Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.427.2017.2.MSI
z 18 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 06 grudnia 2017 r. (data wpływu – 07 grudnia 2017 r.), uzupełnionym w piśmie z 03 stycznia 2018 r. (data wpływu – 05 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 28 grudnia 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4014.427.2017.1.MSI wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. W dniu 14 listopada 2017 r. jako pożyczkobiorca zawarła umowę pożyczki pieniężnej. Umowa została zawarta na terytorium Polski. Pożyczkodawcą jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. W treści umowy pożyczki pożyczkodawca oświadczył, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, że zawierając umowę działa jako podatnik podatku od towarów i usług, oraz że udzielił pożyczki ze środków zgromadzonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w celu udzielania pożyczek.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w zawartej umowie pożyczki występują dwie strony transakcji — pożyczkobiorca (Wnioskodawczyni) i pożyczkodawca. Z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki pożyczkobiorca nie był opodatkowany ani zwolniony z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Dążąc natomiast do ustalenia, czy z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki pożyczkodawca był opodatkowany lub zwolniony z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawczyni uzyskała w treści umowy oświadczenie pożyczkodawcy, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, że zawierając umowę działa jako podatnik podatku od towarów i usług, oraz że udzielił pożyczki ze środków zgromadzonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w celu udzielania pożyczek. Wnioskodawczyni dokonała również sprawdzenia na Portalu Podatkowym, czy pożyczkodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Uzyskany komunikat potwierdził, że na dzień zawarcia umowy pożyczki pożyczkodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Ponadto, na żądanie Wnioskodawczyni pożyczkodawca oświadczył, że z tytułu zawarcia umowy pożyczki korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarta przez Wnioskodawczynię umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zawarta przez nią umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi nie podlegają czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności (z wyjątkami, które nie są istotne w niniejszej sprawie).
   
   

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. W dniu 14 listopada 2017 r. jako pożyczkobiorca zawarła umowę pożyczki pieniężnej. Umowa została zawarta na terytorium Polski. Pożyczkodawca jest osobą fizyczną prowadząca działalność gospodarczą. W treści umowy pożyczki pożyczkodawca oświadczył, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, że zawierając umowę działa jako podatnik podatku od towarów i usług, oraz że udzielił pożyczki ze środków zgromadzonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w celu udzielania pożyczek.

W opisanym przypadku Wnioskodawczyni ma prawo uznać, że zawarta przez nią umowa pożyczki jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zdaniem Wnioskodawczyni stanowisko opisane we wniosku należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do zapisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl natomiast art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Jak wynika z powołanych przepisów – umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na pożyczkobiorcy.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano również sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu
dokonania tej czynności, z wyjątkiem:


• 
  umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
  
• umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona (z zastrzeżeniami określonymi w lit. b) tego przepisu).

Zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, jako pożyczkobiorca, zawarła umowę pożyczki pieniężnej na terytorium Polski. W treści umowy pożyczki pożyczkodawca oświadczył, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, że zawierając umowę pożyczki działa jako podatnik podatku od towarów i usług oraz, że udzielił pożyczki ze środków zgromadzonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w celu udzielania pożyczek. Ponadto pożyczkodawca oświadczył, że z tytułu zawarcia umowy pożyczki korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Skoro zatem opisana we wniosku pożyczka podlega – jak stwierdza Wnioskodawczyni w opisie stanu faktycznego – uregulowaniom ustawy o podatku od towarów i usług (i jako taka zwolniona jest z opodatkowania na podstawie przepisów tejże ustawy), to w analizowanej sprawie znajdzie zastosowanie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, co oznacza, że opisana umowa pożyczki jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie pokrywał się z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.