Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.477.2018.1.MM
z 21 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2018 r. (data wpływu 13 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 10 sierpnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.396.2018.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 sierpnia 2018 r. (data doręczenia 13 sierpnia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 20 sierpnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest twórcą utworu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.), tj. projektu oprawy lampy. W ramach współpracy Wnioskodawczyni i Płatnika, Strony zawarły Umowę wdrożeniową produkcji seryjnej (dalej jako: „Umowa”), na podstawie której Płatnik uzyskał licencję wyłączną na wykorzystanie wzoru wspólnotowego, wzoru przemysłowego i projektu oraz wdrożenie produkcji seryjnej ww. oprawy oświetleniowej.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 2007 r. i jest podatnikiem czynnym VAT.

Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawczyni jest, zgodnie z wpisem do CEIDG, działalność w zakresie architektury (kod PKD: 71.11.Z), natomiast wykonuje również działalność gospodarczą o następujących kodach PKD:

1. 47.79.Z - Sprzedaż detaliczna artykułów używanych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach;
2. 47.91.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet;
3. 47.99.Z - Pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona poza siecią sklepową, straganami i targowiskami;
4. 59.20.Z - Działalność w zakresie nagrań dźwiękowych i muzycznych;
5. 63.99.Z - Pozostała działalność usługowa w zakresie informacji, gdzie indziej niesklasyfikowana;
6. 72.19.Z - Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych;
7. 73.11.Z - Działalność agencji reklamowych;
8. 74.10.Z - Działalność w zakresie specjalistycznego projektowania;
9. 74.90.Z - Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana;
10. 77.40.Z - Dzierżawa własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim;
11. 82.91.Z - Działalność świadczona przez agencje inkasa i biura kredytowe;
12. 82.99.Z - Pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowana.
    
    

Utwór, będący przedmiotem Umowy, jest kontynuacją artystycznej rzeźby meduzy z początku 2007 r., której pierwowzór powstał przed założeniem przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Utwór, będący przedmiotem Umowy, jest objęty prawem ochronnym na wzór przemysłowy od 2016 r. Utwór ten ma indywidualne i niepowtarzalne cechy. Wzór lampy został dopracowany przez Wnioskodawczynię i zgłoszony do ochrony w Urzędzie Patentowym przed nawiązaniem współpracy z Płatnikiem. Oprawa lampy jest utworem innowacyjnym pod względem zastosowanego materiału do jego wykonania, jak również nietypowej formy rzeźbiarskiej. Utwór ten jest wykonany z materiału PCV napiętego na 3 cm szerokości profilu, w taki sposób, aby pomimo swojej charakterystycznej formy zachował swoją szerokość na całej powierzchni, równocześnie tak, aby równomiernie formę tą dało się podświetlać. Utwór ten to zabieg nowatorski i niepowtarzalny do tej pory. Ponadto, materiał, z którego jest wykonany, może posiadać cechy dźwiękochłonne, jak również sam w sobie może stanowić źródło światła.

Wnioskodawczyni (twórca) przy tworzeniu ww. Utworu działała w zupełnie inny sposób niż w pozostałych projektach, które stanowiły przedmiot działalności gospodarczej. Lampa od początku była kontynuacją szklanej rzeźby meduzy ze stycznia 2007 r. Wobec tego, to konkretne dzieło nie może i nie powinno być porównywane z innymi, powstałymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Utwór i wzór został stworzony przez Wnioskodawczynię poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Projekt lampy stanowi wyraz artystycznej działalności twórczej, objętej kodem PKD: 90.03.Z. Podklasa ta obejmuje m.in.: działalność indywidualnych artystów takich jak: rzeźbiarze, malarze, rysownicy, grawerzy, artyści uprawiający kwasoryt, itp. Działalność w zakresie specjalistycznego projektowania „jeżeli wzór jest oryginalny według własnego wyjątkowego pomysłu” powinna być zaliczana do tego samego zakresu, co artystyczna i literacka działalność twórcza. Należy wskazać, że przedmiotowy Utwór posiada wszystkie te cechy.

Zakres działalności gospodarczej Wnioskodawczyni obejmuje jednak również m.in.: działalność w zakresie specjalistycznego projektowania (74.10.Z) oraz dzierżawę własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim (77.40.Z), a więc związanych z wytworzeniem projektu oprawy lampy, będącego przedmiotem Umowy, na podstawie której Płatnik uzyskał licencję na wzór wspólnotowy, wzór przemysłowy i projekt.

Z tytułu licencji Wnioskodawczyni otrzymuje przychody, które podlegają opodatkowaniu. Wnioskodawczyni ma zamiar w ten sam sposób, w jaki powstał Utwór, tworzyć inne dzieła, które ze względu na ich niepowtarzalny i twórczy charakter, nie będą zaliczane do dzieł tworzonych rzemieślniczo w ramach działalności gospodarczej, ale będą wyrazem działalności artystycznej Wnioskodawczyni. Wskazać również należy, że Umowa została zawarta z Wnioskodawczynią, jako osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, również pierwotne zgłoszenie wzoru do Urzędu Patentowego RP, zostało dokonane na osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, a następnie co niezwykle istotne, wpis zmieniono na osobę fizyczną, zgodnie z ustaleniami pomiędzy Wnioskodawczynią i Płatnikiem.

W piśmie z dnia 17 sierpnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że przychody z jednoosobowej działalności gospodarczej są opodatkowane na zasadach ogólnych (przy zastosowaniu progresywnej skali podatkowej: 18% i 32%), prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Umowa z Płatnikiem została zawarta w 2016 r. Płatnik, z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę wdrożeniową produkcji seryjnej, jest osobą prawną - Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością.

Płatnik wykorzystuje licencję na Utwór poprzez produkcję seryjną lamp, zgodnie z wzorem dostarczonym przez Wnioskodawczynię. Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie stałe - w kwocie 1 500,00 zł brutto rocznie oraz wynagrodzenie zmienne - ustalone jako iloczyn przychodów netto z opraw oświetleniowych wyprodukowanych na podstawie wzorów dostarczonych przez Wnioskodawczynię oraz wartości 15% (z wyłączeniem sprzedaży dokonanej pomiędzy Płatnikiem a Wnioskodawczynią), pod warunkiem, że Płatnik osiągnie zysk ze sprzedaży opraw oświetleniowych. Przedmiotem umowy jest udzielenie Płatnikowi przez Wnioskodawczynię odpłatnej licencji wyłącznej na wykorzystanie wzoru wspólnotowego, wzoru przemysłowego i projektu, wdrożenie produkcji seryjnej produktu, a nadto uzgodnienie zasad produkcji seryjnej i serwisowania produktu. Pomiędzy Wnioskodawczynią a Płatnikiem nie występują powiązania osobiste. Wnioskodawczyni otrzymała przychód z tytułu licencji, który został zaliczony do przychodu z praw majątkowych, o którym stanowią przepisy art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni nie zamierzała wykorzystywać licencji na Utwór w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wcześniej uzyskała przychód z tytułu licencji, który został zakwalifikowany jako przychód z praw majątkowych, o którym stanowią przepisy art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Utwór został stworzony przez Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej, przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej. Powodem zmiany Umowy zawartej z Płatnikiem było uznanie, że wykonanie Utworu nie mieści się w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię (Wnioskodawczyni wystąpiła o pomoc we wskazaniu, kiedy nastąpiła zmiana umowy: z osoby prowadzącej działalność gospodarczą na osobę fizyczną oraz, czy przyczyną zmiany było faktycznie uznanie, że wykonanie Utworu nie wchodziło w zakres prowadzonej działalności gospodarczej). Powodem zmiany zgłoszenia patentowego było uznanie, że wykonanie Utworu nie mieściło się w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, a zatem podmiotem zgłaszającym powinna być osoba fizyczna. Przychód otrzymywany przez Wnioskodawczynię, w ramach Umowy z Płatnikiem, jest wynagrodzeniem za korzystanie z praw autorskich i praw pokrewnych do Utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawczyni w 2016 r. otrzymała prawo ochronne na wzór przemysłowy. Decyzję w sprawie udzielenia prawa ochronnego wydał Urząd Patentowy RP oraz Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej. Wnioskodawczyni nie jest pracownikiem Płatnika. Wnioskodawczyni oświadcza, że dla rozróżnienia na utwory tworzone w ramach działalności artystycznej i w ramach działalności gospodarczej przyjmuje, że wszelkie utwory, które nie są wykonywane w ramach zarobkowej działalności usługowej, ani nie są wykonywane w sposób zorganizowany i ciągły, są tworzone przez Wnioskodawczynię w Jej czasie wolnym. Utwory te uznaje za powstałe w ramach działalności artystycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisane we wniosku przychody z tytułu licencji, uzyskiwanej przez Wnioskodawczynię w ramach czynności wykonywanych poza działalnością gospodarczą, z tytułu utworzenia dzieła, w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stanowiącego wzór wspólnotowy, wzór przemysłowy i projekt, objęty prawem ochronnym, powinny być wyodrębnione i zaliczone do źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawczyni jest uprawniona do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów od wynagrodzenia należnego z tytułu licencji, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest zagadnienie zawarte w pytaniu Nr 2. Natomiast w zakresie zagadnienia zawartego w pytaniu Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, w odniesieniu do opłat licencyjnych uzyskanych w pierwszym roku trwania licencji i w kolejnych latach od Płatnika, z którym zawarto umowę licencyjną - a to z uwagi na fakt, że są to przychody z praw majątkowych (zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), należy zastosować stawkę w wysokości 50% uzyskanego przychodu. Podstawą zastosowania kosztu uzyskania przychodu na poziomie 50% jest art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 9 pkt 2 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną - w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Powstały Utwór nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni, wobec tego zasadnym jest zastosowanie w tym wypadku możliwości przewidzianej w art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, jak stanowi art. 18 ww. ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 9 pkt 1-3 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
2. z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
3. z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujących twórcom m.in. wzorów przemysłowych należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 776), określających między innymi zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty wynalazcze i wynagradzać ich twórców.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo własności przemysłowej, ilekroć w ustawie jest mowa o projektach wynalazczych – rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

1. uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
2. wynagrodzenia;
3. wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.
   
   

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

Stosownie do treści art. 20 ww. ustawy, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

Z przywołanego powyżej art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym wynika, że koszty uzyskania przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego wynoszą 50% uzyskanego przychodu. Jak wynika z jego treści – odnosi się on jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu.

Podsumowując, ustawodawca w cytowanym art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dał uprawnienie do zastosowania szczególnej normy, tj. zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu do zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest twórcą utworu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj. projektu oprawy lampy, w ramach której to współpracy Wnioskodawczyni i Płatnik – Strony – zawarły Umowę wdrożeniową produkcji seryjnej (dalej jako: „Umowa”), na podstawie której Płatnik uzyskał licencję wyłączną na wykorzystanie wzoru wspólnotowego, wzoru przemysłowego i projektu oraz wdrożenie produkcji seryjnej oprawy oświetleniowej. Utwór, będący przedmiotem Umowy, jest kontynuacją artystycznej rzeźby meduzy z początku 2007 r., której pierwowzór powstał przed założeniem przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Utwór, będący przedmiotem Umowy, jest objęty prawem ochronnym na wzór przemysłowy od 2016 r. Utwór ten ma indywidualne i niepowtarzalne cechy. Wzór lampy został dopracowany przez Wnioskodawczynię i zgłoszony do ochrony w Urzędzie Patentowym przed nawiązaniem współpracy z Płatnikiem. Wnioskodawczyni (twórca) przy tworzeniu ww. Utworu działała w zupełnie inny sposób niż w pozostałych projektach, które stanowiły przedmiot działalności gospodarczej. Utwór i wzór został stworzony przez Wnioskodawczynię poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Płatnik wykorzystuje licencję na Utwór poprzez produkcję seryjną lamp, zgodnie z wzorem dostarczonym przez Wnioskodawczynię. Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie stałe - w kwocie 1 500,00 zł brutto rocznie oraz wynagrodzenie zmienne - ustalone jako iloczyn przychodów netto z opraw oświetleniowych wyprodukowanych na podstawie wzorów dostarczonych przez Wnioskodawczynię oraz wartości 15% (z wyłączeniem sprzedaży dokonanej pomiędzy Płatnikiem a Wnioskodawczynią), pod warunkiem, że Płatnik osiągnie zysk ze sprzedaży opraw oświetleniowych.

W związku z cytowanym powyżej art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że dyspozycja art. 22 ust. 9 pkt 1 nie warunkuje prawa do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów od terminu jego osiągnięcia.

Zatem, termin uregulowania należności nie będzie miał wpływu na prawo do uwzględnienia 50% kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że 50% koszty uzyskania przychodu będą miały zastosowanie do każdej kolejnej płatności (w przypadku rozliczenia zapłaty w kilku lub w kilkudziesięciu transzach rocznych) dokonywanej w związku zapłatą należności z tytułu przeniesienia prawa do rejestracji wzoru przemysłowego, w wysokościach i terminach wynikających z umowy sprzedaży, z uwzględnieniem, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz przytoczone wyżej przepisy, wskazać należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni jest także twórcą przedmiotowego prawa do rejestracji wzoru przemysłowego, koszty uzyskania przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie na Płatnika prawa do rejestracji wzoru przemysłowego, określone winny być w oparciu o unormowanie art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy podatkowej, tj. w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Ponadto tutejszy Organ zaznacza, że kwestia dotycząca zmiany umowy z Płatnikiem z osoby prowadzącej działalność gospodarczą na osobę fizyczną, nie podlega rozpatrzeniu w przedmiotowym postępowaniu, ponieważ nie jest uregulowana w przepisach prawa podatkowego.

Dodać jednocześnie należy, że definicja prawa podatkowego zawarta w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w świetle której ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisów aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do powyższego, należy również podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.