Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.702.2017.2.AT
z 20 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2017 r. (data wpływu 11 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 12 grudnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności dostawy nieruchomości w związku z wywłaszczeniem na rzecz Skarbu Państwa (działki nr: …, … i …) w zamian za odszkodowanie, w tym w przypadku podwyższenia kwoty odszkodowania w związku z natychmiastowym przekazaniem działek na rzecz Skarbu Państwa oraz w związku z przyznaniem kwoty odszkodowania odpowiadającej wartości Nasadzeń roślinnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 12 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie zwolnienia od podatku czynności dostawy nieruchomości w związku z wywłaszczeniem na rzecz Skarbu Państwa (działki nr: …, … i …) w zamian za odszkodowanie, w tym w przypadku podwyższenia kwoty odszkodowania w związku z natychmiastowym przekazaniem działek na rzecz Skarbu Państwa oraz w związku z przyznaniem kwoty odszkodowania odpowiadającej wartości Nasadzeń roślinnych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne.

… (dalej: „Spółka”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Spółka była właścicielem następujących nieruchomości:

• działki nr … (księga wieczysta nr …), nabytej na podstawie umowy sprzedaży dnia … czerwca 1997 r.,
• działki nr … (księga wieczysta nr …), nabytej na podstawie umowy sprzedaży dnia … marca 1998 r.,
• działki nr … (księga wieczysta nr …), nabytej na podstawie umowy sprzedaży dnia … czerwca 1997 r.,
• działki nr … (księga wieczysta nr …), nabytej na podstawie umowy sprzedaży dnia … czerwca 1997 r.,
• działki nr …, wcześniej dzierżawionej (księga wieczysta nr …), nabytej na podstawie umowy sprzedaży z dnia … lutego 2012 r.

Transakcje nabycia przedmiotowych działek na moment ich dokonania podlegały zwolnieniu z VAT, zgodnie z obowiązującymi wówczas regulacjami. Na moment nabycia na działce … oraz częściowo na działce … i … znajdowały się zabudowania w postaci budynków i budowli (tj. magazyn, pomieszczenie socjalne, hala produkcyjna), pozostałe działki były niezabudowane.

W 2006 r. Spółka zagospodarowała przedmiotowe tereny jako plac składowy/plac manewrowy oraz drogę wewnętrzną, w związku z czym poniosła nakłady na utwardzenie nawierzchni i budowę ogrodzenia. W tym zakresie nieruchomości były wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesienie powyższych nakładów. Po wybudowaniu ww. placu składowego oraz drogi Spółka zasadniczo nie ponosiła żadnych dodatkowych nakładów na ww. nieruchomości, ewentualne wydatki/nakłady nie przekroczyły 30% ich wartości. Spółka nie występowała o pozwolenie na budowę w związku z pracami podjętymi na utworzenie drogi wewnętrznej oraz placu składowego.

Po ich zakupie (tj. po 2006 r.) wymienione powyżej nieruchomości uległy podziałowi, skutkiem czego:

• z działki nr … wydzielona została działka … o powierzchni … ha;
• z działki nr … wydzielona została działka … o powierzchni … ha;
• z działki nr … wydzielona została działka … o powierzchni … ha;
• z działki nr … wydzielona została działka … o powierzchni … ha;
• z działki … wydzielona została działka … o powierzchni … ha.

Na wydzielonych działkach, w dalszym ciągu znajdowały się naniesienia budowlane, w postaci drogi wewnętrznej, placu składowego (manewrowego) oraz ogrodzenia.

Część z wyżej wymienionych działek częściowo objęta była planem zagospodarowania przestrzennego z … kwietnia 2012 r. dla miasta … (dalej: „Plan”). Objęcie powyższych działek Planem przedstawia się następująco:

• … m² działki nr … ma przeznaczenie przemysłowo-usługowe, pozostała część tej działki, tj. … m² - nie była objęta planem;
• … m² działki nr … ma przeznaczenie na zabudowę przemysłowo-usługową, pozostała część tej działki, tj. … m² - nie była objęta planem;
• działki nr … oraz … w całości nie były objęte planem;
• … m² działki nr … nie było objęte planem, natomiast pozostała część tej działki, tj. … m² ma przeznaczenie gospodarczo-usługowe.

Jednocześnie dla powyższych nieruchomości nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Na wspomnianych powyżej nieruchomościach, tj. na działkach nr …, nr …, nr … oraz … znajdują się nasadzenia roślinne (drzewa), zaś na działce nr … - naniesienia leśne (dalej łącznie jako: „Nasadzenia roślinne”).

Na mocy decyzji Wojewody … nr … z dnia … października 2015 r., znak sprawy: …, o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie drogi ekspresowej … - zachodniej obwodnicy … na odcinku: od drogi krajowej nr … (Droga Krajowa nr …) w mieście … do węzła …, odcinek … węzeł … - węzeł …., realizowanej w ramach zadania: „Zachodnia obwodnica … w ciągu drogi ekspresowej … wraz z obwodnicą …”, grunty należące do Spółki, tj.: działka …, działka …, działka …, działka …, działka …, położone w obrębie … miasta …, w powiecie … w województwie …, (dalej jako: „Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej”) zostały przejęte za odszkodowaniem przez Skarb Państwa.

Decyzjami nr … z … lutego 2017 r. oraz … z … marca 2017 r. (dalej jako: „Decyzje odszkodowawcze”) Wojewoda … ustalił wysokość należnego Spółce odszkodowania (dalej: „Odszkodowanie”) oraz na podstawie art. 18 ust. le ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2031) powiększył kwotę Odszkodowania o kwotę równą …% wartości przejmowanych przez Skarb Państwa działek. Ponadto przyznane Odszkodowania objęły również wartość wspomnianych wyżej naniesień roślinnych, budowlanych i leśnych. Kwoty wynikające z decyzji, tj. kwoty Odszkodowania, jak i powiększenia Odszkodowania o kwotę równo …% wartości przejmowanych działek, zostały w dniu … kwietnia 2017 r. przelane na konto Spółki. Spółka ma wątpliwości co do prawidłowego traktowania dla celów VAT ww. dostaw towarów.

Przez działki …, … oraz … przebiega droga wewnętrzna utwardzona i wybudowana z zastosowaniem materiałów budowlanych (kruszywa) oraz posiadająca betonowe krawężniki. Droga ta stanowi budowlę w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej: Prawo budowlane), zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy oraz znanym Wnioskodawcy orzecznictwem sądów administracyjnych.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2016 r. sygn. II OSK 3370/14, „Utwardzenie drogi gruntowej gruzem (płytami betonowymi, tłuczniem, żużlem, żwirem) w taki sposób, że wykonana nawierzchnia umożliwia wykorzystanie jej jako szlaku komunikacyjnego dla samochodów stanowi wykonanie obiektu spełniającego funkcję drogi, a więc stanowi drogę w rozumieniu art. 3 pkt 3a p.b.[Prawa budowlanego]”. Analogicznie orzekł WSA w Kielcach w wyroku z dnia wyroku z dnia 13 marca 2013 r., uznając iż: „Samo nawiezienie kruszywa, tłucznia lub innego materiału utwardzającego podłoże i wyrównanie nim terenu faktycznie nie stanowi budowy drogi w rozumieniu art. 3 pkt 3 p.b. w zw. z art. 4 pkt 2 u.d.p. Jeżeli jednak nawieziony materiał zostanie połączony z podłożem o takiej grubości i trwałości, że w efekcie powstanie powierzchnia służąca celom komunikacyjnym, to wówczas może dojść do wykonania budowli będącej drogą, tj. obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 3 p.b”.

Na wskazanych działkach znajduje się również plac manewrowy, który również stanowi budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego, zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy oraz orzecznictwem sądów administracyjnych (w tym NSA w wyroku z 10 stycznia 2017 r. (II OSK 906/15), czy też w wyroku z dnia 18 marca 2010 r. (II FSK 1764/08).

Analogiczne stanowisko zajmują również organy podatkowe w licznych interpretacjach indywidualnych, w tym m.in.: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 17 sierpnia 2015 r. o nr IPPP1/4512-465/15-4/BS, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 14 sierpnia 2013 r. sygn. IBPP2/443-413/13/AB; czy też Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 13 kwietnia 2011 r. sygn. ILPP1/443-65/11-2/MK.

W odniesieniu do działek … i … Spółka wyjaśnia, iż na tych działkach znajdują się fragmenty ogrodzenia w postaci siatki posadowionej na betonowych słupkach oraz fragmenty drogi wewnętrznej nieposiadającej krawężnika z betonowymi elementami i nieutwardzonej kruszywem w taki sposób jak ma to miejsce na drodze utworzonej na działkach …, … oraz …, w związku z czym Spółka nie jest w stanie potwierdzić, że obiekty te stanowią budowle w rozumieniu Prawa budowlanego, tym niemniej jak wskazała Spółka, nawet w przypadku gdy obiekty na tych działkach nie stanowią budowli w rozumieniu Prawa budowlanego ich dostawa również powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania w kontekście nieobjęcia danego terenu planem zagospodarowania przestrzennego, co Spółka uzasadniła w złożonym wniosku.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania:

1. Czy dostawa nieruchomości przedstawionych w stanie faktycznym, tj. dostawa działek nr …, …, …, …, … powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT?
2. Czy kwota podwyższenia Odszkodowania o dodatkowe …% wartości nieruchomości przekazana w związku z natychmiastowym przekazaniem działek na rzecz Skarbu Państwa, stosownie do treści art. 18 ust. le ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT?
3. Czy kwota Odszkodowania odpowiadająca wartości Nasadzeń roślinnych oraz naniesień budowlanych umiejscowionych na nieruchomościach przekazana w związku z wywłaszczeniem nieruchomości powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT?

W świetle postawionych pytań wskazuje się, że niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na ww. pytania w odniesieniu do działek o nr: …, … i ….

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Zdaniem Spółki, dostawa nieruchomości przedstawionych w stanie faktycznym, tj. dostawa działek nr …, …, …, …, …., powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT;
2. Zdaniem Spółki, kwota podwyższenia Odszkodowania o dodatkowe …% za natychmiastowe przekazanie działek stanowi na rzecz Skarbu Państwa, stosownie do treści 18 ust. le ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, część należności z tytułu dostawy (wywłaszczenia) wskazanych nieruchomości, w związku z czym powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT;
3. Zdaniem Spółki, kwota podwyższenia Odszkodowania za Nasadzenia roślinne oraz naniesienia budowlane stanowi fragment należności z tytułu dostawy (wywłaszczenia) nieruchomości i jako nierozerwalnie związana z samą dostawą nieruchomości powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT wynika, że przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. W świetle powyższego, przeniesienie nieruchomości przez podatnika na rzecz Skarbu Państwa za odszkodowaniem zasadniczo powinno podlegać opodatkowaniu VAT.

Ponadto, jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z obowiązującym art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa m.in. w cytowanym powyżej art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 23%.

Należy wskazać, że ustawa o VAT przewiduje odrębne zasady opodatkowania w przypadku gruntów zabudowanych oraz gruntów niezabudowanych. Zgodnie bowiem z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Z przywołanego wyżej przepisu jednoznacznie zatem wynika, że - co do zasady - grunt będący przedmiotem dostawy podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki, budowle lub ich części na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również dostawa gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku. Tym samym zastosowanie właściwych przepisów ustawy o VAT w pierwszej kolejności wymaga ustalenia, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z dostawą gruntu zabudowanego budowlami, czy też niezabudowanego.

Ustawa o VAT nie zawiera przepisów, które odnosiłyby się wprost do wskazania okoliczności, w których dane „zabudowanie” powoduje, iż mamy do czynienia z budynkiem/budowlą będącą przedmiotem transakcji. Tym samym brak przepisów o VAT, które wprost wskazywałyby, kiedy daną nieruchomość należy uznać za zabudowaną, a kiedy nie. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy należy się oprzeć o przepisy innych ustaw, w tym w szczególności przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej jako: „Prawo budowlane”).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, za budowlę uznaje się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Obiektem budowlanym jest z kolei budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych (art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego).

Jednocześnie z art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego wynika, że obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z powyższego wynika, że droga wewnętrzna powinna być uznana za obiekt liniowy, który z kolei zalicza się do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego. Bez znaczenia uznania drogi za budowlę powinno być w tym wypadku to, że utwardzona przez Spółkę droga stanowi drogę wewnętrzną, nie zaś drogę publiczną. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślany był bowiem fakt, że drogi są obiektami budowlanymi w rozumieniu art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego i skoro w ustawie tej mowa jest ogólnie o drogach, to należy uznać, że chodzi o każdy jej rodzaj, w tym te które nie są drogami publicznymi w rozumieniu przepisów ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Takie stanowisko zajął dla przykładu Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2016 r. sygn. II OSK 3370/14. W wyroku tym NSA stwierdził również, że „Utwardzenie drogi gruntowej gruzem (płytami betonowymi, tłuczniem, żużlem, żwirem) w taki sposób, że wykonana nawierzchnia umożliwia wykorzystanie jej jako szlaku komunikacyjnego dla samochodów stanowi wykonanie obiektu spełniającego funkcję drogi, a więc stanowi drogę w rozumieniu art. 3 pkt 3a p.b. [Prawa budowlanego]”.

Podobne stanowisko zajął WSA w Kielcach w wyroku z dnia 13 marca 2013 r., uznając iż: „Samo nawiezienie kruszywa, tłucznia lub innego materiału utwardzającego podłoże i wyrównanie nim terenu faktycznie nie stanowi budowy drogi w rozumieniu art. 3 pkt 3 p.b. w zw. z art. 4 pkt 2 u.d.p. Jeżeli jednak nawieziony materiał zostanie połączony z podłożem o takiej grubości i trwałości, że w efekcie powstanie powierzchnia służąca celom komunikacyjnym, to wówczas może dojść do wykonania budowli będącej drogą, tj. obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 3 p.b”.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że dostawa działek zabudowanych utwardzoną drogą wewnętrzną powinna być traktowana jako dostawa budowli.

Analogiczne konkluzję nasuwają się w odniesieniu do działek, na których zbudowany został plac składowy/plac manewrowy. Jak wynika ze wskazanych powyżej przepisów dla zakwalifikowania określonego obiektu budowlanego do budowli wystarczające jest bowiem uznanie, iż jest on obiektem budowlanym (a zatem wzniesionym z użyciem wyrobów budowlanych) niestanowiącym budynku lub obiektu małej architektury, zaś wyliczenie przykładowych budowli w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, ma charakter jedynie przykładowy.

Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że plac manewrowy nie powinien być traktowany jako budynek, nie będzie on również obiektem małej architektury, którymi zgodnie z Prawem budowlanym mogą być uznane niewielkie obiekty, takie jak kultu religijnego (kapliczki, krzyże przydrożne, figury), posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, czy obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

Nie ma natomiast podstaw do wykluczenia placu składowego/manewrowego z zakresu znaczeniowego pojęcia budowli, zwłaszcza z uwagi na fakt, że - jak wspominano powyżej - wyliczenie zawarte w przepisie ustawy - Prawo budowlane nie ma enumeratywnego charakteru. Plac manewrowy należy zatem uznać za budowlę w rozumieniu aktualnie obowiązujących przepisów prawa.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Dla przykładu NSA w wyroku z 10 stycznia 2017 r. (II OSK 906/15) uznał, że: „W sprawie niekwestionowane jest, że został wykonany plac manewrowo-postojowy dla samochodów wraz z drogami dojazdowymi, oświetleniem i ogrodzeniem oraz do składowania pojemników na surowce wtórne. Mamy więc do czynienia z budowlą stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Służy ona do prowadzenia działalności polegającej na magazynowaniu surowców wtórnych. (...). Nie oznacza to, że taki utwardzony plac, ale jako całość techniczno-użytkową, nie może zawierać urządzeń technicznych - w tej sprawie posiada właśnie oświetlenie i ogrodzenie. A wręcz odwrotnie, to że posiada takie urządzenia techniczne nie ma wpływu na ocenę, że mamy do czynienia z budowlą. Wyposażenie budowli w urządzenia techniczne ma jedynie służyć użytkowaniu obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Nie ma wpływu na kwalifikację inwestycji. O tym, czy określony zespół obiektów tworzy budowlę określaną mianem utwardzonego placu decyduje przede wszystkim to, czy wszystkie ww. elementy wchodzące w jego skład stanowią całość techniczno-użytkową w rozumieniu Prawa budowlanego. O istnieniu całości techniczno-użytkowej w przypadku takiego placu możemy mówić tylko wówczas, gdy poszczególne elementy wchodzące w skład tej budowli pozostają w związku funkcjonalnym nakierowanym na realizację podstawowego zadania - prowadzenia składowiska surowców wtórnych”.

Podobne stanowisko w odniesieniu do traktowania placu manewrowego jako budowlę zajął również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 marca 2010 r. (II FSK 1764/08).

Analogiczne stanowisko zajmują również organy podatkowe, w tym m.in.: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 17 sierpnia 2015 r. o nr IPPP1/4512-465/15-4/BS, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 14 sierpnia 2013 r. sygn. IBPP2/443-413/13/AB; czy też Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 13 kwietnia 2011 r. sygn. ILPP1/443-65/11-2/MK.

Konsekwentnie, zarówno działki na których znajduje się droga wewnętrzna, jak i działki, na których znajduje się plac manewrowy, powinny być uznane za nieruchomości zabudowane. Tym samym do dostawy takich nieruchomości znajdą zastosowanie regulacje odnoszące się do zbycia budowli (budynków lub ich części). Za takim rozumieniem przemawia również to, iż w decyzji określającej Odszkodowanie za nieruchomości wyszczególniona została odrębna kwota odnosząca się do naniesień budowlanych znajdujących się na działkach. Oznacza to, że sam organ dokonując wywłaszczenia wskazał w decyzjach odszkodowawczych, że omawiane naniesienia budowlane (budowle) stanowią realną wartość, a zatem, zdaniem Spółki, fakt ich posadowienia na nieruchomościach nie może pozostawać bez wpływu na kwalifikację prawną nieruchomości, jako zabudowanych.

Konsekwentnie, w ocenie Spółki, wywłaszczone nieruchomości powinny być uznane za nieruchomości zabudowane.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy (a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim; (b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Konsekwentnie, należy stwierdzić, iż zwolnienie wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy dostawa budynków, budowli lub ich części zostanie dokonana po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia.

Jak wynika z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich (a) wybudowaniu lub (b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy jednak wskazać, iż zakres przedmiotowy pojęcia pierwszego zasiedlenia w ustawie o VAT budzi wątpliwości zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i rozstrzygnięciach organów podatkowych. W tym zakresie na uwagę zasługuje postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1573/14, w którym NSA zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z wnioskiem o wydanie rozstrzygnięcia w trybie prejudycjalnym w sprawie badanego zagadnienia. W uzasadnieniu wskazanego postanowienia, NSA stwierdził, że: „Przyjęta przez polskiego ustawodawcę w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. definicja powoduje w praktyce wyłączenie z pierwszego zasiedlenia przypadków wybudowania budynku (budowli) lub ich modernizacji we własnym zakresie w celu rozpoczęcia ich użytkowania. Chociaż następuje faktyczne zasiedlenie budynku (budowli) przez jego pierwszego użytkownika po wybudowaniu lub ulepszeniu, to skoro oddanie budynku lub budowli do takiego użytkowania nie nastąpiło w wykonaniu czynności opodatkowanej (dostawy lub usługi), nie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, a w konsekwencji nie jest możliwe zastosowanie zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u, w przypadku np. jego sprzedaży po 10 latach od oddania go do faktycznego użytkowania”.

Podobnie orzekł również NSA w wyroku I FSK 382/14 z dnia 14 maja 2015 roku, w którym wskazał, że „Polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej.(...) Należy stwierdzić, że polski ustawodawca przekroczył granice swobodnego uznania pozbawiając podatników - takich jak w okolicznościach przedmiotowej sprawy - zwolnienia z VAT. Spółka użytkując w części budynek dla celów działalności gospodarczej spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. W sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu wyżej wskazanym i nie można twierdzić, że przedmiotowa dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia, zaś od wspomnianej okoliczności upłynął okres 8 lat”. W tym samym wyroku NSA stwierdził również, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Należy w tym miejscu także zwrócić uwagę na treść opinii rzecznika generalnego F. G. Jacobsa w sprawie Błasi EU:C:1997:432: „pkt 15 i 16 dostawa nowego budynku wskazuje na koniec procesu produkcji. Natomiast późniejsze opodatkowanie VAT każdej dostawy takiej nieruchomości nie byłoby usprawiedliwione. Używana już nieruchomość nie jest rezultatem procesu produkcyjnego. Po początkowym uzbrojeniu terenu i wzniesieniu budynku korzystanie z nieruchomości z reguły następuje w sposób pasywny i nie powstaje tu żadna wartość dodana. Z tego powodu jedynie pierwotne nabycie uzbrojonej nieruchomości budowlanej oraz budynku przed pierwszym oddaniem go do użytku jest opodatkowane VAT, natomiast dalsze przeniesienie własności takiego budynku oraz jego wynajem nie są objęte tym podatkiem (por. też opinię rzecznika generalnego Vericy Trstenjak do sprawy RLRE Tellmer Property sro, EU:C:2008:697, pkt 50)” (cyt. za postanowieniem NSA z 23 lutego 2016 r., sygn. akt I FSK 1573/14).

Analogiczne stanowisko jest przedstawiane w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Izby Administracji Skarbowej z dnia 23 marca 2017 r. sygn. 12461- IBBPP1.4512.42.2017.2.HW, czy Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 lutego sygn. 1462- IPPP3.4512.35.2017.2.ISK.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej posługuje się pojęciem pierwszego zasiedlenia, lecz go nie definiuje, jak również nie wprowadza żadnych przesłanek konstytuujących analizowane pojęcie. Definicja legalna pojęcia „pierwsze zasiedlenie” przyjęta przez krajowego ustawodawcę zawęża zakres przedmiotowy pierwszego zasiedlenia i w praktyce powoduje wyłączenie z obszaru jego stosowania wykorzystywania nieruchomości na potrzeby własnej działalności.

Zgodnie z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż wbrew literalnemu brzmieniu definicji legalnej pierwszego zasiedlenia, budowle w postaci drogi wewnętrznej i placu składowego/manewrowego uległy pierwszemu zasiedleniu w 2006 r., tj. w chwili gdy Spółka po ich wybudowaniu zaczęła je faktycznie użytkować na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji wskazana w zdarzeniu przyszłym dostawa nieruchomości zabudowanej, będzie zdaniem Spółki korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż pomiędzy dostawą nieruchomości, a pierwszym zasiedleniem upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Zatem, zdaniem Spółki, z uwagi fakt, iż na wywłaszczanych nieruchomościach doszło do posadowienia budowli, które uległy pierwszemu zasiedleniu, a od pierwszego zasiedlenia do momentu transakcji upłynął okres dłuższy niż dwa lata, dostawa przedmiotowych nieruchomości powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT.

Należy również wskazać, że nawet w przypadku uznania, że usytuowane na nieruchomości droga wewnętrzna oraz plac składowy (manewrowy) nie stanowiłyby budowli, zbycie przedmiotowych nieruchomości w istotnej części podlegałoby zwolnieniu z VAT.

Mianowicie, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku, dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zatem jedynie dostawa terenów niezabudowanych będących terenami budowlanymi podlega opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej.

Przez tereny budowlane - stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy o VAT - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając na uwadze powyższe regulacje należy podkreślić, iż przeznaczenie określonego gruntu dla celów klasyfikacji na gruncie VAT należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz (w przypadku braku takiego planu) o wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

W analizowanym przypadku na moment wywłaszczenia jedynie część opisanych w stanie faktycznym działek objęta była planem zagospodarowania przestrzennego. Jak bowiem wskazano w stanie faktycznym:

• … m² działki nr … ma przeznaczenie przemysłowo-usługowe, reszta powierzchni tej działki, tj. … m² - nie była objęta planem;
• … m² działki nr … jest przeznaczone na zabudowę przemysłowo-usługową; pozostała część, tj. … m² - nie była objęta Planem;
• działki nr … oraz … w całości nie były objęte Planem;
• … m² działki nr … nie było objęte planem, natomiast pozostała część, tj. … m² ma przeznaczenie gospodarczo-usługowe.

Jednocześnie w odniesieniu do tych części przejętych za Odszkodowaniem nieruchomości, które nie były objęte Planem nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, w związku z czym grunty te nie powinny być traktowane jako tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Bez znaczenia w tym wypadku pozostaje objęcie wspomnianych wyżej nieruchomości decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, gdyż zmiana przeznaczenia wywłaszczonej nieruchomości z terenu niebędącego terenem przeznaczonym pod zabudowę na teren przeznaczony pod zabudowę odbywa się w tym samym momencie, w którym nieruchomość ta staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. Konsekwentnie w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nieruchomości w części nie objętej Planem nie mogły być traktowane jako nieruchomości budowlane. Dopiero w związku z przejęciem prawa własności działek (prawa do rozporządzania towarami jak właściciel przez Skarb Państwa, nastąpiła zmiana ich przeznaczenia z terenów niebędących terenami przeznaczonymi pod zabudowę na tereny przeznaczone pod zabudowę. Zmiana ta nie nastąpiłaby jednak, gdyby przedmiotowe nieruchomości nie zostały wywłaszczone.

Takie stanowisko zostało zaprezentowane m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej nr 2461-IBPP1.4512.826.2016.2.AW z dnia 26 stycznia 2017 r., który w analogicznym stanie faktycznym stwierdził, że: „Bez znaczenia dla niniejszej sprawy pozostaje wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej, gdyż – jak wskazano powyżej – zmiana przeznaczenia wywłaszczonej nieruchomości z terenu niebędącego terenem przeznaczonym pod zabudowę na teren przeznaczony pod zabudowę odbywa się w tym samym momencie, w którym nieruchomość ta staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. Zmiana ta nie wystąpiłaby gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia”.

Analogiczne stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 23 lipca 2014 r., sygn. I SA/Po 60/14 uznał, że: „w pierwszej kolejności doszło do przejęcia gruntu na rzecz Skarbu Państwa, a następnie do zmiany przeznaczenia przedmiotowego gruntu. Owszem, rację ma organ podatkowy, który twierdzi, że czynności tych dokonano jednym aktem administracyjnym, niemniej jednak miały one ściśle określoną chronologię i pozostawały poza wolą strony. Istotnym jest, że do zmiany charakteru sprzedanego gruntu doszło już w okresie, gdy nie znajdował się on już pod faktycznym władaniem strony skarżącej. [...] Powyższe prowadzi zatem do wniosku, że zmiana przeznaczenia nieruchomości nastąpiła już w momencie, w którym strona skarżąca nie była właścicielem wywłaszczonych nieruchomości. Tym samym uznać należy, że zmiana przeznaczenia przedmiotowych nieruchomości nastąpiła już po dokonaniu ich dostawy przez skarżącą”.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, przeniesienie własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa za Odszkodowaniem, nawet w przypadku gdyby działki te nie były uznane za zabudowane korzystałoby ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w części nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Ad. 2.

Zdaniem Spółki, podwyższenia kwoty Odszkodowania o kwotę równą …% wartości nieruchomości w związku z dokonanym wywłaszczeniem (dostawą) nieruchomości, składa się na wartość otrzymanego Odszkodowania, tym samym kwota ta powinna być ujęta dla celów VAT na zasadach analogicznych jak pozostała część Odszkodowania (wynagrodzenia) tytułem wywłaszczenia (dostawy) nieruchomości. W efekcie powyższego kwota ta - jako część wynagrodzenia - będzie podlegała VAT, tym niemniej zastosowanie będzie miało zwolnienie z opodatkowania VAT, na zasadach analogicznych jak podstawowa część Odszkodowania.

Zgodnie z art. 18 ust. le ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, w przypadku, w którym dotychczasowy właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości objętej decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej odpowiednio wyda tę nieruchomość lub wyda nieruchomość i opróżni lokal oraz inne pomieszczenia niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 30 dni od dnia:

1. doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji, o której mowa w art. 17,
   
2. doręczenia postanowienia o nadaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej rygoru natychmiastowej wykonalności, albo
   
3. w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna

• wysokość odszkodowania powiększa się o kwotę równą …% wartości nieruchomości lub wartości prawa użytkowania wieczystego.

Z treści powyższego przepisu wynika wprost, że dodatkowa kwota …% wartości nieruchomości zwiększa konkretne odszkodowanie dotyczące sprecyzowanej nieruchomości. Tym samym, w ocenie Spółki, dla celów VAT kwota ta powinna być potraktowana jako zwiększenie wynagrodzenia z tytułu dokonanej dostawy nieruchomości.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe (przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 lutego 2015 r. sygn ILPP1/443-1028/14-4/NS).

W związku z powyższym mając na uwadze, że kwota Odszkodowania, zgodnie z argumentacją przedstawioną w punkcie 1 niniejszego wniosku powinna podlegać zwolnieniu z VAT, również dodatkowa kwota …% wartości nieruchomości powiększająca przyznane Odszkodowanie powinna podlegać zwolnieniu z VAT, gdyż odnosi się ona do tych samych nieruchomości.

Ad. 3.

Zdaniem Spółki, kwota Odszkodowania odnosząca się do Nasadzeń roślinnych oraz naniesień budowlanych stanowi część Odszkodowania (wynagrodzenia) z tytułu wywłaszczenia (dostawy) nieruchomości. Konsekwentnie kwota ta powinna być ujęta dla celów VAT w sposób analogiczny jak pozostała część należności (Odszkodowania) z tytułu wywłaszczenia (dostawy) nieruchomości. Tym samym, mając na uwadze argumentację Spółki wskazaną w punkcie 1 niniejszego wniosku, kwota ta powinna zostać ujęta jako należność z tytułu transakcji podlegającej zwolnieniu z VAT.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią decyzji odszkodowawczych kwota Odszkodowania z tytułu nabycia z mocy prawa przez Skarb Państwa prawa własności nieruchomości obejmowała sumę wartości gruntu poszczególnych działek, wartość Nasadzeń roślinnych znajdujących się na działkach oraz wartość naniesień budowlanych znajdujących się na działkach. Z powyższego jednoznacznie wynika, że Odszkodowanie udzielone zostało z tytułu nabycia przez Skarb Państwa własności nieruchomości, a nie poszczególnych jej części składowych w postaci gruntu, naniesień budowlanych, czy Nasadzeń roślinnych.

W świetle powyższego wartość umiejscowionych na nieruchomości zabudowań oraz roślinności jest jedynie częścią składową kwoty Odszkodowania odnoszącej się do nieruchomości jako takich, a nie wynagrodzeniem z tytułu dokonanej dostawy towarów odrębnych od wartości samych nieruchomości. Innymi słowy, dostawa towaru powstała w związku dokonanym wywłaszczeniem stanowi kompleksową transakcję, która nie powinna być dzielona w sposób sztuczny, w związku z zaprezentowaną wyceną poszczególnych części składowych nieruchomości.

Jak wskazano w punkcie 1, konsekwencją umiejscowienia naniesień budowlanych, tj. budowli na zbywanych nieruchomościach było zakwalifikowanie nieruchomości jako budowlanych, w efekcie powyższego, zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, budowlę wraz z gruntem traktuje się jako całość.

Ustawa o VAT nie zawiera jednak analogicznych regulacji odnoszących się do Nasadzeń roślinnych (leśnych). Tym niemniej same Nasadzenia roślinne nie były przedmiotem odrębnej od nieruchomości dostawy. Ich istnienie wpłynęło jednak na cenę zbywanej nieruchomości. Nie zmienia to jednak faktu, że nie doszłoby do uiszczenia należności za przedmiotowe nasadzenia, gdyby sama dostawa nieruchomości nie miała miejsca. Konsekwentnie, zdaniem Spółki, kwota Odszkodowania wyszczególniona jako część odpowiadająca Nasadzeniom roślinnym stanowi część Odszkodowania (należności) z tytułu dokonanej dostawy nieruchomości. Tym samym, kwota ta powinna podlegać opodatkowaniu w sposób analogiczny jak sama nieruchomość.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe (przykładowo w interpretacji z dnia 18 grudnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPP1/443-931/12-3/RG).

Konsekwentnie, w ocenie Spółki, kwota Odszkodowania odnosząca się do wartości Nasadzeń roślinnych oraz naniesień budowlanych stanowi jedynie fragment należności z tytułu dostawy (wywłaszczenia) nieruchomości i jako nierozerwalnie związana z samą nieruchomością powinna podlegać zwolnieniu z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać należy, że w odniesieniu do części pytań Wnioskodawcy, dotyczących działek o nr: … i … wydano odrębne rozstrzygnięcie. W związku z tym przedmiotem oceny w niniejszej interpretacji było wyłącznie stanowisko Wnioskodawcy zajęte w kontekście działek nr: …, … i ….

Należy zauważyć, że analiza przepisów ustawy Prawo budowlane nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tym samym niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że naniesienia budowlane, o których mowa we wniosku (droga wewnętrzna, plac składowy – manewrowy), stanowią – zgodnie ze wskazaniami Wnioskodawcy – budowle w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.).

W świetle powyższego zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku stany faktyczne. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.