2018.01.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-2.4012.713.2017.1.MGO

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.713.2017.1.MGO
z 11 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania dostawy nieruchomości za zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz braku wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT ww. dostawy na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT;
opodatkowania podatkiem VAT planowanej dostawy nieruchomości;
prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości przez Kupującego

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania dostawy nieruchomości za zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz braku wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT ww. dostawy na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowania podatkiem VAT planowanej dostawy nieruchomości i prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości przez Kupującego.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania: P.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: E.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

E. sp. z o.o. (dalej: „Sprzedający” lub „Wnioskodawca 1”) posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem dla celów podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).
P. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. (dalej: „Kupujący” lub „Wnioskodawca 2”) posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 będą dalej łącznie zwani „Wnioskodawcami”.

W dniu 13 października 2017 roku Sprzedający i Kupujący zawarli umowę sprzedaży („Umowa Sprzedaży”) zabudowanej nieruchomości położonej w województwie m., w K., składającej się z działki gruntu o numerze 40/8 o powierzchni … m2 zabudowanej budynkiem produkcyjno-magazynowym o powierzchni zabudowy … m2 (dalej: „Budynek”) posiadającym dwie kondygnacje naziemne oraz budowlami: stacją transformatorową, przepompownią ścieków, ogrodzeniem wokół gruntu, zbiornikiem na gaz, drogami, oświetleniem zewnętrznym i chodnikami, dla której Sąd Rejonowy, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr …. („Nieruchomość”). Na podstawie Umowy Sprzedaży Sprzedający przeniósł na Kupującego prawo własności Nieruchomości. Umowa Sprzedaży została zawarta w formie aktu notarialnego sporządzonego przez S. K., notariusz w W., Rep A nr ... W momencie zawarcia umowy Nieruchomość była jedynym niefinansowym składnikiem materialnym majątku Sprzedającego. Transakcja objęta Umową Sprzedaży została potraktowana przez strony Umowy Sprzedaży jako dostawa towarów opodatkowana 23% stawką VAT.

Nieruchomość jest w całości – nieprzerwanie od 2008 roku – przedmiotem najmu na podstawie umowy z dnia 24 stycznia 2008 r. (dalej: „Umowa Najmu”) zawartej między Sprzedającym a podmiotem trzecim. Podmiot trzeci wykorzystuje Nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej i podmiot ten jest stroną umów koniecznych dla jej prawidłowego funkcjonowania, w szczególności umów z dostawcami mediów do Nieruchomości czy też umów w zakresie utrzymania czystości na terenie Nieruchomości. Sprzedający złożył jedynie deklarację DB o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy a powstają odpady komunalne, której złożenie stanowi – zgodnie z art. 6m ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1289) - obowiązek właściciela nieruchomości (a nie najemcy).

Na podstawie Umowy Sprzedaży, Kupujący m.in. wstąpił z mocy prawa w stosunek prawny wynikający z Umowy Najmu, na podstawie art. 678 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r . - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.; dalej: „KC”), a także przejął kaucję wpłaconą przez najemcę na podstawie Umowy Najmu w celu zabezpieczenia roszczeń wynajmującego wynikających z Umowy Najmu.

Jednocześnie zgodnie z Umową Sprzedaży na Kupującego nie zostały przeniesione żadne aktywa, zobowiązania bądź umowy (z zastrzeżeniem wskazanej wyżej Umowy Najmu, która przeszła na Kupującego z mocy prawa), dokumentacje ani prawa lub dokumenty związane z działalnością Sprzedającego (poza prawami i rzeczami ściśle związanymi z Nieruchomością), w szczególności nie zostały przeniesione na Kupującego prawa i obowiązki z umowy o zarządzanie Nieruchomością, a także prawa i obowiązki, które nie są związane z Nieruchomością w tym zwłaszcza:

bilansowe oraz pozabilansowe zobowiązania, w tym zobowiązania handlowe;
należności, rachunki bankowe czy środki pieniężne zdeponowane na rachunkach bankowych (za wyjątkiem kaucji wpłaconej przez najemcę zgodnie z Umową Najmu);
umowy związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Sprzedającego, w tym umowy o usługi księgowe;
księgi handlowe;
umowy związane z ubezpieczeniem czy zarządzaniem Nieruchomością;
umowy z dostawcami mediów i usług do Nieruchomości;
tajemnice przedsiębiorstwa Sprzedającego oraz know-how związany z jego prowadzeniem;
nazwa przedsiębiorstwa Sprzedającego.

Sprzedający nie zatrudnia (i na moment sprzedaży Nieruchomości nie zatrudniał) pracowników, a czynności niezbędne do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania Nieruchomości były przez niego realizowane z wykorzystaniem podmiotów zewnętrznych (przy czym, jak wskazano powyżej, umowy na dostawę mediów były zawierane bezpośrednio przez najemcę na podstawie Umowy Najmu).

Działalność gospodarcza Sprzedającego prowadzona z wykorzystaniem Nieruchomości nie była prowadzona w ramach działu/oddziału/wydziału w przedsiębiorstwie Sprzedającego. Zapisy umowy spółki, regulaminu, zarządzenia lub innego aktu korporacyjnego o podobnym charakterze również nie wskazywały na wyodrębnienie tej działalności.

Sprzedający nie prowadził również odrębnej rachunkowości w stosunku do sprzedanej Nieruchomości.

Umowa Najmu została zawarta na okres 10 lat, który kończyć się będzie wraz z upływem dnia 27 stycznia 2018 r. Po upływie tego terminu zamiarem Kupującego nie jest kontynuacja stosunku najmu ani prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie jakim prowadził ją Sprzedający. Kupujący planuje wyburzenie Budynku znajdującego się na Nieruchomości, a następnie przeznaczenie jej do prowadzenia innej działalności gospodarczej. Zgodnie z planem Kupującego działalność ta będzie opodatkowana VAT. Będzie to działalność prowadzona przez Kupującego przy wykorzystaniu Nieruchomości i własnych zasobów oraz w oparciu o własny know-how wypracowany w tym zakresie, względnie przy pomocy profesjonalnych usługodawców.

W ciągu pięciu lat przed zawarciem Umowy Sprzedaży na Nieruchomość nie były ponoszone wydatki na jej ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej Nieruchomości.

Mając na względzie przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 i ust. 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.; dalej: „Ustawa o VAT”) w dniu 10 października 2017 r., tj. przed zawarciem Umowy Sprzedaży, Wnioskodawcy złożyli Naczelnikowi Urzędu Skarbowego … (jako właściwemu dla Kupującego) zgodne oświadczenie o rezygnacji ze zwolnienia od VAT dostawy Nieruchomości i wyborze opodatkowania VAT tej dostawy.

Oświadczenie to zawierało nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej Sprzedającego oraz Kupującego, planowaną datę zawarcia Umowy Sprzedaży oraz adres pod którym położona jest Nieruchomość, a tym samym spełniało wymogi określone w art. 43 ust. 11 Ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Nieruchomość będąca przedmiotem dostawy stanowiła przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT?
W przypadku uznania, że Nieruchomość będąca przedmiotem dostawy nie stanowiła przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT – czy dostawa Nieruchomości, mając na względzie oświadczenie złożone przez Wnioskodawców o rezygnacji ze zwolnienia od VAT, była opodatkowana VAT?
W przypadku odpowiedź twierdzącej na pytanie nr 2, czy Kupujący jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w pełnej wysokości, z faktury dokumentującej nabycie Nieruchomości zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 88 Ustawy o VAT?

Stanowisko Zainteresowanych:

Zdaniem Wnioskodawców Nieruchomość będąca przedmiotem dostawy nie stanowiła przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej część w rozumieniu art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.
Zdaniem Wnioskodawców dostawa Nieruchomości, mając na względzie oświadczenie złożone przez Wnioskodawców o rezygnacji ze zwolnienia od VAT, była opodatkowana VAT.
Zdaniem Wnioskodawców, Kupujący jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w pełnej wysokości, z faktury dokumentującej nabycie Nieruchomości zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 88 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców odnośnie do pytania nr 1

Zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ,,ZCP”). Oznacza to, iż transakcja mająca za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część nie podlega VAT.

Przepisy Ustawy o VAT nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwa” dla celów tej ustawy. Ze względu na powyższe – oraz uwzględniając definicję zawartą w innych ustawach – w doktrynie prawa podatkowego jest powszechnie akceptowane, iż, dla celów podatku VAT, pojęcie przedsiębiorstwa powinno być rozumiane zgodnie z jego definicją zawartą w art. 55(1) Kodeksu cywilnego. W myśl regulacji zawartej w tym artykule, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonym do prowadzenia działalność gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomość lub ruchomość, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomość lub ruchomość;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomość lub ruchomość oraz prawa do korzystania z nieruchomość lub ruchomość wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelność, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własność przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalność gospodarczej.

Z kolei – zgodnie z przepisem art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT – przez ZCP należy rozumieć organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Niezależnie od okoliczności, że w ramach dokonanej sprzedaży Kupujący nabył Nieruchomość oraz – z mocy prawa – przejął prawa i obowiązki Sprzedającego wynikające z Umowy Najmu, zdaniem Wnioskodawców nie można uznać, że Nieruchomość stanowiła przedsiębiorstwo Sprzedającego. Wynika to z faktu, iż przedmiot sprzedaży nie wyczerpuje przytoczonej powyżej definicji przedsiębiorstwa. W szczególności, sprzedaży nie towarzyszył transfer innych kluczowych składników, wchodzących w skład normatywnej definicji i determinujących funkcjonowanie przedsiębiorstwa Sprzedającego, obejmujących w szczególności:

bilansowe oraz pozabilansowe zobowiązania, w tym zobowiązania handlowe;
należności, rachunki bankowe czy środki pieniężne zdeponowane na rachunkach bankowych (za wyjątkiem kaucji wpłaconej przez najemcę z tytułu zawarcia Umowy Najmu);
umowy związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Sprzedającego, w tym umowy o usługi księgowe;
księgi handlowe;
umowy związane z ubezpieczeniem czy zarządzaniem Nieruchomością;
umowy z dostawcami mediów i usług do Nieruchomości;
tajemnice przedsiębiorstwa Sprzedającego oraz know-how związany z jego prowadzeniem;
nazwa przedsiębiorstwa Sprzedającego.

Stanowisko Wnioskodawców, zgodnie z którym zbywane składniki majątkowe nie stanowią przedsiębiorstwa jest poparte interpretacją przepisów prawa, dokonaną przez Ministra Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską (Odpowiedź Ministra Finansów na zapytanie poselskie nr 1778 z dnia 13 czerwca 2003 r. Odpowiedź udzielona przez Ministra Finansów dotyczy treści art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jednakże w przekonaniu Wnioskodawców konkluzja zawarta w tej odpowiedzi może mieć również zastosowanie w rozpatrywanym przypadku; która – co należy zaznaczyć – była niejednokrotnie przytaczana przez organy podatkowe). Z odpowiedzi Ministra Finansów na interpelację poselską można wywnioskować, iż za sprzedaż przedsiębiorstwa nie można uznać sprzedaży samego budynku, nawet jeśli jest on przeznaczony na wynajem. Przedsiębiorstwem, bowiem, może być budynek wraz ze wszystkimi wierzytelnościami i zobowiązaniami, zawartymi umowami najmu, zarządzania, dostawy mediów i innymi umowami związanymi z tym budynkiem i działalnością polegającą na wynajmie. Tymczasem – jak zaznaczono w stanie faktycznym – w analizowanym przypadku przedmiotowej sprzedaży nie towarzyszył zasadniczo transfer należności ani zobowiązań Sprzedającego.

Na uwagę zasługuje również zawarta w kodeksowej definicji przedsiębiorstwa i niejednokrotnie podkreślana w orzecznictwie sądów (Wyrok NSJA z dnia 22.01.1997 r., sygn.: SA/Sk2724/95, wyrok NSA z dnia 24.11.1999 r. sygn.: I SA/Kr 1189/99 oraz wy rok WSA w Gdańsku z dnia 04.12.2013 r., sygn.: I SA/Gd 1205/13, utrzymany w mocy przez wyrok NSA z dnia 25.06.2015, sygn.: I FSK572/14) kwestia, iż przedsiębiorstwo nie jest tylko sumą jego składników, lecz ich zorganizowanym zespołem. Zdaniem Wnioskodawców, składniki majątkowe będące przedmiotem transakcji nie stanowią zorganizowanego zespołu, jako że m.in. tajemnice przedsiębiorstwa Sprzedającego oraz know-how związany z jego prowadzeniem, umowy związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Sprzedającego, w tym umowy o usługi księgowe, umowy związane z ubezpieczeniem czy zarządzaniem Nieruchomością, należności, rachunki bankowe czy środki pieniężne zdeponowane na rachunkach bankowych, księgi handlowe oraz inne aktywa nie zostały przejęte przez Kupującego. Z powyższych względów, zdaniem Wnioskodawców, nie ma podstaw, aby transakcję sprzedaży Nieruchomości zaklasyfikować jako zbycie przedsiębiorstwa Sprzedającego.

Ponadto, dostawa Nieruchomości nie stanowi dostawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa wyodrębnionej w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Sprzedającego.

Przesłankami uznania danego zespołu składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest bowiem, aby:

istniał zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań) powiązanych funkcjonalnie oraz aby składniki te były przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych;
zespół tych składników był wyodrębniony organizacyjnie w istniejącym przedsiębiorstwie;
zespół tych składników był wyodrębniony finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie;
zespół tych składników mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze.

Aby zatem można było mówić o wyodrębnieniu funkcjonalnym przenoszonych składników, musiałyby one pozostawać między sobą we wzajemnych interakcjach w taki sposób, że należałoby je traktować jako zorganizowany, autonomiczny zespół. Tymczasem, w analizowanym przypadku składniki będące przedmiotem sprzedaży nie stanowią takiego autonomicznego, zorganizowanego zespołu m.in. z uwagi na fakt, iż m.in. know-how pozostający w związku z działalnością gospodarczą Sprzedającego, jak też zasadniczo prawa i obowiązki wynikające z umów związanych z działalnością gospodarczą Sprzedającego (poza ściśle związaną z Nieruchomością Umową Najmu) nie zostały przejęte przez Kupującego. Wnioskodawcy pragną przy tym zaznaczyć, że Kupujący wstąpił w stosunek prawny wynikający z Umowy Najmu z mocy obowiązujących w tym zakresie przepisów KC, a Umowa Najmu wygasa w terminie ok. 3,5 miesiąca po zawarciu Umowy Sprzedaży.

W myśl wskazanej wyżej definicji, ZCP powinno się charakteryzować wyodrębnieniem organizacyjnym. Zgodnie z dominującą praktyką organów podatkowych, o wyodrębnieniu organizacyjnym zorganizowanej części ze struktur przedsiębiorstwa powinny bowiem świadczyć przykładowo odpowiednie zapisy statutu lub umowy spółki, regulaminu, zarządzenia lub innego aktu korporacyjnego o podobnym charakterze. Wyodrębnienie organizacyjne spełnione byłoby również wówczas, gdyby zorganizowana część przedsiębiorstwa miała swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, oddział, wydział itp. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce podatkowej, w tym w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 kwietnia 2016 r., sygn. ITPP2/4512-115/16/AJ. Tymczasem, przeniesione składniki majątkowe i oparta o nie działalność Sprzedającego nie były wyodrębnione w żaden z powyższych sposobów w przedsiębiorstwie Sprzedającego. Podobnie, Nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży nie stanowiła finansowo wydzielonej części przedsiębiorstwa Sprzedającego.

Nieruchomość nie posiada również zdolności do funkcjonowania jako niezależne przedsiębiorstwo zdolne do samodzielnej realizacji zadań gospodarczych. W szczególności o takiej zdolności, nie może – w ocenie Wnioskodawców – świadczyć fakt, że Kupujący będzie kontynuował stosunek najmu do czasu wygaśnięcia Umowy Najmu.

Stanowisko to znajduje oparcie w najbardziej aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku NSA z dnia 24 listopada 2016 r., o sygn.: I FSK 1316/15, w którym sąd stwierdził, że:

„Same w sobie nieruchomości (zabudowane nieruchomości) nie tworzą całości zdolnej do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Nie stanowią zatem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nawet jeżeli były wykorzystywane przez sprzedawcę również do działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu tych nieruchomości lub ich części, albo znajdujących się na nich obiektów budowlanych i ich części (...). Innymi słowy, okoliczność, że dane nieruchomości mogą stanowić przedmiot najmu tak u ich zbywcy, jak i następnie u nabywcy, nie czyni z nich zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Konieczne jest, aby zbywane składniki majątkowe stanowiły zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.”

Tym samym, sprzedawane składniki majątkowe nie spełniały definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa, określonej w art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Ponadto, zamiarem Kupującego – po wygaśnięciu Umowy Najmu – nie jest kontynuacja stosunku najmu, ani prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie jakim prowadził ją Sprzedający. Kupujący planuje wyburzenie Budynku znajdującego się na Nieruchomości, a następnie przeznaczenie jej do prowadzenie innej działalności gospodarczej (budowa nowych budynków i budowli). Będzie to działalność prowadzona przez Kupującego przy wykorzystaniu własnych zasobów oraz w oparciu o własny know-how wypracowany w tym zakresie, względnie przy pomocy profesjonalnych usługodawców. W ocenie Wnioskodawców świadczy to o niemożności uznania Kupującego za „następcę” Sprzedającego w zakresie prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Wynika to między innymi z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przykładowo: Wyrok TSUE z dnia 27.11.2003 r.,

sygn. C-497/01, Zita Modes) podkreślającego, iż zbycie przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części dotyczy tych transakcji w których kupujący posiada zamiar prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o to przedsiębiorstwo bądź jego zorganizowaną część, a nie jedynie jego niezwłoczną likwidację bądź odsprzedaż.

W świetle powyższego należy uznać, że składniki majątkowe będące przedmiotem Umowy Sprzedaży nie spełniają definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa, określonej w art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, Nieruchomość będąca przedmiotem dostawy nie stanowiła przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT. Świadczą o tym w szczególności następujące okoliczności:

zasadniczo prawa i obowiązki wynikające z umów związanych z działalnością gospodarczą Sprzedającego (poza ściśle związaną z Nieruchomością Umową Najmu) oraz składniki takie jak know-how, tajemnice przedsiębiorstwa, środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych czy księgi nie zostały przejęte przez Kupującego;
Kupujący nie ma zamiaru kontynuowania działalności gospodarczej Sprzedającego, za wyjątkiem świadczenia usługi na podstawie Umowy Najmu, w którą wstąpił z mocy prawa, a która wygasa w terminie ok. 3,5 miesiąca po zawarciu Umowy Sprzedaży;
przed dokonaniem sprzedaży Nieruchomość nie była wyodrębniona organizacyjnie, finansowo bądź funkcjonalnie w ramach struktury Sprzedającego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców odnośnie do pytania nr 2

Biorąc pod uwagę, że - w ocenie Wnioskodawców - Nieruchomość nie stanowi przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, a ponadto, że transakcja została dokonana za wynagrodzeniem, zdaniem Wnioskodawców sprzedaż Nieruchomość stanowi odpłatną dostawę towarów z perspektywy VAT i jako taka podlega VAT. Jednocześnie, mając na względzie przepisy Ustawy o VAT, sprzedaż ta stanowi dostawę Budynku i budowli wraz prawem własności gruntu.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 Ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Sprzedaż prawa własności zabudowanej działki wchodzącej w skład Nieruchomości będzie zatem „dzieliła” traktowanie VAT właściwe dla dostawy Budynku i budowli znajdujących się na tej działce.

Zgodnie z Ustawą o VAT dostawa Nieruchomości jest opodatkowana VAT, chyba że zastosowanie znalazłoby jedno ze zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a Ustawy o VAT. W związku z powyższym należy rozważyć, czy zastosowanie znajduje jedno ze wskazanych zwolnień.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT dostawa budynków, budowli i ich części jest zwolniona z VAT, poza następującymi wyjątkami:

(i) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

(ii) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jednocześnie, w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

(i) wybudowaniu lub

(ii) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W celu ustalenia, czy zastosowanie znajdzie wskazane zwolnienie, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy względem Budynku i budowli nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Nieruchomość (grunt wraz z Budynkiem i budowlami) w całości począwszy od 2008 r. była oddana w najem na rzecz podmiotu trzeciego. Oddanie Nieruchomości w najem podmiotowi trzeciemu bez wątpienia stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu w rozumieniu Ustawy o VAT. Jednocześnie, w ciągu pięciu lat przed zawarciem Umowy Sprzedaży na Nieruchomość nie były ponoszone wydatki na jej ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej Nieruchomości.

Zatem, w ocenie Wnioskodawców należy uznać, że do pierwszego zasiedlenia Budynku i budowli wchodzących w skład Nieruchomości doszło nie później niż w 2008 r., tj. w momencie oddania Nieruchomości do użytkowania podmiotowi trzeciemu w ramach Umowy Najmu.

Biorąc pod uwagę, że Umowa Sprzedaży została zawarta 13 października 2017 r. nie ulega, w ocenie Wnioskodawców, wątpliwości że dostawa ta miała miejsce po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia Nieruchomości. W związku z powyższym dostawa Nieruchomości podlegała tzw. zwolnieniu od VAT z opcją opodatkowania przewidzianemu w art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 43 ust. 10 i ust. 11 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 Ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części podatkiem VAT, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

o są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

o złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części podatkiem VAT.

Na moment zawarcia Umowy Sprzedaży zarówno Sprzedający, jak i Kupujący byli zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, a zatem, zdaniem Wnioskodawców, strony były uprawnione, na podstawie art. 43 ust. 10 Ustawy o VAT, do rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do dostawy Nieruchomości – pod warunkiem złożenia zgodnego oświadczenia o wyborze opodatkowania VAT.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego w dniu 10 października 2017 r., tj. przed zawarciem Umowy Sprzedaży, Wnioskodawcy złożyli Naczelnikowi Urzędu Skarbowego Kraków Podgórze (jako właściwemu dla Kupującego) zgodne oświadczenie o rezygnacji ze zwolnienia od VAT dostawy Nieruchomości i wyborze opodatkowania VAT tej dostawy. Oświadczenie to zawierało nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej Sprzedającego oraz Kupującego, planowaną datę zawarcia Umowy Sprzedaży oraz adres pod którym położona jest Nieruchomość, a tym samym spełniało wymogi określone w art. 43 ust. 11 Ustawy o VAT.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawców, dostawa Nieruchomości, mając na względzie oświadczenie złożone przez Wnioskodawców o rezygnacji ze zwolnienia od VAT, była opodatkowana VAT.

Jedynie na marginesie Wnioskodawcy zwracają również uwagę na fakt, iż w odniesieniu do Umowy Sprzedaży obligatoryjne zwolnienie z VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT nie będzie miało zastosowania. Zgodnie bowiem z tym przepisem zwolniona od VAT może być dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT. Dostawa Nieruchomości była natomiast w całości objęta zakresem zwolnienia (z opcją opodatkowania) przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT. W konsekwencji, zwolnienie z VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania w stosunku do dostawy Nieruchomości.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców odnośnie do pytania nr 3

Jak wynika z treści art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług w zakresie, w jakim są one wykorzystywane do wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych VAT. Jeżeli zatem dane towary lub usługi są wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości VAT naliczonego przy ich nabyciu, przy założeniu, że pozostałe ograniczenia nie mają zastosowania (w szczególności ograniczenia wynikające z art. 88 Ustawy o VAT, dotyczące m.in. braku prawa odliczenia w sytuacji, gdy transakcja nie podlega VAT bądź jest zwolniona od VAT).

Zatem, zdaniem Wnioskodawców, aby rozstrzygnąć o uprawnieniu Kupującego do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony na nabyciu Nieruchomości, niezbędne jest ustalenie, czy (i) Nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży będzie wykorzystywana przez Kupującego do wykonywania czynności opodatkowanych VAT oraz czy (ii) jej nabycie było opodatkowane VAT.

Kupujący jest (i w momencie zawarcia Umowy Sprzedaży był) zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce i spełnia ustawową definicję podatnika zawartą w art. 15 Ustawy o VAT.

Do czasu wygaśnięcia Umowy Najmu, Kupujący świadczy i będzie świadczył na rzecz podmiotu trzeciego usługę najmu Nieruchomości opodatkowaną VAT. Następnie Kupujący planuje wyburzyć Budynek oraz przystosować Nieruchomość do innej, własnej działalności gospodarczej, która - zgodnie z planem Kupującego - również będzie opodatkowana VAT. W konsekwencji, Nieruchomość jest i będzie przez Kupującego przez cały czas wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Tym samym, spełniony jest warunek obniżenia podatku VAT naliczonego o podatek VAT należny, określony w art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT.

Jak wykazano powyżej, przedmiotowa sprzedaż stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT i jednocześnie nie mieściła się w katalogu czynności niepodlegających przepisom Ustawy o VAT, określonym w art. 6 ust. 1 Ustawy o VAT. Dodatkowo Wnioskodawcy – składając stosowne zgodne oświadczenie – wybrali opodatkowanie VAT w odniesieniu do dostawy Nieruchomości, a zatem nabycie Nieruchomości było w całości opodatkowane VAT.

W konsekwencji, okoliczności wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT, w myśl którego podatnik nie jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony w sytuacji, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega VAT lub jest zwolniona od VAT, nie będą miały miejsca.

Podsumowując, z uwagi na fakt, że Nieruchomość będąca przedmiotem transakcji będzie wykorzystywana przez Kupującego wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, a dostawa Nieruchomości była w całości opodatkowana VAT, zdaniem Wnioskodawców, Kupujący jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w pełnej wysokości, na podstawie faktury dokumentującej nabycie Nieruchomości zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 88 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.) dalej zwanej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z przepisu tego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o VAT wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Termin „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Podkreślenia wymaga, że ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem dla potrzeb regulacji podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 552 K.c., czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym, funkcjonalnym i finansowym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Jak już wskazano powyżej, przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT nie stosuje się także do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto, wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 13 października 2017 roku Sprzedający i Kupujący zawarli umowę sprzedaży zabudowanej nieruchomości składającej się z działki gruntu o numerze 40/8 o powierzchni … zabudowanej budynkiem produkcyjno-magazynowym oraz budowlami: stacją transformatorową, przepompownią ścieków, ogrodzeniem wokół gruntu, zbiornikiem na gaz, drogami, oświetleniem zewnętrznym i chodnikami. W momencie zawarcia umowy nieruchomość była jedynym niefinansowym składnikiem materialnym majątku Sprzedającego. Zgodnie z Umową Sprzedaży na Kupującego nie zostały przeniesione żadne aktywa, zobowiązania bądź umowy (z zastrzeżeniem Umowy Najmu, która przeszła na Kupującego z mocy prawa), dokumentacje ani prawa lub dokumenty związane z działalnością Sprzedającego (poza prawami i rzeczami ściśle związanymi z Nieruchomością), w szczególności nie zostały przeniesione na Kupującego prawa i obowiązki z umowy o zarządzanie Nieruchomością, a także prawa i obowiązki, które nie są związane z Nieruchomością w tym zwłaszcza:

bilansowe oraz pozabilansowe zobowiązania, w tym zobowiązania handlowe;
należności, rachunki bankowe czy środki pieniężne zdeponowane na rachunkach bankowych (za wyjątkiem kaucji wpłaconej przez najemcę zgodnie z Umową Najmu);
umowy związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Sprzedającego, w tym umowy o usługi księgowe;
księgi handlowe;
umowy związane z ubezpieczeniem czy zarządzaniem Nieruchomością;
umowy z dostawcami mediów i usług do Nieruchomości;
tajemnice przedsiębiorstwa Sprzedającego oraz know-how związany z jego prowadzeniem;
nazwa przedsiębiorstwa Sprzedającego.

Działalność gospodarcza Sprzedającego prowadzona z wykorzystaniem nieruchomości nie była prowadzona w ramach działu/oddziału/wydziału w przedsiębiorstwie Sprzedającego. Zapisy umowy spółki, regulaminu, zarządzenia lub innego aktu korporacyjnego o podobnym charakterze również nie wskazywały na wyodrębnienie tej działalności.

Sprzedający nie prowadził również odrębnej rachunkowości w stosunku do sprzedanej Nieruchomości.

Umowa najmu została zawarta na okres 10 lat, który kończyć się będzie wraz z upływem dnia 27 stycznia 2018 r. Po upływie tego terminu zamiarem Kupującego nie jest kontynuacja stosunku najmu ani prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie jakim prowadził ją Sprzedający. Kupujący planuje wyburzenie Budynku znajdującego się na Nieruchomości, a następnie przeznaczenie jej do prowadzenia innej działalności gospodarczej. Będzie to działalność prowadzona przez Kupującego przy wykorzystaniu nieruchomości i własnych zasobów oraz w oparciu o własny know-how wypracowany w tym zakresie, względnie przy pomocy profesjonalnych usługodawców.

Zatem w tak przedstawionych okolicznościach sprawy należy uznać, że skoro przedmiot planowanej transakcji nie wykazuje w przedsiębiorstwie Sprzedającego odrębności organizacyjnej, ani nie stanowi zespołu składników majątkowych wraz ze zobowiązaniami, który mógłby funkcjonować jako niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące określone cele gospodarcze, to nie będzie mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Zatem zbywana Nieruchomość nie może zostać uznana ani za przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego ani za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

W konsekwencji, skoro przedmiot planowanej transakcji nie będzie stanowił ani przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jego zbycie nie będzie podlegało wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, transakcja ta będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegającą opodatkowaniu według właściwej stawki podatku.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W przypadku dostawy budynków lub budowli zwolnienie od podatku przysługuje na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz 10a ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Jak stanowi art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga natomiast przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu), na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków oraz budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu) stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu), na którym obiekt jest posadowiony.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku” i „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz.1332).

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W świetle art. 3 pkt 3 ustawy przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego (art. 3 pkt 3a cyt. ustawy).

Natomiast w myśl art. 3 pkt 9 ustawy, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z opisu sprawy wynika, że zabudowana nieruchomość będąca przedmiotem transakcji, jest w całości – nieprzerwanie od 2008 roku – przedmiotem najmu na podstawie umowy z dnia 24 stycznia 2008 r. zawartej między Sprzedającym a podmiotem trzecim. Podmiot trzeci wykorzystuje Nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej i podmiot ten jest stroną umów koniecznych dla jej prawidłowego funkcjonowania, w szczególności umów z dostawcami mediów do Nieruchomości czy też umów w zakresie utrzymania czystości na terenie Nieruchomości.

W ciągu pięciu lat przed zawarciem umowy sprzedaży na Nieruchomość nie były ponoszone wydatki na jej ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej Nieruchomości.

Mając zatem na uwadze ww. analizę pojęcia pierwszego zasiedlenia w kontekście orzeczenia NSA z dnia 14 maja 2015 r., należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie dostawa budynku i budowli posadowionych na działce nr 40/8 nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a od pierwszego zasiedlenia do momentu dostawy upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

Tym samym biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że dostawa budynku i budowli posadowionych na działce 40/8 będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Ponadto zgodnie z regulacją art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zwolnieniem od podatku objęta będzie również dostawa gruntu działki nr 40/8.

Jednocześnie mając na uwadze okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że odniesieniu do dostawy budynku i budowli posadowionych na działce 40/8 Sprzedający i Kupujący zarejestrowani podatnicy VAT czynni mogą zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT zrezygnować ze zwolnienia od podatku i wybrać opodatkowanie dostawy budynku oraz budowli, składając w tym zakresie zgodne oświadczenie Naczelnikowi Urzędu Skarbowego właściwemu miejscowo dla Kupującego nieruchomości.

W przypadku rezygnacji ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT dla dostawy budynku i budowli posadowionych na działce 40/8 i wyboru opodatkowania tej dostawy podatkiem VAT, dostawa budynku i budowli będzie podlegała opodatkowaniu według właściwej stawki podatku VAT dla tego towaru.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości budzi również kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Kupującego z tytułu nabycia Nieruchomości tj. działki 40/8 zabudowanej budynkiem i budowlami.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Formułując w art. 86 ust. 1 ww. ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Należy podkreślić, że ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Z opisu sprawy wynika, że Kupujący planuje wyburzenie budynku znajdującego się na Nieruchomości, a następnie przeznaczenie jej do prowadzenia innej działalności gospodarczej. Zgodnie z planem Kupującego działalność ta będzie opodatkowana VAT.

Należy zauważyć, że w niniejszej interpretacji stwierdzono już, że dostawa przez Sprzedającego Nieruchomości działki nr 40/8 zabudowanej budynkiem i budowlami na rzecz Kupującego będzie podlegać opodatkowaniu według właściwej stawki podatku VAT dla tego towaru.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Kupującemu z tytułu nabycia Nieruchomości – działki 40/8 zabudowanej budynkiem i budowlami przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Należy bowiem zauważyć, że Kupujący jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i kupił Nieruchomość do wykorzystywania jej w celu prowadzenia działalności opodatkowanej VAT.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność, lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin