Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.87.2017.1.SG
z 21 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 22 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia wartości początkowej przedmiotu leasingu, który stanowi prawa ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej lub Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej dla celów amortyzacji podatkowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej przedmiotu leasingu, który stanowi prawa ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej lub Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej dla celów amortyzacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej: „Wnioskodawca”).

W przyszłości, Wnioskodawca planuje zawrzeć z innym podmiotem prowadzącym jednoosobowo działalność gospodarczą (dalej: „Finansujący”) umowę o korzystanie z wartości niematerialnych i prawnych spełniającą definicję umowy leasingu na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Umowa”).

Finansujący również podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Na podstawie Umowy, Finansujący odda Wnioskodawcy do odpłatnego korzystania wartości niematerialne i prawne w postaci znaków towarowych słownych i słowno-graficznych, do których Finansującemu będą przysługiwać:

1. prawa ochronne na znaki towarowe udzielone przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „UPRP”),
2. prawa z rejestracji znaków towarowych Unii Europejskiej (tzw. unijnych znaków towarowych) zarejestrowanych w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej: „EUIPO”),
3. ewentualnie również prawa ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych w UPRP lub EUIPO (dalej łącznie zwane: „WNiP”).
   
   

Wnioskodawca zwraca przy tym uwagę, że WNIP mogą być również znaki zarejestrowane pierwotnie w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego jako wspólnotowe znaki towarowe, które z dniem 23 marca 2016 r. automatycznie przekształciły się w unijne znaki towarowe.

Umowa zostanie zawarta na czas określony. Zgodnie z Umową, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od wartości początkowej WNiP będzie dokonywać Wnioskodawca. W związku z zawarciem Umowy Finansujący nie będzie dokonywać od WNiP odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych.

Umowa będzie przewidywać podział opłat z tytułu korzystania z WNiP na: część kapitałową i część odsetkową. Wartość początkowa WNiP określona w Umowie, jako suma ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”), będzie równa wartości rynkowej WNiP. Podobnie, część odsetkowa opłat zostanie ustalona na poziomie rynkowym. Umowa będzie dotyczyć udostępnienia przez Finansującego WNiP po raz pierwszy czyli będzie to pierwsza tego rodzaju umowa dotycząca tych składników majątkowych.

Istnieje możliwość, że Wnioskodawca zawrze z Finansującym kilka Umów. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że jedna WNiP będzie przedmiotem tylko jednej Umowy.

Przed zawarciem Umowy WNiP będą znajdować się w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Finansującego.

Wnioskodawca przewiduje, że już po zawarciu Umowy, przekształci formę prowadzonej działalności w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) na podstawie art. 551 § 5 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1578 ze zm., dalej: „KSH”).

Powołując się na treść art. 5842 § 1 KSH należy wskazać, że po przekształceniu działalności Wnioskodawcy - Spółce przysługiwać będą z mocy prawa wszystkie prawa i obowiązki wynikające ze stosunków umownych nawiązanych przez Wnioskodawcę, tzn. prawa i obowiązki z tytułu zawarcia Umowy przez Wnioskodawcę staną się z dniem przekształcenia prawami i obowiązkami Spółki.

Po przekształceniu Spółka w niezmienionym zakresie kontynuować będzie działalność gospodarczą Wnioskodawcy, nie ulegnie zmianie sposób wykorzystania WNIP przekazanych Wnioskodawcy na podstawie Umowy. Spółka płacić będzie wyłącznie opłaty z tytułu korzystania z WNiP dotyczące okresów następujących po przekształceniu działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

Czy Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową WNiP (w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 23f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm., dalej: „Ustawa PIT”) w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1 w części dotyczącej praw ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych w UPRP lub EUIPO)

Czy wartość początkowa WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2 w części dotyczącej praw ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych w UPRP lub EUIPO)

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej WNiP w trakcie obowiązywania Umowy oraz część odsetkowa opłat z tytułu korzystania z WNiP uiszczanych w trakcie obowiązywania Umowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3 w części dotyczącej praw ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych w UPRP lub EUIPO)

Ad.1.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy ustalić wartość początkową WNiP (w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 23f ust. 1 Ustawy PIT) w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 Ustawy PIT, ilekroć w rozdziale 4a jest mowa o „umowie leasingu” rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie natomiast z art. 23f ust. 1 Ustawy PIT, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,
   
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (...),
   
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie leasingu:
   
   1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku, gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
   
   
   
   

Ilekroć w rozdziale 4a Ustawy PIT jest mowa o „podstawowym okresie umowy leasingu” rozumie się przez to: czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy, podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie (art. 23a pkt 2 Ustawy PIT).

Jednocześnie, zgodnie z art. 23a pkt 3 Ustawy PIT, ilekroć w rozdziale 4a Ustawy PIT jest mowa o „odpisach amortyzacyjnych” rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22m, z uwzględnieniem art. 23.

Z powyższych przepisów wynika, że jednym z warunków uznania Umowy za umowę leasingu finansowego (w rozumieniu prawa podatkowego) jest to, aby suma ustalonych w Umowie opłat, pomniejszona o należny podatek VAT, odpowiadała co najmniej wartości początkowej WNiP. Jednocześnie, przepisy wprost nie wskazują w jaki sposób na potrzeby zakwalifikowania danej umowy jako leasingu finansowego (w rozumieniu prawa podatkowego), należy ustalić wartość początkową WNiP.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustalenie wartości początkowej WNiP wymaga analizy przepisów Ustawy PIT z uwzględnieniem specyfiki umowy leasingu finansowego (w rozumieniu prawa podatkowego). W tym kontekście należy zwrócić uwagę na art. 23a pkt 7 Ustawy PIT, zgodnie z którym, ilekroć w rozdziale 4a Ustawy PIT jest mowa o „spłacie wartości początkowej” rozumie się przez to faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określoną zgodnie z art. 22g, w podstawowym okresie umowy leasingu; spłaty tej nie koryguje się o kwotę wypłaconą korzystającemu, o której mowa w art. 23d albo art. 23h Ustawy PIT.

Z uwagi na brak regulacji szczegółowych dotyczących zasad ustalania wartości początkowej przez podmiot korzystający ze środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych na podstawie umowy leasingu oraz mając na uwadze treść przywołanego powyżej art. 23a pkt 7 Ustawy PIT, zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową przedmiotu umowy leasingu w rozumieniu art. 23f ust. 1 Ustawy PIT należy ustalać zgodnie z zasadami dotyczącymi amortyzacji, tj. w szczególności w oparciu o art. 22g Ustawy PIT.

Mając na względzie charakter umowy leasingu finansowego (na gruncie podatkowym), najbardziej adekwatną, w analizowanej sprawie metodą ustalania wartości początkowej, spośród uregulowanych w wyżej wymienionym przepisie jest cena nabycia - tj. określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT.

Powyższe jest zasadne w szczególności ze względu na fakt, że umowę leasingu, ze względu na jej charakterystykę można porównywać do umowy nabycia danego składnika majątku na raty, gdzie część odsetkowa raty leasingowej odpowiada kosztom finansowania takiego nabycia. W świetle wskazanego art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem art. 22g ust. 2-18 Ustawy PIT, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 Ustawy PIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek VAT, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek VAT nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Mając powyższe na uwadze, wartością początkową przedmiotu umowy leasingu, co do zasady, powinna być kwota należna zbywcy (tj. finansującemu). Jednak z uwagi na szczególny sposób rozliczania przez korzystającego części odsetkowej opłat uiszczanych na podstawie umowy leasingu (stanowiącej dla korzystającego koszt podatkowy w dacie jej poniesienia), część odsetkowa opłat nie powinna być uwzględniana w wartości początkowej przedmiotu umowy leasingu (gdyż, jak wskazano powyżej, odpowiada ona kosztom finansowania). Odmienne stanowisko w niniejszym zakresie prowadziłoby do dwukrotnego uwzględnienia tej części wyżej wymienionych opłat w kosztach podatkowych korzystającego (pierwszy raz jako koszty pośrednie uzyskania przychodów, a drugi raz poprzez odpisy amortyzacyjne).

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy ustalić wartość początkową WNiP (w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 23f ust. 1 Ustawy PIT) w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zaprezentowane stanowisko zostało wielokrotnie potwierdzone w wydawanych interpretacjach podatkowych.

Przykładowo, wskazać można interpretacje podatkowe wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 lutego 2017 r., Znak: 3063-ILPB1-3.4511.261.2016.2.MC, w której uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż powinien on ustalić wartość początkową ŚT/WNiP, w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 23f ust. 1 ustawy o PDOF, w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług oraz z 14 kwietnia 2016 r., Znak: ILPB4/4510-1-52/16-4/ŁM, w której Organ w całości uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że wartością początkową prawa ochronnego na znak towarowy dla celów amortyzacji podatkowej u Wnioskodawcy będzie suma kapitałowych części rat leasingowych określonych przez strony Umowy na okres trwania Umowy. Kwota ta powinna zostać powiększona o ewentualną kwotę wynikającą z opcji wykupu, jeżeli zostanie ona określona w umowie leasingu finansowego,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 marca 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-119/16/APO, w której uznał, że wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do celów amortyzacji będzie cena nabycia, która odpowiada kwocie wskazanych w umowie opłat (w części stanowiącej spłatę wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego) powiększona o cenę, po której Wnioskodawca ma prawo nabyć znak towarowy po zakończeniu okresu umowy oraz pomniejszona o należny podatek VAT.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, przytoczone interpretacje indywidualne wydane zarówno na gruncie Ustawy PIT, jak i Ustawy CIT, są relewantne, gdyż w przedmiotowej kwestii regulacje Ustawy PIT i Ustawy CIT są, w ocenie Wnioskodawcy, tożsame.

Ad.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej oraz wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane: „wartościami niematerialnymi i prawnymi”.

Jednocześnie, w świetle art. 22b ust. 2 pkt 3 Ustawy PIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo uprawnionymi do korzystania z tych wartości, jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, zwane także „wartościami niematerialnymi i prawnymi”.

Jak wskazał Wnioskodawca w ramach uzasadnienia swojego stanowiska w zakresie pytania nr 1, w jego ocenie za: „kwotę należną zbywcy”, stanowiącą jednocześnie wartość początkową WNiP należy uznać sumę kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT, uiszczonych na podstawie Umowy.

Argumentacja w tym zakresie pozostaje aktualna również w odniesieniu do stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania nr 2. Skoro bowiem art. 23a pkt 7 Ustawy PIT wprost odwołuje się do art. 22g Ustawy PIT (dotyczącego ustalania wartości początkowej dla potrzeb amortyzacji), to nie ma podstaw do tego, aby podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę była inna wartość niż wartość początkowa określona na podstawie art. 23f ust. 1 Ustawy PIT, zgodnie z metodologią przedstawioną przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu do pytania nr 1.

Dodatkowo, stanowisko zgodnie z którym Wnioskodawca jest uprawniony do przyjęcia wartości początkowej WNiP dla celów amortyzacji podatkowej w wysokości odpowiadającej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT, wynika z wykładni systemowej art. 22b ust. 2 pkt 3 Ustawy PIT oraz art. 23f Ustawy PIT.

Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawca na podstawie Umowy poniesie ekonomiczny koszt w postaci opłat. W konsekwencji, Wnioskodawca powinien mieć prawo do zaliczenia wartości tego wydatku (w postaci opłat) do kosztów podatkowych. Taką możliwość przewiduje jednoznacznie Ustawa PIT. Zgodnie bowiem z art. 22b ust. 2 pkt 3 Ustawy PIT, Wnioskodawca ma prawo do ujęcia w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej (wykorzystywanych na podstawie Umowy) WNiP.

Dopełnieniem tej regulacji jest art. 23f Ustawy PIT, na podstawie którego Wnioskodawca jako korzystający nie ma prawa do zaliczenia do kosztów podatkowych opłat z tytułu Umowy w części kapitałowej (a contrario Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych części odsetkowej opłat). Aby wskazane przepisy umożliwiały Wnioskodawcy zaliczenie do kosztów podatkowych pełnej wartości faktycznie poniesionych wydatków, suma części opłat wyłączona z kosztów podatkowych na podstawie art. 23f Ustawy PIT powinna odpowiadać kosztowi podatkowemu, który Wnioskodawca ma prawo rozpoznać poprzez amortyzację na podstawie art. 22b ust. 2 pkt 3 Ustawy PIT.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia systemowa analizowanych przepisów prowadzi do wniosku, że suma ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT, powinna jednocześnie odpowiadać wartości początkowej tych WNiP ustalonych przez Wnioskodawcę dla celów amortyzacji.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek VAT, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę.

Jako wskazówkę w zakresie sposobu stosowania przepisów podatkowych potwierdzającą powyżej zaprezentowane stanowisko Wnioskodawcy można wskazać interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 listopada 2016 r., Znak: 2461- IBPB1-1.4511.541.2016.l.MJ, w której uznał, że w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie Spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone: odpisy amortyzacyjne dokonywane (zgodnie z przepisami Ustawy PIT), od wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego, będącego przedmiotem umowy leasingu finansowego, część odsetkowa raty leasingowej, uiszczanej na rzecz Spółki z o. o. - proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki Komandytowej. Kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy nie będą natomiast stanowić opłaty w części stanowiącej spłatę wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego oraz z 3 marca 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-119/16/APO, w której wskazał, że wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do celów amortyzacji będzie cena nabycia, która odpowiada kwocie wskazanych w Umowie opłat (w części stanowiącej spłatę wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego) powiększoną o cenę, po której Wnioskodawca ma prawo nabyć znak towarowy po zakończeniu okresu Umowy oraz pomniejszona o należny podatek VAT,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 lutego 2017 r., Znak: 3063-ILPB1- 3.4511.257.2016.1.MC, w której Organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stwierdzającego że wartość początkowa ŚT/WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki oraz z 17 sierpnia 2016 r., Znak: ILPB3/4510-1-288/16-4/KS, w której Organ w pełni podzielił stanowisko wnioskodawcy, który wskazywał że wartość początkowa ŚT lub WNiP ustalona w wysokości wartości początkowej określonej w umowie, równej sumie ustalonych w umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek VAT, będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, przytoczone interpretacje indywidualne wydane zarówno na gruncie Ustawy PIT, jak i Ustawy CIT są relewantne, gdyż w przedmiotowej kwestii regulacje Ustawy PIT i Ustawy CIT są, w ocenie Wnioskodawcy, tożsame.

Ad.3.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej WNiP w trakcie obowiązywania Umowy oraz część odsetkowa opłat z tytułu korzystania z WNiP uiszczanych w trakcie obowiązywania Umowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle art. 22 ust. 8 Ustawy PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak zostało to wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w odpowiedzi na pytania nr 1 i 2, przedmiot Umowy będzie obejmował podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne (tj. WNiP), o których mowa w art. 22b Ustawy PIT, co oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie będzie można zaliczyć uiszczanych na podstawie Umowy opłat, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej WNiP (stosownie do treści art. 23f Ustawy PIT). A contrario uiszczana na podstawie Umowy opłata w pozostałej części, to jest w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej WNiP, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy.

Wobec tego, część odsetkową opłat uiszczanych na podstawie Umowy (jako niestanowiącą spłaty wartości początkowej WNiP i nieuwzględnioną w wartości początkowej WNiP) Wnioskodawca powinien móc zaliczać do kosztów podatkowych.

Podobnie, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej WNiP na podstawie art. 22 ust. 8 Ustawy PIT w związku z art. 22b ust. 2 pkt 3 Ustawy PIT będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej WNiP w trakcie obowiązywania Umowy oraz część odsetkowa opłat z tytułu korzystania z WNiP uiszczanych w trakcie obowiązywania Umowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Jako wskazówkę w zakresie sposobu stosowania przepisów podatkowych potwierdzającą powyżej zaprezentowane stanowisko Wnioskodawcy można wskazać interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 lutego 2017 r., Znak: 3063-ILPB1- 3.4511.257.2016.1.MC, w której uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy: wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, części odsetkowej opłat uiszczanych na podstawie Umowy, jako niestanowiącą spłaty wartości początkowej ŚT/WNiP i nieuwzględnioną w wartości początkowej ŚT/WNiP oraz z 17 sierpnia 2016 r., Znak: ILPB3/4510-1-288/16-5/KS, w której Organ w całości podzielił stanowisko wnioskodawcy, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ŚT lub WNiP w trakcie obowiązywania umowy oraz część odsetkowa opłat z tytułu korzystania z ŚT lub WNiP uiszczanych w trakcie obowiązywania umowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Spółki.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, przytoczone interpretacje indywidualne wydane zarówno na gruncie Ustawy PIT, jak Ustawy CIT są relewantne, gdyż w przedmiotowej kwestii regulacje Ustawy PIT i Ustawy CIT są, w ocenie Wnioskodawcy, tożsame.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z faktu, że tego rodzaju składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia. Stąd ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie – przez odpisy amortyzacyjne – zalicza się do kosztów podatkowych sukcesywnie.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Amortyzacji podlegają także wartości niematerialne i prawne wymienione w art. 22b ust. 2 ww. ustawy.

Stosownie do art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl natomiast art. 23f ust. 1 ww. ustawy, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
   
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio;
   
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
   
   1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
   
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 23a pkt 3 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a jest mowa o odpisach amortyzacyjnych - rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22m, z uwzględnieniem art. 23.

W związku z powyższym wskazać należy, że dla możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych (poprzez odpisy amortyzacyjne) wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę w zw. z zawartą umową leasingu finansowego, w części przeznaczonej na spłatę wartości początkowej leasingowanego składnika majątku, jakim w przedmiotowej sprawie jest m.in. prawo ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji w Urzędzie Patentowym lub Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, w pierwszej kolejności należy ustalić czy prawa te stanowią wartości niematerialne i prawne, o których mowa w cyt. wyżej art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, że prawa, które mogą stanowić wartości niematerialne i prawne na podstawie art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, to prawa określone w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 776), tj. m.in. prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne. Zgodnie z art. 120 ust. 1 i 2 Prawa własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 Prawa własności przemysłowej). W myśl art. 147 ust. 1 ww. ustawy, po bezskutecznym upływie terminu na złożenie sprzeciwu, o którym mowa w art. 15217 ust. 1, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, chyba że powziął, po ogłoszeniu o zgłoszeniu znaku towarowego, informację o okolicznościach, o których mowa w art. 1291. Stosownie do treści art. 153 ust. 1 ww. ustawy, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przez uzyskanie prawa ochronnego. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 oraz art. 78 i 79 (art. 163 ust. 1 ww. ustawy).

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Powyższe oznacza, że zarejestrowane prawo na unijny znak towarowy, wynikające z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. zmieniającym rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i podlegające ujawnieniu (rejestracji) w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) jest prawem ochronnym na znak towarowy. Zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. rozporządzenia, unijny znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Unii: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela znaku lub unieważnienia znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Unii. Zasadę tę stosuje się, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.

Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości znaków towarowych Unii Europejskiej.

Zasada jednolitości wyraża się w:

• jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),
• ochronie znaku towarowego Unii Europejskiej na całym terytorium Unii i skutkach, jakie wywołuje znak towarowy Unii Europejskiej w Państwach Członkowskich.
  
  

Dodatkowo, zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim. W konsekwencji prawo ochronne do znaku towarowego Unii Europejskiej jest traktowane analogicznie do prawa ochronnego do znaku towarowego w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej.

Jak wynika z powyższych przepisów, aby ww. prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej mogły zostać uznane przez podatnika za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne muszą spełniać łącznie następujące przesłanki:

• muszą zostać nabyte przez podatnika,
• muszą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• muszą być wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowy leasingu),
• przewidywany okres ich wykorzystywania w ww. sposób powinien być dłuższy niż rok.
  
  

Oznacza to, że za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać uznane wyłącznie udzielone prawo ochronne na znak towarowy, nabyte przez podatnika na cele prowadzonej działalności gospodarczej od podmiotu trzeciego. W przedmiotowej sprawie na podstawie umowy leasingu. Jak wynika z cyt. przepisów, prawo to powstaje wskutek wydania prawokształtującej decyzji Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (w przypadku unijnych znaków towarowych). Prawo to nie istnieje zatem przed wydaniem takiej decyzji. Amortyzacji może podlegać wyłącznie istniejące, już w momencie jego nabycia przez podatnika, prawo ochronne na znak towarowy.

Zatem przepis art. 22b ust. 1 ww. ustawy wskazuje obligatoryjne przesłanki do uzyskania prawa do amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W przyszłości, planuje zawrzeć z innym podmiotem prowadzącym jednoosobowo działalność gospodarczą umowę o korzystanie z wartości niematerialnych i prawnych spełniającą definicję umowy leasingu na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Finansujący również podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Na podstawie Umowy, Finansujący odda Wnioskodawcy do odpłatnego korzystania wartości niematerialne i prawne w postaci znaków towarowych słownych i słowno-graficznych, do których Finansującemu będą przysługiwać m.in. prawa ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych w UPRP lub EUIPO. Umowa zostanie zawarta na czas określony. Zgodnie z Umową, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od wartości początkowej WNiP będzie dokonywać Wnioskodawca. W związku z zawarciem Umowy Finansujący nie będzie dokonywać od WNiP odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. Umowa będzie przewidywać podział opłat z tytułu korzystania z WNiP na: część kapitałową i część odsetkową. Wartość początkowa WNiP określona w Umowie, jako suma ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, będzie równa wartości rynkowej WNiP. Podobnie, część odsetkowa opłat zostanie ustalona na poziomie rynkowym. Umowa będzie dotyczyć udostępnienia przez Finansującego WNiP po raz pierwszy czyli będzie to pierwsza tego rodzaju umowa dotycząca tych składników majątkowych.

Istnieje możliwość, że Wnioskodawca zawrze z Finansującym kilka Umów. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że jedna WNiP będzie przedmiotem tylko jednej Umowy. Przed zawarciem Umowy WNiP będą znajdować się w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Finansującego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują wejście podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji poprzez wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a - 22b omawianej ustawy).

Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009, pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s. 598).

Biorąc pod uwagę treść powołanych wyżej przepisów, prawo ochronne na znak towarowy mieści się w kategorii praw określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast do tej kategorii nie zalicza się prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji. Należy bowiem podkreślić, że stanowiące treść tego prawa pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy stanowi uprawnienie, którego realizacja jest uzależniona, od spełnienia ustawowych warunków wymaganych dla uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy.

Prawo ochronne na znak towarowy powstaje z chwilą wydania decyzji przez Urząd Patentowy czy Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej – natomiast w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca (na podstawie leasingu finansowego) będzie korzystał z prawa ze zgłoszeń znaków towarowych, które nie są tożsame z prawem ochronnym na ten znak.

Zatem, prawa ze zgłoszeń znaków towarowych nie spełniają przesłanek wynikających z art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Wobec powyższego, prawa te jako niestanowiące podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych nie mogą zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy (art. 22d ust. 2 ww. ustawy). Nie ustala się zatem ich wartości początkowej (art. 22g pkt 1 ww. ustawy) i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tej wartości (art. 22f ust. 1 ww. ustawy).

Przepis art. 22d ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. (…).

Z kolei przepis art. 22f ust. 1 ww. ustawy określa, iż podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Reasumując, prawo ze zgłoszeń znaków towarowych nie będzie stanowić podlegającej amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej, nie może być zatem wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy i nie będzie podlegać amortyzacji podatkowej.

Przepis art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie daje podstawy do amortyzowania jako wartości niematerialnych i prawnych nabytych przez Wnioskodawcę praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym czy Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, zgłoszeń znaków towarowych. Prawa te bowiem są jedynie ekspektatywą prawa ochronnego na znak towarowy.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy prawa podatkowego i przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego tut. Organ stoi na stanowisku, iż w przypadku wykorzystywania w działalności gospodarczej praw ze zgłoszeń znaków towarowych na podstawie zawartej umowy leasingu finansowego, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prawa ochronnego na znak towarowy po wydaniu przez Urząd Patentowy czy Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, decyzji o wpisie znaku do rejestru znaków towarowych i nie będzie uprawniony do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy.

Odnosząc się natomiast do części odsetkowej opłat związanych z umową leasingu finansowego wskazać należy, ze skoro prawa ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji nie mogą stanowić wartości niematerialnej i prawnej wykorzystywanej w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to ww. część odsetkowa, którą Wnioskodawca zobowiązany jest ponieść w związku z zawarta umowa leasingu, nie będzie miała związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i osiągnięciem przychodu z tego tytułu. Zatem wydatki te nie będą spełniały podstawowej przesłanki wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jaką jest związek przyczynowo-skutkowy poniesionego wydatku. Nawet po uzyskaniu decyzji z Urzędu Patentowego lub Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, to nie Wnioskodawca uzyska prawo ochronne do znaków towarowych, lecz ich właściciel.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać trzeba, że skoro stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania Nr 1 w zakresie prawa ze zgłoszeń znaków towarowych do rejestracji dokonanych przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej lub Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej dla celów amortyzacji podatkowej, uznano za nieprawidłowe, to bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 i 3 i dotyczącego tych pytań stanowiska Wnioskodawcy w sprawie w zakresie ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości początkowej przedmiotu umowy leasingu jakimi będą prawa ze zgłoszeń znaków towarowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Co istotne wskazane wyżej rozstrzygnięcia wydane zostały na gruncie odmiennego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, niż będący przedmiotem niniejszego wniosku ORD-IN.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.