Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.409.2017.1.AK
z 15 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

NTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. amortyzacji lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna (polski rezydent podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 updof) nieprowadząca pozarolniczej działalności gospodarczej, odpłatnie nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (dalej także jako: „Mieszkanie”) z zamiarem wynajmowania go na cele mieszkalne. Zakup został sfinansowany z kredytu bankowego (opłaty, które związane były z jego zaciągnięciem to koszty ubezpieczenia kredytu, które Wnioskodawca dodatkowo samodzielnie opłacił; pozostałe koszty kredytu uwzględniane są w ramach opłacanych przez niego rat). Przed przekazaniem Mieszkania w najem – mimo, że było ono w pełni funkcjonalne już w momencie jego nabycia, tj. możliwe do zamieszkania – przeprowadzany jest remont. Obejmuje on m.in. zmianę podłóg, wstawienie ścianek kartonowo-gipsowych, szpachlowanie oraz malowanie ścian i sufitów, wymianę okien, drzwi wewnętrznych, wymianę urządzeń sanitarnych, zmianę glazury i terakoty. Oprócz tego zakupione zostaną nowe meble, akcesoria i wyposażenie, a także sprzęty AGD, tak aby lokal posiadał wyższy standard niż w momencie jego nabycia. To z kolei będzie miało przełożenie na wysokość czynszu, który podatnik będzie mógł uzyskać wynajmując Mieszkanie.

W momencie nabycia, nieruchomość była użytkowana (tj. wykorzystywana do celów mieszkaniowych przez osoby, którym przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu) przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Wnioskodawca zamierza wynająć Mieszkanie na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem (osobą fizyczną, osobą prawną, czy też inną instytucją, która będzie używała lokal do celów mieszkalnych). Nie wyklucza natomiast (w szczególności jeśli okazałoby się, że wynajęcie całego Mieszkania przez jeden podmiot jest utrudnione - np. nie ma chętnych do jego wynajęcia) wynajmowania poszczególnych pokoi znajdujących się w Mieszkaniu, odrębnym najemcom, na podstawie zawieranych z nimi umów. W takiej sytuacji najemcy poszczególnych pokoi będą mieli wyłączność do korzystania z tych pomieszczeń, a dodatkowo korzystać będą z części wspólnych Mieszkania, tj. m.in. kuchni, łazienki, pomieszczenia gospodarczego, przedpokoju, łazienki, piwnicy. Podatnik będzie poszukiwał najemców poprzez któryś z wymienionych kanałów, tj. „pocztę pantoflową”, biura nieruchomości, serwisy specjalistyczne (np. otodom.pl), serwisy społecznościowe, portale z ogłoszeniami.

Wnioskodawca od uzyskanych z tytułu najmu przychodów zamierza odprowadzać podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 27 ust. 1 updof, a przychody z tego tytułu traktować jako uzyskiwane z najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Wnioskodawca po nabyciu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego chce przekształcić wskazany tytuł prawny w prawo własności Mieszkania (nastąpi utworzenie księgi wieczystej dla nieruchomości oraz wyodrębnienie prawa własności). Będzie to miało miejsce w oparciu o regulacje ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 ze zm.). Po wskazanym przekształceniu nieruchomość zostanie ujęta w ewidencji przez Wnioskodawcę jako środek trwały, od którego będą dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Uzyskiwanie przychodów z najmu prawdopodobnie rozpocznie się jeszcze przed przekształceniem, o którym mowa powyżej, albo po tym momencie.

Wnioskodawca wyklucza jednocześnie prowadzenie najmu okazjonalnego, tj. na kilka nocy. Mieszkanie będzie wynajmowane na czas określony (na okresy co najmniej kilkumiesięczne – w szczególności Mieszkanie nie będzie wynajmowane na doby), z możliwością wypowiedzenia umowy przy zaistnieniu określonych w umowie okoliczności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w sytuacji wynajmowania poszczególnych pokoi Mieszkania odrębnym najemcom, Wnioskodawca zachowa możliwość opodatkowania przychodów z tzw. najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 updof?
2. Czy Wnioskodawca może prowadzić 10 letnią amortyzację Mieszkania (w oparciu o przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 updof) wprowadzonego do środków trwałych, a rozpoznawane w ten sposób odpisy amortyzacyjne zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (zgodnie z art. 22 ust. 8 updof) uzyskiwanych z najmu?
3. Czy poniesione nakłady na remont Mieszkania, jak i zakup mebli, akcesoriów i wyposażenia, a także sprzętów AGD, oraz poniesione koszty kredytu, jak i odsetki od kredytu opłacone przed wprowadzeniem Mieszkania do ewidencji środków trwałych zwiększą wartość początkową środka trwałego?
4. Czy fakt wynajmowania Mieszkania, a także dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, wpływa na stosowanie regulacji art. 10 ust. 1 pkt 8 upof w przypadku odpłatnego zbycia tej nieruchomości po okresie 5 lat od końca roku, w którym została nabyta?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania drugiego. Wniosek w zakresie pozostałych pytań jest przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Zdaniem Wnioskodawcy, (w zakresie pytania oznaczonego nr 2) może prowadzić 10 letnią amortyzację Mieszkania (w oparciu o przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 updof) wprowadzonego do środków trwałych, a rozpoznawane w ten sposób odpisy amortyzacyjne może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (zgodnie z art. 22 ust. 8 updof) uzyskiwanych z najmu. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c tej ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu.
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 zwane środkami trwałymi

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b (art. 22f ust. 1 updof).

Stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych wskazane zostały w załączniku nr 1 do ustawy stanowiącym Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 1 tej ustawy). W pozycji 1 dla budynków i lokali mieszkalnych ustanowiono stawkę 1,5% wartości początkowej rocznie. Od tej zasady wprowadzono jednak wyjątek na mocy art. 22j ust. 1 pkt 3 updof, w którym wskazano, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli innych niż niemieszkalne (z pewnymi wyjątkami, które nie znajdą w niniejszej sprawie zastosowania). Zgodnie natomiast z ust. 3 powołanego artykułu, środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy lub ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. W związku z powyższym, nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca zastosował 10-letni okres amortyzacji Mieszkania stanowiącego jego własność i wpisanego do ewidencji środków trwałych, które zostanie odpłatnie nabyte na rynku wtórnym i spełniać będzie przesłanki wskazane w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy (Mieszkanie przed nabyciem było wykorzystywane na cele mieszkaniowe przez okres przynajmniej 60 miesięcy). Jednocześnie w myśl regulacji art. 22 ust. 8 updof kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Tym samym dokonywane odpisy amortyzacyjne od Mieszkania wpisanego do ewidencji środków trwałych będą stanowiły koszty uzyskania przychodów osiąganych z tytułu najmu prywatnego (art. 10 ust. 1 pkt 6 updof).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23
ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna (polski rezydent podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 updof) nieprowadząca pozarolniczej działalności gospodarczej, odpłatnie nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (dalej także jako: „Mieszkanie”) z zamiarem wynajmowania go na cele mieszkalne w ramach tzw. najmu prywatnego. Wnioskodawca po nabyciu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego chce przekształcić wskazany tytuł prawny w prawo własności Mieszkania (nastąpi utworzenie księgi wieczystej dla nieruchomości oraz wyodrębnienie prawa własności). Po wskazanym przekształceniu nieruchomość zostanie ujęta w ewidencji przez Wnioskodawcę jako środek trwały, od którego będą dokonywane odpisy amortyzacyjne.

W tym miejscu należy zauważyć, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego jest ograniczonym prawem rzeczowym. Jest to prawo zbywalne, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Umożliwia ono korzystanie z lokalu oraz rozporządzanie tym prawem, z pewnymi ograniczeniami, na zasadach zbliżonych do prawa własności. Świadczy o tym chociażby umiejscowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w Księdze Drugiej Kodeksu Cywilnego „Własność i inne prawa rzeczowe”.

Natomiast ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu powoduje, że osoba, której przysługuje to prawo, uzyskuje pełnię uprawnień właścicielskich do lokalu mieszkalnego oraz prawo do udziału w związanej z tym lokalem nieruchomości.

Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się tytuł prawny do tego lokalu. Od tego momentu, jako lokal będący odrębną własnością może on być środkiem trwałym. Posiadane uprzednio spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mogło zaś stanowić jedynie wartość niematerialną i prawną.

Należy również zauważyć, że przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo własności nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowego lokalu, który nie był do tej pory wykorzystywany (używany).

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostały spełnione, Wnioskodawca wskazał we wniosku, że przed nabyciem mieszkanie było użytkowane przez okres co najmniej 60 miesięcy. Ponadto wskazał, że po przekształceniu nieruchomość zostanie ujęta w ewidencji środków trwałych i zostanie wynajęta oraz, że jest to środek trwały po raz pierwszy wpisany do ewidencji podatnika.

Reasumując, prawidłowo wskazano we wniosku, że na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w opisanej sytuacji można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla nabytego lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jednocześnie dokonywane odpisy amortyzacyjne od nieruchomości wpisanej do ewidencji środków trwałych będą stanowiły koszty uzyskania przychodów osiąganych z tytułu najmu prywatnego – w myśl regulacji art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.