez wspomnianego zarządcę spadku.

Tym samym, w świetle powyższego, w tej chwili Wnioskodawczyni nie jest formalnym spadkobiercą. Ponadto według informacji uzyskanych przez Wnioskodawczynię, zgodnie z praktyką obowiązującą w Australii zarządca spadku przekazuje spadkobiercom spieniężoną masę spadkową po zmarłym ratami, w drodze dokumentów rozliczeniowych. Wnioskodawczyni ma obywatelstwo polskie, obecnie mieszka w Niemczech, tam też pracuje i odprowadza podatki.

W piśmie z 23 czerwca 2017 r. (wpływ do Organu – 29 czerwca 2017 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawczyni wyjaśniła, że:

• środki wpłacane na jej konto pochodzić będą ze spieniężenia masy spadkowej (w tym spieniężenia ruchomości i nieruchomości) przez Powiernika Publicznego – zarządcę spadku; Wnioskodawczyni będzie otrzymywać tylko środki finansowe (pieniądze);
• Wnioskodawczyni nabyła spadek po zmarłym bracie spadkodawczyni w wyniku dziedziczenia w Polsce po zmarłej spadkodawczyni jako siostrze po zmarłym spadkodawcy w Australii. Tym samym Wnioskodawczyni nie należy do kręgu spadkobierców ustawowych po zmarłym spadkodawcy z Australii, jak również nie jest spadkobiercą na podstawie testamentu sporządzonego przez niego. Spadkobierczynią jest z tytułu dziedziczenia po zmarłej siostrze (jako spadkobierczyni) zmarłego spadkodawcy z Australii.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Kiedy spadkobierca powinien zapłacić podatek od spadków i z tego tytułu złożyć stosowną deklarację podatkową; w istocie czy w związku z powyższym spadkobraniem obowiązek podatkowy spadkobiercy z tytułu uzyskania środków ze spieniężonego spadku powstaje w momencie wpływu poszczególnych transz środków pieniężnych na rachunek bankowy spadkobiercy, czy dopiero z momentem rozdysponowania przez zarządcę całej masy spadkowej, tzn. wpływu na rachunek bankowy ostatniej transzy środków pieniężnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni w przypadku opisanego wyżej spadkobrania:

1. powstanie obowiązek zapłaty podatku od spadków w Polsce;
2. obowiązek ten powstanie z momentem uzyskania przez podatnika pełnej kwoty spadku;
3. nastąpi to po skutecznej realizacji ostatniej wpłaty na rachunek bankowy, na podstawie której podatnikowi przekazany zostanie należny mu w całości udział w spadku, przez zagranicznego (australijskiego) powiernika spadku;
4. w tym momencie skonkretyzuje się obowiązek podatkowy co do całej masy spadkowej znajdującej się za granicą i tym samym dopiero od tego momentu spadkobierca będzie zobowiązany złożyć w ustawowym terminie stosowną deklarację w podatku od spadków i darowizn.
   
   

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem: dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Natomiast zgodnie z art. 2 tej ustawy, nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega temu podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 5 obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do przepisu art. 6 ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje, przy nabyciu w drodze dziedziczenia – z chwilą przyjęcia spadku.

Z uwagi na fakt, że obowiązujące prawo w Australii nie zna pojęcia przyjęcie spadku, a spadkobiercy – jak wskazano wcześniej – nabywają prawo do spadku z chwilą przekazania im środków uzyskanych ze spieniężenia konkretnego spadku przez zarządcę – zdaniem Wnioskodawczyni – zasadne jest twierdzenie, że obowiązek w podatku od spadków i darowizn powstanie w przedmiotowym przypadku z chwilą otrzymania przez Wnioskodawczynię całości masy spadkowej. Takie stanowisko znajduje oparcie w piśmie Ministra Finansów z 14 października 2005 r. znak LK-834-32/BG/05/579), w którym wskazano: „Problem poruszony w piśmie dotyczy momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn w przypadku nabycia spadku po zmarłym obywatelu Australii. Z informacji uzyskanych z Konsulatu Generalnego RP wynika, iż w świetle prawa spadkowego obowiązującego w Australii właścicielem masy spadkowej po śmierci spadkodawcy staje się wykonawca lub administrator spadku (jest nim najczęściej Powiernik Publiczny), który rozporządza nim do momentu przekazania go spadkobiercom. Spadkobierca nie nabywa praw do spadku do momentu otrzymania całego swojego udziału w masie spadkowej od Powiernika Publicznego”.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze dziedziczenia – z chwilą przyjęcia spadku. Jeżeli jednak nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma (art. 6 ust. 4 ustawy).

W związku z tym, iż obowiązujące prawo w Australii nie zna pojęcia przyjęcie spadku, a spadkobiercy nabywają prawo do spadku z chwilą przekazania im konkretnego majątku przez zarządcę wydaje się więc zasadne stwierdzenie, iż obowiązek w podatku od spadków i darowizn powstanie w przedmiotowym przypadku z chwilą otrzymania przez spadkobierców całości masy spadkowej wraz z tytułem prawnym do spadku.

Wnioskodawczyni na ten moment nie otrzymała jeszcze żadnej transzy środków pieniężnych ze spadku. Środki pieniężne będą natomiast przekazywane przez zarządcę w miarę upłynniania masy spadkowej (sprzedaży aktywów wchodzących w skład spadku). Spadkobierca otrzyma faktycznie spadek w sytuacji, gdy rozliczenie następuje za pomocą przelewów bankowych, w momencie otrzymania (wpływu) ostatnich środków pieniężnych ze spadku na rachunek bankowy.

Zatem, dopiero po uzyskaniu całości udziału w masie spadkowej powstanie obowiązek podatkowy zgodnie z ww. przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawczyni wskazuje, że:

Nie jest i nie może być podatnikiem podatków australijskich związanych ze spadkiem, gdyż według prawa australijskiego na żadnym etapie nie jest właścicielem masy spadkowej – właścicielem takim przez cały okres procedury spadkowej jest wspomniany zarządca spadku. Rozliczenie ze spadkobiercą następuje co do zasady poprzez spieniężenie masy i wypłatę na jego rzecz kwot pochodzących z tego spieniężenia. Spadkobierca taki nie ma obowiązku składania deklaracji podatkowej ani odprowadzania podatku do czasu pełnego rozliczenia się z nim przez zarządcę spadku. Po spełnieniu warunków opisanych powyżej zaistnieje dla takiego spadkobiercy obowiązek podatkowy na zasadach ogólnych co obejmuje również obowiązek złożenia deklaracji podatkowej z powyższego tytułu.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała interpretacje indywidualne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2017 r., poz. 459, ze zm.). W myśl art. 922 § 1 tej ustawy przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Zgodnie z art. 924 tejże ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, iż dniem nabycia spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast, zgodnie z art. 1025 § 1 ww. Kodeksu, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z powyższym spadkobierca, który w chwili otwarciu spadku był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn od nabytej własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz od nabytej własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą.

Z treści art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że w przypadku nabycia spadku obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje − przy nabyciu w drodze dziedziczenia − z chwilą przyjęcia spadku.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 cyt. ustawy, jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt nabycia.

Zgodnie zatem z ww. przepisami obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze dziedziczenia z chwilą przyjęcia spadku lub jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, z chwilą sporządzenia pisma, a w przypadku gdy pismem tym jest orzeczenie sądu, z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Podstawę opodatkowania – zgodnie z art. 7 ust. 1 tejże ustawy – stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

W myśl art. 17a ust. 1 ww. ustawy, podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 17a ust. 3 tejże ustawy, w przypadku nabycia rzeczy lub praw majątkowych niewykazanych w zeznaniu podatkowym, podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania podatkowego organowi, któremu złożono zeznanie podatkowe, w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nabyła spadek po spadkodawczyni na podstawie testamentu. Spadkodawczyni ta odziedziczyła zaś majątek po bracie z Australii. Wnioskodawczyni tym samym jednocześnie nabyła składniki majątku, które zostawił zmarły brat spadkodawczyni, co było wynikiem dziedziczenia w Polsce po zmarłej spadkodawczyni jako siostrze po zmarłym spadkodawcy w Australii. Tym samym Wnioskodawczyni nie należy do kręgu spadkobierców ustawowych po zmarłym spadkodawcy z Australii, jak również nie jest spadkobiercą na podstawie testamentu sporządzonego przez niego. Spadkobierczynią jest z tytułu dziedziczenia po zmarłej siostrze (jako spadkobierczyni) zmarłego spadkodawcy z Australii.

Zatem jak wynika z treści przedstawionego zdarzenia, Wnioskodawczyni na mocy postanowienia Sądu nabyła spadek po spadkodawczyni zmarłej w Polsce w 2011 r.

W związku z nabyciem spadku po spadkodawczyni zmarłej w Polsce powstał dla Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy. Jak wynika z art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek ten powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia Sądu o nabyciu spadku.

Jak wynika z opisu zdarzenia, Wnioskodawczyni nie należy do kręgu spadkobierców (ustawowych, testamentowych) po zmarłym spadkodawcy z Australii. Wnioskodawczyni nabyła jedynie majątek (udział w majątku) zmarłego spadkodawcy z Australii na skutek dziedziczenia po spadkodawczyni zmarłej w Polsce.

Wobec powyższego należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż w związku z nabyciem majątku z Australii, Wnioskodawczyni jest obowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn na terytorium Polski.

Nie można jednakże zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, w części w której wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstanie dla niej dopiero po uzyskaniu całości udziału w masie spadkowej.

Jak wyżej wskazano, obowiązek podatkowy powstał dla Wnioskodawczyni w momencie uprawomocnienia się postanowienia Sądu o nabyciu spadku po spadkodawczyni zmarłej w Polsce.

Jeżeli zatem Wnioskodawczyni zgłosiła do opodatkowania nabycie tytułem dziedziczenia, to w związku z nabyciem majątku spadkowego z Australii nie powstanie dla Wnioskodawczyni ponownie obowiązek podatkowy.

Obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn nie powstaje bowiem w innym terminie w odniesieniu do każdego składnika nabytego tytułem dziedziczenia (tj. odnośnie do nabycia każdej rzeczy), ale w związku z określonym zdarzeniem. W przypadku Wnioskodawczyni jest to nabycie spadku po osobie zmarłej w Polsce.

Tym samym powołane przez Wnioskodawczynię stanowisko Ministra Finansów z 14 października 2005 r. znak LK-834-32/BG/05/579, w treści którego wskazano, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania przez spadkobierców całości masy spadkowej po obywatelu Australii wraz z tytułem prawnym do spadku nie ma w tym przypadku zastosowania. Dotyczy ono bowiem dziedziczenia po obywatelu Australii. Wnioskodawczyni nie dziedziczy natomiast po obywatelu Australii – nabywa jedynie masę spadkową (udział), która wchodzi w skład spadku nabytego przez Wnioskodawczynię po spadkodawczyni zmarłej w Polsce.

W rezultacie zatem, w związku z nabyciem spadku po zmarłej w Polsce spadkodawczyni, Wnioskodawczyni obowiązana była zgodnie z art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, zeznania podatkowego o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych.

Zgodnie z art. 17a ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jeżeli w zeznaniu podatkowym nie został wykazany nabyty składnik (bądź składniki) majątku, podatnik obowiązany jest do złożenia korekty tego zeznania w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu.

Z treści wniosku wynika, iż na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnej transzy środków pochodzących ze spadku (majątek jest spieniężany przez Zarządcę masy spadkowej).

Jeżeli zatem w przyszłości Wnioskodawczyni otrzyma środki pieniężne pochodzące ze spieniężonego majątku w Australii lub otrzyma pismo informujące o konkretnej kwocie, która stanowi jej udział w masie spadkowej, to zgodnie z art. 17a ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, będzie ona obowiązana do złożenia korekty zeznania, bowiem zeznanie o nabyciu spadku po spadkodawczyni zmarłej w Polsce winno być już złożone.

Przy czym nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawczyni, iż obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn powstanie dopiero w momencie realizacji ostatniej wpłaty na rachunek i że wówczas dopiero Wnioskodawczyni będzie obowiązana złożyć stosowną deklarację.

Jak wyżej wskazano, Wnioskodawczyni była obowiązana do złożenia zeznania w terminie 1 miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego w związku z nabyciem spadku po zmarłej spadkodawczyni w Polsce.

Z kolei w związku z nabyciem każdorazowej wpłaty (transzy) spieniężonego spadku z Australii ciążą na Wnioskodawczyni obowiązki wynikające z art. 17a ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. dokonanie korekty zeznania.

Reasumując, w części dotyczącej obowiązku zapłaty podatku w Polsce stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe. W pozostałej części jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych należy wskazać, że dotyczą odmiennych od przedmiotowej sprawy stanów faktycznych i nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.