Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.165.2017.2.MS2
z 11 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r), uzupełnione pismem z dnia 17 czerwca 2017 r. (data nadania 17 czerwca 2017 r., data wpływu 21 czerwca 2017 r.) na wezwanie z dnia 1 czerwca 2017 r. (data nadania 2 czerwca 2017 r., data doręczenia 12 czerwca 2017 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.165.2017.1.MS2, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.165.2017.1.MS2 (data nadania 2 czerwca 2017 r., data doręczenia 12 czerwca2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 17 czerwca 2017 r. (data nadania 17 czerwca 2017 r., data wpływu 21 czerwca 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był zatrudniony w Zarządzie Dróg Miejskich na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zawartej w dniu 28 kwietnia 2009 r. na stanowisku starszego referenta. Pismem z dnia 22 lipca 2015 r. Wnioskodawca otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Rozwiązanie umowy o pracę nie nastąpiło za zgodą (za porozumieniem stron). Umowa została rozwiązana na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r., poz. 192). Przyczyną rozwiązania umowy Pracodawca podał likwidację stanowiska pracy, w związku z ograniczeniem zatrudnienia w grupie zawodowej pracowników do spraw obsługi administracyjno – biurowej, tj. dublującego się stanowiska do spraw obsługi archiwum. Nie zgadzając się z stanowiskiem Pracodawcy, Wnioskodawca złożył pozew do Sądu Rejonowego o uznanie wypowiedzenia stosunku pracy za bezskuteczne (przyczyny wypowiedzenia nie były rzeczywiste) i przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach. Sąd Rejonowy uznał wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony za bezskuteczne. Przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach było niemożliwe (Wnioskodawca podjął zatrudnienie u innego pracodawcy), więc Sąd uwzględnił żądanie, aby były Pracodawca wypłacił odszkodowanie (Kodeks pracy art. 45 § 1). W dniu 8 kwietnia 2016 r. przed Sądem Pracy została zawarta ugoda sądowa, na mocy której strony postanowiły, że Zarząd Dróg Miejskich wypłaci kwotę 3500 zł (jednomiesięczne wynagrodzenie) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. W ugodzie nie zawarto ustalenia, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron. Przyznane odszkodowanie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezprawnego wypowiedzenia pracy i nie dotyczy utraconych korzyści. Wysokość lub zasady ustalania przedmiotowego odszkodowania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw bądź wynikają z wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień, regulaminów, statutów o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wobec powyższego przedmiotowe odszkodowanie wynika z przepisów Kodeksu pracy zawartych w art. 45. Szkoda dotyczyła utraty stanowiska, a co tym idzie ubytku w majątku, który był spowodowany niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę. Pracodawca wypłacił zasądzone odszkodowanie oraz przesłał PIT-11, w którym wpisał kwotę odszkodowania do rubryki części E jako: należności ze stosunku pracy: służbowego, spółdzielczego i z pracy nakładczej, a także zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez zakład pracy, o których mowa w art. 31 ustawy, oraz płatników, o których mowa w art. 42e ust. 1 ustawy. Ze względu na otrzymany PIT-11 Wnioskodawca wpisał również do osiągniętych dochodów za 2016 r. wspomniane odszkodowanie, powiększając w ten sposób wielkość podatku w zeznaniu, który Wnioskodawca odprowadził do Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wypłacone na podstawie ugody sądowej odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę stanowi kwotę wolną od podatku w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
2. Czy pracodawca powinien wpisać kwotę odszkodowania do PIT-11?
   
3. Czy należy złożyć korektę zeznania PIT-37 i wystąpić o zwrot podatku?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę wynika wprost z przepisów art. 45 kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosowanie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 2 ). Według Wnioskodawcy odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że pracodawca popełnił błąd wpisując kwotę odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę do PIT-11, ponieważ zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z póź. zm.) wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - kodeks pracy Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Odnosząc się do kolejnego pytania dotyczącego możliwości złożenia korekty zeznania PIT-37, w przypadku, gdyby przedstawione wyżej stanowisko było słuszne, Wnioskodawca uważa, że powinien złożyć do Urzędu Skarbowego korektę PIT-37 za 2016 r. w celu odzyskania nienależnie zapłaconego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
   
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Należy mieć tu na uwadze, że użyty w powyższych przepisach termin odszkodowanie oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Natomiast termin zadośćuczynienie oznacza świadczenie mające na celu naprawienie (wyrównanie) szkody niemajątkowej, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach niemajątkowych przez prawo chronionych. Przepisy prawne regulują wprost, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane.

Należy przy tym wskazać, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Z wniosku i uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wnioskodawca złożył pozew do Sądu Rejonowego o uznanie wypowiedzenia stosunku pracy za bezskuteczne (przyczyny wypowiedzenia nie były rzeczywiste) i przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach. W 2016 r. doszło do zawarcia ugody sądowej, na mocy której były pracodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania w wysokości 3.500 zł (jednomiesięczne wynagrodzenie) za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Przedmiotowe odszkodowanie wynika z przepisów Kodeksu pracy zawartych w art. 45.

Kwestie nawiązania stosunku pracy oraz rozwiązania umowy o pracę, a także zasad i podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu naruszenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę regulują przepisy Kodeksu pracy.

W myśl art. 32 § 1 Kodeksu pracy, każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem.

Natomiast jak stanowi art. 36 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy, okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

Z kolei zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Stosownie do art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że przyznane na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu pracy odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne jest od podatku dochodowego, gdyż jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. na gruncie badanej sprawy – z przepisów Kodeksu pracy. W konsekwencji pracodawca nie powinien wpisywać kwoty odszkodowania do informacji PIT-11

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej korekty zeznania i zwrotu podatku, należy wyjaśnić, co następuje.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Możliwość złożenia korekty deklaracji (zeznania podatkowego) wynika z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Z § 2 tego artykułu, wynika zaś, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Korekta deklaracji ma na celu umożliwienie podatnikom, płatnikom i inkasentom poprawienia błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Przepisy Ordynacji podatkowej nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość z zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej).

W przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyłączenie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika ze stanu faktycznego, odszkodowanie zostało Wnioskodawcy wypłacone na podstawie ugody sądowej.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego PIT-37 i wystąpienie o zwrot zapłaconego podatku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.