Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.172.2017.2.MC
z 27 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 7 listopada 2017 r. (data wpływu 10 listopada 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą X wykonuje działalność rachunkowo-księgową PKD 69.20.Z oraz inne, w tym: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi PKD 68.20.Z. W dniu 29-08-2011 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem (ustrój wspólności majątkowej ustawowej) nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem mieszkalnym wybudowanym w 1959 r. – księga wieczysta (…), za kwotę 400 743,00 zł (wartość transakcyjna powiększona o koszty nabycia); w podziale kwota wydatkowana na nabycie budynku: 277 437,46 zł, gruntu: 123 305,54 zł.

W dniu 01-01-2012 r. nieruchomość ta została przekazana wspólnym oświadczeniem woli małżonków do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, przy czym w ramach tej działalności Wnioskodawczyni podjęła rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania budynku mieszkalnego w celu przeznaczenia całości na budynek handlowo-usługowo-biurowy. Wydatki inwestycyjne Wnioskodawczyni ponosiła ze środków pochodzących z prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której zamierza obiekt użytkować i amortyzować. Łączna kwota netto wydatkowana na zakup materiałów i usług budowlanych służących przeprowadzeniu rozbudowy, nadbudowy i zmiany sposobu użytkowania opisanego budynku do dnia 31-08-2017 r. wyniosła 1 256 809,30 zł.

W dniu 22-09-2017 r. decyzją nr (…) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku handlowo-usługowego. Tym samym inwestycja została zakończona i od miesiąca października 2017 r. będą dokonywane odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Pismem z 7 listopada 2017 r. Wnioskodawczyni wskazała, że budynek handlowo-usługowo-biurowy opisany we wniosku zostanie sklasyfikowany zgodnie z KŚT do rodzaju 103 – Budynki handlowo-usługowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lub 4 w stosunku do budynku, który został wybudowany w 1959 r. jako budynek mieszkalny, a następnie podlegał ze środków z prowadzonej działalności gospodarczej nadbudowie, rozbudowie i zmianie sposobu użytkowania na budynek handlowo-usługowo-biurowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że zgodnie z art. 22j ust. 1 podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji budynków nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 3 i pkt 4), Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania 10% stawki amortyzacji.

Budynek bowiem uważa się za używany, jeżeli przed jego nabyciem był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy. Przepisy nie wskazują, że fakt użytkowania musi mieć miejsce w ostatnim okresie przed nabyciem środka trwałego. Budynek był użytkowany znacznie dłużej niż wymagane ustawowo 60 miesięcy (został wybudowany w 1959 r., co wynika z treści aktu notarialnego). Przeprowadzone prace polegające na nadbudowie, rozbudowie i zmianie sposobu użytkowania mieszczą się również w definicji ulepszenia, gdyż zgodnie z art. 22g ust. 17 środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 01 kwietnia 2011 r. znak DD9/033/BRT/11/PK-134 wymienił, że przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków, budowli, linii technologicznych itp.,
• rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,
• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Budynek będący przedmiotem zapytania, zgodnie z tą definicją został ulepszony, gdyż w latach 2012-2017 przeprowadzono, zgodnie z Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 07-12-2012 r., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę, rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania w celu przeznaczenia całości na budynek handlowo-usługowy, wszystkie te prace budowlane, przy czym wartość nakładów wyniosła do dnia 31-08-2017 r. 1 256 809,30 zł.

Przed podjęciem prac budynek był kompletny, tj. posiadał fundamenty, ściany, dach, a wartość jego nabycia wynosiła 277 437,46 zł. Budynek był jednak w bardzo złym stanie technicznym (stąd jego niska cena nabycia) i wymagał kapitalnego remontu. Podjęte prace remontowe i modernizacyjne miały na celu nadanie mu cech użytkowych oraz adaptację do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, obiekt spełnia przesłanki zawarte w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, tzn. jest używanym (był użytkowany dłużej niż 60 miesięcy) i ulepszonym środkiem trwałym oraz będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w wartości ceny nabycia budynku powiększonej o poniesione do dnia przekazania do użytkowania nakłady inwestycyjne. Wnioskodawca ma zatem prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  3. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
     
     

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje działalność rachunkowo-księgową, oraz inne, w tym: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W 2011 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem (ustrój wspólności majątkowej ustawowej) nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem mieszkalnym wybudowanym w 1959 r. W dniu 01-01-2012 r. nieruchomość ta została przekazana wspólnym oświadczeniem woli małżonków do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, przy czym w ramach tej działalności Wnioskodawczyni podjęła rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania budynku mieszkalnego w celu przeznaczenia całości na budynek handlowo-usługowo-biurowy. Wydatki inwestycyjne Wnioskodawczyni ponosiła ze środków pochodzących z prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której zamierza obiekt użytkować i amortyzować. Łączna kwota netto wydatkowana na zakup materiałów i usług budowlanych służących przeprowadzeniu rozbudowy, nadbudowy i zmiany sposobu użytkowania opisanego budynku do dnia 31-08-2017 r. przekroczyła 30% wartości tego budynku z dnia nabycia. We wrześniu 2017 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku handlowo-usługowego. Tym samym inwestycja została zakończona i od miesiąca października 2017 r. Wnioskodawczyni będzie dokonywać odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Budynek handlowo-usługowo-biurowy opisany we wniosku zostanie sklasyfikowany zgodnie z KŚT do rodzaju 103 – Budynki handlowo- usługowe.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że opisany budynek spełnia definicję uznania go za „używany” i „ulepszony” środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ budynek ten przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, a wartość nakładów poniesionych przez Wnioskodawczynię przed wprowadzeniem go do ewidencji (wartość ulepszenia) przekraczała 30% wartości początkowej.

Zatem dla wskazanego we wniosku budynku oznaczonego symbolem 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, który:

• przed nabyciem przez Wnioskodawczynię był używany ponad 60 miesięcy,
• zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz
• został ulepszony, gdyż wydatki poniesione na ich ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej,

Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości 10%. W takiej sytuacji budynek ten będzie amortyzowany przez okres 10 lat.

Reasumując – Wnioskodawczyni ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% – zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w stosunku do budynku, który został wybudowany w 1959 r. jako budynek mieszkalny, a po jego zakupie podlegał ze środków prowadzonej działalności gospodarczej nadbudowie, rozbudowie i zmianie sposobu użytkowania na budynek handlowo-usługowo-biurowy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.