Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.390.2017.1.ASZ
z 4 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 listopada 2017 r. (data wpływu – 23 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczki udzielonej spółce komandytowej przez komplementariusza – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczki udzielonej spółce komandytowej przez komplementariusza.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, spółka komandytowa, zawarł umowę pożyczki ze spółką będącą jego komplementariuszem. Pożyczka udzielona została w ramach działalności gospodarczej pożyczkodawcy, odpłatnie, na warunkach rynkowych i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Pożyczkodawcy w postaci odsetek.

Pożyczkodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonywana przez niego działalność podlega opodatkowaniu, udzielanie pożyczek podlega natomiast zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy udzielona Wnioskodawcy pożyczka od jego wspólnika − komplementariusza, działającego w charakterze podmiotu profesjonalnego, podlega wyłączeniu przedmiotowemu od opodatkowania, zawartemu w art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa pożyczki zawarta przez niego ze spółką będącą jego wspólnikiem nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ czynność ta leżała w sferze profesjonalnej działalności pożyczkodawcy, stanowiła akt obrotu gospodarczego na zasadach rynkowych, a nie dofinansowanie spółki przez wspólnika.

W ocenie Wnioskodawcy, nie można interpretować art. 3 pkt 1 jako uznającego udzielenie pożyczki spółce osobowej przez jej wspólnika jako zmianę umowy spółki w każdej sytuacji, ponieważ prowadziłoby to do ograniczenia zakresu możliwych do wykonania czynności prawnych przez podmioty występujące w obrocie gospodarczym. Przepis ten stosować należy do sytuacji dokapitalizowania spółki osobowej przez wspólnika, natomiast w przypadku kiedy pożyczka udzielana jest przez podmiot profesjonalnie zajmujący się udzielaniem pożyczek, fakt, że jest on wspólnikiem pożyczkobiorcy powinien zejść na drugi plan, a rządzące znaczenie ma opodatkowanie tej czynności podatkiem od towarów i usług.

Pożyczkodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w ramach swojej działalności gospodarczej, wykonał usługę podlegającą opodatkowaniu podatku od towarów i usług oraz zwolnioną z tego podatku, co wyczerpuje dyspozycję art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W ocenie Wnioskodawcy, czynność ta była w efekcie przedmiotowo wyłączona z podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150), podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Ponadto, w myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) i pkt 2 podatkowi temu podlegają także umowy spółki oraz zmiany tych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jak stanowi art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy w przypadku umowy spółki za zmianę umowy spółki uważa się − przy spółce osobowej – wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.

Z kolei, zgodnie z art. 1a pkt 1 ww. ustawy, przez spółkę osobową należy rozumieć – spółkę: cywilną, jawną, partnerską, komandytową lub komandytowo-akcyjną.

Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy przy zmianie umowy spółki powstaje m.in. z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 4 pkt 9 ww. ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie spółki komandytowej na spółce. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, przy zmianie umowy spółki stosuje się stawkę podatku przewidzianą dla umowy spółki, czyli stawkę w wysokości 0,5%, a podstawę opodatkowania przy pożyczce udzielonej spółce przez wspólnika stanowi kwota lub wartość pożyczki (art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. d)).

Jak z powyższego wynika umowa pożyczki, co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednakże w przypadku, gdy pożyczka udzielona jest spółce osobowej przez jej wspólnika, pożyczka ta na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – zgodnie z treścią powołanego art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy – traktowana jest jako zmiana umowy spółki i tym samym opodatkowana jest według reguł dotyczących tej czynności, tj. czynności umowy spółki (zmiany umowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, spółka komandytowa, zawarł umowę pożyczki ze spółką będącą jego komplementariuszem. Pożyczka udzielona została w ramach działalności gospodarczej pożyczkodawcy, odpłatnie, na warunkach rynkowych i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Pożyczkodawcy w postaci odsetek.

Pożyczkodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonywana przez niego działalność podlega opodatkowaniu, udzielanie pożyczek podlega natomiast zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Przenosząc powołane powyżej przepisy na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż zawarta umowa pożyczki podlega w efekcie opodatkowaniu jako zmiana umowy spółki. Przywołany powyżej art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy od czynności cywilnoprawnych jednoznacznie bowiem stanowi, że udzielenie spółce osobowej (a taką jest spółka komandytowa) pożyczki przez jej wspólnika należy traktować jako zmianę umowy spółki. Ustawodawca nie zawarł żadnych uregulowań, na podstawie których można byłoby stwierdzić, że udzielenie pożyczki przez wspólnika w jakichś określonych warunkach nie powinno być traktowane jako zmiana umowy spółki. To oznacza, że każdorazowo pożyczka udzielona spółce osobowej przez jej wspólnika jest traktowana jako zmiana umowy spółki, bez względu w jakich warunkach i z jaką intencją pożyczka jest przekazywana.

Jeżeli zatem spółka będąca komplementariuszem udziela Wnioskodawcy pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to i tak w efekcie umowę pożyczki ze spółką osobową pożyczkodawca zawiera jako wspólnik, a nie jako podmiot gospodarczy.

Skoro zatem opisana we wniosku umowa pożyczki powinna być traktowana – zgodnie z powołanymi przepisami – jako zmiana umowy spółki, to bez znaczenia dla jej opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych pozostaje to, że – jak wskazał Wnioskodawca – na gruncie podatku od towarów i usług stanowi ona czynność zwolnioną z opodatkowania.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 2 pkt 4 ww. ustawy nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
  
• umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Jak wyżej wskazano, na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wskazana umowa pożyczki traktowana jest jako zmiana umowy spółki. Tym samym wskazany przepis art. 2 pkt 4 cyt. ustawy nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie. Przepis ten nie ma bowiem zastosowania do umowy spółki komandytowej i jej zmiany.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym nie może mieć zastosowania wskazany przez Wnioskodawcę art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. A zatem, zawarcie umowy pożyczki przez Spółkę komandytową jako pożyczkobiorcę ze swoim wspólnikiem – komplementariuszem jako pożyczkodawcą, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jako zmiana umowy spółki osobowej zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) i pkt 2 w związku z art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.