Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.250.2017.1.KM
z 13 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym uregulowano faktury, o skorygowaną wcześniej kwotę podatku naliczonego za lata 2010-2011 ‒ jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym uregulowano faktury, o skorygowaną wcześniej kwotę podatku naliczonego za lata 2010-2011.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2011-2013 Wnioskodawca z tytułu tzw. ulgi za złe długi skorygował w deklaracjach VAT za lata 2010-2011 podatek naliczony z tytułu nabycia towarów i usług pozostałych (niezapłacone dostawcom faktury VAT). Faktury nie zostały zapłacone z powodu trudnej sytuacji finansowej zakładu wynikającej z braku zapłaty należnej Wnioskodawcy kwoty 4.114.890,83 zł od jednego z kontrahentów. Finał braku zapłaty skończył się złożonym w dniu ... pozwem do Sądu Okręgowego Wydział Gospodarczy. Proces sądowy trwał do dnia ... i zakończył się wyrokiem Sądu Apelacyjnego, który utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego i zasądził stronie pozwanej zapłatę na rzecz Wnioskodawcy kwoty 4.114.890,83 zł wraz z odsetkami. W marcu 2017 r. po odzyskaniu zasądzonej kwoty Wnioskodawca „opłacił swoim kontrahentom zaległe faktury”. W wyniku skorygowanych deklaracji za złe długi za lata 2010-2011 „w urzędzie skarbowym powstało zobowiązanie” z tytułu podatku VAT w kwocie 79.000 zł. Urząd skarbowy zastosował środki egzekucyjne w postaci zajęcia wierzytelności „u naszego sądowego pozwanego”. Kwotę zaległego zobowiązania urząd skarbowy odzyskał również w miesiącu marcu 2017 r., wobec pozostałych kontrahentów – zastosował również środki egzekucyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w chwili obecnej Wnioskodawca może skorygować deklaracje VAT o kwoty zapłaconego podatku wynikającego z „opłaconych faktur”?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że proces sądowy trwał blisko 5 lat i nie było możliwości odzyskania wcześniej należnych Wnioskodawcy kwot i tym samym „opłacenia zaległości”, można skorygować podatek naliczony wynikający z opłaconych faktur. Również zastosowanie środka egzekucyjnego przez US spowodowało przerwanie biegu przedawnienia i „US odzyskał należną kwotę z tytułu podatku VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone przez ustawodawcę w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. – podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. – nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. – w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Stosownie do art. 89b ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. – w przypadku częściowego uregulowania należności przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

W myśl art. 89b ust. 3 ustawy o VAT – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. – do zaległości podatkowych wynikających z korekty podatku naliczonego, o którym mowa w ust. 1, mają zastosowanie odrębne przepisy o odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe podatnika.

Zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. – w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

W świetle art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), do wierzytelności powstałych przed dniem 1 stycznia 2013 r. stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2.

Przy czym art. 23 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, stosuje się również do wierzytelności powstałych przed dniem 1 stycznia 2013 r., których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy zmienianej, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, uprawdopodobniona po dniu 31 grudnia 2012 r.

Należy także zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2013 r., na podstawie art. 11 pkt 9 ww. ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, uległ zmianie, będący przedmiotem niniejszej interpretacji, przepis art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), przy czym art. 89b ust. 3 i 5 został uchylony.

Powyższe oznacza, że do wierzytelności powstałych przed 1 stycznia 2013 r. stosuje się przepisy art. 89a i 89b ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r., z wyjątkiem wierzytelności powstałych przed 1 stycznia 2013 r., których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. la ustawy w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, uprawdopodobniona po 31 grudnia 2012 r. (art. 23 ustawy z 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce).

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. - w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl cytowanego powyżej przepisu, dłużnik ma obowiązek skorygowania odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury, jeżeli nie ureguluje należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Obowiązek dokonania takiej korekty ciąży na dłużniku bez względu na to czy jego wierzyciel skorzystał z ulgi na złe długi, czy też nie, tzn. czy wykorzystał możliwość odzyskania zapłaconego do urzędu podatku VAT po wystawieniu faktury, która nie została uregulowana przez kontrahenta (dłużnika).

W myśl art. 89b ust. 1a ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. – przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W myśl art. 89b ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. – w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

W przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części (art. 89b ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r.).

Należy zauważyć, że jeżeli procedura „ulgi na złe długi” zostanie uruchomiona w sposób prawidłowy, tj. przy spełnieniu wszystkich warunków z art. 89a ust. 2 ustawy o VAT, a dłużnik na dzień dokonania korekty podatku należnego przez wierzyciela znajduje się w trakcie postępowania upadłościowego, wierzyciel ma prawo do korekty podatku należnego, a dłużnik ma obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego.

Istotne jest także, aby w momencie dokonania korekty dłużnik oraz wierzyciel byli zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni (art. 89a ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o VAT).

Jak stanowi art. 103 ust. 1 ww. ustawy o VAT – podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w latach 2011-2013 Wnioskodawca z tytułu tzw. „ulgi za złe długi” skorygował w deklaracjach VAT za lata 2010-2011 podatek naliczony z tytułu nabycia towarów i usług udokumentowanych fakturami, które nie zostały zapłacone z powodu trudnej sytuacji finansowej. Z kolei po odzyskaniu wyrokiem sądu „należnych kwot” w marcu 2017 r. Wnioskodawca „opłacił swoim kontrahentom zaległe faktury”. W wyniku skorygowanych deklaracji za złe długi za lata 2010-2011 „w urzędzie skarbowym powstało zobowiązanie” z tytułu podatku VAT w kwocie 79.000 zł. Urząd skarbowy zastosował środki egzekucyjne w postaci zajęcia wierzytelności „u naszego sądowego pozwanego”. Kwotę zaległego zobowiązania urząd skarbowy odzyskał również w miesiącu marcu 2017 r.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy po uregulowaniu zobowiązań wynikających z faktur, co do których Spółka skorygowała odliczony wcześniej VAT naliczony zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, Spółka ma prawo do zwiększenia VAT naliczonego w deklaracji za miesiąc, w którym uregulowała te faktury, o skorygowaną wcześniej kwotę podatku naliczonego.

W świetle treści powołanego wyżej przepisu art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, należy stwierdzić, że znajduje on zastosowanie zarówno do wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona do 31 grudnia 2012 r., jak również od dnia 1 stycznia 2013 r.

Rozważenia przy tym wymaga, czy w sytuacji opisanej we wniosku należy uwzględnić przepisy regulujące kwestie przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

W myśl art. 81 § 2 tej ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Przy czym należy zauważyć, że prawo do korekty istnieje dopóki zobowiązanie nie uległo przedawnieniu.

Należy wskazać, że w myśl art. 70 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznacza termin płatności zobowiązania podatkowego (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonał korekty podatku naliczonego za lata 2010-2011, w trybie art. 89b ust. 1 ustawy, obniżając VAT naliczony odliczony z tych faktur w składanych deklaracjach VAT-7 w związku z nie uregulowaniem faktur za dostawy.

Należy zwrócić uwagę, że przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT ma charakter bezwzględny, bowiem nakłada na dłużnika obowiązek złożenia korekty odliczonej kwoty podatku, w przypadku nieuregulowania należności.

Przepis art. 89b ustawy o VAT nie reguluje kwestii powstania zobowiązania podatkowego w związku z wykonanymi w określonym czasie czynnościami dostaw i usług. Dotyczy on bowiem kwestii nieuregulowanych należności wynikającej z faktury w powiązaniu z terminem płatności określonym w umowie lub w fakturze i swoim działaniem nie wpływa na zobowiązanie podatkowe za okres rozliczeniowy, w którym była wystawiona faktura, rodzi bowiem obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego na bieżąco i tym samym zastosowanie tego przepisu ma wpływ na „bieżące” zobowiązanie podatkowe.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca dokonał korekty deklaracji VAT za miesiące, w których uprzednio odliczył VAT naliczony z faktur, obniżając VAT naliczony odliczony z tych faktur (korekta objęła deklaracje za okres 2010-2011), to Wnioskodawcy po uregulowaniu zobowiązań wynikających z tych faktur, stosownie do przepisu art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, przysługuje prawo dokonania korekty (powiększenia) kwoty podatku naliczonego w deklaracjach o skorygowaną wcześniej kwotę podatku naliczonego, w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tut. organ informuje, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur za sporny okres, a ponadto nie rozstrzyga, czy w przedstawionych we wniosku okolicznościach prawidłowo dokonano korekty deklaracji uprzednio odliczonego podatku VAT naliczonego z faktur, (za okres 2010-2011) zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.