Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.211.2017.2.JG
z 21 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2017 r. (data wpływu 3 września 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2017 r. (data wpływu 12 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad korekty kosztów uzyskania przychodów z uwagi na zmianę wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości dokonanej decyzją Burmistrza – jest prawidłowe jednak z innych względów niż wskazane we wniosku.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad korekty kosztów uzyskania przychodów z uwagi na zmianę wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości dokonanej decyzją Burmistrza.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 31 października 2017 r. nr 0115 KDIT2-3.4010.211.2017.1.JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 12 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca z tytułu posiadanych nieruchomości płacił co roku podatek od nieruchomości. Po czasie okazało się, że były to kwoty zbyt małe więc Burmistrz określił w decyzjach wydanych w maju 2016 r. wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości za lata 2011 - 2015 w kwotach wyższych niż były za te poszczególne lata zapłacone.

Zapłacony podatek od nieruchomości stanowił w poszczególnych latach koszt uzyskania przychodów.

Ponadto w uzupełnieniu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na pytania zawarte w ww. wezwaniu.

1. Jakie były przyczyny deklarowania zbyt małych kwot podatku od nieruchomości w poszczególnych latach od 2011-2015?

Wnioskodawca w poszczególnych latach podatkowych 2011-2015 /a także wcześniejszych/ składał deklaracje i wpłacał /a także księgował/ podatek od nieruchomości w takiej wysokości, jaka wynikała z jego najlepszej wiedzy. Burmistrz powziął jednak wątpliwości co do prawidłowości deklarowanych kwot i wezwał podatnika do złożenia korekt deklaracji podatkowych a następnie wszczął postępowania podatkowe za poszczególne lata, gdyż Wnioskodawca stanął na stanowisku, że złożone deklaracje są prawidłowe.

Burmistrz wydał więc w maju 2016 r. decyzje określające wysokości podatku od nieruchomości za poszczególne lata, z czym Wnioskodawca wciąż nie zgadza się więc wszedł na drogę odwoławczą i sporu sądowego. Aktualnie, wciąż nie ma prawomocnego rozstrzygnięcia.

Tak więc, przyczyną deklarowania /jakoby/ zbyt małych kwot podatku od nieruchomości w poszczególnych latach od roku 2011 do 2015 było i jest przekonanie Wnioskodawcy, że postępował prawidłowo w każdym roku z lat 2011 – 2015, a przekonanie to wywodził ze stanu rzeczywistego a nie, jak uważał Burmistrz, że powinien wywodzić z danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków.

2. Czy przyczyną zadeklarowania podatku od nieruchomości w zaniżonej wysokości w powyższym okresie były błędy rachunkowe lub inne oczywiste omyłki? Proszę o udzielenie odpowiedzi odrębnie do każdego roku z lat 2011-2015.

Nie, w żadnym roku przyczyną zadeklarowania podatku od nieruchomości w /jakoby/zaniżonej wysokości w przedmiotowych okresach nie były błędy rachunkowe ani inne oczywiste omyłki.

3. Jeżeli nie, to jakie były przyczyny zadeklarowania zbyt małych kwot podatku od nieruchomości w poszczególnych latach od 2011-2015 i czym spowodowane? Proszę o udzielenie odpowiedzi odrębnie do każdego roku z lat 2011-2015.

Przyczyny zadeklarowania /jakoby/ zbyt małych kwot podatku od nieruchomości w poszczególnych latach od 2011 do 2015 zostały wyjaśnione w odpowiedzi na pytanie zawarte w punkcie 1 powyżej.

4. Ponadto z uwagi na przytoczenie w poz. 69 wniosku ORD-IN przepisów określających dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, a nie regulacji dotyczących zasad korekty kosztów uzyskania przychodu, wynikających z brzmienia art. 15 ust. 4i-4l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i to mimo sformułowania pytania odnoszącego się do zasad korekty kosztów uzyskania przychodów, proszę o wskazanie, czy Wnioskodawca ma wątpliwości, co do obowiązywania wskazanych przepisów w opisanym stanie faktycznym i wskazanie, brzmienie którego/których przepisu/przepisów jest źródłem tych wątpliwości w stosunku do opisanego stanu faktycznego?

W obowiązującym stanie faktycznym opisanym we wniosku oraz niniejszym uzupełnieniu, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie powinny mieć przepisy, jak wskazano we wniosku, określające dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów a nie przepisy dotyczące zasad korekty kosztów. Co do wątpliwości, to oczywiście Wnioskodawca je ma, gdyż gdyby ich nie miał to nie występowałby z przedmiotowym wnioskiem - a konkretny przepis został wskazany we wniosku. Nowe /dodatkowe/ koszty zaistniały bowiem i została poznana ich wysokość dopiero w maju 2016 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wydaniem przez Burmistrza w maju 2016 r. decyzji określających wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości za lata 2011 - 2015 w kwotach wyższych niż były zapłacone za te poszczególne lata i ujęte w tych wysokościach w kosztach uzyskania przychodów w tych latach, prawidłowym jest, ujęcie różnic /nadwyżek/ kwot wynikających z otrzymanych decyzji w stosunku do kwot zapłaconych pierwotnie, w kosztach uzyskania przychodów - jednorazowo w roku 2016, bez konieczności zrobienia korekty kosztów uzyskania przychodów i zeznań podatkowych za te poprzednie lata ?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym jest ujęcie jednorazowo w roku 2016 w kosztach uzyskania przychodów różnic /nadwyżek/ kwot wynikających z otrzymanych decyzji w stosunku do kwot zapłaconych pierwotnie, bez konieczności zrobienia z tego tytułu korekty kosztów uzyskania przychodów i zeznań podatkowych za lata poprzednie 2011 -2015.

Kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe jednak ich poniesienie jest racjonalne i niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

Tego rodzaju kosztem jest między innymi podatek od nieruchomości, stanowiący element kosztów stałych, który z mocy prawa Wnioskodawca jest obowiązany uiszczać w związku z posiadanymi nieruchomościami. Podatek ten nie został wymieniony w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów / art. 16 ust. 1 ustawy/, stanowi więc koszt uzyskania przychodów i jest to koszt inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami.

Stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia a za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych /zaksięgowano/ na podstawie otrzymanej faktury /rachunku/, albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury /rachunku/.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku kosztów podatkowych, które pozostają jedynie w pośrednim związku z przychodami i których nie można przypisać do konkretnego przychodu, koszty te - w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych - należy uwzględnić w dacie zaksięgowania w księgach rachunkowych spółki.

W konsekwencji, podatek od nieruchomości za lata ubiegłe /zaległość/ wynikający z decyzji wydanych przez właściwy organ, należy uznać, na podstawie otrzymanych decyzji, za koszty uzyskania przychodów w dacie ujęcia tych zaległych zobowiązań podatkowych w księgach rachunkowych Wnioskodawcy, czyli w roku 2016, a więc konieczność zrobienia korekt zeznań podatkowych z tego tytułu za lata ubiegłe nie występuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe jednak z innych względów niż wskazane we wniosku.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje więc podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak zaznaczyć, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, ze wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady dokonywania korekt w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodów w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych uregulowano w art. 15 ust. 4i do 4l .

Ustawą z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz. U. z 2015 r. poz. 1595; dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadzono do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) rozwiązanie polegające na tym, że fakty mające wpływ na korektę przychodów lub kosztów uzyskania przychodów, które nastąpiły w późniejszym okresie rozliczeniowym, nie będą rozpoznawane ze skutkiem „wstecz”(ex tunc), lecz rozliczane będą w bieżącym okresie rozliczeniowym.

Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 2 ustawy nowelizującej, w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 15 po ust. 4h dodaje się ust. 4i-4l w brzmieniu:

„4i. Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

4j. Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

4k. Przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do korekty kosztów uzyskania przychodów, do których ma zastosowanie art. 15b, oraz jeżeli korekta dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

4I. Jeżeli korekta, o której mowa w ust. 4i, następuje po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, zmniejszenia lub zwiększenia kosztów uzyskania przychodów dokonuje się w ostatnim okresie rozliczeniowym przed zmianą formy opodatkowania”.

Powyższe zmiany weszły w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (art. 13 ustawy nowelizującej).

Jednocześnie, zgodnie z art. 11 ustawy nowelizującej, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do korekty przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów, uzyskanych lub poniesionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Tym samym w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. podatnicy dokonują korekty kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym otrzymają dokument potwierdzający przyczyny korekty. Korekta kosztów polega na zmniejszeniu lub zwiększeniu kosztów uzyskania przychodów poniesionych w tym miesiącu. Nowe zasady korekty mają zastosowanie tylko do tych przypadków, gdy korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką. Natomiast w sytuacji, w której korekta spowodowana jest błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, obowiązują dotychczasowe zasady, czyli korygowanie ze skutkiem „wstecz” (ex tunc).

Zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Interpretując zatem treść art. 11 ustawy nowelizującej należy mieć na uwadze ww. przepis art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wiąże moment korekty kosztów uzyskania przychodów z otrzymaniem faktury korygującej lub, w przypadku jej braku, innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty, w opisanym stanie faktycznym z otrzymaniem decyzji Burmistrza, według postanowień których podatek od nieruchomości został ustalony w zaniżonej wysokości. Tym samym przepisy o korekcie kosztów uzyskania przychodów, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, stosuje się również do korekty kosztów uzyskania przychodów poniesionych przed 1 stycznia 2016 r., gdy podatnik otrzymał dokument potwierdzający przyczyny korekty niespowodowanej błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką po 31 grudnia 2015 r. Powyższe znajduje również potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego. W publikacji Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, (red.) K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, Komentarz do art. 15 ust. 4i do 4I (Legalis - wersja elektroniczna 2016) wskazano, że: „na mocy przepisów przejściowych ustawy wprowadzającej komentowane zmiany do PDOPrU, przepisy art. 15 ust. 4i-4I PDOPrU stosuje się do korekty kosztów uzyskania przychodów poniesionych przed 1 stycznia 2016 r. Także i tę regulację należy ocenić pozytywnie w zakresie w jakim odnosi się do kosztów uzyskania przychodów poniesionych przed 1 stycznia 2016 r., co do których podatnik otrzymał fakturę korygującą lub inny dokument potwierdzający przyczyny korekty z powodów innych niż oczywista omyłka lub błąd rachunkowy po 31 grudnia 2015 r.”.

Mając na uwadze powyższe, przepisy o korekcie kosztów uzyskania przychodów, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, należy również stosować do korekty kosztów uzyskania przychodów poniesionych przed 1 stycznia 2016 r., gdy podatnik otrzymał fakturę korygującą lub inny dokument potwierdzający przyczyny korekty niespowodowanej błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką po 31 grudnia 2015 r. Interpretując bowiem treść art. 11 ustawy nowelizującej należy mieć na uwadze przepis art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wiąże moment korekty kosztów uzyskania przychodów z otrzymaniem faktury korygującej lub, w przypadku jej braku, innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty.

Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym stwierdził, że w żadnym roku przyczyną zadeklarowania podatku od nieruchomości w /jakoby/zaniżonej wysokości w przedmiotowych okresach nie były błędy rachunkowe ani inne oczywiste omyłki.

Tym samym w przypadku otrzymania przez Spółkę decyzji wydanych przez Burmistrza w maju 2016 r. korygujących w 2016 r. kwoty dotyczące kosztów poniesionych w latach 2011 2015 do korekty kosztów powinna ona stosować przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2016 r., tj. art. 15 ust. 4i i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że koszty te powinny być skorygowane „na bieżąco”. Powyższe jest przy tym niezależne od daty wystawienia decyzji korygujących wysokość podatku od nieruchomości, gdyż ww. art. 15 ust. 4i wiąże moment korekty z otrzymaniem dokumentu korygującego przez podatnika.

Art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do korekty kosztów uzyskania przychodów, do których ma zastosowanie art. 15b, oraz jeżeli korekta dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Art. 15 ust. 4l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że jeżeli korekta, o której mowa w ust. 4i, następuje po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych, zmniejszenia lub zwiększenia kosztów uzyskania przychodów dokonuje się w ostatnim okresie rozliczeniowym przed zmianą formy opodatkowania.

Jak z powyższego wynika stosownie do art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Powyższy przepis przewiduje rozwiązanie polegające na rozliczaniu faktury korygującej i innych dokumentów korygujących w zakresie korekty przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów (korekta podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym) w bieżącym okresie rozliczeniowym. W uzasadnieniu do ustawy nowelizującej wprowadzającej ten przepis od 1 stycznia 2016 r. wskazano, że brak kłopotliwego i pracochłonnego korygowania zeznań podatkowych z lat poprzednich i zapłaty powstałych wskutek tego zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę (w przypadku zmniejszenia kosztów lub zwiększenia przychodów) oraz brak konieczności zapłaty odsetek od zaliczek na podatek dochodowy (w przypadku zmniejszenia kosztów lub zwiększenia przychodów tego samego roku podatkowego) uproszczą rozliczenia podatkowe przedsiębiorców. W uzasadnieniu stwierdzono również, że zaproponowane zmiany będą również korzystne ze względu na brak konieczności zmiany sprawozdań finansowych.

Reasumując, skoro jak stwierdził Wnioskodawca korekta kosztów nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty zaniżonych kosztów podatkowych należy dokonać, zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzyma przedmiotowe decyzje, poprzez odpowiednie zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych okresie rozliczeniowym w którym decyzje Burmistrza o podwyższeniu kwoty podatku od nieruchomości za lata 2011-2015 wpłynęły. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonywania korekty kosztów podatkowych wstecz, tj. korekty zeznań podatkowych za prawnych za lata, w których ujął pierwotną wysokość tego podatku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.