Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.335.2017.2.KS1
z 21 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.) uzupełnionego pismem z dnia 15 listopada 2017 r. (data nadania 15 listopada 2017 r., data wpływu 21 listopada 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.335.2017.1.KS1 z dnia 2 listopada 2017 r. (data nadania 3 listopada 2017 r., data doręczenia 8 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 11.09.2007 r. małżonkowie Janina i Czesław P. nabyli nieruchomość lokalową na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Czesław P. zmarł w dniu 30 kwietnia 2012 roku, a spadek po nim na podstawie ustawy nabyli: żona Janina, oraz synowie spadkodawcy: Jerzy i Robert (brat Wnioskodawcy i Wnioskodawca), wszyscy w 1/3 (jednej trzeciej) części. W dniu 31.08.2017 r. na podstawie aktu notarialnego zawierającego umowę częściowego działu spadku i częściowego podziału majątku dorobkowego Wnioskodawca nabył całość praw własności do wspomnianego powyżej lokalu mieszkalnego z założoną księgą wieczystą. W lokalu tym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu CEiDG. Powyższy lokal Wnioskodawca zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych swojej działalności i amortyzować. Wartość nieruchomości na dzień 27 czerwca 2017 r. według operatu szacunkowego wynosiła 299.950 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt złotych). Taka też wartość została określona przy przeniesieniu własności we wspomnianym wcześniej akcie notarialnym. Wartość nieruchomości na dzień 30 kwietnia 2012 r. (operat szacunkowy) wynosiła 266.300 zł. (dwieście sześćdziesiąt sześć tysięcy trzysta złotych).

Akt notarialny z dnia 31.08.2017 r. przeniósł własność nieruchomości na wyłączną własność Wnioskodawcy. Przed sporządzeniem tego aktu współwłaścicielami lokalu byli: Janina P. w 4/6 (czterech szóstych) części, brat Wnioskodawcy i Wnioskodawca każdy w 1/6 (jednej szóstej) części. Była to współwłasność łączna spowodowana nie dokonaniem wcześniejszego działu spadku po zmarłym Czesławie P.

Pismem z dnia 15 listopada 2017 r. (data nadania 15 listopada 2017 r., data wpływu 21 listopada 2017 r. będącym uzupełnieniem wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem spadku oprócz opisanego mieszkania w Z. było jeszcze 1/2 spółdzielczego prawa własnościowego do lokalu mieszkalnego oraz 1/2 własności samochodu osobowego. W 2015 roku własność samochodu przeszła w całości na Janinę P. w wyniku dwóch darowizn 1/6 własności od Wnioskodawcy i 1/6 od brata Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że inny częściowy dział spadku nie był dokonywany w związku z powyższym obecnie, oprócz własności do opisywanego lokalu w Z., Wnioskodawca posiada udział w wysokości 1/6 do spółdzielczego prawa własnościowego do lokalu mieszkalnego w W. Wartość powyższych praw własności niewątpliwie przewyższa udział w spadku Wnioskodawcy po zmarłym Czesławie P.

Częściowy dział spadku i częściowy podział majątku dorobkowego nie był ekwiwalentny w naturze – przeszło prawo własności tylko jednego składnika na rzecz jednej osoby. Powyższej umowie nie towarzyszyły żadne spłaty ani dopłaty.

Lokal mieszkalny w Z. przed jego nabyciem w dniu 11 września 2007 r. przez małżonków Janinę i Czesława P. nie był wcześniej wykorzystywany – był to lokal nowy zakupiony od dewelopera.

Wnioskodawca po uzyskaniu interpretacji indywidualnej zamierza po raz pierwszy wprowadzić ww. lokal mieszkalny do swojej ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, po sporządzeniu protokołu i wprowadzeniu do środków trwałych swojej firmy nieruchomości opisanej w przedstawionym zdarzeniu przyszłym ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 – okres amortyzacji: 10 lat, przy założeniu, że wartość lokalu mieszkalnego wynosi 299.950 zł i jest ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do zastosowania amortyzacji, opartej na indywidualnej stawce opisanej w pytaniu i wprowadzenia nieruchomości lokalowej opisanej w zdarzeniu przyszłym do środków trwałych z wartością początkową na poziomie opisanym w zadanym pytaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku,
  
  
  

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku”, należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy lokal mieszkalny przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z tym że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych w zależności od formy nabycia tych środków określają przepisy art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten określa zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 powoływanej wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
   
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany budynek, lokal lub budowlę, który był wykorzystywany przed nabyciem przez podatnika przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Ponadto treść powyższych przepisów wskazuje, iż zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe w stosunku do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały. Stawkę tą można zatem stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych budynków jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca został wyłącznym właścicielem lokalu mieszkalnego w wyniku nabycia w drodze spadku po zmarłym ojcu 1/6 udziału oraz nabycia 5/6 udziału w tym lokalu w wyniku umowy częściowego działu spadku i częściowego podziału majątku dorobkowego.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z kolei z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiotu wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Stosownie do art. 1035 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Art. 1037 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Natomiast zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Zgodnie natomiast z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność lub współwłasność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.
  
  
  

Za datę nabycia nieruchomości (udziału w niej), która przypadła danej osobie w wyniku podziału majątku wspólnego, należy przyjąć datę jej nabycia na współwłasność (do majątku wspólnego), ale tylko pod warunkiem, że podział taki jest ekwiwalentny w naturze bez spłat i dopłat lub wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki tej osobie przysługuje w majątku wspólnym.

Jeżeli natomiast dokonany podział odbył się w sposób, który był nieekwiwalentny i towarzyszyły mu spłaty lub dopłaty lub gdy wartość otrzymanych przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości lub praw przekracza jego udział w majątku wspólnym, to wówczas za datę nabycia tego udziału w nieruchomości lub prawie, który przekracza udział w majątku wspólnym, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału tego majątku. Wszelkie przypadki, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowane być muszą w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (prawem) jak też stan jej majątku osobistego. W tej części, w której przyznana na wyłączną własność lub współwłasność nieruchomość lub prawo przekracza wartość udziału w majątku wspólnym, podatnik niewątpliwie nabywa prawo własności w rozumieniu analizowanego przepisu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Co więcej, w sytuacji, gdy z nabyciem takim związane jest jakiekolwiek świadczenie wzajemne na rzecz strony zbywającej nabycie takie nabiera charakteru odpłatnego. Odpłatnością jest bowiem każde świadczenie ze strony nabywcy powodujące zwiększenie aktywów zbywającego lub powodujące zmniejszenie jego pasywów (zobowiązań). W takim przypadku odpłatnością będzie więc wartość spłaty, do uiszczenia której na rzecz zbywcy zobowiązany jest nabywca.

Odnosząc zatem powyższe na grunt niniejszej sprawy i przyjmując za Wnioskodawcą, że częściowy dział spadku i częściowy podział majątku dorobkowego nie był ekwiwalentny w naturze, a umowie tej nie towarzyszyły żadne spłaty ani dopłaty stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawcę poszczególnych udziałów w przedmiotowym lokalu mieszkalnym nastąpiło w dwóch datach:

1. w dniu 30 kwietnia 2012 r. (data śmierci spadkodawcy) - 1/6 udziału w lokalu mieszkalnym – w wyniku nabycia w drodze spadku (nieodpłatnie), oraz
   
2. w dniu 31.08.2017 r. (data dokonania częściowego działu spadku i częściowy podziału majątku dorobkowego) - 5/6 części w lokalu mieszkalnym (4/6 udziału żony spadkodawcy i 1/6 udziału brata Wnioskodawcy) w sposób nieodpłatny (brak spłat i dopłat).
   
   

W opisanym zdarzeniu przyszłym wskazano, że nabycie lokalu mieszkalnego przez poprzednich właścicieli Panią Janinę i Pana Czesława P. nastąpiło w dacie 11.09.2007 r., a lokal ten był lokalem nowym zakupionym od dewelopera. Pan Czesław P. zmarł w dniu 30 kwietnia 2012 r., a zatem lokal ten nie był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres co najmniej 60 miesięcy, do dnia nabycia przez Wnioskodawcę.

Zatem w istocie nabycie środka trwałego (lokalu mieszkalnego) przez Wnioskodawcę nastąpiło faktycznie w dniu 30 kwietnia 2012 r. w drodze spadku po ojcu Wnioskodawcy jako udział we współwłasności. Kolejne nabycie przez Wnioskodawcę w dniu 31.08.2017 r. w wyniku częściowego działu spadku i częściowego podziału majątku dorobkowego nie stanowiło nabycia kolejnego środka trwałego, a tylko i wyłącznie nabycie 5/6 udziałów w tym środku trwałym (lokalu mieszkalnym). Tak więc nabyte w dniu 31.08.2017 r. udziały w świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy nie stanowiły odrębnego środka trwałego podlegającego odrębnie przyjętej metodzie amortyzacji.

Środkiem trwałym w niniejszej sprawie jest lokal mieszkalny, który zostanie przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie miał możliwości zastosowania do przedmiotowego lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. środek trwały (lokal mieszkalny) nie spełnia warunku określonego w art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy tj. nie był używany przed nabyciem go przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy. Wnioskodawca będzie miał zatem możliwość dokonywać amortyzacji przedmiotowego lokalu mieszkalnego jedynie przy zastosowaniu stawki 1,5% zgodnie Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem treści art. 23 ust. 1 pkt 45a ww. ustawy.

Odnosząc się do sposobu ustalenia wartości początkowej, od której Wnioskodawca winien dokonywać odpisów amortyzacyjnych należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie wartość początkową poszczególnych udziałów w lokalu mieszkalnym należy ustalić w oparciu o treść cytowanego powyżej przepisu art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zarówno w części nabytej przez Wnioskodawcę w drodze spadku (1/6 udziału), jak również w częściach nabytych w wyniku częściowego działu spadku i częściowego podziału majątku dorobkowego (4/6 udziału i 1/6 udziału w sumie 5/6 udziału w lokalu mieszkalnym).

A zatem wartość początkową przedmiotowego lokalu mieszkalnego stanowić będzie suma wartości poszczególnych udziałów w lokalu mieszkalnym ustalona w następujący sposób:

1. wartość 1/6 udziału nabytego w drodze spadku – według wartości rynkowej z dnia nabycia tj. 30.04.2012 r.,
   
2. wartość 5/6 udziału nabytego w wyniku częściowego działu spadku i częściowego podziału majątku dorobkowego (nieodpłatnie) – według wartości rynkowej z dnia nabycia tj. 31.08.2017 r., chyba, że umowa określa tę wartość w niższej wysokości.
   
   

Nie można zatem zgodzić się, ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że jako wartość początkową całego lokalu mieszkalnego (środka trwałego) powinien On przyjąć wartość 299.950 zł ustaloną na dzień 27.06.2017 r. na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.